Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν με λαμπρότητα τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα που εκτέλεσαν το 514 π.Χ. τον τύραννο Ίππαρχο, γιο του Πεισίστρατου. Αναγορεύτηκαν ελευθερωτές των Αθηνών, ανδριάντες στήθηκαν προς τιμήν τους, τραγούδια εξύμνησαν την πράξη τους ενώ θάφτηκαν τιμητικά στον Κεραμικό.
Οι σύγχρονοι Έλληνες, ως επί το πλείστον λησμονήσαμε τους ελευθερωτές μας. Ο Αλέκος Παναγούλης, που αποπειράθηκε να απαλλάξει τη χώρα από τον τύραννο Γεώργιο Παπαδόπουλο, δεν έχει ακόμη τιμηθεί από την Βουλή των Ελλήνων και την Πολιτεία.
Νομίζω ότι ήταν ο Μπρεχτ που είπε “αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”. Δυστυχώς η εποχή μας φαίνεται να έχει πάλι ανάγκη από ήρωες. Γιατί στα σκοτάδια της κάθε εποχής μόνο οι ήρωες μπορούν να ρίξουν φως με το να γίνονται οι ίδιοι ολοκαύτωμα. Και ο Αλέκος Παναγούλης ήταν το πιο φωτεινό παράδειγμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.
Ο άνθρωπος που πρώτος επιχείρησε να λυτρώσει τη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, βάζοντας τέλος στη ζωή του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, ο άνθρωπος που σήκωσε στους ώμους του, όσο κανένας άλλος, την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού. Όμως ο Παναγούλης έγινε ήρωας όχι με το θάνατο, αλλά με τη ζωή του. Ζούμε δυστυχώς σε μια εποχή λήθης, ακόμη και του πιο πρόσφατου παρελθόντος μας. Η μεταπολιτευτική μας Δημοκρατία με όλες τις αδυναμίες της, δεν παύει να είναι η πιο μακροχρόνια περίοδος σταθερότητας και ομαλότητας του σύγχρονου πολιτικού μας βίου. Αυτή όμως δεν ήρθε από μόνη της. Πολλοί υπέφεραν και θυσιάστηκαν για να έχουμε εμείς αυτά που έχουμε. Φοβάμαι ότι τους έχουμε ξεχάσει όλους.
Όσον αφορά τις συνθήκες του θανάτου του, τα ερωτηματικά εξακολουθούν να παραμένουν. Σε εκείνο το άψυχο κορμί που εναποθέτουν οι νοσοκόμοι στη μαρμάρινη κλίνη του νεκροθαλάμου, έζησε κάτι απ’ τον Ηρακλή και τον Οδυσσέα. Απ’ το Θεό και το Δαίμονα. Η πορεία του ένα προκλητικό φλερτ με τον κίνδυνο. Η ζωή του μια πρόβα θανάτου.
Το ελπιδοφόρο συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα των θεών του Ολύμπου και αρχαίων μύθων εξακολουθεί και σήμερα να γεννά Ήρωες. Ένας από αυτούς είναι ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο παράφορα ερωτευμένος με την Ελευθερία.
Το παραπάνω άρθρο έγινε με τη συνδρομή του υπέροχου βιβλίου “Αλέξανδρος Παναγούλης. Πρόβες θανάτου”. Ο συγγραφέας Κ. Μαρδάς αναφέρει χαρακτηριστικά ‘έγραψα το βιβλίο αυτό εξ ονόματος όλων ημών των δειλών Ελλήνων, που απουσίαζαν, όταν εκείνος βασανιζόταν και αγωνιζόταν “δια την ημετέρων σωτηρίαν” ...’
sefb.netfirms.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου