Ανέκαθεν μισούσα του επικηδείους. Όσο πιο πλούσιοι, όσο πιο υπερβολικοί, όσο πιο εκτενείς, τόσο περισσότερο απεχθείς… Ιδίως όταν αυτοί που τους εκφωνούν, αγνοούσαν τον εκλιπόντα, όσο αυτός βρισκόταν εν ζωή, ανάμεσά μας. Λόγια κενά, χωρίς αξία τώρα πια...
Τι νόημα έχει, αλήθεια, η εκ των υστέρων αναγνώριση - και μάλιστα εν υπερβολή – των αρετών του αποδημήσαντα, όταν μέχρι τη στιγμή του ύστατου χαίρε, όσοι σήμερα δηλώνουν συντετριμμένοι, δεν είχαν βρει κανένα λόγο να ασχοληθούν μαζί του, δεν είχαν χαλαλίσει ούτε ενός λεπτού αναφορά; Μάταια προσπαθώ να θυμηθώ μια τέτοια αναφορά, για το Θανάση Βέγγο, για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη...
Τι νόημα μπορεί να έχει, πλην της επικοινωνιακής εκμετάλλευσης του γεγονότος του θανάτου;
Τι νόημα μπορεί να έχει πλην των τύψεων, ίσως, για την προσοχή που δεν δόθηκε, όταν έπρεπε, όταν θα είχε ακόμη κάποια αξία;
Ξαφνικά, η Ελλάδα της «κουλτούρας» και της αισθητικής των realities και του trash, ταυτίστηκε με τον Θανάση Βέγγο!
Ξαφνικά, θυμηθήκαμε τα χρόνια της αθωότητας που παρήλθαν ανεπιστρεπτί.
Ξαφνικά, δελτία ειδήσεων και εκπομπές πνίγηκαν στο ασπρόμαυρο μελό περασμένων δεκαετιών.
Ξαφνικά, στον καιρό της κρίσης, της ύφεσης και της ανέχειας, κάποιοι έκριναν ότι «πουλάει» η ταύτιση του σύγχρονου ταλαιπωρημένου Έλληνα, με τον «καλό μας άνθρωπο».
Οποία υποκρισία! Ένα ακόμα προϊόν πουλούν… Αύριο θα το έχουν ξεχάσει…
Μόνο που δεν αντελήφθησαν όσοι, από τηλεοπτικών παραθύρων και ραδιοφωνικών μικροφώνων, πλειοδοτούν σε εγκωμιαστικά σχόλια, ότι δεν πουλούν το θάνατο του Θανάση Βέγγου. Πουλούν τον ενταφιασμό μιας Ελλάδας που χάνεται μέσα από μη αναστρέψιμες απώλειες. Την Ελλάδα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του Μανώλη Ρασούλη, του Νίκου Παπάζογλου, του Θανάση Βέγγου…
Κενά όχι απλώς δυσαναπλήρωτα… Κενά που σφραγίζουν την ένδεια μιας χώρας, της οποίας η οικονομική κρίση δεν είναι η αιτία. Είναι το αποτέλεσμα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου