Κάτω, βαθειά στης απόγνωσης τη θάλασσα Ανάμεσα σε φύκια ξεφτισμένων διαδρομών Και παγωμένο μισοσκόταδο άγνωστων νερών Σπασμένα κατάρτια, τσακισμένο σκάρι το σκάφος της ζωής μας Και της άλλης μας ζωής...
Της άλλης, Των συντρόφων που έσβησαν όρθιοι, αργά και επίμονα σαν λαμπάδες Μπροστά σ΄ εικονίσματα αυστηρών, δικών μας αγίων Των υποκριτών και των λαθραίων που άπλωναν και ρουφούσαν την ικμάδα σαν παράσιτα Στρώνοντας έναν τάπητα θριάμβου για τους αντίπερα.
Σύγχιση στις γραμμές και τους στόχους, σε πλάνο τελικά αλλότριο Γκρίζοι επιτελείς, αβέβαιοι σύμμαχοι και φύλακες αργυρώνητοι Τοπίο ομίχλης, πορεία ασταθής Συντρίμμια στον κυκλώνα της κρίσης Στον καταποντισμό.
Καμία ανέλκυση, τώρα, δεν έχει νόημα Η ιστορία των αλλαγών δεν είναι μουσείο Ούτε οι ιδέες τάφος υγρός ή μεγαλοπρεπές μαυσωλείο.
Μέσα σου Και βαθειά μέσα στο κύτταρο του Χρόνου Πάλλεται ένας κόσμος νέος !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου