Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 φέρει ένα μοναδικό συμβολικό βάρος, μεταβάλλοντας ριζικά το περιεχόμενο εννοιών, όπως δημόσια ασφάλεια, τρομοκρατία και πόλεμος, τουλάχιστον στα πλαίσια στα οποία αυτά γίνονταν αντιληπτές στον δυτικό κόσμο. Οι ταυτόχρονες επιθέσεις σε αμερικανικούς στόχους, όπως οι Δίδυμοι Πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου και το Πεντάγωνο, ήρθε να κλονίσει τους εκατομμύρια τηλεθεατές, εντός και εκτός ΗΠΑ, οι οποίοι παρακολούθησαν «ζωντανά» στην τηλεόραση το δεύτερο αεροσκάφος να καρφώνεται στο νότιο Πύργο, και έπειτα και τους δυο να καταρρέουν.
Η επίθεση στις ΗΠΑ
Στις 8:46 (15:46 ώρα Ελλάδας) της 11ης Σεπτεμβρίου αεροπειρατές κάρφωσαν αεροσκάφος της American Airlines, της πτήσης Βοστώνη- Λος Άντζελες, στο βόρειο Πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη. Το κτήριο θα καταρρεύσει μετά από 102 λεπτά. Στις 9:03 αεροσκάφος θα χτυπήσει το νότιο Πύργο, ενώ στις 9:37 τρίτο αεροσκάφος θα χτυπήσει το Πεντάγωνο, κοντά στην Ουάσινγκτον. Στις 10:03 τέταρτο αεροσκάφος συντρίβεται σε ανοικτή περιοχή στη νοτιοδυτική Πενσυλβάνια, αφού πρώτα οι επιβάτες προσπαθήσουν να ανακτήσουν τον έλεγχό του.
Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων ανέρχεται σε 2.996, μεταξύ των οποίων και οι 19 αεροπειρατές, που άμεσα θα αναγνωριστούν ως μέλη της Αλ Κάιντα. Πρόκειται για μία από τις πλέον πολύνεκρες τρομοκρατικές ενέργειες, με τη «ζωντανή» προβολή της να μεγεθύνει τις ήδη σοκαριστικές διαστάσεις της.
Στις 20:30 το απόγευμα, ο πρόεδρος Μπους θα ξεκινήσει το μήνυμά του προς τον αμερικανικό λαό, κάπως έτσι:
«Καλησπέρα. Σήμερα οι συμπολίτες μας, ο τρόπος ζωής μας, η ίδια η ελευθερία μας δέχτηκαν επίθεση με μια σειρά εσκεμμένων και θανάσιμων τρομοκρατικών ενεργειών. Τα θύματα βρίσκονταν στα αεροπλάνα ή τα γραφεία τους: γραμματείς, επιχειρηματίες, στρατιωτικοί, υπάλληλοι. Μανάδες και πατεράδες. Φίλοι και γείτονες. Χιλιάδες ζωές χάθηκαν έτσι ξαφνικά, εξαιτίας διαβολικών, αξιοκαταφρόνητων πράξεων τρομοκρατίας. Οι εικόνες των αεροπλάνων να καρφώνονται στα κτήρια, οι φωτιές που καίνε, οι πύργοι να καταρρέουν, οι εικόνες αυτές μας έχουν γεμίσει δυσπιστία, απίστευτη θλίψη και μια σιωπηλή ανείπωτη οργή. Οι μαζικές αυτές δολοφονίες είχαν ως στόχο να τρομοκρατήσουν το έθνος μας και να το βυθίσουν στο χάος και στην υπαναχώρηση. Απέτυχαν όμως. Η χώρα μας είναι δυνατή. Ένας σπουδαίος άνθρωπος καλείται να υπερασπιστεί ένα σπουδαίο έθνος. Οι τρομοκρατικές ενέργειες μπορεί να ταρακουνούν τα θεμέλια των μεγαλύτερων κτηρίων μας. Δεν μπορούν όμως να αγγίξουν τα θεμέλια της Αμερικής…»
Στις 27/9 δίνονται στη δημοσιότητα φωτογραφίες των 19 αεροπειρατών και εκτιμήσεις για την εθνικότητα και τα ψευδώνυμά τους. Στην πλειοψηφία τους είναι από τη Σαουδική Αραβία. Το 2003 συλλαμβάνεται ο Khalid Sheikh Mohammed, ο οποίος και βρίσκεται έγκλειστος έκτοτε στο Γκουαντάναμο, έχοντας ομολογήσει πως ο ίδιος οργάνωσε την επίθεση από κοινού με τον Ramzi bin al-Shibh. Ο τελευταίος συλλαμβάνεται στις 11 Σεπτεμβρίου 2002 στο Πακιστάν και οδηγείται και αυτός στο Γκουαντάναμο.
Και οι δύο θα συνδεθούν με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ηγέτη της Αλ Κάιντα, ο οποίος σε πρώτη φάση αρνείται οποιαδήποτε εμπλοκή με την επίθεση, έως και το 2004, οπότε εμφανίζεται σε βίντεο στην αραβική τηλεόραση να αναλαμβάνει την ευθύνη του χτυπήματος.
Οι αντεπιθέσεις
Από την ίδια κιόλας μέρας των επιθέσεων, ο Μπους θα κηρύξει πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Ο πρώτος στόχος ανακοινώνεται μόλις ένα μήνα μετά το χτύπημα. Στις 7 Οκτωβρίου οι ΗΠΑ θέτουν σε εφαρμογή την επιχείρηση “Enduring Freedom”, από κοινού με τη Μεγάλη Βρετανία και πλήθος συμμάχων που έσπευσαν να βοηθήσουν, μεταξύ των οποίων: Ρωσία, Γαλλία, Καναδάς, Γερμανία, Ιταλία και Αυστραλία.
Το Αφγανιστάν, το οποίο κατά 90% βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν, πρέπει να χτυπηθεί, λόγω των στενών σχέσεων των τελευταίων με την Αλ Κάιντα και τον ηγέτη της. Μέχρι και σήμερα στη χώρα βρίσκονται δυνάμεις τρίτων χωρών, ενώ μόλις τα τελευταία έτη εντείνονται οι σχεδιασμοί για αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων. Συνολικός αριθμός θυμάτων δεν έχει καταγραφεί επίσημα, οι ετήσιοι, ωστόσο, υπολογισμοί ανθρωπιστικών οργανώσεων μαρτυρούν δεκάδες χιλιάδες νεκρούς (2.059 υπολογίζονται οι απώλειες μόνο για τον αμερικανικό στρατό).
Στις 20 Μαρτίου 2003 οι ΗΠΑ χτυπούν το επόμενο στόχο τους, το Ιράκ. Παρότι δεν υπήρξε εντέλει οποιαδήποτε απόδειξη για αυτό, ο Σαντάμ Χουσεΐν, ηγέτης της χώρας, συνδέεται με τον Μπιν Λάντεν και τους Ταλιμπάν, ενώ το καθεστώς κατηγορείται για την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής. Η αμερικανική έρευνα, ωστόσο, που ξεκίνησε μετά την εισβολή, κατέληξε στο συμπέρασμα πως το Ιράκ είχε σταματήσει τα πυρηνικά, χημικά και βιολογικά προγράμματά του, ήδη από το 1991. Η δημοκρατία και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπήρξαν δυο ακόμη διακηρυγμένοι στόχοι της εισβολής.
Οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις αποχώρησαν από το Ιράκ το Δεκέμβριο του 2011. Οι απώλειες ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες, με απίστευτες θηριωδίες να καταγράφονται τόσο από την πλευρά των Αμερικανών, όσο και από εκείνη των αντάρτικων ομάδων.
Ο Μπιν Λάντεν δολοφονείται τελικά από αμερικανικές ειδικές δυνάμεις στις 2 Μαΐου του 2011, βόρεια του Ισλαμαμπάντ, στο Πακιστάν.
Τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου συνιστούν μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες τρομοκρατικές ενέργειες, αφετηρία για πλήθος θεωριών, που αγγίζουν την συνομωσιολογία, χωρίς ταυτόχρονα να υπολείπονται μιας κάποιας τεκμηρίωσης.
Για να κλείσει αυτός ο κύκλος της κάθε άλλο παρά τυχαίας αλληλουχίας επιθέσεων και αντεπιθέσεων, ενδιαφέρον παρουσιάζει το παρακάτω βίντεο και η αποκάλυψη του Γουέσλι Κλαρκ, στρατηγού των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που αφορά συνομιλία του με άλλο στρατηγό του Πενταγώνου, μόλις 10 μέρες μετά την επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Ο Κλαρκ, σε συνέντευξή του στο Democracy Now και την Amy Goodman δήλωσε πως δέκα μέρες μετά την 11η Σεπτέμβριου, στρατηγός του Πενταγώνου του είπε πως είχε ήδη αποφασιστεί πόλεμος εναντίον του Ιράκ. Λίγες βδομάδες μετά, επισκέφτηκε και πάλι τον στρατηγό, ο οποίος του δήλωσε πως "έχουμε καλό στρατό και μπορούμε να ρίξουμε κυβερνήσεις", ενώ του έδειξε και ένα υπόμνημα από το γραφείο του υπουργού Άμυνας: "Aυτό το μέμο περιγράφει πώς θα χτυπήσουμε 7 χώρες σε πέντε χρόνια, αρχίζοντας με το Ιράκ, και μετά Συρία, Λίβανος, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν, και θα τελειώσουμε με το Ιράν"...
Αρετάκη Μυρτ
thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου