Θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου να σας καλωσορίσω στην σημερινή, μεγάλη μας συνάντηση. Και ειλικρινά, με μεγάλη συγκίνηση και ακόμα μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση, δεν βρίσκω καλύτερο καλωσόρισμα σ΄ αυτή την πολιτική διαδικασία από τον στίχο του Γιάννη Ρίτσου :
«Μόνο που σε βρήκα και με βρήκες σύντροφε»!!!
Βρεθήκαμε σύντροφοι και συντρόφισσες!!!
Βρεθήκαμε σε μια εποχή που όλα αλλάζουν.
Αλλάζουν οι ζωές μας,
Αλλάζουν τα προτάγματα,
Αλλάζουν οι όροι της ύπαρξης μας,
Αλλάζουν οι συνειδήσεις,
Αλλάζουμε τελικά όλοι.
Αλλάζουμε, αλλά κινούμαστε πάντα πάνω στον ίδιο ιστορικό άξονα.
Αυτόν που συνδέει το όραμα για λαοκρατία, αλλά και τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς που τα πήρε μαζί της πάνω σε σχεδίες, αφού η πατρίδα μας ήταν ου – τόπος.
Που συνδέει όλους αυτούς τους δυο φορές Έλληνες στους τόπους των εξοριών.
Όλους αυτούς που συμμάχησαν με το βουνό μέχρι το τέλος.
Που συνδέει τη γενιά του 114 και τα πράσινα μάτια του Πέτρουλα....
Που συνδέει το μικρό Γαβριά του Πολυτεχνείου που δεν θέλησε να εξαργυρώσει την αντίστασή του.
Που συνδέει τους νέους και τις νέες των καταλήψεων του 90 – 91, που και τότε τους φώναζαν αλήτες.
Που συνδέει τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Καλτεζά, τον Τεμπονέρα και τον Γρηγορόπουλο, αλλά και τον Αιγύπτιο μικροπωλητή και όλα τα θύματα της φασιστικής κρατικής και παρακρατικής βίας.
Που συνδέει τη Γένοβα και τους αγωνιζόμενους λαούς της Ευρώπης, αλλά και το μαχόμενο παλαιστινιακό λαό.
Συνδέει όλους αυτούς με τον ελληνικό λαό σε χρόνο ενεστώτα.
Τον ελληνικό λαό που αντιστέκεται και επιμένει να διαβάζει αλλιώς το μάθημα της ιστορίας και όχι με τον τρόπο που τον απαγγέλλουν τα πολιτικά και επικοινωνιακά παπαγαλάκια.
Τον ελληνικό λαό που παίρνει τη ζωή στα χέρια του και είναι αποφασισμένος να γίνει το πολιτικό υποκείμενο της ανατροπής.
Που χτίζει το μεγάλο ιστορικό μπλοκ της αντίστασης και της μετάβασης, με όρους αναγκαίους τη στήριξη, μέσα από τη συμμετοχή του, μιας λαϊκής κυβέρνησης στον αγώνα για τη μεγάλη πολιτική αλλαγή.
Την αλλαγή που θα βάλει τις βάσεις για την πραγματική δημοκρατία, την ανεξαρτησία, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την νέα θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο, τις αλλαγές στις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις.
Όλοι εμείς βρεθήκαμε έχοντας απέναντί μας το σάπιο πολιτικό σύστημα της υποταγής στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Έχοντας απέναντί μας την τρόικα εσωτερικού, που σφραγίζει τη μετατροπή της πατρίδας μας σε προτεκτοράτο και του λαού μας σε λεηλατημένο ιθαγενή.
Όλοι εμείς βρεθήκαμε έχοντας απέναντί μας την γκεμπελική προπαγάνδα που αθωώνει τον Προκρούστη και ενοχοποιεί την αντίσταση.
Έχοντας απέναντί μας ακόμη και πρωθυπουργούς και υπουργούς τραπεζίτες που ξεπουλάνε την Ελλάδα και συσσωρεύουν πλούτο.
Έχοντας απέναντί μας ένα μέτωπο πλήρως απονομιμοποιημένο.
Tαυτόχρονα όμως και σκληρό.
Που έχει αποφασίσει, όπως όλα τα αντιδραστικά μέτωπα, να μην πέσει σαν ώριμο φρούτο.
Ή Εμείς λοιπόν ή αυτοί.
Με αναγκαίο πολιτικό όρο ανάμεσά μας :
τη σύγκρουση.
Και η σύγκρουση, σύντροφοι και συντρόφισσες, κάνει θόρυβο.
Όπως και η αγωνία μας για μία άλλη Ελλάδα κάνει θόρυβο.
Το λέμε λοιπόν και να το έχουν υπόψη τους,
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΣΥΧΟΙ.
Και αυτή είναι η μόνη υπεύθυνη στάση της Αριστεράς σε έναν τόπο που καταρρέει.
Αυτή είναι η μόνη υπεύθυνη στάση του κινήματος σε ένα λαό που κατακρεουργείται.
Αυτή είναι η μόνη υπεύθυνη στάση της αυριανής κυβέρνησής μας απέναντι σε όσους διαμελίζουν πατρίδες σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, απέναντι σε όσους έχουν σαν όρο επιβίωσης τον εργασιακό μεσαίωνα, απέναντι σε όσους ονειρεύονται κέρδη με τίμημα τη λιτότητα, την ανεργία, την απανάπτυξη, την ύφεση, τη μη βιωσιμότητα του λαού μας, απέναντι σε όσους βάζουν στο σωλήνα ανθρώπινες ζωές και πειραματίζονται.
Εκείνοι θέλουν ησυχία κι ένα τοπίο αδιατάρακτο.
Σε όποιον θεωρεί αυτό σαν υπεύθυνη στάση της Αριστεράς, εμείς απαντάμε :
Η Αριστερά δε βολεύεται κάτω από τα βήματά τους.
Εμείς λέμε : Δε θα ησυχάσουμε ποτέ!
Θα μας βρίσκουν μπροστά τους εντός κι εκτός βουλής.
Και δε θα ησυχάσουμε ούτε όταν γίνουμε κυβέρνηση, ώστε να κατασπαταλήσουμε οράματα και να ενσωματωθούμε στα παιχνίδια τους.
Έχουμε γερή μνήμη, σμιλεμένα αντανακλαστικά και ξέρουμε να αντλούμε πολύτιμα συμπεράσματα διαβάζοντας την ιστορία της μεταπολίτευσης.
Γελιούνται όσοι νομίζουν ότι θα ανεχθούμε στο ελάχιστο το γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, την πελατειακή σχέση, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τη διολίσθηση από τις αρχές μας.
Γελιούνται όσοι πιστεύουν ότι θα δείξουμε “υπευθυνότητα” απέναντι στο σύστημα και θα του παραχωρήσουμε έστω και το ελάχιστο από όσα έχει ανάγκη η λαός μας.
Αυτός είναι ο θόρυβος που κάνουμε συντρόφισσες και σύντροφοι
Και αυτός ο θόρυβος έρχεται από μακριά και πάει μακριά.
Φτάνει σε όλους τους λαούς της Ευρώπης και εξηγεί με τον πιο πειστικό τρόπο ότι αυτό που χτες ήταν ουτοπία, σήμερα είναι ώριμη δυνατότητα, είναι ιστορική αναγκαιότητα και επιβεβλημένη πραγματικότητα.
ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!
Είναι δυνατόν και ταυτόχρονα το μόνο ρεαλιστικό.
Γιατί είναι ρεαλισμός η απαλλαγή από την Τρόικα και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, η καταγγελία του μνημονίου, η ανατροπή του ειδικού καθεστώτος που έχει επιβληθεί στην χώρα, η αποτροπή του ξεπουλήματος της χώρας και της καταδίκης των εργαζόμενων και του λαού στην φτώχεια.
Και τί ακούμε από τα πάσης φύσεως πολιτικά μαντεία;
Από τα πολιτικά μαντεία της δήθεν ρεαλιστικής πολιτικής, που στην πράξη είναι συνειδητή υποταγή;
Από τα πολιτικά μαντεία της μεταφυσικής ανατροπής, που στην πράξη είναι συνειδητή αντιδιαλεκτική;
Ότι στρογγυλεύουμε ή θα στρογγυλέψουμε εν όψει εξουσίας!!!
Ε λοιπόν, όλοι εμείς σήμερα από εδώ τους απαντάμε μια και καλή.
Εάν θέλαμε πάση θυσία εξουσία θα την είχαμε και μάλιστα στο τσεπάκι μας.
Κάλλιστα, και σήμερα και χτες, θα μπορούσαμε να αποτελούμε, όπως άλλοι, αριστερά δεκανίκια και αριστερά άλλοθι των εγκληματικών κυβερνήσεων.
Εάν θέλαμε, θα συστηνόμασταν σαν υπεύθυνοι αριστεροί, βολεμένοι σε θώκους, μακριά από τους δρόμους και σε προσχηματική σχέση με το κίνημα και τον λαό.
Μόνον που όλοι εμείς αποτελούμε εκείνο το πολυπληθές κομμάτι του λαού μας, που βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα.
Που η άγρια καταστολή και η άγρια βία όχι μόνο δεν έχει υποστείλει την αγωνιστικότητά μας, αλλά μας πεισμώνει κιόλας.
Που γυρεύουμε με πάθος να πάρουν τα όνειρα του λαού μας, τα όνειρά μας, εκδίκηση.
Κι όταν τα όνειρα είναι τόσα πολλά,
Όταν τα όνειρα είναι τόσο στρογγυλά όσο και η γη,
Δεν στρογγυλεύουν ποτέ οι αρχές, οι θέσεις και οι στόχοι σου.
Και αυτό δεν αποτελεί απλά ασφαλιστική δικλίδα αλλά κάτι περισσότερο.
Αποτελεί νομοτέλεια.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, από τις εκλογές του Ιούνη και μετά επιχειρήσαμε ένα δύσκολο εγχείρημα.
Επιχειρήσαμε να αποκτήσουμε οργανικούς δεσμούς με το ρευστό, το νέο, αλλά πολύ μεγάλο λαϊκό ρεύμα του 27 %.
Επιχειρήσαμε επίσης να ανοιχτούμε στον κόσμο, που ενώ τον Ιούνη έδωσε εντολή επαναδιαπραγμάτευσης, σήμερα νιώθει ένα τεράστιο κενό πολιτικής εκπροσώπησης.
Επιχειρήσαμε να αποτελέσουμε σοβαρή απάντηση στη βαθιά διάρρηξη της πολιτικής εκπροσώπησης που σφραγίζει την σημερινή περίοδο.
Το εγχείρημα αυτό ακουμπάει στέρεα στην προεκλογική μας προσέγγιση, η οποία ήταν πέρα για πέρα ρεαλιστική:
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, μόνος του στην κυβέρνηση, χωρίς την ενεργό συμμετοχή και εμπλοκή του αγωνιζόμενου λαού, δε θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Με την ίδια προσέγγιση, σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην αξιωματική αντιπολίτευση, χωρίς ένα μεγάλο ποιοτικό μετασχηματισμό, δε θα μπορέσει να ανταποκριθεί με επάρκεια στον ιστορικό του ρόλο.
Άλλωστε, οι εξελίξεις είναι τέτοιας έντασης και τέτοιου βάθους, που η αποτροπή τους και η ανατροπή τους απαιτούν τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, αλλά και ενότητα της αριστεράς με την βάση της και το λαό.
Η δυσκολία του εγχειρήματος υπήρξε και αντικειμενική και υποκειμενική.
Αντικειμενικές δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν για το λόγο αυτό δε θα μείνω σε αυτές.
Η υποκειμενική μας δυσκολία – και αυτό αποτελεί δυσκολία για όλους- είναι η αποδοχή της συνύπαρξής μας.
Έτσι, κάποιες φορές, η διαδικασία αυτή λειτούργησε με όρους αριθμητικής μικροδιεύρυνσης και με στεγανά.
Κάποιες άλλες και με εσωστρέφεια, αδικαιολόγητη βέβαια για την πολιτική συγκυρία.
Είναι ίσως φυσικό.
Οι διαδικασίες ανοίγματος και συγκρότησης μετώπου είναι διαδικασίες που δεν έχουν ημερομηνία έναρξης και λήξης.
Είναι διαδικασίες διαρκείς.
Και κάθε φορά που στην πράξη εμπεδώνεται η εμπιστοσύνη, γίνονται διαδικασίες στέρεες.
Κάθε φορά που στην πράξη εμπεδώνεται η αξία τους, γίνονται διαδικασίες αναγκαίες.
Κάθε φορά που στην πράξη εμπεδώνεται η δυναμική τους, γίνονται διαδικασίες πιο ανοικτές.
Κάθε φορά που στην πράξη εμπεδώνεται η κινηματικότητά τους, γίνονται διαδικασίες μαζικές.
Και κάθε φορά που στην πράξη εμπεδώνεται το πολιτικό τους αιτούμενο, η συγκρότηση ενός ιστορικού μπλοκ, γίνονται διαδικασίες ανατρεπτικές.
Με αυτόν τον τρόπο αντιλαμβανόμαστε και την πορεία προς το Συνέδριό μας.
Σε καμία περίπτωση σαν μια πορεία διεκπεραίωσης, μία πορεία με κύκλους εσωστρέφειας, μια πορεία όπου η μορφή θα εξαφανίζει ή θα υπονομεύει το πολιτικό περιεχόμενο.
Σε καμία περίπτωση σαν μια πορεία πολιτικής και ιδεολογικής στατικότητας, μία πορεία όπου το «πάνω» θα εντέλει το «κάτω», μια πορεία επιβολής του ενός στον άλλον, μια πορεία περιχαράκωσης του μέσα από το έξω.
Η πορεία προς το συνέδριό μας θα πρέπει να δικαιώνει την ταυτότητά μας:
Πολιτικός φορέας ανοιχτός στην κοινωνική κίνηση, σε πρωτοβουλίες και ιδέες που έρχονται από το εξωτερικό του.
Η πορεία προς το συνέδριό μας θα πρέπει να προάγει την πολιτική κουλτούρα του φορέα μας:
Φορέας που πρωτοπορεί και ενθαρρύνει τη συμμετοχή και τα μετωπικά σχήματα, αλλά δεν επιδιώκει να υποτάξει κανέναν στους δικούς του σχεδιασμούς, δεν επιδιώκει να καπελώνει επιβάλλοντας τη δική του γραμμή.
Η πορεία προς το συνέδριό μας θα πρέπει να ισχυροποιεί το χαρακτήρα του φορέα μας:
Φορέας πλουραλιστικός, που σέβεται τις διαφορετικές ιδεολογικές και ιστορικά διαμορφωμένες ευαισθησίες, που αναγνωρίζει τη δυνατότητα ύπαρξης διαφορετικών πολιτικών εκτιμήσεων και δίνει έδαφος να καλλιεργηθούν απρόσκοπτα.
Η πορεία προς το συνέδριό μας πολιτικά πρέπει να ταυτίζεται με αυτό που βλέπουμε σήμερα όλοι μας εδώ μέσα.
Το περιγράφει απόλυτα και πάλι ο Γιάννης Ρίτσος στο “καπνισμένο τσουκάλι” και επιτρέψτε μου να το παραθέσω, γιατί όταν τα γεγονότα είναι τόσο μεγάλα, καταφεύγουμε στην ποίηση για να μη χαθεί ούτε ένα μικρό μέρος τους :
«Εδώ είναι ένα φως αδελφικό, απλά τα χέρια και τα μάτια.
Εδώ δεν είναι να ‘μαι εγώ πάνω από σένα, ή εσύ πάνω από μένα.
Εδώ είναι να ‘ναι ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του»
Η πορεία προς το Συνέδριό μας, που συμπίπτει με τις πιο τραγικές στιγμές του λαού μας και ταυτόχρονα τις πιο αποκαλυπτικές, μας επιβάλλει να είναι ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του.
Μας προστάζει η ιστορία, ώστε τα μέλη μας να είναι το κυρίαρχο σώμα στη χάραξη πολιτικής και στρατηγικής, στη διαμόρφωση των προγραμματικών μας θέσεων και όχι απλά μέτοχοι των εκλογικών διαδικασιών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να καταθέσω στο σώμα την πρόταση που διαμορφώθηκε μετά από διαβούλευση στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Ξεκινά η συγκρότηση του φορέα μας με την εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής.
Προτείνεται:
Ο αριθμός των μελών του να είναι 301.
Από αυτά: Τα 226 (75%+1) θα εκλεγούν απευθείας από τη Συνδιάσκεψη.
Τα 75 (25%) θα υποδειχθούν από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να φροντίσουμε ώστε στο Κεντρικό Όργανο κάθε περιφέρεια να εκπροσωπείται από τουλάχιστον 5 μέλη και οι Οργανώσεις του Εξωτερικού από τουλάχιστον 2 μέλη.
Με τον τρόπο αυτό θωρακίζουμε την πολυφωνία, σεβόμαστε την ιστορία, υπηρετούμε την εσωτερική δημοκρατία.
l Βασικό οργανωτικό κύτταρο, είναι η Οργάνωση, στο τόπο κατοικίας, εργασίας, εκπαίδευσης.
Κυρίαρχο όργανο της Οργάνωσης είναι η Γενική Συνέλευση των μελών.
Η Γενική Συνέλευση συγκαλείται τακτικά ανά μήνα ή έκτακτα.
Η Γενική Συνέλευση εκλέγει Γραμματεία, ως εκτελεστικό όργανο.
Η Γραμματεία εκλέγει Γραμματέα ή Συντονιστή.
Στους νομούς (νομαρχιακές ενότητες), συγκροτείται νομαρχιακό όργανο (νομαρχιακή επιτροπή).
Το νομαρχιακό όργανο συγκροτείται από συνδιάσκεψη εκλεγμένων αντιπροσώπων από τις Οργανώσεις με μέτρο που θα καθορισθεί από την Κεντρική Επιτροπή στην πρώτη της Συνεδρίαση.
Εκλέγει Γραμματεία και Γραμματέα.
Σε κάθε μια από τις 13 διοικητικές περιφέρειες της χώρας, συγκροτείται περιφερειακό όργανο, με συντονιστικές και συμβουλευτικές αρμοδιότητες.
Στο περιφερειακό όργανο συμμετέχουν δύο μέλη από κάθε νομό – νομαρχιακή ενότητα (ο/η συντονιστής της Ν.Ε. και ένα ακόμη μέλος του νομαρχιακού οργάνου που ορίζεται από αυτό). Επίσης συμμετέχουν οι Βουλευτές και οι αιρετοί της περιφέρειας καθώς και μέλη του Κόμματος που δραστηριοποιούνται στα κινήματα της περιοχής.
Σε Αθήνα, Πειραιά, Αττική σε αυτή τη μεταβατική φάση δεν συγκροτείται περιφερειακό όργανο.
Αναφερόμενοι πάντα στη μεταβατική φάση από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη έως το Ιδρυτικό Συνέδριο, είναι σαφές ότι την κεντρική πολιτική ευθύνη για τη συνολική δράση του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ την έχει το Κεντρικό Όργανο. Αυτό αφορά και την κοινοβουλευτική ομάδα του φορέα.
Η γενική αυτή διατύπωση απαιτεί περαιτέρω συγκεκριμενοποίηση και κατάλληλες προσαρμογές, όπου η πράξη το απαιτεί, στις πρωτόγνωρες συνθήκες που ασκείται η συγκεκριμένη δραστηριοποίηση.
l Όσον αφορά στους νέους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Κεντρικός μας στόχος μας είναι η δημιουργία όσο το δυνατόν περισσότερων συνελεύσεων νέων ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Οι νέοι και οι νέες του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα αποφασίσουν μέσα από δικές τους διαδικασίες τον δρόμο για το ιδρυτικό τους συνέδριο με στόχο μια μαζική και ριζοσπαστική οργάνωση νεολαίας με πλήρη οργανωτική αυτονομία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Κλείνοντας θα θυμηθώ τον Βασίλη Ραφαηλίδη που έγραφε ότι η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού δεν τελείωσε.
Αντίθετα, χρειάστηκε να περάσει στην ανυπαρξία ο υπαρκτός σοσιαλισμός για να ξανααποκτήσει ο μαρξισμός το παλιό του κύρος και τη χαμένη του αξιοπρέπεια.
Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι η μεγάλη περιπέτεια του σοσιαλισμού δεν τελείωσε.
Αντίθετα χρειάστηκε να δείξει απροκάλυπτα την πραγματική του φύση ο καπιταλισμός για να ξανααποκτήσει ο σοσιαλισμός την εγκυρότητά του και την αλήθεια του.
Για να συντρίψει την προϊστορία της εκμετάλλευσης και να περάσει στην ιστορία του εξανθρωπισμού.
Στο ίδιο βιβλίο ο Ραφαηλίδης περιέγραφε και την ταυτότητα όλων όσων αγωνίζονται για αυτόν τον μετασχηματισμό.
Ένα κράμα από ήθος Τσε Γκεβάρα, ευστροφία Φιντέλ Κάστρο, ανθρωπιά Νίκου Μπελογιάννη, εντιμότητα Νίκου Πλουμπίδη και αυτοκτονικό πείσμα Άρη Βελουχιώτη.
Σήμερα, εδώ μέσα, όλοι εμείς, προσθέτουμε σ’ αυτό το κράμα:
Και από πρωτοπορίες που τραγουδάνε για να σμίξουνε τον κόσμο!
Καλή συνέχεια στις εργασίες της Συνδιάσκεψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου