Οι εξελίξεις στη ΛΑΡΚΟ και η απάντηση της Αριστεράς

Του Νίκου Γεωργακάκη
Oι Σχεδιασμοί της κυβέρνησης
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πρόσφατα(22/7), την πρόθεσή της να προχωρήσει στην "αναδιάρθρωση" της ΛΑΡΚΟ, μαζί και των εταιρειών Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ), και Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ). Όταν όμως η κυβέρνηση αναφέρεται σε αναδιάρθρωση, με βάση την εμπειρία μας υπονοεί τη διάλυσή της ΛΑΡΚΟ και τη συνακόλουθη απομάκρυνση πολυάριθμου εργατικού δυναμικού, στην πλειοψηφία του υψηλής τεχνογνωσίας και δεξιοτήτων.
Η αναφερόμενη πρόσληψη «εξειδικευμένων ανεξάρτητων συμβούλων», προκειμένου να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση, είναι η συνηθισμένη «φάμπρικα» προκειμένου μια απόφαση της κυβέρνησης να ντυθεί με το μανδύα επιστημονικού πορίσματος.
Οι σκέψεις της για το μέλλον της ΛΑΡΚΟ δεν είναι σαφείς. Διαφαίνεται όμως τελευταία (βλέπε Κεφάλαιο τεύχος 27/7/13), ότι έχει εγκαταλειφθεί το προηγούμενο σενάριο που προέβλεπε μια αναδιάρθρωση τύπου Αγροτικής Τράπεζας για τη ΛΑΡΚΟ, δηλαδή «καλή» και «κακή» ΛΑΡΚΟ, μετά την αντίδραση των άλλων μετόχων μειοψηφίας, δηλαδή της Εθνικής Τράπεζας που κατέχει το 33,4% και έχει μπλοκάρει την λύση αυτή με ασφαλιστικά μέτρα που συζητούνται το Σεπτέμβριο, αλλά και της ΔΕΗ (11,4%). (Σημείωση:To υπόλοιπο 55% κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ).

Γνωρίζοντας τη φιλοσοφία της κυβέρνησης, κατανοούμε γιατί τείνει στη λύση της «εκκαθάρισης εν λειτουργία», καθώς, μέσω ενός μηχανισμού όπου μεταξύ των άλλων θα συμμετέχουν το ΤΑΙΠΕΔ και εκπρόσωποι των εργαζομένων, θα κάνει δυνατή την απαλλαγή της εταιρίας από βάρη της ΠΑΛΑΙΑΣ ΛΑΡΚΟ και θα προχωρήσουν οι ρυθμίσεις των χρεών που έχουν σχηματιστεί μέχρι τώρα προς την ΔΕΗ και άλλους .

Η ιστορία της ΛΑΡΚΟ

Η ΛΑΡΚΟ είναι μία ελληνική βιομηχανία με ιστορία πάνω από 50 χρόνια. Ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας ’60, πέρασε από χίλια κύματα και ως σήμερα έχει αντέξει.
Η βιομηχανία αυτή, συγκαταλέγεται μεταξύ των πέντε μεγαλύτερων παραγωγών σιδηρονικελίου στον κόσμο. Είναι η μοναδική εταιρεία στην Ευρώπη που χρησιμοποιεί ίδια μεταλλεύματα για την παραγωγή νικελίου και εξάγει το σύνολο της παραγωγής της σε μεγάλες βιομηχανίες όπως η Thyssen-Krupp, Outokumpu, Acerinox, British Steel κ.ά. απασχολώντας περί τους 1.200 μόνιμους εργαζόμενους άμεσα και πάνω από 4.000 έμμεσα.

Βεβαίως, δεν μπορεί να αρνηθεί κανένας την ύπαρξη σημαντικών προβλημάτων της ΛΑΡΚΟ, που σχετίζονται και με το μάνατζμεντ που ασκήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες διακυβέρνησης από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και με σειρά άλλων παραγόντων όπως οι πολύ ψηλές τιμές ρεύματος, και τα συσσωρευμένα χρέη όπου περιλαμβάνονται και οι φορολογικές εκκρεμότητες της ΛΑΡΚΟ.

Η ΛΑΡΚΟ υφίσταται τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που σήμερα, έχει πάρει ακραία χαρακτηριστικά και όπου δεν υπάρχει πρόνοια για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και συνεπώς ούτε για την επιβίωσή της ΛΑΡΚΟ. Άλλωστε, με βάση όσα έγιναν γνωστά μετά τη σύσκεψη στο αρμόδιο υπουργείο με στελέχη κυβερνητικά, του ΤΑΙΠΕΔ αλλά και της ΛΑΡΚΟ, το μόνο που δεν απασχόλησε και δεν απασχολεί την κυβέρνηση είναι η επιβίωση και ανάπτυξη της εταιρείας προς όφελος της οικονομίας. Κύριος προσανατολισμός της κυβέρνησης είναι η παράδοση της σε ιδιώτες, με τους καλύτερους δυνατούς όρους για τους αγοραστές.


Τα προβλήματα

Στα προβλήματα που προαναφέρθηκαν πρώτον και βασικό είναι η τιμή με την οποία αγοράζει την ηλεκτρική ενέργεια η ΛΑΡΚΟ. Σήμερα η τιμή αυτή κινείται γύρω στα 68-70€/MWH όταν οι διεθνείς ανταγωνιστές της, παραγωγοί νικελίου, απολαμβάνουν τιμές στα επίπεδα των 25€/MWH. Οι υψηλές τιμές γονατίζουν τη ΛΑΡΚΟ και υπάρχουν σημαντικές οφειλές της (~170 εκ €?) που συνεχώς διογκώνονται.

Δεύτερον βασικό θέμα είναι η μείωση των τιμών Νικελίου και τρίτο συνέπεια και των προηγουμένων η μεγάλη αύξηση των χρεών της και οι φορολογικές οφειλές.

Συγκρίνοντας με τις ισχύουσες τιμές της τελευταίας περιόδου, η ΛΑΡΚΟ μπαίνει μέσα 4.000 - 5.000 δολάρια για κάθε τόνο σιδηρονικελίου που πουλάει. Αναφέρεται πως για κάθε τόνο σιδηρονικελίου που παράγει η ΛΑΡΚΟ, το κόστος είναι ~20.000 δολάρια, ενώ η τιμή πώλησής φτάνει στα 15.000 - 16.000 δολάρια.

Σήμερα η τιμή έχει πέσει παραπέρα στα 13500 $/ΤΟΝΟΣ με τάση παραπέρα μείωσης. Αναφέρεται πως εξ αιτίας των προαναφερθέντων προβλημάτων η ΛΑΡΚΟ στα τέλη του 2012 παρουσίασε συσσωρευμένες ζημιές 170 εκατ. ευρώ, οι οποίες σήμερα έχουν μεγαλώσει.

Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού

Με βάση δημοσιεύματα αναφερόμενα στη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ, μεγάλο αγκάθι που έχει ανακύψει από τις αρχές Μαρτίου ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού, η οποία ερευνά σε βάθος κατά πόσο είναι παράνομες, οι κρατικές ενισχύσεις άνω των 160 εκ € που έχουν χορηγηθεί στην βιομηχανία από το ελληνικό κράτος και η Κομισιόν έχει κινήσει τις διαδικασίες για επιστροφή τους.
Αυτό βεβαίως συνιστά αντίφαση.Δηλαδή ένας θεσμός όπως η Ευρωζώνη από τη μια να θέλει να «τρέξουν» οι ιδιωτικοποιήσεις και από την άλλη δημιουργεί προσκόμματα. Όπως καταλαβαίνουμε, δεν τρελάθηκε η ηγεσία της Ευρωζώνης, απλά νοιάζεται, ο αγοραστής που θα επιλεγεί να μην σέρνει βαρίδια.
Να σημειωθεί πως εκτός από τις κρατικές ενισχύσεις, υπάρχουν εκκρεμότητες και στο περιβαλλοντικό σκέλος.

Προοπτική

Μετά από τις τελευταίες κυβερνητικές ανακοινώσεις και διεργασίες δόθηκε παράταση μέχρι τον Σεπτέμβριο παράταση για τις οριστικές αποφάσεις, όμως η κατεύθυνση είναι σαφής: απαλλαγή από τον έλεγχο του Δημοσίου και παράδοση στους ιδιώτες. Το εργατικό δυναμικό έχει τόσο συρρικνωθεί που δύσκολα θα σκεφθεί κάποιος απομάκρυνση εργαζομένων, όμως η δραστική μείωση του λειτουργικού κόστος περιλαμβανομένης και της μείωσης μισθών είναι δεδομένη. H κυβέρνηση, τόσο με το σχέδιο της «εκκαθάρισης εν λειτουργία», αλλά ευρύτερα λόγω έλλειψης αναπτυξιακού σχεδιασμού δεν δίνει καμία προοπτική στην εταιρεία.

Οι «μνηστήρες»

Η κυβέρνηση υλοποιώντας το νεοφιλελεύθερο δόγμα, όπου καμία δημόσια επιχείρηση δεν έχει θέση στην οικονομία, ιδιαίτερα καμία παραγωγική επιχείρηση, προσπαθεί να την παραδώσει στους ιδιώτες. Πολλά ελληνικά και ξένα ονόματα έχουν ακουστεί κατά καιρούς όπως ο όμιλος Μυτιληναίου, ο Άκτωρας, η Χαλυβουργία Ελλάδος, η καζαχική πολυεθνική Cunico, ο μεταλλευτικός κολοσσός με έδρα το Baar της Ελβετίας Glencore, η ρωσική Solway Industries, όμως το εγχείρημα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη.

Η κυβέρνηση δυσκολεύεται, λόγω εκκρεμοτήτων, να προχωρήσει την ιδιωτικοποίηση, για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως, η ΛΑΡΚΟ, παρά τα προβλήματα της, είναι μια δυναμική εταιρεία με σημαντική συμβολή στη βιομηχανία, στην απασχόληση, στο συναλλαγματικό ισοζύγιο της χώρας και δεν πρέπει επ’ ουδενί να αφεθεί να κλείσει ή να δοθεί στους ιδιώτες.

Η ΛΑΡΚΟ μπορεί να συνεχίσει να συμβάλλει στην σημαντική αυτή παραγωγική δραστηριότητα (νικέλιο), στην απασχόληση και λόγω της εξαγωγικής της φύσης στην ενίσχυση του ισοζυγίου συναλλαγών

Συμπέρασμα- Προτάσεις

Η ασκούμενη εδώ και τρία χρόνια μνημονιακή πολιτική, έχει προκαλέσει την διάλυση των πάντων και κυρίως ,όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, του κοινωνικού κράτους και της αναπτυξιακής προοπτικής. Εκδήλωση αυτής τις φιλοσοφίας, αποτελεί η πρόσφατη ανακοίνωση για την τύχη των 3 εταιρειών ΕΑΣ, ΕΛΒΟ, ΛΑΡΚΟ.

-Η βιομηχανία(ΛΑΡΚΟ) που απασχολεί πάνω από 1.000 άτομα προσωπικό, βαρύνεται με υποχρεώσεις (χρέη προς τρίτους και το κράτος όπως φορολογικές επιβαρύνσεις ~ 190 εκατ. ευρώ).

Υπό τις συνθήκες αυτές, το εγχείρημα της κυβέρνησης να προχωρήσει στην πώληση της βιομηχανίας φαντάζει το λιγότερο δύσκολο.

Όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αδιανόητη αυτή η επιλογή, ασχέτως αν υφίστανται αυτά τα χρέη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί από κοντά και διαχρονικά τα προβλήματα αυτών των επιχειρήσεων κάτι που αποδεικνύεται από τις επανειλημμένες επισκέψεις του προέδρου και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στις εγκαταστάσεις τους. Ασκεί σε μόνιμη βάση κοινοβουλευτικό έλεγχο για αυτές και έχει καταθέσει συγκεκριμένες θέσεις για το ρόλο και την προοπτική τους που εμπλουτίζει διαρκώς.

Η οπτική όμως που αντιμετωπίζει αυτές τις επιχειρήσεις είναι σε πλήρη αντίθεση με την κυβερνητική πολιτική

Ασφαλώς για τη ΛΑΡΚΟ, θα μας απασχολήσει ο περιορισμός του κόστους παραγωγής, η επίτευξη συμφωνίας μείωσης της τιμής ρεύματος κλπ. Θα εξαντληθούν όλα τα περιθώρια νοικοκυρέματος της επιχείρησης.

Πρέπει να αναφερθεί εδώ πως έχουν κατατεθεί αξιόλογες προτάσεις ειδικών για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων της. Λείπει όμως κάτι. Το πολιτικό περιβάλλον, η αναπτυξιακή πολιτική βούληση. Το κύριο λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκπόνηση ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης όλων των σημαντικών εταιριών δημοσίου ενδιαφέροντος στο πλαίσιο του οποίου θα ενταχθεί και η ΛΑΡΚΟ. Ενός σχεδίου που θα έχει προκύψει με δημόσιο δημοκρατικό διάλογο, θα υπηρετεί την ανάπτυξη και θα αξιοποιεί όλο το εξειδικευμένο εργατοτεχνικό δυναμικό.
left.gr