Η αφυδάτωση, η αποστέωση από πλευράς νοήματος και ουσίας λέξεων η και φράσεων που χρησιμοποιούμε καθημερινά, ιδιαίτερα με τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, είναι ένα από τα κατορθώματα που κατάφερε το γαλαζοπράσινο πολιτικό προσωπικό μεταπολιτευτικά. H ανάληψη, επί παραδείγματι, των πολιτικών ευθυνών από κατέχοντα κυβερνητικό ή άλλο δημόσιο θώκο για μια αρνητική εξέλιξη στον τομέα ευθύνης του ή για την έμμεση εμπλοκή του σε κάποιο σκάνδαλο, στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως.
Αντιθέτως είμαστε μάρτυρες σε ανάλογες περιπτώσεις και του παράδοξου, να επιδιώκει η και να επιθυμεί ο εμπλεκόμενος μεγαλοσχήμονας να του αποδοθούν οι πολιτικές ευθύνες εφόσον γνωρίζει ότι αυτές μη συνδεδεμένες με τις ανάλογες συνέπειες, τον οδηγούν τελικά στο απυρόβλητο και το συμβάν με το πέρασμα του χρόνου στη λήθη. Και όχι μόνο δεν υφίστανται συνέπειες που πολλές φορές έχουν και ποινικό, πέραν του πολιτικού, χαραχτήρα, αλλά η γκρίζα εγχώρια πολιτική πρακτική και κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών, ενσωματωμένη στο λαϊκό υποσυνείδητο τους προσδίδει και ένα είδος μαγκιάς....
Μπορεί κακοφορμισμένης κοπής μαγκιά, αλλά πάντως μαγκιά. Διότι ανάληψη πολιτικής ευθύνης χωρίς τη παραμικρή συνέπεια, όσο και ιδιάζουσα να είναι η περίπτωση, δεν υπάρχει και αυτό που γίνεται διαχρονικά στη χώρα μας είναι σκέτος εμπαιγμός και υποκρισία.
Να φρεσκάρουμε όμως λίγο τη μνήμη του φαιού δημοσιογραφικού λόμπι, του αγωνιζόμενου λυσσωδώς υπέρ του εγχώριου τρικομματικού κυβερνητικού θιάσου, καθώς και των περιοδευόντων στα κανάλια από πρωίας μέχρι νυκτός τρικολόρ βουλευτών του, προκειμένου να μας πείσουν ότι δεν τρέχει και τίποτα σημαντικό με τις λίστες των φοροφυγάδων, κι αν υπάρχουν ευθύνες αυτές είναι μόνο πολιτικές για όλους τους εμπλεκόμενους, πλην του πολιτικού πτώματος που ακούει στο όνομα Παπακωνσταντίνου. Κι αυτό για ευνόητους λόγους. Έτσι, λοιπόν, το ναυάγιο του εξπρές Σάμινα το 2000, με τους δεκάδες πνιγμένους επιβάτες του, δεν σήμαινε ως είθισται και τίποτα το ιδιαίτερο για τον τότε υπουργό εμπορικής ναυτιλίας Παπουτσή για τον οποίο οι λέξεις ΄΄πολιτική ευθύνη΄΄και ΄΄παραίτηση΄’, έκρινε ότι δεν τον αφορούσαν. Την ίδια εποχή οργιάζουν οι φούσκες του χρηματιστηρίου, κυβερνητικοί παράγοντες ενθαρρύνουν μαζικά τον λαϊκό τζόγο, περιουσίες χάνονται, ζωές διαλύονται, καμία ανάληψη ευθύνης από κανένα περιώνυμο. Για όλα φταίει ο…ανεύθυνος και.., επιπόλαιος έλληνας που παρασύρεται επιδιώκοντας το εύκολο κέρδος. Παράλληλα το φαινόμενο της κατά αποκλειστικότητα ανάληψης όλων των δημοσίων έργων από τους εθνικούς εργολάβους τύπου Μπομπολικού Ακτωρα όπως και άλλων περιβόητων αστέρων του οικονομικού κατεστημένου, είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι υποθέσεις Στέγκου,Μανίκα-Νεονάκη, οι χρεοκοπημένες ΕΑΣ- ενώσεις γεωργικών συνεταιρισμών-, το ξεπούλημα της Ολυμπιακής, οι προμήθειες των νοσοκομείων, καταλαμβάνουν με τη σειρά τη θέση τους στο πάνθεο των κυβερνητικών ανομιών, χωρίς φυσικά τη παραμικρή λογοδοσία και ανάληψη ευθύνης από τους κυβερνητικούς φωστήρες. Για να φτάσουμε αισίως στην αρχομένη από το 2007 Καραμανλική περίοδο όπου η κατά την προσφιλή φράση του ιδίου ΄΄νταβατζήδες’’αυτού του τόπου, οι οποίοι δήθεν θα κατατροπώνονταν, γίνανε οι πραγματικοί κυβερνήτες και αυτοί που λύνανε και δένανε επί παντός του επιστητού. Τα βατοπέδια, τα δομημένα, τα θαλασσοδάνεια των ΄΄πατριωτών΄΄αεριτζήδων επιχειρηματιών, η ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων, το ξεπούλημα του ΟΤΕ στη DT, και ουκ εστίν αριθμός…
Ορφανές υποθέσεις που θάφτηκαν αναιτιολόγητα σε αγαστή συνεργασία πράσινων και βένετων, χωρίς κανείς να απολογηθεί, να διωχθεί. Στη καλύτερη των περιπτώσεων και αφού η λαϊκή απαίτηση για λίγο φώς στο σκοτάδι γίνονταν πιεστική, οι ακριβογραβατωμένοι ταγοί της χώρας έδιναν κάποιους δικούς τους χαμηλόβαθμους βαστάζους στη δικαιοσύνη προς ανακούφιση του αναστατωμένου πόπολου. Όμως τι συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις στην εσπερία; Χωρίς καμιά διάθεση αγιοποίησης των κοινωνιών και της πολιτικής ζωής των εταίρων μας στην Ευρώπη όπου όλα δεν είναι ρόδινα και η διαφθορά και η απαξία αρχών και αξιών και εκεί είναι παρούσα, παρόλα αυτά οι θεσμοί λειτουργούν και τα κοινωνικά ανακλαστικά ενεργοποιούνται σε ανάλογες περιπτώσεις. Ο πρώην δήμαρχος Παρισίων -1983-1995- και μετέπειτα πρόεδρος της Γαλλικής δημοκρατίας Ζακ Σιράκ παραπέμπεται το 2011 στη δικαιοσύνη και καταδικάζεται για διασπάθιση δημόσιου χρήματος και κατάχρηση εμπιστοσύνης, διότι κατά τη θητεία του στο Δημαρχείο προέβη σε αθρόες προσλήψεις προσωπικού του οποίου τις υπηρεσίες χρησιμοποίησε στη συνέχεια για τη δική του πολιτική ανέλιξη. Στη περίπτωση αυτή οι δικαστικές αρχές δεν περιορίστηκαν στην απόδοση μόνο πολιτικών ευθυνών στον Σιράκ, αλλά ορθά του απέδωσαν και ποινικές οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι συνυφασμένες με τις πολιτικές. Κάτι αδιανόητο φυσικά για τη χώρα μας. Το 2009 στη Βρετανία ξεσπά το σκάνδαλο των παράνομων εξόδων για αγορές και λογαριασμούς πολιτικών και βουλευτών που πληρώθηκαν από δημόσιο χρήμα, με αποτέλεσμα πολλά μέλη της κυβέρνησης να παραιτηθούν. Στο σκάνδαλο ενεπλάκη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας Γκόρντον Μπράουν για τις πληρωμές της καθαρίστρια του. Στις ευρωεκλογές του επόμενου έτους το κόμμα του και ίδιος υπέστησαν δεινή ήττα. Η δωρεάν προσφορά εισιτηρίων αεροπορικής εταιρίας σε υπουργό για τις μετακινήσεις του, απασχόλησε για αρκετό καιρό τον Βρετανικό τύπο. Η παραίτηση του εν λόγω ήταν άμεση καθώς και η δήλωση του για οριστική εγκατάλειψη της πολιτικής, αν και το μέγεθος του σκανδάλου έναντι άλλων και ιδιαιτέρως των ημετέρων ήταν αμελητέο.
Οιαδήποτε απόπειρα σύγκρισης πρακτικών, νοοτροπιών και λειτουργίας θεσμών ημών και της αλλοδαπής, μόνο συναισθήματα θλίψης και μελαγχολίας προκαλεί. Εν έτη 2013 την ώρα που η Ελληνική κοινωνία σηκώνει δίχως ουσιαστικά δικό της φταίξιμο το σταυρό της κρίσης πορευόμενη σε ένα ατελείωτο Γολγοθά το κυβερνητικό τρίο στούτζες σε αγαστή συμπαράταξη με τα φαιά δημοσιογραφικά της παπαγαλάκια, τα κρατικά ΜΜΕ και τους περιώνυμους νταβατζήδες μόνιμους τροφίμους του δημόσιου κορβανά, λυσσωδώς μάχονται να γλυτώσουν από την έρευνα που θα διεξαχθεί στη βουλή, και να απαλλάξουν από τις ευθύνες του σχετικά με τη λίστα Λαγκάρντ, τον διαρκώς ευρισκόμενο μπροστά η πίσω από τα περισσότερα σκάνδαλα τον τελευταίο καιρό, Ε Βενιζέλο. Έχει, ισχυρίζονται, πολιτικές ευθύνες μόνο, γνωρίζοντας οι φερέλπιδες καλά ότι στη χώρα της ατελείωτης πλάκας αυτό ισοδυναμεί όπως είπαμε με κάτι σαν μαγκιά, σαν παράσημο. Όποιος παρακολούθησε έστω και μια συνεδρίαση της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας της βουλής πριν λίγο καιρό, όταν σ αυτή έδινε εξηγήσεις ο Παπακωνσταντίνου, θα έβγαλε τα συμπεράσματα του. Ο πρόεδρος και διευθύνων τη συζήτηση στην επιτροπή λειτουργούσε προκλητικά ως υπεράσπιση του εξεταζόμενου, επιτιμώντας με οξύ τόνο και χαρακτηρισμούς την επιμένουσα να θέτει ουσιαστικά ερωτήματα στον εξεταζόμενο, βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ Ζ. Κωνσταντοπούλου. Χάρη στη δική της όμως επιμονή, ο πρώην υπουργός οικονομικών στο τέλος ομολόγησε το αλησμόνητο ΄΄δεν ξέρω , δεν θυμάμαι, κάπου χάθηκε το πρωτότυπο της λίστας’’. Για να αποδώσουν λίγο αργότερα τα εύσημα στην παραπάνω βουλευτή, όσοι και όσα ΜΜΕ με εξυπνακισμούς και κακής ποιότητας ανέκδοτα περιέγραφαν την επιμονή να κάνει σωστά τη δουλειά της.
Αυτό τον διαρκή εμπαιγμό, την κακόγουστη φάρσα συγκάλυψης του σκανδάλου με τις λίστες των μεγάλων φοροφυγάδων και πολιτικών συμμάχων της εσωτερικής τρόικας, την υποκρισία, την χυδαία περιφρόνηση ακόμη και της στοιχειώδους λογικής του, άραγε ο Ελληνικός λαός θα τους τα ανταποδώσει στην κάλπη?
Μένει να το δούμε.
lefteria
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου