Καταδικάσαμε τα παιδιά μας σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που η επιτυχία συμπυκνώνετε σε μια τρίωρη εξέταση σε ένα ευρύτατο γνωστικό πεδίο. Καταδικάσαμε τα παιδιά μας να βλέπουν την αδικία της ζωής λίγο πριν την ενηλικίωση τους και μάλιστα μέσα από ένα δημόσιο θεσμό. Όλοι θα συμφωνήσουν οι καθηγητές, οι γονείς, οι ακαδημαϊκοί, οι πολιτικοί ότι η παιδεία μας είναι «προβληματική» ότι έχουμε ανάγκη από ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα που θα γεμίζει το παιδί με δεξιότητες και κριτική σκέψη. Θα γραφτούν πάλι κείμενα, προγράμματα, προτάσεις και διακηρύξεις για «νέο σχολείο», «πρώτα ο μαθητής» κλπ. Στο τέλος το κουδούνι θα χτυπήσει και 20 – 25 παιδικές ψυχές θα στοιβαχθούν σε μια σχολική αίθουσα για 6 ώρες παρακολουθώντας χωρίς να ξέρουν το γιατί. Ο εκπαιδευτικός θα παλέψει με κάθε αντιξοότητα να διδάξει σε ένα ακροατήριο τόσο διαφορετικό, τόσο κουρασμένο. Την συνέχεια την ξέρουμε καλά το απόγευμα φροντιστήριο, διάβασμα, μεθοδολογίες, sos θέματα και πάλι πανελλήνιες εξετάσεις, οι καθηγητές των φροντιστηρίων θα δώσουν την μάχη για ένα καλό αποτέλεσμα στις εξετάσεις.
Είμαι σίγουρος ότι κανείς μας δεν θέλει αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, κανείς δεν θέλει τον «βιασμό» εφηβικών ψυχών. Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας κάτι έχουμε να προτείνουμε, μέσα από την εμπειρία μας ή και την δική μας συσχέτιση με την εκπαίδευση. Τολμώ να ξεκινήσω θέτοντας το κορυφαίο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε: «Τι κοινωνία θέλουμε να διαμορφώσουμε και ποια παιδεία πρέπει να την υπηρετήσει;»
Λίγο ως πολύ ξέρουμε την απάντηση, την συζητάμε ως κοινωνία χρόνια τώρα… Η αναγκαία κοινωνική αλλαγή θα έρθει μόνο μέσα από την παιδεία, μέσα από ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα που θα επενδύει στις ιδιαιτερότητες κάθε παιδιού «διευρύνοντας» την σκέψη του και τις δυνατότητες του. Ένα πρόγραμμα που θα οπλίζει με γνώση και όχι με παπαγαλία, που θα κάνει τις θετικές επιστήμες «παιχνίδι» με την Φύση, τις ανθρωπιστικές επιστήμες εργαλείο για την εμβάθυνση της ίδιας της ύπαρξης του και εργαλείο οργάνωσης της κοινωνίας. Μια κοινωνία ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης οφείλει να ξεκινήσει από το ίδιο το σχολείο, ένα σχολείο χωρίς στεγανά, χωρίς ταμπού, ένα σχολείο δημιουργικό και ανοικτό! Αν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι για τα παιδιά μας, για τους μαθητές μας, για την ίδια την κοινωνία, πρέπει να σεβαστούμε τα παιδιά μας, να ακούσουμε τις ανάγκες τους.
Πέρα από τις πολιτικές ηγεσίες, εμείς πρέπει να πρωτοστατήσουμε για την αλλαγή στην παιδεία, κάθε ένας χωριστά και όλοι μαζί, μέσα από συλλόγους, επιστημονικές ενώσεις και άλλους θεσμούς. Αν μείνουμε στους καναπέδες μας συζητώντας κάθε χρόνο για το «κακό» σύστημα θα είμαστε συνένοχοι. Ειδικά οι νέοι συνάδελφοι τόσο στην δημόσια εκπαίδευση, όσο και στην ιδιωτική πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, το πέρασμα μας από τα μαθητικά θρανία είναι ακόμα νωπό στο μυαλό μας.
Σε λίγες μέρες ξεκινάει η προετοιμασία των αποφοίτων της Β Λυκείου για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις του 2013, ελπίζω η πολιτεία να σεβαστεί αυτή την γενιά περισσότερο από την φετινή Γ Λυκείου…
Μιχάλης Καραδημητρίου
Εκπαιδευτικός
http://mkaradim.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου