Επειδή η Τρόικα δεν έχει ασχοληθεί ακόμα με τη σχολική ύλη και δεν έχει δώσει διαταγές -οπότε υπάρχει η δυνατότητα έκφρασης γνώμης σε αυτό το θέμα-, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, ζήτησε να γίνει προαιρετική η διδασκαλία των Θρησκευτικών στο Λύκειο, αν και είναι γνωστό πως, με μια υπεύθυνη δήλωση του κηδεμόνα του μαθητή -ή του ιδίου αν είναι ενήλικος-, ο μαθητής απαλλάσσεται από τη διδασκαλία των Θρησκευτικών.
Τα Θρησκευτικά δεν θα έπρεπε να διδάσκονται καθόλου στο σχολείο -ούτε στο Δημοτικό, ούτε στο Γυμνάσιο, ούτε στο Λύκειο-, αλλά ζούμε σε μια χώρα στην οποία δεν έχει γίνει ακόμα διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας και η πρώτη φράση του Ελληνικού Συντάγματος είναι «στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδας», με αποτέλεσμα οι βουλευτές να ορκίζονται ακόμα στον Θεό (και όχι στο λαό) την ώρα που ο παπάς τους σημαδεύει με την αγιαστούρα, ενώ η χώρα υποδέχεται κάθε χρόνο το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους.
Όλα αυτά μπορεί σε πολλούς Έλληνες να φαίνονται φυσιολογικά αλλά δεν είναι. Είναι εντελώς γκάου.
Η Μαρία Ρεπούση ζητάει η διδασκαλία των Θρησκευτικών να γίνει προαιρετική και οι μαθητές να διδάσκονται περισσότερες ώρες ιστορία.
Θα συμφωνήσω, με την προϋπόθεση οι μαθητές να μην διδάσκονται τα άθλια βιβλία ιστορίας που έγραψαν η Ρεπούση και η παρέα της αλλά την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» του Βασίλη Ραφαηλίδη.
Είναι σαφώς προτιμότερο να διαβάζεις την σύγχρονη ελληνική ιστορία και να μην σου μένει άντερο από τα γέλια, παρά να μαθαίνεις ιστορίες με Εβραίους βοσκούς και προβατάκια, που κι αυτές, βέβαια, έχουν τρελό γέλιο αλλά ο καθηγητής των Θρησκευτικών δεν το έχει πάρει χαμπάρι και παρεξηγείται αν αρχίσεις να γελάς γιατί τα πρόσωπα της Αγίας Γραφής δεν γελάνε ποτέ.
Γενικά, στην Αγία Γραφή δεν γελάνε και δεν γαμάνε. Δηλαδή, καμία σχέση με τους Έλληνες.
Ακόμα καλύτερα θα ήταν αν το μάθημα των Θρησκευτικών αντικαθίστατο από το μάθημα για τις τράπεζες.
Αφού ο καπιταλισμός είναι η μόνη θρησκεία που υπάρχει σήμερα στον κόσμο, και οι τράπεζες είναι οι εκκλησίες του.
Δεν γίνεται να ζεις βουτηγμένος στον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς και να μην υπάρχει ένα μάθημα για το πώς λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα.
Αφού οι φορές που θα πας στην τράπεζα στη διάρκεια της ζωής σου θα είναι απείρως περισσότερες από τις φορές που θα πας στην εκκλησία, είναι πολύ πιο χρήσιμο να μάθεις για το πώς θα προσπαθήσουν να σου την φορέσουν οι τράπεζες παρά για τον Κάιν, τον Άβελ και όλες αυτές τις κουλαμάρες.
Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου αλλά, στην εποχή του Διαδικτύου, όλα αυτά τα θρησκευτικά απολιθώματα για τον Αβραάμ, τον Μωάμεθ -και όλους αυτούς τους περίεργους τύπους- μοιάζουν ακόμα πιο γελοία.
Εν τω μεταξύ, έχω την εντύπωση πως η κυρία Ρεπούση δεν νοιάζεται καθόλου για το αν θα διδάσκονται τα Θρησκευτικά στο Λύκειο αλλά το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να πει κάτι που θα προκαλέσει συζητήσεις, ώστε να την καλέσουν στα κανάλια και να μας δείξει το καινούριο της χτένισμα.
Η κυρία Ρεπούση δεν έπεσε χτες από τον ουρανό.
Η κυρία Ρεπούση είναι βουλευτής ενός κόμματος που συμμετείχε στην κυβέρνηση Σαμαρά.
Και μπορεί η κυρία Ρεπούση να έχει άποψη για τον χορό του Ζαλόγγου, την αναπαράσταση της εξόδου του Μεσολογγίου και το μάθημα των Θρησκευτικών αλλά όχι μόνο δεν έβγαλε κιχ για την πιο μαύρη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης αλλά ψήφιζε σαν καλό σκυλάκι τα νομοσχέδια.
Επίσης, η κυρία Ρεπούση θέλει να γίνει προαιρετικό το μάθημα των Θρησκευτικών αλλά δεν είπε κουβέντα όταν ο Αντώνης Σαμαράς μας ενημέρωνε πως μιλάει απευθείας με τον Θεό και την Παναγία.
Τον Αντώνη Σαμαρά στηρίξατε κυρία Ρεπούση. Και ακυρωθήκατε. Μόνη σας.
Φυσικά, δεν έχει και μεγάλη σημασία τι λέει η Ρεπούση για τα Θρησκευτικά, αφού φέτος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να καταργηθούν εντελώς τα Θρησκευτικά και όλα τα υπόλοιπα μαθήματα, αν οι καθηγητές πάνε σε απεργία διαρκείας.
(Εννοείται πως αυτά που διδασκόμαστε στα σχολεία είναι εντελώς ακατάλληλα και η μόνη πραγματική χρησιμότητα του σχολείου είναι να μαθαίνεις ανάγνωση και γραφή, και να κοινωνικοποιείσαι -και αν είσαι τυχερός, μπορεί να πέσεις και σε μερικούς καλούς δασκάλους. Ό,τι έμαθα στη ζωή μου ήταν από βιβλία που δεν είχαν καμία σχέση με τα βιβλία του σχολείου. Και πολλά από αυτά τα βιβλία, μου τα είχαν προτείνει οι καλοί δάσκαλοι και καθηγητές που είχα. Το πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι Έλληνες δεν ανοίγουν βιβλίο μετά το τέλος του σχολείου, οπότε αυτός είναι ο λόγος που θεωρούν τόσο σημαντικό το τι γράφουν τα βιβλία του Δημοτικού. Εκεί έχουν μείνει. Στο Δημοτικό. Λόλα, να ένα μήλο. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου