..."Πολεμάμε κάθε ασθένεια, ακόμα και την αδικία"

"...Με τίποτις δεν τσακώθηκα τόσο, όσο μ’ αυτά τα «απαγορεύεται». Έβλεπα σ’ ένα μέρος ανθρώπους, κοιτούσα και τον εαυτό μου… ανθρωπάκι ήμουνα κι εγώ. Έκανα να μπω… με γάντζωνε απ’ το λαιμό το «απαγορεύεται». Έβλεπα παιδάκια να γελάνε και να πέφτουν στην άμμο. Όμορφο παιχνιδάκι. Πήγαινα να πέσω στην άμμο κι εγώ κι έπεφτα απάνου στο «απαγορεύεται». Μπούχτισα, το οχρεύτηκα και δεν το ξαναζύγωσα…
Είχα μάθει πια – κι ας μ’ έπνιγε ένας κόμπος στο λαιμό – πως τούτη δω ήταν η τάξη του κόσμου. Κακιά, άσχημη,… μα τι να πεις; Αυτή ήταν..." Μενέλαος Λουντέμης Καθόταν στην άκρη στο Ιατρείο με κατεβασμένο κεφάλι. Μαι ιστορία προσωποποίηση της δυστυχίας. Κάτι χιλομπαλωμένα χαχόλικα ρούχα, διελυμένες προιστορικές ελβυέλες "ντυνανε" 'ενα μαυριδερό κορμί και δυό μάτια κάρβουνα.... Πως σε λένε. Βαγγελιώ " και γιατί ρε Βαγγελιώ ειςαι μουτρωμένη. Τι έχεις? Θέλω να πάω σχολείο... Και ποιός σε εμποδίζει? Πήγαμε να γραφτώ και με διώξανε Γιατί? Μου είπανπως είμαι γυφτάκι και δεν έχω κάνει εμβόλια...¨ Στην αρχή θύμωσα. Μετά όμως Θυμήθηκα ένα παλιό σλόγκαν των Γάλλων Γιατρών του Κόσμου που μου είχε κάνει εντύπωση "Πολεμάμε κάθε ασθένεια , ακόμα και την αδικία" Χαμογέλασα Της σκούπισα τα δάκρυα. "βάζουμε στοίχημα πως θα πάς σχολείο...?´ 
Nikitas Kanakis