Ε: Πόσο σημαντικές πιστεύετε ότι είναι αυτές οι μαζικές διαμαρτυρίες;
Α: Πιστεύω ότι είναι αρκετά σημαντικές. Πρόκειται για κάτι το οποίο συνεχώς εξαπλώνεται σε όλη την Αμερική. Νέα κινήματα “κατάληψης” γεννιούνται σε πόλεις καθημερινά ενώ το φαινόμενο εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για κάτι που σίγουρα έχει αγγίξει τους ανθρώπους. Ο ανταποκριτής σας είπε ότι μπορεί να φανεί παράξενο το γεγονός ότι πολλοί νέοι άνθρωποι συμμετέχουν σε αυτό που συμβαίνει στο “πάρκο”. Το μόνο παράξενο είναι ότι όλα τα κινήματα που διεκδίκησαν δικαιοσύνη ξεκίνησαν από ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να είναι εκεί έξω, να ρισκάρουν. Ο πρώτος άνθρωπος που έκαψε σουτιέν σόκαρε τους πάντες. Όλοι σκέφτηκαν ότι η πράξη αυτή ήταν τρελή και παράξενη, τότε όμως ήταν που το φεμινιστικό κίνημα πήρε μαζική μορφή και τα πράγματα εξελίχθηκαν καλύτερα από εκεί και έπειτα. Έτσι γίνεται συνήθως.
Όλα τα κινήματα αντιμετωπίζονται με αυτό τον τρόπο στο ξεκίνημά τους. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με τη διαφορά ότι πρόκειται για ένα πολύ μεγαλύτερο και μαζικό κίνημα.
E: Η εκστρατεία των γυναικών είχε ως στόχο την άσκηση του δικαιώματος της ψήφου, ανεξάρτητα από το μηχανισμό ή τις μεθόδους που επιλέχθηκαν για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Αναφορικά με το σημερινό φαινόμενο δεν είναι ξεκάθαρο το ποιός ακριβώς είναι ο επιδιωκόμενος στόχος. Καταλαβαίνετε τί αποσκοπεί η σημερινή εκστρατεία;
Α: Ναι, καταλαβαίνω σε τι αποσκοπεί. Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι που βρίσκονται πίσω από την την απληστία του οικονομικού συστήματος η οποία στις ΗΠΑ είναι χτισμένη γύρω από τη Wall Street. Οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί πια. Πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ δεν έχουν υγειονομική περίθαλψη. Εκατομμύρια άλλοι έχουν χάσει τα σπίτια τους λόγω του αποκλεισμού ενώ αυτοί που ζουν σε συνθήκες φτώχειας σήμερα φτάνουν τα 46,2 εκατομμύρια, εκ των οποίων τα 13 - 18 εκατομμύρια είναι παιδιά που πέφτουν να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους κάθε βράδυ υποσιτισμένα. Εκατομμύρια πολίτες έχουν κακοποιηθεί από το σύστημα. Δεν ανέχονται άλλο αυτή την κατάσταση. Ακόμη βρισκόμαστε στις 30 - 32 πρώτες ημέρες του κινήματος. Νομίζω πως είναι σημαντικό το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι σηκώνονται από τον καναπέ του σπιτιού τους και παίρνουν μέρος σε αυτό το κίνημα, ακόμη κι αν η απελπισία είναι αυτή που τους ωθεί στο να δραστηριοποιηθούν και να συμμετέχουν. Η φάση που διανύουμε αυτή τη στιγμή αυτό θα οδηγήσει σε κάτι μεγαλύτερο με πολιτικές απαιτήσεις σε ότι αφορά ένα σύστημα που έχει προκαλέσει πόνο σε τόσους πολλούς ανθρώπους.
Ε: Αναφέρεστε στην αλλαγή του συστήματος. Ωστόσο ο στόχος είναι η μεταρρύθμιση του καπιταλισμού ή το τέλος του;
Α: Εξαρτάται ποιον ρωτάς. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να δοθεί ένα τέλος στον καπιταλισμό. Νομίζω ότι είναι ένα πολύ κακό σύστημα. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αναφέρομαι στον καπιταλισμό του 21ου αιώνα. Δεν θέλω να ακούσω καμία διάλεξη για τον Adam Smith και τις ιδέες του. Αναφέρομαι στο σύστημα η σύσταση του οποίου επιτρέπει στο πλουσιότερο ποσοστό του Αμερικανικού πληθυσμού που ανέρχεται μόλις στο 1% να κατέχει το 40% της πίτας. Σε αυτό το σύστημα οι πλουσιότεροι 400 Αμερικανοί διαθέτουν μεγαλύτερο πλούτο από τον πλούτο 150 εκατομμυρίων Αμερικανών, στο σύνολό του. Το γεγονός αυτό δεν έχει να κάνει με την αντικατάσταση του συστήματος με κάτι που πρόκειται να οδηγήσει ξανά στα ίδια. Ορισμένοι άνθρωποι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης συγχέουν την σημερινή κατάσταση και αναρωτιούνται γιατί όσοι συμμετέχουν στο νέο κίνημα δεν επιχειρούν να αλλάξουν τη σημερινή κατάσταση μέσω του πολιτικού συστήματος. Οι άνθρωποι των ΜΜΕ ξεχνούν ότι ακριβώς αυτός ο τρόπος, δηλαδή μέσω της συμμετοχής στο πολιτικό σύστημα, οδήγησε στις σημερινές εξελίξεις. Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πλέον για τους νόμους που εγκρίνει η Γερουσία. Δεν τους αρκεί να ακούνε τους Γερουσιαστές ακόμη και εάν λένε σωστά πράγματα.
Ε: Μας είπατε ότι αυτό το κίνημα θα φέρει πολιτική αλλαγή. Πώς θα φτάσουμε σε αυτή την αλλαγή αν όχι μέσω της πολιτικής δράσης;
Α: Πρέπει να δούμε τι θα συμβεί. Το τί θα ακολουθήσει είναι άγνωστο στην παρούσα φάση διότι ακόμη παρακολουθούμε τη γέννηση ενός παγκόσμιου κινήματος που στρέφεται κατά των τραπεζών και της Wall Street. Οι άνθρωποι κυριολεκτικά είναι μπουχτισμένοι από την σημερινή κατάσταση. Δεν γνωρίζω τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια, επειδή βρισκόμαστε ακριβώς στην πραγματική γέννηση αυτού του κινήματος.
Ε: Τί φαντάζεστε ότι θα αντικαταστήσει τον καπιταλισμό, αν τελικά το κίνημα πετύχει στους στόχους του;
Α: Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι θα ήθελαν ένα δημοκρατικό οικονομικό σύστημα. Με άλλα λόγια, όταν λέμε ότι ζούμε σε δημοκρατίες πρέπει να έχουμε υπόψη ένα οικονομικό σύστημα όπου οι άνθρωποι έχουν λόγο στον τρόπο με τον οποίο αυτό το σύστημα έχει δημιουργηθεί και λειτουργεί ενώ η πίτα να μοιράζεται με δίκαιο τρόπο μεταξύ των πολιτών. Όσοι διαθέτουν περισσότερο πλούτο θα πρέπει να φορολογούνται περισσότερο από τους υπόλοιπους. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν παιδί οι άνθρωποι δεν ήταν θυμωμένοι με τους πλούσιους, αρκετοί από τους οποίους τότε έχτιζαν εργοστάσια. Έτσι ο πατέρας μου είχε δουλειά, στη συνέχεια αποκτήσαμε σπίτι, ένα ωραίο αυτοκίνητο και οι νέοι συνήθιζαν να πηγαίνουν στο κολλέγιο. Αυτές οι εποχές έχουν περάσει πια, διότι τίποτε δεν είναι “αρκετό” για τους πλούσιους. Θέλουν όλο και περισσότερα. Το "αρκετά" είναι η πιο “βρώμικη” λέξη για τον καπιταλισμό. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα δίκαιο, δημοκρατικό, οικονομικό σύστημα, κάτι εντελώς διαφορετικό από ότι είναι ο καπιταλισμός αυτή τη στιγμή. Οι άνθρωποι θέλουν κάτι καινούργιο. Ίσως θα πρέπει να το επινοήσουμε.
Ε: Τι θα χρειαστεί για να σας πείσει ότι αυτό το κίνημα δεν είναι απαραίτητο πλέον;
Α: Διάφορα πράγματα π.χ. ένα πιο δίκαιο σύστημα φορολόγησης, έτσι ώστε οι πλουσιότεροι να πληρώνουν τους φόρους, η επαναφορά του προηγούμενου καθεστώτος και των ελέγχων εντός της Wall Street. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που θα ήμουν ευτυχής να δω να συμβαίνουν . Πιστεύω ωστόσο ότι η αναζήτηση των υποψηφίων μας στο πολιτικό σύστημα μπορεί να μπλοκαριστεί από τους δισεκατομμυριούχους. Η σχέση χρήματος και πολιτικού συστήματος πρέπει να σταματήσει. Αν επισκεφτείτε την ηλεκτρονική διεύθυνση του κινήματος “Καταλάβετε τη Wall Street” θα βρείτε τη διακήρυξη που ψήφισε η γενική συνέλευση, η οποία περιλαμβάνει 19 ή 20 διαφορετικά σημεία τα οποία απασχολούν τους ανθρώπους. Πλέον τα ζητήματα για τα οποία ανησυχούμε δεν αντιμετωπίζονται με τον παλιό τρόπο, δηλαδή με τη στάση "ας δούμε ποιόν θα εκλέξουμε για πρόεδρο” ή “ας φροντίσουμε αυτό το νομοσχέδιο να φτάσει στο Κογκρέσο”. Βρισκόμαστε μακριά από αυτό το σημείο των μεταρρυθμίσεων και των μικροαλλαγών. Ο τρόπος που συμπεριφερόμασταν έως σήμερα, έχει τελειώσει.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την συνέντευξη του Μάικλ Μουρ στο BBC εδώ
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου