Είναι αποκαρδιωτικό να περνάς δρόμους εμπορικούς και να θυμίζουν νεκρό τοπίο…άδεια μαγαζιά χωρίς πελάτη μέσα και τα υπόλοιπα άδεια στην κυριολεξία, κλειστά με ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ή ΠΩΛΕΙΤΑΙ!...
Σε λίγο δε θα υπάρχουν πια βιτρίνες, σε ώρες μη εργάσιμες, αντικαθίστανται σιγά-σιγά με ρολά ερμητικά κλειστά! Κι αυτό από το φόβο των κλοπών και ληστειών.
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, που λέει και το τραγούδι! Πού πάμε όμως;….
Στο δρόμο άνθρωποι σκυθρωποί, βιαστικοί και με εριστική διάθεση! Ακούς βήματα πίσω και γυρνάς με φόβο να δεις ποιος έρχεται! Χτυπάει η πόρτα σου και σε πιάνει σύγκρυο μέχρι να δεις ποιος είναι, διαφορετικά δεν ανοίγεις! Μπαίνεις στην Τράπεζα να πληρώσεις τη ΔΕΗ και δεν ξέρεις από πού θα σου’ ρθει! Οι ειδήσεις των 8 δεν είναι πλέον ‘’ειδήσεις’’…είναι ‘’διάγγελμα αργού θανάτου’’ και αστυνομικό δελτίο!! Κλεινόμαστε όλο και πιο πολύ στο καβούκι μας και στο πρόβλημά μας! Γινόμαστε όλο και πιο απόμακροι και καταθλιπτικοί. Και δυστυχώς η κατάθλιψη έχει και ‘’παρενέργειες’’ μη προβλέψιμες!
Χάθηκε το χαμόγελο από τα χείλη, γύρω παντού κουρασμένοι άνθρωποι, θλιμμένοι και φοβισμένοι! Οι εργασιακές σχέσεις όπως εξελίσσονται τριτοκοσμικές και ορίζοντας μαύρος κατράμι! ‘’ Ο Θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του’’ είπε μέλος της Κυβέρνησης…μα και το Θεό ακόμη τον έχουμε αποκηρύξει, κατεβάζουμε τις εικόνες από Δημόσια κτίρια, βγάλαμε την προσευχή από τα σχολεία, κ.ά. διάφορα…ξαφνικά τον θυμηθήκαμε και τον επικαλούμαστε;
Ένα εκτροχιασμένο τρένο ήταν η κατάσταση εδώ και χρόνια, αλλά κανείς δε μιλούσε, κανείς δεν ήθελε να καταλάβει! Μάθαμε να τρώμε ότι μας σερβίρουν, να μην κουράζουμε το μυαλό μας, παρά μόνο για το πώς θα βρούμε λεφτά, να παθιαζόμαστε με πρόσωπα και καταστάσεις, να λειτουργούμε βάσει του ατομικού συμφέροντος πάντα, να ξεχάσουμε ιστορία, θρησκεία και οικογένεια κι όλα αυτά εν ονόματι της ύλης και της υπερκατανάλωσης!
Και τώρα που έγινε το μπαμ, αποσβολωθήκαμε !! Πέφτουν οι σφαλιάρες και κοιτάμε με γουρλωμένα μάτια, αλλά δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε! Μάθαμε να είμαστε παθητικοί… η ενέργειά μας εξαντλείτο στις διάφορες ανάγκες που μας είχαν δημιουργήσει και αγωνιζόμασταν να καλύψουμε… ξεχάσαμε τι θα πει αντιδρώ, έχω δική μου γνώμη…αντιστέκομαι σε οτιδήποτε αντιτίθεται της λογικής μου! Και συνέπεια αυτής μας της αποβλάκωσης, η κατάσταση της απόλυτης θλίψης, καταρράκωσης και μιζέριας! Κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια, με το χαζοκούτι παρέα, που το μόνο που κάνει να εδραιώνει την πτώση του ηθικού και να μεγαλώνει το φόβο και την ανασφάλεια!...
Και πού θα πάει αυτό; Μήπως να το πάρουμε λίγο αλλιώς; Μήπως να ξαναβρούμε το γέλιο μας και την αισιοδοξία, ώστε να μπορέσουμε καλύτερα να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση; Σε κατάσταση πανικού κανείς δε σώθηκε! Ψυχραιμία, χιούμορ και χαμόγελο στη ζωή, κόντρα στα ανάποδα που ήρθαν, ίσως έτσι βρούμε διεξόδους….Αγάντα λοιπόν, η ζωή είναι πολύ μικρή και δε γυρίζει πίσω…η θλίψη είναι κακός σύμβουλος, δηλητηριάζει κάθε στιγμή μας και κάθε στιγμή που περνάει δεν ξανάρχεται!
Η απόλαυση π.χ. μιας διαδρομής δεν έχει να κάνει με το μέσον που την πραγματοποιείς, έχει να κάνει με το πώς τι νιώθεις και εισπράτεις! Ο καλός ο ύπνος δεν εξαρτάται από τα τετραγωνικά της κρεβατοκάμαρας…και γενικά όλες οι απολαύσεις της ζωής εξαρτώνται από εμάς, από το μέσα μας, αν αυτό είναι δηλητηριασμένο και σε παλάτι μέσα, δηλητήριο θα εισπράττει! … Κάπως ‘’γραφικά’’ θα μου πείτε όλα αυτά, ίσως… αφού πήραμε τη ζωή μας λάθος…και συνδέσαμε την απόλαυση με την ύλη μόνο και ξεχάσαμε εμάς! Μήπως είναι καιρός να κοιτάξουμε μέσα μας από την αρχή, για μια καινούργια αρχή;
redwire
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου