Θα μάθαιναν, επίσης, κάτι πολύ ουσιαστικό, όταν πρόκειται να συζητήσεις μαζί της: ότι η ισχυρότερη γυναίκα στον κόσμο δεν λέει ποτέ ένα ξεκάθαρο ναι ή ένα ξεκάθαρο όχι. Λέει συγχρόνως και ναι και όχι, διστάζει να αποφασίσει περιμένοντας καιροσκοπικά μέχρι την τελευταία στιγμή. Ακόμη και την ημέρα της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, την ώρα που οι Ανατολικοί συγκεντρώνονταν στο Τείχος, η Άνγκελα πήγε στη σάουνα, περιμένοντας να ξεκαθαρίσουν πρώτα τα πράγματα. Ο Γ. Παπανδρέου, αλλά δυστυχώς και η Ελλάδα, το πλήρωσαν ακριβά το 2010, όταν η Μέρκελ καθυστερούσε επί μήνες να αποφασίσει για το περίφημο πακέτο βοήθειας, την ώρα που το επιτόκιο που έπρεπε να πληρώσει η Ελλάδα για να δανειστεί από τις αγορές είχε φτάσει στα ουράνια.
Το μοιραίο λάθος της σημερινής κυβέρνησης είναι ότι συνέδεσε απόλυτα την τύχη της με την πρώτη κυρία του Βερολίνου. Από το βράδυ των εκλογών του 2012 έδωσε τα διαπιστευτήριά της, όταν ο κ. Σαμαράς ξέχασε την επαναδιαπραγμάτευση, το κεντρικό σύνθημα χάρη στο οποίο είχε κερδίσει την πρώτη θέση, δηλώνοντας ότι η Ελλάδα θα εκπληρώσει τα συμφωνηθέντα. Ύστερα ορκίστηκε και επισκέφθηκε τη Μέρκελ για τα διαπιστευτήρια. Η άγραφη συμφωνία ήταν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα ακολουθούσε πιστά και χωρίς παρεκκλίσεις τη συνταγή λιτότητας και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας του Βερολίνου, χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό και κοινωνικό κόστος. Ως αντάλλαγμα, το τελευταίο θα στήριζε πολιτικά την κυβέρνηση. Κάποια στιγμή, όταν η Ελλάδα «θα είχε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της», οι δανειστές θα συζητούσαν το ελληνικό πρόβλημα και θα ελάφρυναν το χρέος, που αποτελεί τη λυδία λίθο του προβλήματος.
Κάπως έτσι ο κ. Σαμαράς μετατράπηκε από αντιμνημονιακός σε έναν από τους πιο σκληρούς πρωθυπουργούς που κλήθηκαν να εφαρμόσουν το νεοφιλελεύθερο δόγμα τις τελευταίες δεκαετίες: απολύσεις, περικοπές κοινωνικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων ελληνικών επιχειρήσεων και υπηρεσιών. Αν δεν είχε υπάρξει το δημοψήφισμα στη Θεσσαλονίκη, θα είχαν δώσει αλά Βολιβία και το νερό, ένα από τα σπουδαιότερα δημόσια αγαθά. Η κ. Μέρκελ μόνο ωφελημένη βγήκε από τη λεόντειο συμφωνία. Η ελεγχόμενη κρίση στην ευρωζώνη γέμισε τα ταμεία του Βερολίνου, που έφτασε να δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο: να επιστρέφει δηλαδή στο τέλος του δανείου λιγότερα απ' όσα είχε δανειστεί! Η σχετική οικονομική ευμάρεια διευκόλυνε αποφασιστικά την τρίτη εκλογή της, το 2013, την ίδια ώρα που πουλούσε το ελληνικό success story στη γερμανική κοινή γνώμη. Όσες χώρες του Νότου σκέφτονταν να αντιδράσουν, κάθισαν στ' αυγά τους, όταν είδαν τα δεινά της Ελλάδας: τον χειρότερο οικονομικό μαρασμό που έχει γνωρίσει χώρα σε περίοδο ειρήνης.
Τα «καλά παιδιά» περίμεναν δύο χρόνια υπομονετικά: σύμφωνα με μία αρχική υπόσχεση, το πρόβλημα του χρέους θα συζητιόταν πριν από τις ευρωεκλογές, ώστε να διευκολυνθούν και να τις κερδίσουν. Ύστερα μετατέθηκε για τον Σεπτέμβρη του 2014, αλλά οι Σαμαράς - Βενιζέλος είδαν και πάλι το ποτήρι μισογεμάτο: ότι θα διευκολυνθούν στις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις και θα τρίψουν τη γερμανική βοήθεια στη μούρη του ΣΥΡΙΖΑ. Κατόπιν, πήγε κάπου για το τέλος του 2014, μετά, αφού διεξαχθούν οι πρόωρες εκλογές της Ελλάδας, αν γίνουν στις αρχές του 2015. Η Μέρκελ είχε παίξει ένα από τα γνώριμα παιχνίδια προδοσίας.
Παρότι ο ξάδελφός του, πρέσβης στο Βερολίνο, του συνιστούσε να μην πάει, γιατί δεν θα έβγαζε τίποτα, ο κ. Σαμαράς δεν άντεξε και πήγε να τη δει. Θα έκανε η καγκελάριος μια σαφή δήλωση ότι το πρόβλημα του χρέους θα αντιμετωπιστεί αποφασιστικά; Θα τον υποστηρίξει, τουλάχιστον, η Γερμανία όταν θα δηλώσει ότι τα μνημόνια τελείωσαν και η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται από τις αγορές; Δεν είχε, άλλωστε, εφαρμόσει όσα σκληρά είχε υποσχεθεί και ακόμη περισσότερα ΕΝΦΙΑ;
Η κ. Μέρκελ δεν απάντησε ούτε ναι ούτε όχι. Και από τότε το ίδιο μοτίβο σιγοσφυρίζουν αδιάφορα οι υπόλοιποι δανειστές από το ΔΝΤ μέχρι το Eurogroup, ενώ μερικοί το λένε κι έξω από τα δόντια: η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη, χρειάζεται κι άλλες «μεταρρυθμίσεις». Σκάστε και κολυμπάτε. Οι Σαμαράς - Βενιζέλος είναι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά τουλάχιστον έμειναν για δύο και παραπάνω χρόνια στην εξουσία. Στο κάτω-κάτω, αν δεν ήταν η Μέρκελ, δεν θα το είχαν καταφέρει ποτέ.
Κάπως έτσι ο κ. Σαμαράς μετατράπηκε από αντιμνημονιακός σε έναν από τους πιο σκληρούς πρωθυπουργούς που κλήθηκαν να εφαρμόσουν το νεοφιλελεύθερο δόγμα τις τελευταίες δεκαετίες: απολύσεις, περικοπές κοινωνικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων ελληνικών επιχειρήσεων και υπηρεσιών. Αν δεν είχε υπάρξει το δημοψήφισμα στη Θεσσαλονίκη, θα είχαν δώσει αλά Βολιβία και το νερό, ένα από τα σπουδαιότερα δημόσια αγαθά. Η κ. Μέρκελ μόνο ωφελημένη βγήκε από τη λεόντειο συμφωνία. Η ελεγχόμενη κρίση στην ευρωζώνη γέμισε τα ταμεία του Βερολίνου, που έφτασε να δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο: να επιστρέφει δηλαδή στο τέλος του δανείου λιγότερα απ' όσα είχε δανειστεί! Η σχετική οικονομική ευμάρεια διευκόλυνε αποφασιστικά την τρίτη εκλογή της, το 2013, την ίδια ώρα που πουλούσε το ελληνικό success story στη γερμανική κοινή γνώμη. Όσες χώρες του Νότου σκέφτονταν να αντιδράσουν, κάθισαν στ' αυγά τους, όταν είδαν τα δεινά της Ελλάδας: τον χειρότερο οικονομικό μαρασμό που έχει γνωρίσει χώρα σε περίοδο ειρήνης.
Τα «καλά παιδιά» περίμεναν δύο χρόνια υπομονετικά: σύμφωνα με μία αρχική υπόσχεση, το πρόβλημα του χρέους θα συζητιόταν πριν από τις ευρωεκλογές, ώστε να διευκολυνθούν και να τις κερδίσουν. Ύστερα μετατέθηκε για τον Σεπτέμβρη του 2014, αλλά οι Σαμαράς - Βενιζέλος είδαν και πάλι το ποτήρι μισογεμάτο: ότι θα διευκολυνθούν στις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις και θα τρίψουν τη γερμανική βοήθεια στη μούρη του ΣΥΡΙΖΑ. Κατόπιν, πήγε κάπου για το τέλος του 2014, μετά, αφού διεξαχθούν οι πρόωρες εκλογές της Ελλάδας, αν γίνουν στις αρχές του 2015. Η Μέρκελ είχε παίξει ένα από τα γνώριμα παιχνίδια προδοσίας.
Παρότι ο ξάδελφός του, πρέσβης στο Βερολίνο, του συνιστούσε να μην πάει, γιατί δεν θα έβγαζε τίποτα, ο κ. Σαμαράς δεν άντεξε και πήγε να τη δει. Θα έκανε η καγκελάριος μια σαφή δήλωση ότι το πρόβλημα του χρέους θα αντιμετωπιστεί αποφασιστικά; Θα τον υποστηρίξει, τουλάχιστον, η Γερμανία όταν θα δηλώσει ότι τα μνημόνια τελείωσαν και η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται από τις αγορές; Δεν είχε, άλλωστε, εφαρμόσει όσα σκληρά είχε υποσχεθεί και ακόμη περισσότερα ΕΝΦΙΑ;
Η κ. Μέρκελ δεν απάντησε ούτε ναι ούτε όχι. Και από τότε το ίδιο μοτίβο σιγοσφυρίζουν αδιάφορα οι υπόλοιποι δανειστές από το ΔΝΤ μέχρι το Eurogroup, ενώ μερικοί το λένε κι έξω από τα δόντια: η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη, χρειάζεται κι άλλες «μεταρρυθμίσεις». Σκάστε και κολυμπάτε. Οι Σαμαράς - Βενιζέλος είναι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά τουλάχιστον έμειναν για δύο και παραπάνω χρόνια στην εξουσία. Στο κάτω-κάτω, αν δεν ήταν η Μέρκελ, δεν θα το είχαν καταφέρει ποτέ.
Στέλιος Κούλογλου
Πηγή: Lifo
Πηγή: Lifo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου