"Κάποτε λιγοψυχώντας, από τη πολύ λαχτάρα, θυμούμαι που μου'λεγες Μύρο: "Πάει χάθηκε η Ελλάδα, ξεθύμανε η δύναμή της, νερούλιασε το αίμα της, δε μπορεί πια να συλλάβει και να γεννήσει τον Ήρωα. Και τότε γιατί να ζει; Ας σβήσει!"
Και εγώ, στη σιωπή της νύχτας, αφουγκραζόμουν. Και να δυο τρεις δέκα φωνές, από τα πέρατα της Ρωμιοσύνης, αποκρίνονταν. Ο ένας έλεγε: "Η Ελλάδα δεν είναι Γεωγραφία και ανάμνηση. Δεν είναι εγώ κι εσύ, μήτε οι χιλιάδες Ρωμιοί που τη μολεύουν. Ζει και βασιλεύει μέσα μου ακατάλυτη και έχει τα σύνορα της ψυχής μου.
Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Και εγώ, στη σιωπή της νύχτας, αφουγκραζόμουν. Και να δυο τρεις δέκα φωνές, από τα πέρατα της Ρωμιοσύνης, αποκρίνονταν. Ο ένας έλεγε: "Η Ελλάδα δεν είναι Γεωγραφία και ανάμνηση. Δεν είναι εγώ κι εσύ, μήτε οι χιλιάδες Ρωμιοί που τη μολεύουν. Ζει και βασιλεύει μέσα μου ακατάλυτη και έχει τα σύνορα της ψυχής μου.
Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου