Σε είδα...

Σε είδα, ανάμεσα στο πλήθος, με περηφάνια να κρατάς το πανό που έκφραζε τη θέλησή σου κι είχες τα μάτια βουρκωμένα.

Σε είδα, ν'ανοίγεις διάπλατα τα μάτια σου, καθώς αντίκρισες τον '' γενναίο άνδρα'' να βγάζει την τόλμη του στο σφυρί, διαμαρτυρόμενος με τον πιο θλιβερό τρόπο, εξαπλώνοντας την ''τιμή και τη δόξα'' της πατρίδας του στα πέρατα του κόσμου, ως νέος Ερμής του Πραξιτέλους στη λεωφόρο της βασίλισσας, που αγόγγυστα σήκωνε το βάρος της επινίκιας πομπής.
Σε είδα, να σφίγγεις τις γροθιές σου, όταν πέρασε από μπροστά σου εκείνο το μαύρο τζιπ με τα φασιστικά ανδρίκελα , που επιδεικτικά έτειναν το χέρι τους με το ναζιστικό περιβραχιόνιο, για να χαιρετίσουν τους νέους Αδόλφους μέσα και έξω από την ελληνική Βουλή.

Σε είδα, μετά το πέρας της διαδήλωσης, ν' ατενίζεις την ελληνική σημαία κάτω απ' την Ακρόπολη, μ' έναν κόμπο στο λαιμό...Ήταν η στιγμή που σε πλησίασε ο εθνικός μας ποιητής, με τούτα τα λόγια της 38ης : '' λίγα μάτια λίγα στόματα/ θα σας μείνουν ανοιχτά/ για να κλαύσετε τα σώματα/ που θε να 'βρει η συμφορά ''.
Σήμερα, σε είδα πάλι, καθισμένο αναπαυτικά στον καναπέ σου....

Β.Β.
12/10/12