Δήγματα γραφής

Της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΣΙΟΥΤΗ

Στον ισπανικό εμφύλιο οι δημοσιογράφοι ήταν ή με τους εθνικιστές του Φράνκο ή με τους Δημοκρατικούς.

Ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ, που κάλυπτε ως ρεπόρτερ τα γεγονότα, έλεγε ανοιχτά ότι ήταν με τους «κόκκινους». Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που ήταν με τους «μαύρους». Σε κρίσιμες περιόδους είναι δύσκολο να υπάρχει «ουδέτερη» δημοσιογραφία. Οπως όλοι, έτσι και οι δημοσιογράφοι καλούνται να επιλέξουν πλευρά. Σήμερα οι καιροί είναι διαφορετικοί και τα «στρατόπεδα» άλλα.
Δεν γίνεται σύγκριση. Ούτε πολεμική σύρραξη έχουμε. Υπάρχουν όμως κι εδώ δύο στρατόπεδα: των «δανειστών», που ζητούν τα χρήματα που δάνεισαν στις ελληνικές κυβερνήσεις μαζί με τους υπέρογκους τόκους, και των εργαζομένων, που καλούνται να πληρώσουν με θυσίες τα χρέη που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι. Είναι πολύ διαφορετικές οι «αλήθειες» της κάθε πλευράς. Οπως και οι πολιτικές που συμφέρουν την καθεμία. Τα συμφέροντα των δύο «στρατοπέδων» συγκρούονται. Οι δανειστές μπορούν να πάρουν όσα ζητούν, μόνο αν γονατίσουν οι έλληνες εργαζόμενοι. Κι αν οι έλληνες εργαζόμενοι θέλουν να μη γονατίσουν, δεν γίνεται οι δανειστές να πάρουν όλα όσα ζητούν. Γι' αυτό και δεν μπορεί να είναι κανείς και με τους δανειστές και με τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει πλευρά και ακολουθεί την πολιτική που χαράζουν οι πρώτοι. Οι δημοσιογράφοι είναι κι αυτοί εργαζόμενοι, και μάλιστα μεταξύ των πρώτων που βιώνουν την κρίση, με απολύσεις, περικοπές και καθημερινά αυξανόμενη ανεργία.
Τον τόνο όμως δίνουν τα τηλεοπτικά δελτία και οι καλοπληρωμένοι «απολογητές της εξουσίας».
Αυτοί που έχουν βαφτίσει τις απεργίες «ταλαιπωρίες» (δεν λένε απεργούν οι Χ εργαζόμενοι για τα Ψ αιτήματα, αλλά «ταλαιπωρία περιμένει και πάλι τους πολίτες» ...κ.λπ.), αυτοί που όταν καίγεται η Κερατέα το αποσιωπούν και δεν βλέπουν πουθενά την είδηση, αυτοί που παρουσιάζουν ως «ανάσα» την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους...
Φυσικά τα ΜΜΕ δεν είναι ούτε σωματεία, ούτε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Είναι επιχειρήσεις, κάποιες από τα οποίες με πολύπλοκες εξαρτήσεις. Οι δημοσιογράφοι που εργάζονται σε αυτά, όμως, μπορούν να διατηρήσουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Κι αν δεν μπορούμε να διαλέξουμε το στρατόπεδο στο οποίο ανήκουμε, ας μην ξεπέσουμε στο επίπεδο του Χατζηαβάτη. Προσωπικά δεν θυμώνω με αυτούς που φωνάζουν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Ντρέπομαι, γιατί καταλαβαίνω την οργή τους. Και δεν έχει νόημα να λέμε ότι δεν «είμαστε όλοι ίδιοι». 
Είναι καιρός να το αποδείξουμε...
enet.