Θέμης Τζήμας: Η οπερέτα του PSI (ή αλλιώς «Βάστα Παπαδήμο»)

«Δραματικές οι εξελίξεις», «καταιγιστικές οι εξελίξεις», «ώρα μηδέν για την ελληνική οικονομία», «κίνδυνος χρεοκοπίας», «νέα μικρασιατική καταστροφή», «εθνική ενότητα για την παραμονή στο ευρώ», «κατάσταση πολέμου» κτλ. Τα είχαμε ξανακούσει πριν το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου, τα ακούμε πριν τη συμφωνία για το PSI plus και θα τα ξανακούσουμε μετά βεβαιότητας αρκετές ακόμα φορές στο εγγύς μέλλον. Υπάρχουν μάλιστα αρκετοί πρόθυμοι τηλε- ειδήμονες, που μας διαβεβαιώνουν για το πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση και κυρίως για το ότι η παραμικρή αλλαγή πορείας σε σχέση με αυτή που η τρόικα έχει προδιαγράψει για το λαό θα αποβεί καταστροφική.
Πρόκειται για την ίδια οπερέτα που παίζεται εδώ και δυο χρόνια και που σχεδιάζουν να κρατήσουν αρκετό καιρό ακόμα. Το πρόβλημα είναι το «μνημονιακό στρατόπεδο» ολοένα και φυλλοροεί μπροστά στο χάος και στην έρημο που το ίδιο δημιούργησε.
Ας καταπιαστούμε λοιπόν με τον «εθνικό στόχο» του PSI: κατ’ αρχήν αυτοί οι ίδιοι που σήμερα αναγορεύουν σε εθνικό στόχο την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, πριν δύο χρόνια όταν κάποιοι θέταμε το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους ως ένα από τα στοιχεία εξόδου από την κρίση, είτε μας φίμωναν, είτε μας λοιδορούσαν ως ανεύθυνους, αριστεριστές ή και προδότες που εισηγούνται τη χρεοκοπία της χώρας και την έξοδό της από το Ευρώ. Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι με ύφος χιλίων καρδιναλίων ταύτιζαν την αναδιάρθρωση του χρέους με καταστροφή. Όταν το δημόσιο χρέος ήταν μόλις 120% ΑΕΠ, με μια αναδιάρθρωση της τάξης του 30% θα είχε επανέλθει σε κατ’ αρχήν βιώσιμα επίπεδα και επιπλέον η μεγαλύτερη έκθεση των ξένων τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα ενίσχυε τη διαπραγματευτική θέση της χώρας.
Σήμερα λοιπόν, οι ίδιοι άνθρωποι επίσης με ύφος χιλίων καρδιναλίων και χωρίς την παραμικρή αυτοκριτική, μας αποκαλούν και πάλι αριστεριστές επειδή υποστηρίζουμε ότι από μόνη της η αναδιάρθρωση του χρέους δεν αρκεί, ότι δεν μπορεί να συμφωνήσουμε σε κάθε όρο που άλλοι θα διαπραγματευτούν στο όνομά μας- πχ εκχώρηση ελληνικού δικαίου ομολόγων, υψηλό επιτόκιο κτλ- και επιπλέον ότι αν συνοδευτεί με νέες πολιτικές τύπου μνημονίου και μεσοπροθέσμου θα επιδεινώσει την κατάσταση.
Η διαφορά είναι ότι σήμερα πλέον αρκετοί από τους «αξιοσέβαστους συμμάχους» τους αποδομούν την κακοπαιγμένη οπερέτα των «σοβαρών» και «ειδημόνων», που μας κυβερνούν ή μας «ενημερώνουν». Το προσχέδιο έκθεσης που ο Τόμσεν του ΔΝΤ παρουσιάζει σε σχέση με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους φέρεται να καταλήγει στο συμπέρασμα πως ακόμα και μετά το PSI Plus, το ελληνικό χρέος και πάλι δε θα καταστεί βιώσιμο, καθώς το 2020 το χρέος δε θα είναι 120% του ΑΕΠ αλλά 150% του ΑΕΠ! Δηλαδή μόλις λίγους μήνες μετά τη «θριαμβευτική» συμφωνία του Οκτωβρίου, το ΔΝΤ- επαναλαμβάνω το ΔΝΤ, όχι εμείς οι «ανεύθυνοι αριστεριστές»- φέρεται να καταλήγει πως θα χρειαστεί μια νέα συμφωνία. Μας θυμίζει κάτι; Την επαύριον της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, όταν τα χειροκροτήματα των μελών του υπουργικού συμβουλίου κράτησαν 2- 3 εβδομάδες και κατόπιν βυθιστήκαμε σε ακόμα εντονότερη κρίση.
Ο Τόμσεν δεν είναι προφανώς ιδιαίτερα επιτυχημένος στις προβλέψεις του. Ωστόσο έχει σημασία το γεγονός ότι ακόμα και οι υπάλληλοι του ΔΝΤ αντιλαμβάνονται την αποτυχία της στρατηγικής τους, έστω και αν πάνε να τη φορτώσουν στους ώμους των ντόπιων συνεργατών τους, κατά την πάγια συνήθεια του ΔΝΤ, όποτε αποτυγχάνει σε μια χώρα, δηλαδή σχεδόν σε όλες τις παρεμβάσεις του.
Ο Κώστας Σημίτης επίσης, που σιώπησε όσο υπογραφόταν το μνημόνιο και του οποίου οι πολιτικοί επίγονοι πρωταγωνιστούν στην υλοποίηση του νεοφιλελεύθερου οδοστρωτήρα, επίσης τοποθετήθηκε κατά του μνημονίου, έστω προσπαθώντας εν μέρει να αθωώσει τους εμπνευστές του.
Εν τω μεταξύ όμως και παρά την ανεπάρκεια του PSI plus να ανακουφίσει έστω την κρίση χρέους, «τα νέα μέτρα πρέπει να υιοθετηθούν, προκειμένου να μην κινδυνεύσει η δανειακή σύμβαση», όπως μας λένε, τα ποσά της οποίας θα κατευθυνθούν σχεδόν στο σύνολό τους στους πιστωτές της χώρας, με έναν ενδιάμεσο λογιστικό σταθμό στο γενικό λογιστήριο της χώρας μας. Τώρα, ότι αυτά τα νέα μέτρα θα επιδεινώσουν την ύφεση και την κοινωνική εξαθλίωση, ναρκοθετώντας τόσο την προσπάθεια δημοσιονομικού εξορθολογισμού όσο και την ίδια την ελληνική κοινωνία δεν είναι παρά μια λεπτομέρεια, στο «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο» που οι υπουργοί μας, οι τηλεσχολιαστές μας και οι σπόνσορές τους διεξάγουν υπέρ μας, ακόμα και αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε και δεν το θέλουμε.
Αυτή είναι η πλοκή και αυτοί είναι οι συντελεστές της οπερέτας PSI plus.
Οι συντελεστές όμως της εν λόγω οπερέτας αγωνιούν πια. Έχουν προκαλέσει μια πραγματική καταστροφή και ξέρουν ότι διατρέχουν τον κίνδυνο να πληρώσουν πολιτικά τις συνέπειες αυτής της καταστροφής. Η εξώθηση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας στο αδιέξοδο δε διακυβεύει μόνο την εσωτερική συστημική σταθερότητα αλλά επιπλέον σκορπά ρίγη και στους ευρωπαίους εταίρους μας- και όχι μόνο- ως προς την ευστάθεια του διεθνούς συστήματος, το οποίο ούτως ή άλλως αντιμετωπίζει μια σειρά εστιών διακινδύνευσης.
Γι’ αυτό άλλωστε επιδεικνύουν τέτοια προθυμία οι εταίροι μας να μας δώσουν «δάνειο- γέφυρα», προκειμένου να αποπληρωθεί το ομόλογο που λήγει το Μάρτιο. Γι’ αυτό κάνουν δηλώσεις περί του πόσο αδιανόητη είναι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, κόντρα στις προβοκατόρικες δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων που εργολαβικά έχουν αναλάβει τον εκβιασμό του ελληνικού λαού.
Οι πιο «έξυπνοι» από όσους ταυτίστηκαν με τη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού- κυρίως προέρχονται από το εξωτερικό- ζητούν άρον άρον κάποιες τροποποιήσεις στη στρατηγική. Γι’ αυτό ψελλίζουν διάφορα περί ανάπτυξης, με την έννοια της παροχής κάποιας ρευστότητας στην ελληνική οικονομία. Φυσικά αυτό που- αν γίνει- θα γίνει, θα είναι άλλος ένας γύρος λεηλασίας δημοσίου χρήματος προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων, καθώς καμία προοδευτική πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης της εθνικής οικονομίας δεν προτίθενται να αποδεχθούν και πολύ περισσότερο να υλοποιήσουν.
Οι εγχώριοι συνεργάτες τους, της τρικομματικής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης έχουν πολύ πιο ταπεινές αγωνίες: τη διατήρηση υπουργικών θώκων, την επανεκλογή τους στη Βουλή, τη διατήρηση προσωπικών τους προνομίων. Το παραμύθι της «μεταρρύθμισης» μέσω του μνημονίου βάλτωσε στο 1.000.000 ανέργους, ανάμεσα σε πολλά άλλα. Το ιδεολόγημα του μονοδρόμου, τους το τραβούν όπως το χαλί κάτω από τα πόδια, οι ξένοι πάτρωνές τους και εντολείς τους. Η απειλή περί επιστροφής στη δραχμή αρχίζει να φαίνεται λιγότερο επίφοβη από το μέλλον στο ευρώ που αυτοί σχεδιάζουν για εμάς. Οι παρασιτικοί κύκλοι που τους χρηματοδοτούσαν ετοιμάζονται να ποντάρουν τα λεφτά τους αλλού.
Οπότε τι τους μένει; Να φωνάξουν «Βάστα Παπαδήμο!» Να κρατήσει δηλαδή μέχρι το τέλος της τετραετίας η νυν κυβέρνηση- αφού δυστυχώς ακόμη πρέπει να διεξάγονται εκλογές. Εν τω μεταξύ να ελέγξουν οριστικά το ΠΑΣΟΚ, καθώς Σαμαράς και Καρατζαφέρης καταγράφονται πλέον στα «καλά παιδιά» του νεοφιλελευθερισμού. Να έχουν δεσμεύσει το λαό για τις επόμενες δεκαετίες με τις συμφωνίες που οι εθνικόφρονες δυνάμεις θα έχουν υπογράψει, ώστε κάθε εκ των υστέρων αντίδραση να φαντάζει μάταιη. Και τελικά μετά τις εκλογές του 2013 ή το νωρίτερο του τέλους του 2012 να πάμε σε μια νέα κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου.
Το «Βάστα Παπαδήμο!» ντύνεται κατ’ αναλογία, με παρόμοια επιχειρήματα με το «Βάστα Ρόμελ!», που θυμόμαστε ποιοι φώναζαν. Ανερυθρίαστα, διάφορα στελέχη της τρικομματικής κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές σύντομα, διότι τότε θα βγουν ενισχυμένες οι δυνάμεις της αριστεράς, που συλλήβδην θεωρούνται ως δυνάμεις, σχεδόν «αντεθνικώς δρώσες». Κατά συνέπεια εκλογές πρέπει να γίνουν όποτε συμφέρει αυτούς που ταυτίστηκαν με την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, όποτε συμφέρουν τις ηγεσίες των τριών κομμάτων και όποτε συμφέρουν γενικά τις εθνικόφρονες δυνάμεις.
Ε, τώρα αν συμφέρει και τους υπουργούς της κυβέρνησης Παπαδήμου, ως προς την επανεκλογή τους και επομένως και τους συμβούλους τους ή λοιπούς μανδαρίνους της ανώτερης και ανωτάτης κρατικής γραφειοκρατίας, κακό είναι; Άλλωστε όλο και κανένα νέο PSI θα τρέχει, η επόμενη δανειακή σύμβαση θα βρίσκεται επί θύραις, η κατάσταση θα είναι κρίσιμη και πάει λέγοντας…
harta