Η πολιτική αλλαγή και η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά είναι πλέον μια εξαιρετικά πιθανή εξέλιξη στην ελληνική κοινωνία. Η ανεργία, η ασήκωτη φορολογία, η οικονομική ύφεση, η διάλυση του συστήματος υγείας, η διαρκής και συστηματική υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, η εκποίηση του κρατικού πλούτου, η δραματική αύξηση των αυτοκτονιών, τα εγκληματικά φαινόμενα ρατσισμού και η περιβαλλοντική υποβάθμιση καθιστούν αυτή την αλλαγή ένα αίτημα το οποίο -στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις- ξεπέρασε κατά πολύ τα εκλογικά όρια της Αριστεράς και έγινε αίτημα ενός ακροατηρίου, που είχε όλα τα χαρακτηριστικά του εθνικού.
Τόσο μετά την πρώτη, όσο και μετά τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, έκανε εντυπωσιακή εμφάνιση στην πολιτική μας ζωή το ζήτημα των συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ. Η πάγια ανθενωτική στάση του ΚΚΕ, η θλιβερή πορεία της ΔΗΜ.ΑΡ. και η αμετακίνητα νεοφιλελεύθερη τοποθέτηση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων δημιούργησαν μια εικόνα ματαίωσης της σταθερά ενωτικής πρότασης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Το ζήτημα των συμμαχιών, ενός -εκ της συστάσεώς του- συμμαχικού σχήματος, απέκτησε τη μορφή ενός μάλλον αδύνατου προς επίλυση προβλήματος, του οποίου όμως η γενεσιουργός αιτία, δηλαδή η ενότητα των διάσπαρτων δυνάμεων της Αριστεράς ως ικανή και αναγκαία προϋπόθεση της πολιτικής αλλαγής προς όφελος των ασθενεστέρων συμπολιτών μας, ουδέποτε περιόρισε την έντασή του. Το κοινωνικό πρόταγμα της άμεσης εφαρμογής μιας ανακουφιστικής για τα δοκιμαζόμενα κοινωνικά στρώματα πολιτικής πίεζε και θα πιέζει ακόμα περισσότερο για μια λύτρωση από τη μνημονιακή πραγματικότητα.
Φαίνεται, επομένως, να έχει έναν ντετερμινιστικό χαρακτήρα αυτή η αδυναμία περαιτέρω επέκτασης του συμμαχικού ή και απλά συνεταιριστικού λόγου της καθ’ ημάς Αριστεράς. Η πολιτική διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε πλέον τα όριά της. Η ελληνική πολιτική σκηνή δεν διαθέτει άλλους, εν δυνάμει, πολιτικά συγκροτημένους συμμάχους της Αριστεράς. Η όποια επέκταση της πολιτικής του επιρροής θα επέλθει μόνο από τη διεύρυνση της πολιτικής του πειθούς στους διαρκώς αριθμητικά αυξανόμενους «κολασμένους» αυτής της κοινωνίας.
Έχει φτάσει, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου η ώρα της επαναδιατύπωσης του εκλογικού στόχου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αυτός δεν μπορεί πλέον να είναι άλλος από την κατάκτηση της εκλογικής αυτοδυναμίας και την ολοκληρωτική ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά.
Ίσως, πριν μερικούς μήνες, αυτός ο στόχος να φαινόταν εξωπραγματικός και ανέφικτος, όμως τώρα παρουσιάζεται ως η μόνη ρεαλιστική και αποτελεσματική λύση για την έξοδο της χώρας από το απίστευτο πινγκ-πονγκ της ύφεσης με τη φτώχεια, στην οποία την έχουν καταδικάσει οι εγχώριες και διεθνείς τρόικες.
Χρέος του πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι η ανοιχτή και αποφασιστική διατύπωσή του. Ο ελληνικός λαός γνωρίζει καλά ότι αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική και υπεύθυνη λύση στα καυτά προβλήματά του. Αναμένει πλέον και την επίσημη διακήρυξη του κοινού τόπου των αναζητήσεων του πλειοψηφικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, που θα δώσει μια νέα πνοή τόσο στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στην ανάπτυξη ενός νέου κύκλου κοινωνικών κινημάτων.
Ο καιρός και οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να περιμένουν. Ο συνδυασμός ενός πρακτικού και συγκεκριμένου προγραμματικού λόγου με την αποφασιστική προβολή του αιτήματος για μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μόνη πειστική απάντηση στο καυτό αίτημα για μια απαλλαγή, με τα χαρακτηριστικά εθνικής σωτηρίας, από τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού και του νεοναζισμού.
*Ο Γιώργος Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός
αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου