Τραπεζικό πόκερ

Ναυάγησε για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα χρόνια η συγχώνευση των δύο μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών, της Εθνικής και της Alpha. Το 2002 η πρόταση είχε γίνει μέσα σε συνθήκες ευφορίας που δημιουργούσε η ξέφρενη τραπεζοκεντρική ανάπτυξη, τώρα, σε συνθήκες χρεωκοπίας αυτού του μοντέλου και άδηλων επισφαλειών των τραπεζών, που αιμοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα χαμηλότοκα δάνεια της ΕΚΤ. Αυτή τη φορά οι τράπεζες, ιδιαίτερα οι δύο μεγάλες, αντιμετωπίζουν και τις επιβαρύνσεις από την κρίση του δημόσιου χρέους, αφού τα χαρτοφυλάκιά τους είναι φορτωμένα με υποτιμημένους κρατικούς τίτλους.

Η έξοδος της χώρας από τη βαθιά κρίση προϋποθέτει την ανασυγκρότηση του τραπεζικού συστήματος, με κέντρο έναν ισχυρό δημόσιο πυλώνα και χωρίς το σύστημα να δεσμεύεται από τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα. 

Κανείς δεν εύχεται να πέσουν έξω οι τράπεζες, κανείς δεν πιστεύει ότι είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων η προοπτική η Ελλάδα να γίνει και Ιρλανδία. Ωστόσο η διαδικασία της συγχώνευσης δεν είναι αποδεκτό να οδηγεί σε ιδιωτικοποίηση του ισχυρού βραχίονα του τραπεζικού συστήματος, της Εθνικής Τράπεζας. Ούτε είναι αποδεκτό στις συγχωνεύσεις να μη λαμβάνονται υπόψη τα ουσιώδη συμφέροντα των εργαζομένων στις τράπεζες, αλλά και του κοινωνικού συνόλου.
Είναι αξιοπερίεργο ότι και αυτό το ναυάγιο δεν οφείλεται σε διαφορές στρατηγικού προσανατολισμού ή διάσωσης θέσεων εργασίας, αλλά στα συμφέροντα των μεγαλομετόχων και των υψηλών στρωμάτων της τραπεζικής γραφειοκρατίας.
Η συζήτηση για τη συγχώνευση των τραπεζών, αυτή την εποχή, γίνεται με τους όρους του κεφαλαίου, που συχνά μπορεί να μην συμπεριφέρεται με ομοιογένεια ως προς άλλα ζητήματα, ομονοεί όμως στην κατεύθυνση της τρόικας για μετακύλιση στην εργασία του κόστους της κρίσης.
aygi