Τα δάνεια του δημοσίου της τελευταίας 30-ετίας ξοδεύτηκαν, από ότι φαίνεται κυρίως σε αντι-αναπτυξιακά έργα και προμήθειες, τα οποία τιμολογήθηκαν στο 4-πλάσιο της αξίας τους, ή τουλάχιστον του κόστους, που βλέπουμε να έχουν αντίστοιχα έργα και προμήθειες σε άλλες χώρες. Οι ανάδοχοι των έργων και των προμηθειών ήταν σε μεγάλο βαθμό ξένες εταιρίες. Και έτσι τα δάνεια ξαναγύρισαν στην αρχική πηγή τους. Επίσης ένα μεγάλο μέρος από αυτές τις δαπάνες προήλθαν από “ίδια κεφάλαια” του ελληνικού δημοσίου. Δηλαδή με μιζες σε αξιωματούχους, έγιναν έργα ή προμήθειες που απορρόφησαν χρήματα και από δάνεια αλλά και από ίδιους πόρους του ελληνικού δημοσίου, εν πολλοίς προμήθειες και έργα πανάκριβα, άχρηστα και επιζήμια και πάντως αντι-παραγωγικά.
Είπα “από ότι φαίνεται” διότι αν δεν δοθεί στην δημοσιότητα πλήρης κατάλογος σε ποιους κωδικούς των προϋπολογισμών κατανεμόταν ο δανεισμός του δημοσίου, άκρη δεν θα βρούμε ποτέ, με σιγουριά, και πάντα θα μένουμε σε εικασίες.
Φυσικά εννοείται πως ένα σεβαστό ποσό πήγε στις μίζες. Διότι χωρίς τεράστιες μίζες δεν μπορούσαν να γίνουν τεράστιες υπερτιμολογήσεις. Και πανάκριβες και άχρηστες αγορές και δαπάνες.
Αλλά το μεγαλύτερο ποσό, από ένα σημείο και μετά, πήγε στην αναχρηματοδότηση του δανεισμού. Το δημόσιο έπαιρνε δάνεια για να ξεπληρώνει παλιότερα δάνεια.
Αν υπήρχαν στοιχεία, με μια αναγωγή θα μπορούσε να βρεθεί ποιο πραγματικά είναι το ύψος του κεφαλαίου και ποιο το ύψος του κεφαλοποιημένου ανατοκισμού.
Αλλά αν όλα αυτά τα χρήματα ΕΠΙΑΝΑΝ ΤΟΠΟ πραγματικά, τώρα θα ήμασταν σε θέση να ανιχνεύσουμε τα ευεργετικά τους αποτελέσματα στην οικονομία.
Τα δάνεια όχι απλώς πάρθηκαν “στα κρυφά”, αλλά ακόμη και τώρα δεν ξέρουμε που και πως ξοδεύτηκαν με λεπτομέρειες. Το μεγαλύτερο κρατικό μυστικό στη χώρα αυτή είναι ο δημόσιος δανεισμός της.
Οκ, δεν μπορούμε να βρούμε με λεπτομέρειες από ποιους τα πήραμε, διότι από ένα σημείο και μετά γενικεύτηκε ο δανεισμός με ομόλογα, και τα ομόλογα είναι ανώνυμα. Ομως θα έπρεπε να ξέρουμε σε ποιους κωδικούς του προϋπολογισμού πήγαν αυτά τα λεφτά κάθε φορά, ΜΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ.
Τα ποσά του δανεισμού του δημοσίου είναι λοιπόν 1) τεράστια, 2) ο δανεισμός έγινε στα κρυφά (και χωρίς να ενημερώνεται ο λαός με τις λεπτομέρειες που έπρεπε, ακόμη και όταν το συνολικό χρέος ξεπέρασε το όριο λήψης εκτάκτων μέτρων), 3) δεν γνωρίζουμε που ακριβώς ξοδεύτηκαν, 4) ξέρουμε ότι δόθηκαν τεράστιες μίζες για να γίνουν πανάκριβες, υπερτιμολογημένες και άχρηστες δαπάνες, και 5) δεν υπάρχει ορατό κέρδος στην εθνική οικονομία από όλον αυτόν τον τεράστιο δανεισμό.
Τι άλλο θέλουμε για να αντιληφθούμε ότι η ιστορία “δανεισμός του ελληνικου δημοσίου” βρωμάει σαν χαλασμένο ψάρι;
Μας πειράζει τώρα ο όρος απεχθές κλπ κλπ;
Κάτι παρόμοιο έγινε και στις άλλες χώρες που οι αγγλοσάξωνες αρέσκονται να ονομάζουν PIIGS. Δόθηκαν δάνεια που ξαναγύρισαν στην αρχική πηγή τους με διάφορους τρόπους, συμπαρασύροντας και ίδια κεφάλαια της κάθε χώρας, κι ενώ ο δανεισμός αυτός ΔΕΝ βελτίωσε την παραγωγική βάση των χωρών που τα πήραν. Δεν ήταν αυτό ο στόχος εξάλλου.
Ο στόχος είναι πάντα η κυριαρχία δια των δανείων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου