Υπήρξαν κάποτε κάποιοι που ήθελαν να αλλάξουν τα πάντα. «Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου». Σ΄ αυτούς βασίστηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου για να ιδρύσει καινούργιο κόμμα το 1974, αντί να κληρονομήσει το κόμμα του πατέρα του. Δεν ήταν πολλοί. Ηταν όμως «τρελοί κι ευτυχισμένοι». Κανείς δεν μπήκε στο παιχνίδι για την απόλαυση της εξουσίας και τις χαρές της καπιταλιστικής ευημερίας. Αλλού το πήγαιναν. Ανάμεσά τους μάλιστα αρκετοί πίστευαν ότι αργά ή γρήγορα θα καταλυθεί κάθε εξουσία και θα εξαφανιστεί ο καπιταλισμός που καταπιέζει τον άνθρωπο. Οι περισσότεροι «ήτανε νέοι, ήταν παιδιά κι έτυχε νά ΄ναι και καλή γενιά...».
Κάπως έτσι θα μπορούσε να αρχίζει το παραμύθι του ΠΑΣΟΚ. Ενα παραμύθι που για πρώτη φορά ύστερα από 36 χρόνια έχει και δράκο. Γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι η χθεσινή 36η ιδρυτική επέτειός του, θα έκανε τη θρυλική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη επίκαιρη- αλλά... εναντίον μιας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Το πολιτικό αίτημα του περιεχομένου της απέκτησε αιφνιδίως νόημα και στέκεται σαν το θηρίο της Αποκάλυψης πάνω από τα κεφάλια αυτών που τη γιόρτασαν σε ένα κλιματιζόμενο γήπεδο στο Φάληρο. Αν είχε η χθεσινή μέρα κάτι που την έκανε να ξεχωρίζει, ήταν η μελαγχολία της.
Μέσα σε τρεισήμισι δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ άλλαξε τρεις περιόδους και τρεις ηγέτες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου το έφερε στην εξουσία. Ο Κώστας Σημίτης το κράτησε κυβέρνηση. Ο Γιώργος Παπανδρέου διέσχισε μόνος την έρημο για να την ανακτήσει. Αν η ιστορία ενός κόμματος είναι η ιστορία των προέδρων του, ασφαλώς η διαδρομή από Παπανδρέου σε Παπανδρέου είναι αξιοσημείωτη.
Φυσικά οι καιροί αλλάζουν, άλλαξε και το ΠΑΣΟΚ...
Από το κίνημα των γενεών του ΕΑΜ, του 114 και του Πολυτεχνείου, έγινε το κόμμα των γενεών του Γέιλ, του Χάρβαρντ και του LSΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου