Κόμμα των πολλών μελών και όχι... πολυκομματικό

Το ιδεολογικό ρεύμα του ανανεωτικού δημοκρατικού κομμουνισμού, των ελευθεριακών και αντιαυταρχικών προταγμάτων τής μετά από το παγκόσμιο ’68 Νέας Αριστεράς προσέρχεται σε αυτό το εγχείρημα ανοιχτά, έτοιμο να δοκιμαστεί και να αλλάξει. Γιατί αυτό που διακυβεύεται έχει ιστορική σημασία
Του Χρήστου Λάσκου
Νάμαστε, λοιπόν, μπροστά σε ένα Συνέδριο της Αριστεράς, που είναι καταδικασμένο να αποδειχτεί ιστορικό. Σε μια συγκυρία κορύφωσης της μνημονιακής επίθεσης, παρόλες τις φιοριτούρες της τρικομματικής κυβέρνησης, που πορεύεται έμπρακτα, με πλήρη συνοχή και εδραία πεποίθηση, στο πλαίσιο μιας ακροδεξιάς ατζέντας και μιας ακραίας συνταγματικής εκτροπής. Με τον μισό εργαζόμενο πληθυσμό επιστρατευμένο, με μια ασύλληπτη ένταση της καταστολής απέναντι σε όποιον αντιδρά, με αξιοποίηση της πρωτοφανούς στην ιστορία ανεργίας για την τρομοκράτηση της κοινωνικής πλειοψηφίας και την επιστροφή του εκκρεμούς σε συνθήκες πρωταρχικής κεφαλαιακής συσσώρευσης. Με την αφάνταστη μέχρι πριν λίγο καιρό, σε διεθνές επίπεδο, ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και τη βίαιη αποστέρηση δικαιωμάτων που χρειάστηκαν αιώνες για να κατακτηθούν. Και, παρόλα αυτά, με εντελώς άδηλο το μέλλον, μια και η μεγαλύτερη, ίσως, κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού, σε συνδυασμό με τις συνθήκες ενεργειακής, διατροφικής και κλιματικής οιονεί κατάρρευσης μόνο ζοφερές σκέψεις και αισθήματα μπορούν να προκαλούν.
Εκτός εάν... αυτό που ξεκίνησε στην Ελλάδα, με την πολιτική ενδυνάμωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, της δικής μας Αριστεράς, ταυτόχρονα, όμως, και της Αριστεράς στην οποία αναγνωρίζεται στις τωρινές συνθήκες ένα πολύ μεγάλο μέρος των ανέργων, της παραδοσιακής εργατικής τάξης, των ιδιωτικών υπαλλήλων, των δημόσιων λειτουργών στην υγεία, την παιδεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες ευρύτερα, των κατεστραμμένων ή στο όριο μικροεπιχειρηματιών, των νέων καταφέρει να συνδιαμορφώσει ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα ανατροπής εδώ και διεθνώς, που θα κάνει υλοποιήσιμο τον ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, που είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Που τον θέτει η εποχή μας, για να θυμηθούμε τον Μαρξ, «ως πρόβλημα που μπορεί επιτέλους να επιλυθεί».

Με αυτά τα δεδομένα είναι φανερό πως η πορεία προς τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ εκπέμπει ένα ιδιαίτερα ισχυρό σήμα. Το «ενιαίο» εδώ δεν συνιστά έναν επιφανειακό προσδιορισμό. Σημαίνει πως το κόμμα των πολλών μελών, που επιδιώκουμε και έχουμε ανάγκη αν είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς, ως πρώτο βήμα για τη μεγάλη ανατροπή, να γίνει πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να είναι κόμμα των μελών. Χωρίς περίκλειστες, «αυτόνομες» και μόνιμες συγκροτήσεις στο εσωτερικό του. Δημοκρατικό και πολυτασικό, άρα όχι πλέον... κόμμα πολυκομματικό! Πολύχρωμο, με ιδεολογικά ρεύματα που αντιπαρατάσσονται, συνδιαμορφώνουν και αναδιαμορφώνονται τα ίδια στην πορεία.

Από αυτήν την άποψη, η «Αριστερή Ενότητα», ως το πλειοψηφικό ιδεολογικό ρεύμα στο εσωτερικό του ΣΥΝ, με καθοριστικό αντικειμενικά ρόλο στην εξέλιξη των συριζικών πραγμάτων, επωμιζόμενη τη σωτήρια διάσπαση του 2010, υπό την έντονη κριτική των άλλων ρευμάτων, συνδιαμορφώνοντας πρωταγωνιστικά τη βασική λογική και ανάλυση που ηγεμόνευσε στην ταξική και διεθνιστική προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ συνέβαλε, νομίζω, στην ιλιγγιώδη εκτόξευσή του, πορεύεται προς το τελευταίο Συνέδριο του κόμματος με ειλημμένη την απόφαση της αφομοίωσής του στον μεγάλο, ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ. Το ιδεολογικό ρεύμα του ανανεωτικού δημοκρατικού κομμουνισμού, των ελευθεριακών και αντιαυταρχικών προταγμάτων τής μετά από το παγκόσμιο ’68 Νέας Αριστεράς προσέρχεται σε αυτό το εγχείρημα ανοιχτά, έτοιμο να δοκιμαστεί και να αλλάξει. Γιατί αυτό που διακυβεύεται έχει ιστορική σημασία.

Πηγή: Αυγή