“Το αμαξοστάσιο του Μετρό άντεξε 18 ώρες. Τα αμαξοστάσια της τότε ΕΑΣ το 1992 άντεξαν 18 μήνες και ήταν μόνοι τους. ”
Του Κώστα Καπνίση
Οι μέρες που ζούμε είναι χωρίς καμιά αμφιβολία άσχημες. Πέρα όμως
από αυτή την κοινή παραδοχή και διαπίστωση όλων οφείλουμε να πούμε πως
είναι και πονηρές. Εξηγούμαστε. Έχουμε να κάνουμε όχι απλά με τη
χειρότερη κυβέρνηση από τη γέννηση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους το
1830 αλλά και με την πιο επικίνδυνη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε παρόλα αυτά
πως αυτό το «πράγμα», το φερόμενο και ως κυβέρνηση σημείωσε μια ακόμα
νίκη σε βάρος του μεγαλύτερου κομματιού του ελληνικού λαού. Μιλάμε για
κομμάτι βέβαια καθώς υπάρχουν πάρα πολλοί που στηρίζουν αυτή τη
λαομίσητη κυβέρνηση γιατί εκεί τοποθετούν τα συμφέροντά τους και
τοκίζουν στην όσο το δυνατό μεγαλύτερη διάρκειά της.
Αυτό το «όλοι περνάμε δύσκολα» που ακούγεται από τα λιβανιστήρια τους στα μέσα της διαπλοκής καταντά εμετικό. Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Δύσκολες ώρες περνά το 60% των πολιτών αυτής της χώρας. Αυτή είναι η αλήθεια. Στο προκείμενο τώρα. Την προηγούμενη εβδομάδα οι εργαζόμενοι στο μετρό κήρυξαν απεργία. Σωστή η σκέψη από τη μια πλευρά. Χωρίς καμιά συνεννόηση και συνεργασία όμως από την άλλη. Η κίνηση αυτή ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Ο τομέας των συγκοινωνιών είναι ένας από τους πιο νευραλγικούς σε οποιαδήποτε χώρα. Αν θελήσουμε να δούμε το πώς κλονίζονται κυβερνήσεις στην Ευρώπη δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στις απεργιακές κινητοποιήσεις που αποφασίζουν τα συνδικάτα στις συγκοινωνίες.
Τρανό παράδειγμα η Γαλλία. Όταν αποφασίσουν για απεργία τα γαλλικά συνδικάτα το κάνουν κατόπιν συνεννόησης και συνεργασίας. Οι εκάστοτε γαλλικές κυβερνήσεις λυγίζουν σε λίγες μόνο μέρες. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Μέχρι εδώ καλά. Θα πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε πως η Ελλάδα δε μπορεί να συγκριθεί με αυτά τα οργανωμένα κράτη και σε δομές αλλά και στην συνείδηση και αλληλεγγύη που έχουν και δείχνουν οι πολίτες τους. Οι κυβερνήσεις τους δεν είναι επικίνδυνες. Μπορεί να παίρνουν κάποιες λανθασμένες αποφάσεις αλλά λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τα συνδικάτα και τους πολίτες τους. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε όρθιο. Ούτε Κράτος δικαίου, ούτε σεβασμός στο Σύνταγμα, ούτε αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών. Ξεκίνησε μια απεργία. Μάλιστα. Δεκτό και θεμιτό. Δεν υπολογίστηκαν όμως αρκετοί παράγοντες προτού παρθεί η απόφαση.
Ο πρόεδρος των εργαζομένων στο Μετρό Αντώνης Σταματόπουλος είναι γνωστός για τους έντιμους αγώνες που έχει δώσει στο παρελθόν αλλά και τώρα. Δε χρειάζεται να αποδείξει σε κανέναν την εντιμότητά του. Έκανε λάθος όμως ή αν θέλετε δεν έβαλε κάτω όλα τα δεδομένα. Βιάστηκε. Εξηγούμαστε. Σε καμιά περίπτωση δεν λέμε ότι θα έπρεπε να απευθυνθεί στην ΓΣΕΕ. Αυτή η «οργάνωση» έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Έπρεπε να κάνει όμως την συνεννόηση με τα υπόλοιπα συνδικάτα των συγκοινωνιών. Ας αναλάμβανε ο ίδιος την πρωτοβουλία. Λεωφορεία, ΟΣΕ, ΗΣΑΠ, ΤΡΑΜ, ΤΑΞΙ, ΦΟΡΤΗΓΑ, ΜΕΤΡΟ. Όλοι οι παραπάνω έπρεπε να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αποφασίσουν μαζί να τραβήξουν χειρόφρενο. Μαζί όμως. Είναι περιττό να πούμε ότι σε αυτές τις συζητήσεις δε θα είχαν καμιά θέση κομματικοί διαγ(κ)ωνισμοί και φιγούρες εντυπωσιασμού. Καμιά όμως. Άλλο τα συνδικάτα και άλλο τα κόμματα. Ξεκάθαρα πράγματα. Όλοι από κάπου προέρχονται και κάποιον στηρίζουν. Σεβαστό αλλά μέχρι εκεί. Δε θα αναλύσουμε παραπάνω. Καταλαβαινόμαστε. Πάμε παρακάτω.
Παίρνουν την απόφαση οι εργαζόμενοι και ξεκινούν. Αιφνιδιάζουν. Δεν αιφνιδίασαν την κυβέρνηση όμως. Αιφνιδίασαν τους συναδέλφους τους των άλλων συγκοινωνιών. Η κυβέρνηση είναι γνωστή για τις απόψεις της. Παρόλα αυτά συνέτρεξαν πολλοί και αυθόρμητα να συμπαρασταθούν στους απεργούς του Μετρό. Θα περίμενε κάποιος να γίνει έστω και εκείνη τη στιγμή μια συνεννόηση μεταξύ των συνδικάτων. Αντί για αυτό ακούστηκαν δηλώσεις ότι «οι εργαζόμενοι παλεύουν για τις συμβάσεις τους». Μοιραίο λάθος. Ήταν έτοιμοι να προστρέξουν άπαντες. Ακόμα και οι άνεργοι. Ακόμα και αυτοί που δουλεύουν και δεν πληρώνονται. Πολλοί. Δεν παίρνεις όμως έτσι την κοινωνία με το μέρος σου. Δε μιλάς για συμβάσεις. Ξέρουμε τι γίνεται. Έχουν καταργηθεί τα πάντα. Πως περιμένεις να γλιτώσεις ή να εξαιρεθείς εσύ; Ξέρεις ότι δε θα γίνει. Όχι μόνο δε θα γίνει αλλά θα χάσεις και τα όποια δίκια σου. Ποιοι αποφάσισαν να καταργηθούν οι συμβάσεις; Ποιοι ψήφισαν τα μνημόνια; Η κυβέρνηση. Δε μιλάς λοιπόν για συμβάσεις, ούτε και απολογείσαι για το πώς προσελήφθης, ούτε για το πόσα παίρνεις. Βγαίνεις και κάνεις την ακόλουθη δήλωση. Καλούμε τα συνδικάτα στις συγκοινωνίες, τους άλλους εργαζόμενους, τους άνεργους, όλο τον λαό, σε γενική πολιτική απεργία. Κηρύσσουμε με λίγα λόγια ανένδοτο αγώνα μέχρι να πέσει αυτή η θλιβερή και επικίνδυνη για τον λαό κυβέρνηση και να προκηρυχθούν εκλογές. Τόσο απλό. Δύσκολο αλλά απλό και ξεκάθαρο.
Εκεί θα βλέπαμε ποιος είναι με ποιον και πόσο αποφασισμένοι είναι οι πολίτες. Δεν έγινε. Χάθηκε μια ακόμα ευκαιρία. Η κυβέρνηση σημείωσε άλλη μια νίκη γιατί δεν αιφνιδιάστηκε. Φυσιολογικό. Οι άνθρωποι είναι άνιωθοι και επικίνδυνοι. Δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Προχώρησαν σε επιστράτευση καταλύοντας για άλλη μια φορά το Σύνταγμα. Δεν το περιμέναμε; Οι εργαζόμενοι πήραν τα «φύλλα πορείας» και πήγαν για δουλειά καθώς ελλόχευε ο σοβαρός κίνδυνος απολύσεων και κανείς δε θα έπαιρνε αυτή την ευθύνη. Όπως και δεν την πήρε. Κανείς δε θα κατηγορήσει τους εργαζόμενους σε αυτό. Δε θέλουμε να προστεθούν και άλλοι άνεργοι στο ήδη υπάρχον άνεργο και εξαθλιωμένο δυναμικό. Δεν κάνεις όμως δηλώσεις του τύπου «ας έρθουν να μας πάρουν με τα φέρετρα». Ειδικά όταν δεν είσαι αποφασισμένος. Το αμαξοστάσιο του Μετρό άντεξε μόνο 18 ώρες. Η κυβέρνηση έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Έστειλε τα ΜΑΤ. Καμιά αντίσταση. Ήταν θέμα λίγων λεπτών και τα πάντα είχαν τελειώσει. Μια στάση εδώ μια και αναφερθήκαμε στον αριθμό 18.
Το αμαξοστάσιο του Μετρό άντεξε 18 ώρες. Τα αμαξοστάσια της τότε ΕΑΣ το 1992 άντεξαν 18 μήνες και ήταν μόνοι τους. Απελπιστικά μόνοι αλλά ενωμένοι σαν μια γροθιά πέρα από κόμματα. Ένα είχαν στο μυαλό τους. Το δίκιο του αγώνα. Μόνοι τους. Εννιά χιλιάδες οικογένειες συνολικά. Και νίκησαν. Έριξαν μια ολόκληρη κυβέρνηση. Τη συνέτριψαν. Ήταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη της σκληρής και λυσσαλέας λιτότητας. Γνωστής και ως «0+0 ισούται με 14». Άλλες εποχές όμως. Η κοινωνία μας τότε δεν ήταν τόσο αλλοτριωμένη και κοιμισμένη. Είχε ακόμα αξίες και όρθωνε το ανάστημά της. Είπε όχι στο ξεπούλημα των συγκοινωνιών και το πήγε μέχρι τέλους. Αρνήθηκε να υποκύψει. Αρνήθηκε να ηττηθεί. Με κάθε κόστος. Κι ας είχε βγει ο Στρατός να οδηγεί τα λεωφορεία. Για λίγες ώρες το τόλμησαν. Πήραν την απάντηση που έπρεπε και οι στρατιώτες αρνήθηκαν να εναντιωθούν στον λαό. Οι μέρες και οι νύχτες του 1992 ήταν πραγματική κόλαση για την κυβέρνηση. Οι μέρες με πορείες και οι νύχτες γνωστές και ως «νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου». Το εννοούσαν. Το έλεγε η καρδιά τους. Οικογενειάρχες ήταν και αυτοί και όταν έγιναν οι πρώτες απολύσεις συνέχισαν ακόμα πιο δυνατά. Στάθηκαν αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλο. Έδωσαν πραγματικές μάχες. Και νίκησαν. Είχαν και αυτοί δίκιο. Ήταν όμως και αποφασισμένοι. Άλλες εποχές.
Το παρελθόν είναι για να παραδειγματιζόμαστε. Ναι οι συνθήκες άλλαξαν. Οι άνθρωποι άλλαξαν. Τίποτε δεν είναι το ίδιο. Είμαστε μια κοινωνία που δέχεται τα πάντα παθητικά. Υπάρχουν όμως ακόμα άνθρωποι που έχουν ισχυρή την πίστη για μια κοινωνία που είναι καλύτερη. Ένα πράγμα χρειάζεται. Οργάνωση, συνεννόηση, αλληλεγγύη, αποφασιστικότητα, συντροφικότητα. Όλα αυτά σε ένα πακέτο. Χρειάζεται και κάτι άλλο όμως. Ανυπακοή στις κομματικές γραμμές από όπου και αν προέρχονται. Οι αγώνες των εργαζόμενων και του λαού δε θέλουν και δε χρειάζονται προστάτες. Αν στηρίζουν αγνά και άδολα είναι ευπρόσδεκτοι. Μέχρι εκεί όμως. Δε θέλουμε άλλη ΓΣΕΕ. Δε θέλουμε άλλη ΑΔΕΔΥ. Δε θέλουμε κομματικούς «επαναστάτες». Δε θέλουμε καπελώματα και παρελάσεις εντυπωσιασμού άνευ ουσίας. Τους είδαμε. Είδαμε την κατάληξη και την κατάντια τους.
Θέλουμε αλλαγή νοοτροπίας. Θέλουμε αξιοπρέπεια. Θέλουμε δικαιοσύνη. Θέλουμε ένα καλύτερο αύριο για όλους. Θέλουμε δυνατά και ανεξάρτητα συνδικάτα. Θέλουμε μια κοινωνία συνειδητοποιημένη και όχι «καθοδηγούμενη». Ας προχωρήσουμε μπροστά. Τώρα είναι η ώρα του δίκαιου αγώνα. Καταγράφηκε μια ήττα σε μια μάχη. Ο πόλεμος δεν έχει ακόμα χαθεί όμως. Όχι άλλη ήττα όμως. Δε μας παίρνει. Έγιναν λάθη. Μέχρι εκεί. Τέρμα η κριτική. Σηκώνουμε μανίκια και προχωράμε. Με οργάνωση, συνεννόηση, αλληλεγγύη, αποφασιστικότητα, συντροφικότητα. Πάνω από όλα με σχέδιο. Ο λαός θέλει τους ηγέτες των συνδικάτων ενωμένους και αποφασισμένους. Ας μη ξεχνάμε τα λόγια του Κάφκα: «Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να φτάσουμε».
periodista.
Αυτό το «όλοι περνάμε δύσκολα» που ακούγεται από τα λιβανιστήρια τους στα μέσα της διαπλοκής καταντά εμετικό. Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Δύσκολες ώρες περνά το 60% των πολιτών αυτής της χώρας. Αυτή είναι η αλήθεια. Στο προκείμενο τώρα. Την προηγούμενη εβδομάδα οι εργαζόμενοι στο μετρό κήρυξαν απεργία. Σωστή η σκέψη από τη μια πλευρά. Χωρίς καμιά συνεννόηση και συνεργασία όμως από την άλλη. Η κίνηση αυτή ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Ο τομέας των συγκοινωνιών είναι ένας από τους πιο νευραλγικούς σε οποιαδήποτε χώρα. Αν θελήσουμε να δούμε το πώς κλονίζονται κυβερνήσεις στην Ευρώπη δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στις απεργιακές κινητοποιήσεις που αποφασίζουν τα συνδικάτα στις συγκοινωνίες.
Τρανό παράδειγμα η Γαλλία. Όταν αποφασίσουν για απεργία τα γαλλικά συνδικάτα το κάνουν κατόπιν συνεννόησης και συνεργασίας. Οι εκάστοτε γαλλικές κυβερνήσεις λυγίζουν σε λίγες μόνο μέρες. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Μέχρι εδώ καλά. Θα πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε πως η Ελλάδα δε μπορεί να συγκριθεί με αυτά τα οργανωμένα κράτη και σε δομές αλλά και στην συνείδηση και αλληλεγγύη που έχουν και δείχνουν οι πολίτες τους. Οι κυβερνήσεις τους δεν είναι επικίνδυνες. Μπορεί να παίρνουν κάποιες λανθασμένες αποφάσεις αλλά λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τα συνδικάτα και τους πολίτες τους. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε όρθιο. Ούτε Κράτος δικαίου, ούτε σεβασμός στο Σύνταγμα, ούτε αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών. Ξεκίνησε μια απεργία. Μάλιστα. Δεκτό και θεμιτό. Δεν υπολογίστηκαν όμως αρκετοί παράγοντες προτού παρθεί η απόφαση.
Ο πρόεδρος των εργαζομένων στο Μετρό Αντώνης Σταματόπουλος είναι γνωστός για τους έντιμους αγώνες που έχει δώσει στο παρελθόν αλλά και τώρα. Δε χρειάζεται να αποδείξει σε κανέναν την εντιμότητά του. Έκανε λάθος όμως ή αν θέλετε δεν έβαλε κάτω όλα τα δεδομένα. Βιάστηκε. Εξηγούμαστε. Σε καμιά περίπτωση δεν λέμε ότι θα έπρεπε να απευθυνθεί στην ΓΣΕΕ. Αυτή η «οργάνωση» έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Έπρεπε να κάνει όμως την συνεννόηση με τα υπόλοιπα συνδικάτα των συγκοινωνιών. Ας αναλάμβανε ο ίδιος την πρωτοβουλία. Λεωφορεία, ΟΣΕ, ΗΣΑΠ, ΤΡΑΜ, ΤΑΞΙ, ΦΟΡΤΗΓΑ, ΜΕΤΡΟ. Όλοι οι παραπάνω έπρεπε να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αποφασίσουν μαζί να τραβήξουν χειρόφρενο. Μαζί όμως. Είναι περιττό να πούμε ότι σε αυτές τις συζητήσεις δε θα είχαν καμιά θέση κομματικοί διαγ(κ)ωνισμοί και φιγούρες εντυπωσιασμού. Καμιά όμως. Άλλο τα συνδικάτα και άλλο τα κόμματα. Ξεκάθαρα πράγματα. Όλοι από κάπου προέρχονται και κάποιον στηρίζουν. Σεβαστό αλλά μέχρι εκεί. Δε θα αναλύσουμε παραπάνω. Καταλαβαινόμαστε. Πάμε παρακάτω.
Παίρνουν την απόφαση οι εργαζόμενοι και ξεκινούν. Αιφνιδιάζουν. Δεν αιφνιδίασαν την κυβέρνηση όμως. Αιφνιδίασαν τους συναδέλφους τους των άλλων συγκοινωνιών. Η κυβέρνηση είναι γνωστή για τις απόψεις της. Παρόλα αυτά συνέτρεξαν πολλοί και αυθόρμητα να συμπαρασταθούν στους απεργούς του Μετρό. Θα περίμενε κάποιος να γίνει έστω και εκείνη τη στιγμή μια συνεννόηση μεταξύ των συνδικάτων. Αντί για αυτό ακούστηκαν δηλώσεις ότι «οι εργαζόμενοι παλεύουν για τις συμβάσεις τους». Μοιραίο λάθος. Ήταν έτοιμοι να προστρέξουν άπαντες. Ακόμα και οι άνεργοι. Ακόμα και αυτοί που δουλεύουν και δεν πληρώνονται. Πολλοί. Δεν παίρνεις όμως έτσι την κοινωνία με το μέρος σου. Δε μιλάς για συμβάσεις. Ξέρουμε τι γίνεται. Έχουν καταργηθεί τα πάντα. Πως περιμένεις να γλιτώσεις ή να εξαιρεθείς εσύ; Ξέρεις ότι δε θα γίνει. Όχι μόνο δε θα γίνει αλλά θα χάσεις και τα όποια δίκια σου. Ποιοι αποφάσισαν να καταργηθούν οι συμβάσεις; Ποιοι ψήφισαν τα μνημόνια; Η κυβέρνηση. Δε μιλάς λοιπόν για συμβάσεις, ούτε και απολογείσαι για το πώς προσελήφθης, ούτε για το πόσα παίρνεις. Βγαίνεις και κάνεις την ακόλουθη δήλωση. Καλούμε τα συνδικάτα στις συγκοινωνίες, τους άλλους εργαζόμενους, τους άνεργους, όλο τον λαό, σε γενική πολιτική απεργία. Κηρύσσουμε με λίγα λόγια ανένδοτο αγώνα μέχρι να πέσει αυτή η θλιβερή και επικίνδυνη για τον λαό κυβέρνηση και να προκηρυχθούν εκλογές. Τόσο απλό. Δύσκολο αλλά απλό και ξεκάθαρο.
Εκεί θα βλέπαμε ποιος είναι με ποιον και πόσο αποφασισμένοι είναι οι πολίτες. Δεν έγινε. Χάθηκε μια ακόμα ευκαιρία. Η κυβέρνηση σημείωσε άλλη μια νίκη γιατί δεν αιφνιδιάστηκε. Φυσιολογικό. Οι άνθρωποι είναι άνιωθοι και επικίνδυνοι. Δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Προχώρησαν σε επιστράτευση καταλύοντας για άλλη μια φορά το Σύνταγμα. Δεν το περιμέναμε; Οι εργαζόμενοι πήραν τα «φύλλα πορείας» και πήγαν για δουλειά καθώς ελλόχευε ο σοβαρός κίνδυνος απολύσεων και κανείς δε θα έπαιρνε αυτή την ευθύνη. Όπως και δεν την πήρε. Κανείς δε θα κατηγορήσει τους εργαζόμενους σε αυτό. Δε θέλουμε να προστεθούν και άλλοι άνεργοι στο ήδη υπάρχον άνεργο και εξαθλιωμένο δυναμικό. Δεν κάνεις όμως δηλώσεις του τύπου «ας έρθουν να μας πάρουν με τα φέρετρα». Ειδικά όταν δεν είσαι αποφασισμένος. Το αμαξοστάσιο του Μετρό άντεξε μόνο 18 ώρες. Η κυβέρνηση έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Έστειλε τα ΜΑΤ. Καμιά αντίσταση. Ήταν θέμα λίγων λεπτών και τα πάντα είχαν τελειώσει. Μια στάση εδώ μια και αναφερθήκαμε στον αριθμό 18.
Το αμαξοστάσιο του Μετρό άντεξε 18 ώρες. Τα αμαξοστάσια της τότε ΕΑΣ το 1992 άντεξαν 18 μήνες και ήταν μόνοι τους. Απελπιστικά μόνοι αλλά ενωμένοι σαν μια γροθιά πέρα από κόμματα. Ένα είχαν στο μυαλό τους. Το δίκιο του αγώνα. Μόνοι τους. Εννιά χιλιάδες οικογένειες συνολικά. Και νίκησαν. Έριξαν μια ολόκληρη κυβέρνηση. Τη συνέτριψαν. Ήταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη της σκληρής και λυσσαλέας λιτότητας. Γνωστής και ως «0+0 ισούται με 14». Άλλες εποχές όμως. Η κοινωνία μας τότε δεν ήταν τόσο αλλοτριωμένη και κοιμισμένη. Είχε ακόμα αξίες και όρθωνε το ανάστημά της. Είπε όχι στο ξεπούλημα των συγκοινωνιών και το πήγε μέχρι τέλους. Αρνήθηκε να υποκύψει. Αρνήθηκε να ηττηθεί. Με κάθε κόστος. Κι ας είχε βγει ο Στρατός να οδηγεί τα λεωφορεία. Για λίγες ώρες το τόλμησαν. Πήραν την απάντηση που έπρεπε και οι στρατιώτες αρνήθηκαν να εναντιωθούν στον λαό. Οι μέρες και οι νύχτες του 1992 ήταν πραγματική κόλαση για την κυβέρνηση. Οι μέρες με πορείες και οι νύχτες γνωστές και ως «νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου». Το εννοούσαν. Το έλεγε η καρδιά τους. Οικογενειάρχες ήταν και αυτοί και όταν έγιναν οι πρώτες απολύσεις συνέχισαν ακόμα πιο δυνατά. Στάθηκαν αλληλέγγυοι ο ένας στον άλλο. Έδωσαν πραγματικές μάχες. Και νίκησαν. Είχαν και αυτοί δίκιο. Ήταν όμως και αποφασισμένοι. Άλλες εποχές.
Το παρελθόν είναι για να παραδειγματιζόμαστε. Ναι οι συνθήκες άλλαξαν. Οι άνθρωποι άλλαξαν. Τίποτε δεν είναι το ίδιο. Είμαστε μια κοινωνία που δέχεται τα πάντα παθητικά. Υπάρχουν όμως ακόμα άνθρωποι που έχουν ισχυρή την πίστη για μια κοινωνία που είναι καλύτερη. Ένα πράγμα χρειάζεται. Οργάνωση, συνεννόηση, αλληλεγγύη, αποφασιστικότητα, συντροφικότητα. Όλα αυτά σε ένα πακέτο. Χρειάζεται και κάτι άλλο όμως. Ανυπακοή στις κομματικές γραμμές από όπου και αν προέρχονται. Οι αγώνες των εργαζόμενων και του λαού δε θέλουν και δε χρειάζονται προστάτες. Αν στηρίζουν αγνά και άδολα είναι ευπρόσδεκτοι. Μέχρι εκεί όμως. Δε θέλουμε άλλη ΓΣΕΕ. Δε θέλουμε άλλη ΑΔΕΔΥ. Δε θέλουμε κομματικούς «επαναστάτες». Δε θέλουμε καπελώματα και παρελάσεις εντυπωσιασμού άνευ ουσίας. Τους είδαμε. Είδαμε την κατάληξη και την κατάντια τους.
Θέλουμε αλλαγή νοοτροπίας. Θέλουμε αξιοπρέπεια. Θέλουμε δικαιοσύνη. Θέλουμε ένα καλύτερο αύριο για όλους. Θέλουμε δυνατά και ανεξάρτητα συνδικάτα. Θέλουμε μια κοινωνία συνειδητοποιημένη και όχι «καθοδηγούμενη». Ας προχωρήσουμε μπροστά. Τώρα είναι η ώρα του δίκαιου αγώνα. Καταγράφηκε μια ήττα σε μια μάχη. Ο πόλεμος δεν έχει ακόμα χαθεί όμως. Όχι άλλη ήττα όμως. Δε μας παίρνει. Έγιναν λάθη. Μέχρι εκεί. Τέρμα η κριτική. Σηκώνουμε μανίκια και προχωράμε. Με οργάνωση, συνεννόηση, αλληλεγγύη, αποφασιστικότητα, συντροφικότητα. Πάνω από όλα με σχέδιο. Ο λαός θέλει τους ηγέτες των συνδικάτων ενωμένους και αποφασισμένους. Ας μη ξεχνάμε τα λόγια του Κάφκα: «Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να φτάσουμε».
periodista.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου