Σύμφωνα με στελέχη του υπουργείου Εργασίας, η μείωση του μη μισθολογικού κόστους, που ζητείται επίμονα από τις ενώσεις των εργοδοτών, αποτελεί το πλέον δραστικό όπλο για τη μείωση της ανεργίας και την αναστροφή της ύφεσης, που συνιστούν σήμερα τη μεγαλύτερη απειλή για τη χώρα.''
(http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_11/09/2012_460667 )
Ξεκίνησαν με το μεγάλο κράτος και το μεγάλο και πολυδάπανο δημόσιο τομέα. Σημαντικό ποσοστό των πολιτών αποδέχτηκε αυτή τη θέση μια και αδυνατούσαν, και ούτε ήθελαν, να κατανοήσουν πως οι αδυναμίες του δημοσίου δεν ήσαν αποτέλεσμα του μεγάλου κράτους αλλά αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών των αστικών κυβερνήσεων. Βασική συνιστώσα των πολιτικών αυτών ήταν και η συνειδητή απαξίωση των δημοσίων υπηρεσιών και των δημοσίων αγαθών με δύο στόχους. Ο πρώτος στόχος αυτής της απαξίωσης ήταν η διάλυση όσων τμημάτων του δημοσίου δεν εξυπηρετούσε την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και ο δεύτερος ήταν η άγρα πολιτικής πελατείας προς όφελος των αστικών πολιτικών κομμάτων μέσα από τη διαφθορά και τη συνειδητή διάχυσή της στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
Αλλά όταν οι πολιτικά καθυστερημένοι, και όσον αφορά σημαντικό μέρος των μικροαστών και ευνοημένοι, επίχαιραν για τα δεινά των άλλων δε γνώριζαν πως έσκαβαν και το δικό τους λάκκο μια και η σειρά τους θα ερχόταν πολύ σύντομα. Επίσης αγνοούσαν πως ο βασικός στόχος ήσαν αυτοί. Οι εργαζόμενοι δηλαδή του ιδιωτικού τομέα και τα πιο αδύνατα τμήματα των μικροαστών αυτοαπασχολούμενων και επαγγελματιών. Και όχι μόνο αυτό: ακόμη σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού πιστεύει ακράδαντα πως ο στόχος των μνημονίων είναι η μείωση το δημοσίου χρέους και προτείνουν ή πιστεύουν πως πρέπει να βρεθούν «ισοδύναμα». Οι άλλοι όμως, οι μεγαλοαστική τάξη και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, γνωρίζουν και η δράση τους είναι στοχευμένη καλά. Δεν κάνουν ούτε λάθος ούτε είναι απλά επίμονοι και εγωπαθείς. Πρέπει να φτάσουν στο στόχο. Και ο στόχος είναι η συνολική μεταβολή και ο μετασχηματισμός του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας όπως είχε δομηθεί, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, κατά τον 20ο αιώνα.
Ο στόχος ήσουν εσύ : Ο εργαζόμενος δηλαδή τόσο του δημόσιου αλλά, και κυρίως, του ιδιωτικού τομέα. Αφού με την ανοχή σου, αν όχι και τι συνενοχή σου, κατεδάφισαν το δημόσιο σαρώνοντας ουσιαστικά και δικά σου δικαιώματα στράφηκαν προς τον πραγματικό στόχο. Δηλαδή σε σένα του ιδιωτικού τομέα που μέσα στην πολιτική ανωριμότητά σου και την πνευματική σου ραστώνη αρνιόσουν να το καταλάβεις και να το δεχτείς. Η επίθεση στο δημόσιο τομέα είχε διπλό στόχο. Από τη μια αφαιρούσε από το σύνολο των εργαζόμενων τον κοινωνικό μισθό και τα δημόσια αγαθά, μαζί με τη δημόσια περιουσία, και από την άλλη, χειραγωγώντας σημαντικότατο ποσοστό του ελληνικού λαού, 2
κατακερμάτιζαν την κοινωνία για να είναι ανήμπορη να αντιδράσει. Φυσικά υπήρχε μια μειονότητα που δεν τσίμπησε και τα επεσήμανε κουτσά στραβά. Αυτοί όμως ήσαν απλά κάποιοι γραφικοί κατά την άποψη των πολλών.
Και αφού με την ανοχή ή και τη σύμπραξη ευρέων κοινωνικών στρωμάτων αποδυνάμωσαν το δημόσιο στράφηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Το πρόσχημα; Το μισθολογικό κόστος. Και τότε δύσκολα βρίσκονταν σύμμαχοι για τους εργαζόμενους του μέσα σε μια κατατεμαχισμένη και αλληλοϋποβλεπόμενη κοινωνία. Αφού, με συνεχείς ομοβροντίες, ξεκίνησαν την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και τις κοινωνικές παροχές, δηλαδή τον κοινωνικό μισθό, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν απτόητοι. Και δεν μιλάω φυσικά για την τρόικα. Μιλάω για τους εκπροσώπους, θεσμικούς και μη, του κεφαλαίου. Διεθνούς και εθνικού. Σε σύμπνοια. Ένα συμπαγές, προς το παρόν, μέτωπο με στόχο την απόλυτη υποταγή των εργαζόμενων και της κοινωνίας συνολικά στις πλέον αρπακτικές διαθέσεις του κεφαλαίου. Η μείωση του δημόσιου τομέα, τόσο ως παροχές, αλλά άλλο τόσο και σε ανθρώπινο δυναμικό φουσκώνει τη θάλασσα των ανέργων. Δεν κάνουν λάθος ούτε σε αυτό. Ούτε τους ξέφυγε. Η θάλασσα των απελπισμένων ανέργων αποτελεί τη μαγιά της μελλοντικής, και όχι και πολύ αργά, χαρούμενης συναίνεσης στους μισθούς των 300 με 400 ευρώ και χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα. Αυτοί οι απελπισμένοι θα είμαστε όλοι εμείς.
Μέσα στα παραπάνω πλαίσια της καθυπόταξης και της απαξίωσης όχι μόνο της εργασίας αλλά και της ανθρώπινης ζωής η επίθεση θα συνεχιστεί… θα συνεχιστεί…. Θα συνεχιστεί… . Η κερδοφορία του κεφαλαίου αλλά και η απόλυτη και ανεξέλεγκτη κοινωνική και πολιτική κυριαρχία στο δρόμο προς τον ολοκληρωμένο και ολοκληρωτικό καπιταλισμό επιβάλει το ποσοστό του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου που κατευθύνεται προς την εργασία να μειώνεται συνεχώς. Πέρα από την άμεση επίθεση στους ονομαστικούς μισθούς μία άλλη μέθοδος μείωσης του μισθού είναι η μείωση των εργοδοτικών κοινωνικών εισφορών. Αφού τις βάφτισαν «μη μισθολογικό κόστος», και με πρόσχημα τη μείωση της ανεργίας που οι ίδιοι δημιούργησαν, επιχειρούν, και επιτυγχάνουν τη μείωση των κοινωνικών εργοδοτικών εισφορών. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως οι εργοδοτικές κοινωνικές εισφορές είναι κανονικός μισθός των εργαζόμενων με τι διαφορά πως δεν τον παίρνουν στο χέρι στο τέλος του μήνα.
Η, τόσο επιτυχημένη, διαδικασία χειραγώγησης των εργαζόμενων, των άνεργων, των συνταξιούχων και των μικρών επαγγελματιών μπήκε πάλι μπροστά. Το «μη μισθολογικό κόστος» πρέπει να μειωθεί ωρύονται μαζί οι εργοδοτικές ενώσεις, ο ΣΕΒ, οι τηλεοπτικές αργυρώνητες περσόνες, οι κατά καιρούς κυβερνήσεις. Το «μη μισθολογικό κόστος» είναι πολύ ψηλό, λένε, στην Ελλάδα και αυτό δεν επιτρέπει στις ελληνικές επιχειρήσεις να μειώσουν τις τιμές των αγαθών, να γίνουν εξαγωγές και να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία. Άσε που δεν επιτρέπει, το «μη μισθολογικό κόστος» ντε, να γίνουν Άμεσες Ξένες Επενδύσεις! Οι εργαζόμενοι απορημένοι δεν ξέρουν καν αν αυτό είναι κάτι που τους ενδιαφέρει. Τους ακούγεται λίγο παράξενο και μακρινό.
Παρά την διαπιστωμένη, και εκ των πραγμάτων βεβαιούμενη, ικανότητα του συστήματος να χειραγωγεί τις μάζες στηριζόμενο στην άγνοια και στο φόβο όλο και διευρύνεται ο κύκλος των ανθρώπων που προβληματίζεται και ψάχνει τα αίτια της σημερινής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Των ανθρώπων που αρνούνται να δεχτούν τη χειραγώγηση και αναζητούν συνεχώς αποδείξεις. Των ανθρώπων που αντιδρούν στο δρόμο. Ας δούμε, και για χάρη αυτών, ποιες είναι οι κοινωνικές εργοδοτικές εισφορές στην Ελλάδα. Ποιο μέρος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου μεταφέρεται στους εργαζόμενους ως κοινωνικός μισθός; Οι κοινωνικές εισφορές επιβαρύνουν τόσο τους εργοδότες όσο και τους εργαζόμενους. Ας δούμε το παρακάτω παράδειγμα. Έστω 3
ένας εργαζόμενος με μισθό 1.000 ευρώ Ο εργοδότης αφαιρεί, ως ασφαλιστικές κρατήσεις, 165 ευρώ (16,5%) και αποδίδει στον εργαζόμενο 835. Ταυτόχρονα, προσθέτει άλλα 285,60 (28,56%), ως εργοδοτική εισφορά, αποδίδοντας στο ΙΚΑ συνολικά 450,6 ευρώ (45,06%). Έτσι ο συνολικός μισθός του συγκεκριμένου εργαζόμενου ανέρχεται στα 835 + 165 +450,6 = 1450,6 ευρώ. Πέρα επομένως από τη μείωση του μισθού που παίρνει στο χέρι ο εργαζόμενος τώρα ζητούν, και επιβάλουν, τη μείωση του τρίτου μέρους της παραπάνω εξίσωσης. Των εργοδοτικών κοινωνικών εισφορών. Πόσες όμως είναι αυτές; Μήπως λένε πάλι ψέματα πως οι εργοδοτικές εισφορές στην Ελλάδα είναι υψηλές;
Η συνέχεια του άρθρου στο eparistera ή στο συνημένο αρχείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου