Ι. ΚΟΥΚΙΑΔΗΣ
Ο ομότιμος καθηγητής Εργατικού Δικαίου και πρόεδρος της Εταιρείας Δικαίου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΔΕΚΑ), Ιωάννης Δ. Κουκιάδης, μιλά για το πέρασμα «από την Πρωτομαγιά των διεκδικήσεων στην Πρωτομαγιά της διαμαρτυρίας».
«Η Πρωτομαγιά, ιστορικό γεγονός αμερικανικής προέλευσης, με αίτημα τη διεκδίκηση του οχταώρου, έγινε σύμβολο των απεργιακών αγώνων και διεκδικήσεων (με απόφαση της Β' Διεθνούς), με δύο αποκλίνοντες στόχους: ο ένας αποσκοπούσε στη βελτίωση της εργατικής θέσης στο σύστημα αγοράς, το οποίο οδήγησε στη δημιουργία του κοινωνικού κράτους που έφτασε στο απόγειό του στη δεκαετία του '70. Εκτοτε, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ο άλλος πολιτικός, εκφράστηκε με την προλεταριακή επανάσταση, που βρήκε την υλοποίησή του στην Οκτωβριανή Επανάσταση, που τερμάτισε αδόξως το βίο της το 1990, με χαρακτηριστικό τη διάλυση της παρέλασης στη Μόσχα την ημέρα της Πρωτομαγιάς από το διαμαρτυρόμενο πλήθος.
Παρά τη ριζική διαφοροποίηση στους επιδιωκόμενους στόχους, οικονομικές διεκδικήσεις, ανατροπή του πολιτικού συστήματος, κοινό στοιχείο υπολανθάνον των διεκδικήσεων και απεργιών είναι η αμφισβήτηση του ζωτικού νεύρου των καπιταλιστικών οικονομιών, που είναι ο ανταγωνισμός, που ως πόλεμος όλων εναντίον όλων οδηγεί στην έξαρση του ατομισμού».
Αλλά, η μάχη χάθηκε...
Από τη στιγμή που το εργατικό κίνημα, ενώ ήταν πρωτοπόρο στη διεθνοποίηση, εγκλωβίστηκε στα στενά όρια ορισμένων κρατών και υπερκεράστηκε από την αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, παράλληλα δε, δεν μπόρεσε να δώσει τη δική του πειστική απάντηση για τους όρους ανταγωνιστικότητας, η μάχη των διεκδικήσεων απολέστηκε. Το κεφάλαιο διέβρωσε την όποια σχετική ενότητα υπήρχε στην εργατική τάξη και μετέφερε τις αρχές του ανταγωνισμού στο εσωτερικό της, με τον κατακερματισμό της και την ανάπτυξη των πολλαπλών μορφών ελαστικών σχέσεων. Η ανάδειξη του χρηματιστηριακού συστήματος σε υπερδύναμη αποτελείωσε τη δυναμική των διεκδικήσεων».
Πλέον: «Από το "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" περάσαμε στο "νόμος είναι το δίκιο του μετόχου". Ανήμποροι οι εργαζόμενοι, μπροστά στις νέες εξελίξεις, περιορίζονται πλέον σε αγώνες διαμαρτυρίας. Μόνο με την επαναδιεθνοποίηση των εργατικών αγώνων, την πρόταξη από την εργατική τάξη της δικής της αντίληψης για την ανταγωνιστικότητα και την επεξεργασία νέων προτάσεων και διεκδικήσεων, συμβατών με τις νέες μορφές οικονομίας, το σύστημα παραγωγικών σχέσεων θα επανεύρει την ισορροπία του».
Ο ομότιμος καθηγητής Εργατικού Δικαίου και πρόεδρος της Εταιρείας Δικαίου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΔΕΚΑ), Ιωάννης Δ. Κουκιάδης, μιλά για το πέρασμα «από την Πρωτομαγιά των διεκδικήσεων στην Πρωτομαγιά της διαμαρτυρίας».
«Η Πρωτομαγιά, ιστορικό γεγονός αμερικανικής προέλευσης, με αίτημα τη διεκδίκηση του οχταώρου, έγινε σύμβολο των απεργιακών αγώνων και διεκδικήσεων (με απόφαση της Β' Διεθνούς), με δύο αποκλίνοντες στόχους: ο ένας αποσκοπούσε στη βελτίωση της εργατικής θέσης στο σύστημα αγοράς, το οποίο οδήγησε στη δημιουργία του κοινωνικού κράτους που έφτασε στο απόγειό του στη δεκαετία του '70. Εκτοτε, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ο άλλος πολιτικός, εκφράστηκε με την προλεταριακή επανάσταση, που βρήκε την υλοποίησή του στην Οκτωβριανή Επανάσταση, που τερμάτισε αδόξως το βίο της το 1990, με χαρακτηριστικό τη διάλυση της παρέλασης στη Μόσχα την ημέρα της Πρωτομαγιάς από το διαμαρτυρόμενο πλήθος.
Παρά τη ριζική διαφοροποίηση στους επιδιωκόμενους στόχους, οικονομικές διεκδικήσεις, ανατροπή του πολιτικού συστήματος, κοινό στοιχείο υπολανθάνον των διεκδικήσεων και απεργιών είναι η αμφισβήτηση του ζωτικού νεύρου των καπιταλιστικών οικονομιών, που είναι ο ανταγωνισμός, που ως πόλεμος όλων εναντίον όλων οδηγεί στην έξαρση του ατομισμού».
Αλλά, η μάχη χάθηκε...
Από τη στιγμή που το εργατικό κίνημα, ενώ ήταν πρωτοπόρο στη διεθνοποίηση, εγκλωβίστηκε στα στενά όρια ορισμένων κρατών και υπερκεράστηκε από την αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, παράλληλα δε, δεν μπόρεσε να δώσει τη δική του πειστική απάντηση για τους όρους ανταγωνιστικότητας, η μάχη των διεκδικήσεων απολέστηκε. Το κεφάλαιο διέβρωσε την όποια σχετική ενότητα υπήρχε στην εργατική τάξη και μετέφερε τις αρχές του ανταγωνισμού στο εσωτερικό της, με τον κατακερματισμό της και την ανάπτυξη των πολλαπλών μορφών ελαστικών σχέσεων. Η ανάδειξη του χρηματιστηριακού συστήματος σε υπερδύναμη αποτελείωσε τη δυναμική των διεκδικήσεων».
Πλέον: «Από το "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" περάσαμε στο "νόμος είναι το δίκιο του μετόχου". Ανήμποροι οι εργαζόμενοι, μπροστά στις νέες εξελίξεις, περιορίζονται πλέον σε αγώνες διαμαρτυρίας. Μόνο με την επαναδιεθνοποίηση των εργατικών αγώνων, την πρόταξη από την εργατική τάξη της δικής της αντίληψης για την ανταγωνιστικότητα και την επεξεργασία νέων προτάσεων και διεκδικήσεων, συμβατών με τις νέες μορφές οικονομίας, το σύστημα παραγωγικών σχέσεων θα επανεύρει την ισορροπία του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου