“ Ο Αλέξης Τσίπρας έρχεται να θέσει τους νέους όρους πολιτικής παρέμβασης της Αριστεράς. Της νέας Αριστεράς. ”
Του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Το καινούργιο κεφάλαιο στην πολιτική ζωή του τόπου άνοιξε. Και
λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, ενιαίος κομματικός φορέας. Ο οποίος καλείται να ανοίξει
τον βηματισμό του προς την εξουσία, με βάση το πρόγραμμα που έχει
επεξεργαστεί, για να απαλλάξει την κοινωνία από τα δεινά. Και τα δεσμά.
Εκείνα τα οποία την φόρτωσαν οι Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος και
Αντώνης Σαμαράς, ως πρωθυπουργοί. Των υπουργών Οικονομικών που τους
συνόδευσαν συμπεριλαμβανομένων. Αυτός είναι ο στόχος, τον οποίο
περιγράφει στο πρόγραμμά του, αυτόν ξέρουν οι πολίτες, αυτόν περιμένουν
να εκπληρώσει.
Με τον Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής, τον νεότερο πολιτικό στην Ιστορία της Ελλάδας που διεκδικεί την εξουσία, τον νεότερο και στην Ευρώπη. Νέο αίμα, για μια νέα αρχή. Η οποία έχει χαρακτηριστικά αγώνα για την ανεξαρτησία. Την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική απελευθέρωση. Απέναντι στην «Ιερά Συμμαχία» του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν. Συμμαχία στην οποία κυριαρχεί ο γερμανικός νεο-ιμπεριαλισμός. Για να περάσει σ’ αυτή τη θέση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έπρεπε πρώτα να ανασυντάξει τις γραμμές του κόμματός του. Και το πέτυχε. Μέσα από τις διαδικασίες του 1ου ιδρυτικού συνεδρίου του.
Δεν ήταν εύκολη υπόθεση:
*Είχε να δώσει εξετάσεις ενώπιον της νέας γενιάς, που στις προ έτους εκλογές, του έδειξε την εμπιστοσύνη της.
*Είχε όμως να αντιμετωπίσει και την επιφυλακτικότητα, έως και αμφισβήτηση ενός μέρους της παλιάς γενιάς. Ή όσων διαπνέονται από αρχές, αντιλήψεις και εμμονές της παλιάς γενιάς.
Με τις κινήσεις του στο συνέδριο, ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε και στα δύο.
1) Η αποφασιστικότητα που επέδειξε για να περάσουν οι βασικοί άξονες της προγραμματικής διακήρυξης, και παραλλήλως να μπουν σε λειτουργία οι νέοι κανόνες λειτουργίας του κόμματος, είναι αυτό που ήθελε η διευρυμένη κομματική βάση, όπως αυτή προέκυψε μετά την εκλογική πορεία του 2012.
2) Η μάχη που έδωσε, για να τελειώνει το σύγχρονο αυτό κόμμα της Αριστεράς με αγκυλώσεις του παρελθόντος, τον ανέδειξε νικητή. Ηγέτη του χώρου του, με όλη τη σημασία της λέξης. Διότι δεν δίστασε να συγκρουστεί ακόμα και με τον (αδιαμφισβήτητης εντιμότητας και μαχητικότητας) αειθαλή αγωνιστή Μανώλη Γλέζο. Όχι κατανικώντας τον σε έναν «Γρανικό ποταμό», αλλά να του δείξει το δρόμο της νέας ενότητας, χωρίς συμβολαιογραφικές πράξεις μεταξύ συνιστωσών, ομάδων και ομαδούλων, αναλογικότητες στην ανάδειξη των καθοδηγητικών οργάνων που ακυρώνουν τη βασική αρχή της δημοκρατικής εσωκομματικής λειτουργίας, αγκυλώσεις και τροχοπέδες, που θα έθεταν υπό αίρεση το ρόλο του κόμματος. Δεν ήταν χωρίς σημασία η μάχη που έδωσε για τη διάλυση των συνιστωσών.
Έδειξε την αποφασιστικότητα που έπρεπε, για να νοικοκυρέψει το «σπίτι» του. Αν αποτύγχανε, οι αντίπαλοί του στα δεξιά και τα αριστερά του πολιτικού φάσματος τον περίμεναν. Ο καθένας στη δική του γωνία. Για να τον θέσουν υπό διασταυρούμενα πυρά και να τον αποτελειώσουν, αδύναμο εσωκομματικά, όπως θα τον έβρισκαν. Γιατί, με ποια αποφασιστικότητα θα κινούσε να φτιάξει την κοινωνία, αν δεν είχε τη δύναμη πρώτα να διορθώσει τα του οίκου του; Ακάλυπτος θα ήταν. Και ηγέτης χωρίς στρατηγικό ρόλο, αφού αυτός ακριβώς ο ρόλος αμφισβητήθηκε με την πρόταση Γλέζου για τριμελή συλλογική ηγεσία. Ανήκουστη πρόταση, που παραπέμπει στις πιο ηττοπαθείς εποχές της Αριστεράς, τις αμέσως μετά τον εμφύλιο, εκείνες κατά τις οποίες κάθε ένα από τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του τότε ΚΚΕ, είχε τις δικές του ευθύνες για μια προκαθορισμένη ήττα και μια εθνική καταστροφή, η οποία δεν θα ήταν αναπόφευκτη, αν δεν ξεκινούσε αυτός ο τραγικός αδελφοκτόνος σπαραγμός.
Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο δεν κουβαλά στις πλάτες του αυτές τις αμαρτίες, αλλά έρχεται να θέσει τους νέους όρους πολιτικής παρέμβασης της Αριστεράς. Της νέας Αριστεράς. Με όλα αυτά ξεκαθαρισμένα, ο αγώνας για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, εισέρχεται σε νέα φάση. Ίσως την πιο αποφασιστική. Με κύριο χαρακτηριστικό του στόχο, την ακύρωση του Μνημονίου, αυτού του σύγχρονου αίσχους. Αυτής της ταπεινωτικής συμφωνίας που ορίζει τις σχέσεις εξάρτησης της χώρας από τους πονηρούς δανειστές της. Και τους εδώ διεκπεραιωτές των εντολών τους.
Οι σταθμοί σ’ αυτόν το δύσκολο δρόμο θα είναι πολλοί. Άλλοι θα βρίσκονται κοντά σε οάσεις και άλλοι καταμεσής της ερήμου. Μέχρι τον τελικό προορισμό, ο οποίος δεν είναι άλλος από την οικοδόμηση της πραγματικής δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας που θα την χαρακτηρίζουν οι βαθιές τομές στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα. Λειτουργίες οι οποίες θα προσβλέπουν στην ανάπτυξη και την ευημερία του πολίτη. Ο δρόμος προς τη νέα κοινωνία αυτός είναι. Δεν υπάρχει άλλος.
periodista.
Με τον Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής, τον νεότερο πολιτικό στην Ιστορία της Ελλάδας που διεκδικεί την εξουσία, τον νεότερο και στην Ευρώπη. Νέο αίμα, για μια νέα αρχή. Η οποία έχει χαρακτηριστικά αγώνα για την ανεξαρτησία. Την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική απελευθέρωση. Απέναντι στην «Ιερά Συμμαχία» του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν. Συμμαχία στην οποία κυριαρχεί ο γερμανικός νεο-ιμπεριαλισμός. Για να περάσει σ’ αυτή τη θέση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έπρεπε πρώτα να ανασυντάξει τις γραμμές του κόμματός του. Και το πέτυχε. Μέσα από τις διαδικασίες του 1ου ιδρυτικού συνεδρίου του.
Δεν ήταν εύκολη υπόθεση:
*Είχε να δώσει εξετάσεις ενώπιον της νέας γενιάς, που στις προ έτους εκλογές, του έδειξε την εμπιστοσύνη της.
*Είχε όμως να αντιμετωπίσει και την επιφυλακτικότητα, έως και αμφισβήτηση ενός μέρους της παλιάς γενιάς. Ή όσων διαπνέονται από αρχές, αντιλήψεις και εμμονές της παλιάς γενιάς.
Με τις κινήσεις του στο συνέδριο, ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε και στα δύο.
1) Η αποφασιστικότητα που επέδειξε για να περάσουν οι βασικοί άξονες της προγραμματικής διακήρυξης, και παραλλήλως να μπουν σε λειτουργία οι νέοι κανόνες λειτουργίας του κόμματος, είναι αυτό που ήθελε η διευρυμένη κομματική βάση, όπως αυτή προέκυψε μετά την εκλογική πορεία του 2012.
2) Η μάχη που έδωσε, για να τελειώνει το σύγχρονο αυτό κόμμα της Αριστεράς με αγκυλώσεις του παρελθόντος, τον ανέδειξε νικητή. Ηγέτη του χώρου του, με όλη τη σημασία της λέξης. Διότι δεν δίστασε να συγκρουστεί ακόμα και με τον (αδιαμφισβήτητης εντιμότητας και μαχητικότητας) αειθαλή αγωνιστή Μανώλη Γλέζο. Όχι κατανικώντας τον σε έναν «Γρανικό ποταμό», αλλά να του δείξει το δρόμο της νέας ενότητας, χωρίς συμβολαιογραφικές πράξεις μεταξύ συνιστωσών, ομάδων και ομαδούλων, αναλογικότητες στην ανάδειξη των καθοδηγητικών οργάνων που ακυρώνουν τη βασική αρχή της δημοκρατικής εσωκομματικής λειτουργίας, αγκυλώσεις και τροχοπέδες, που θα έθεταν υπό αίρεση το ρόλο του κόμματος. Δεν ήταν χωρίς σημασία η μάχη που έδωσε για τη διάλυση των συνιστωσών.
Έδειξε την αποφασιστικότητα που έπρεπε, για να νοικοκυρέψει το «σπίτι» του. Αν αποτύγχανε, οι αντίπαλοί του στα δεξιά και τα αριστερά του πολιτικού φάσματος τον περίμεναν. Ο καθένας στη δική του γωνία. Για να τον θέσουν υπό διασταυρούμενα πυρά και να τον αποτελειώσουν, αδύναμο εσωκομματικά, όπως θα τον έβρισκαν. Γιατί, με ποια αποφασιστικότητα θα κινούσε να φτιάξει την κοινωνία, αν δεν είχε τη δύναμη πρώτα να διορθώσει τα του οίκου του; Ακάλυπτος θα ήταν. Και ηγέτης χωρίς στρατηγικό ρόλο, αφού αυτός ακριβώς ο ρόλος αμφισβητήθηκε με την πρόταση Γλέζου για τριμελή συλλογική ηγεσία. Ανήκουστη πρόταση, που παραπέμπει στις πιο ηττοπαθείς εποχές της Αριστεράς, τις αμέσως μετά τον εμφύλιο, εκείνες κατά τις οποίες κάθε ένα από τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του τότε ΚΚΕ, είχε τις δικές του ευθύνες για μια προκαθορισμένη ήττα και μια εθνική καταστροφή, η οποία δεν θα ήταν αναπόφευκτη, αν δεν ξεκινούσε αυτός ο τραγικός αδελφοκτόνος σπαραγμός.
Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο δεν κουβαλά στις πλάτες του αυτές τις αμαρτίες, αλλά έρχεται να θέσει τους νέους όρους πολιτικής παρέμβασης της Αριστεράς. Της νέας Αριστεράς. Με όλα αυτά ξεκαθαρισμένα, ο αγώνας για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, εισέρχεται σε νέα φάση. Ίσως την πιο αποφασιστική. Με κύριο χαρακτηριστικό του στόχο, την ακύρωση του Μνημονίου, αυτού του σύγχρονου αίσχους. Αυτής της ταπεινωτικής συμφωνίας που ορίζει τις σχέσεις εξάρτησης της χώρας από τους πονηρούς δανειστές της. Και τους εδώ διεκπεραιωτές των εντολών τους.
Οι σταθμοί σ’ αυτόν το δύσκολο δρόμο θα είναι πολλοί. Άλλοι θα βρίσκονται κοντά σε οάσεις και άλλοι καταμεσής της ερήμου. Μέχρι τον τελικό προορισμό, ο οποίος δεν είναι άλλος από την οικοδόμηση της πραγματικής δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας που θα την χαρακτηρίζουν οι βαθιές τομές στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα. Λειτουργίες οι οποίες θα προσβλέπουν στην ανάπτυξη και την ευημερία του πολίτη. Ο δρόμος προς τη νέα κοινωνία αυτός είναι. Δεν υπάρχει άλλος.
periodista.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου