“ Η «άρχουσα» τάξη βέβαια έχει προνοήσει για αυτό και
έχει φροντίσει να έχει έτοιμη την εναλλακτική λύση των βασανισμένων
μεταναστών που πρόθυμα θα δεχτεί να δουλέψει στις ντόπιες Ειδικές
Οικονομικές Ζώνες για ένα κομμάτι ψωμί και για λίγα (150) ευρώ. ”
Του Κώστα Καπνίση
Όσοι ισχυρίζονται ότι οι νεόνυμφοι δε γνωρίζουν που πατούν και που πηγαίνουν πλανώνται πλάνη οικτρά. Αν κάποιος προσέξει με νηφαλιότητα τις δηλώσεις τους μετά και από το νέο μοίρασμα φέουδων μέσα από έναν δήθεν ανασχηματισμό θα παρατηρήσει ότι συνεχώς τονίζουν ότι τους χωρίζουν πολλά αλλά ενώνονται για άλλη μια φορά για το «καλό» της πατρίδας. Η κατάρρευση των ιδεολογιών αλλά και των ιδεολογικών ρευμάτων ούτε καινούριο πράγμα είναι ούτε και τωρινό σκάνδαλο είναι όσο θέλουν κάποιοι να προβάλλεται. Αυτό έχει συντελεστεί την τελευταία τουλάχιστον εικοσαετία στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα.
Η όλη νοσηρή κατάσταση έχει πληγώσει ίσως ανεπανόρθωτα τους ίδιους τους θεσμούς αλλά και τον πραγματικά υπέρτατο θεσμό όλων που δεν είναι άλλος από τη Δημοκρατία. Αυτό που κατά το κοινώς λεγόμενο ονομάζεται γενικά και αόριστα ως καπιταλισμός και Κεφάλαιο είτε μικρό είτε μεγάλο δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Έχει από πίσω του στρατιές ανθρώπων που το υπηρετούν. Για να μπορέσει να το επιτύχει έχει εξαγοράσει ανθρώπινες οντότητες. Είναι αυτό που λένε και οι Αμερικανοί «ο καθένας έχει την τιμή του». Είτε αυτή η τιμή είναι μικρή είτε μεσαία είτε μεγάλη έχει ένα πράγμα ως αποτέλεσμα. Όλες αυτές οι στρατιές υπηρετούν με μανία αυτή την «ιδεολογία» τους. Τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα αυτή είναι και η πραγματική πηγή του όλου προβλήματος.
Η κυριότερη αιτία όλων των δεινών, της πολιτικής ανωμαλίας αλλά και του βιασμού της κοινής λογικής. Πρακτικά και όχι θεωρητικολογώντας πρόκειται για την υπηρέτηση μιας κοινωνίας του 1/3 από τα υπόλοιπα 2/3 και μάλιστα αναίμακτα. Ακούγεται πολλές φορές ως επιχείρημα ότι ο λαός δεν αντιδρά σε όλα αυτά που συμβαίνουν και επιδρούν πάνω του τα τελευταία χρόνια γιατί είναι ψύχραιμος και κάνει υπομονή. Είναι βέβαια το επιχείρημα που εκπορεύεται από την «άρχουσα» τάξη και τα εκτελεστικά της όργανα που δεν είναι άλλα από τα απομεινάρια των «πολιτικών» κόμματων που ελέγχουν πλήρως αλλά και τη γνωστή και μη εξαιρετέα μιντιοκρατία.
Ο ντόπιος «καπιταλισμός» ή ακριβέστερα κατσαπλιαδισμός του 1/3 κατάφερε να διεισδύσει μέσα στα 2/3 και να αλώσει πολλά κάστρα. Ήταν μια κίνηση ματ και επικοινωνιακά αλλά και πρακτικά. Οι Έλληνες άλλωστε ήταν πάντα ένας βαλκανικός λαός και η προσπάθεια μετασχηματισμού του σε ευρωπαίο πολίτη ή σε πολίτη του κόσμου αλλά με βαθύτατη γνώση και σεβασμό της Ιστορίας του και της χώρας του δε θα μπορούσε να συντελεστεί σε λίγα μόνο χρόνια. Τα πάντα άλλωστε είναι θέμα Παιδείας και αυτού που ονομάζεται κουλτούρα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο πρώτος που συνέλαβε το όλο νόημα της Ενωμένης Ευρώπης, προέβλεψε τις εξελίξεις της επόμενης εικοσαετίας και προσπάθησε να θωρακίσει τον λαό του μπροστά σε όλα αυτά που έβλεπε να έρχονται με γοργούς ρυθμούς.
Ο πολιτικός – οικονομικός σχεδιασμός δεν αποφασίζεται τη στιγμή που συντελείται αλλά τουλάχιστον 2 – 3 δεκαετίες πριν. Η θωράκιση αυτή δεν ήταν άλλη από τη δημιουργία και εγκαθίδρυση της μεσαίας τάξης. Ήταν όχι απλά μια τολμηρή πράξη αλλά κάτι απαραίτητο προκειμένου ο ελληνικός λαός να μπορέσει να έχει όλα τα απαραίτητα εφόδια για να πορευτεί μέσα στα επόμενα δύσκολα χρόνια που θα έκαναν σύντομα την εμφάνισή τους. Ο αρχικός σχεδιασμός στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και η Ελλάδα πραγματικά άλλαξε πρόσωπο και θεωρήθηκε από τους Ευρωπαίους «εταίρους» της ως μια νέα ευρωπαϊκή δύναμη που είχε λόγο στα πράγματα λόγω και της κυριαρχίας της στην περιοχή των Βαλκανίων όταν η περιοχή ήταν ταραγμένη αλλά και στη Μ. Ανατολή όπου οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν έναν αξιόπιστο συνομιλητή στην περιοχή αλλά και έναν καλό μεσολαβητή που κρατούσε τις ισορροπίες.
Ο ελληνικός λαός λοιπόν προόδευσε, έζησε μια μεγάλη περίοδο ευμάρειας και ένιωθε δυνατός και περήφανος που η χώρα του ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη στο διεθνές στερέωμα. Τα χρόνια όμως πέρασαν και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων ξέχασε ή περιφρόνησε αυτό το πράγμα που ονομάζεται καθρέπτης. Κι όταν ακόμα τον χρησιμοποιούσε έβλεπε μέσα σε αυτόν κάποιον «άλλο». Μεγαλοπιάστηκε. Έγινε αυτό που λέγεται αστός ενώ στην ουσία ήταν ένας μικροαστός. Σταμάτησε να παλεύει και να ονειρεύεται μια καλύτερη κοινωνία για όλους. Αδιαφόρησε για τους αδύναμους που πάντα υπήρχαν, τους έφτυσε κατάμουτρα και συναγελάστηκε με όλη εκείνη τη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη η οποία πάντα ήθελε να κάνει κουμάντο στη χώρα. Ήταν η περίοδος του Χρηματιστηρίου, της εισόδου στην ΟΝΕ, των ξέφρενων πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων.
Οι Έλληνες θαμπώθηκαν ως ιθαγενείς από τα καθρεπτάκια των νεο – αποικιοκρατών και έχασαν τον δρόμο. Ανεξάρτητα αν κάποιος έχει πολλά ή λιγότερα χρήματα δε σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι και πεπαιδευμένος, συγκροτημένη προσωπικότητα και προσγειωμένος στη γη. Αυτό ακριβώς ήταν και το μεγάλο πάθημα της χώρας. Οι εργαζόμενοι ποτέ δεν πρόσεξαν αν ο προϊστάμενός τους ή και ο συνάδελφός τους ήταν αξιοκρατικά τοποθετημένος σε μια θέση είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Τώρα που αυτή η συζήτηση γίνεται είναι αργά αλλά και πάλι δε φαίνεται τα πράγματα να αλλάζουν. Η χώρα των κολλητών, των ανειδίκευτων και αγράμματων «συμβούλων» ζει και βασιλεύει ακόμα και τώρα στη μεγάλη της κατάρρευση, στο μεγάλο δράμα και στις ακόμα πιο δύσκολες και σκοτεινές μέρες που έρχονται.
Οι νέοι άνθρωποι της χώρας βλέπουν ένα μέλλον δυσοίωνο και καταστροφικό σε τούτο τον τόπο και διαρκώς φεύγουν στο εξωτερικό ή ετοιμάζουν βαλίτσες. Σε αυτή τους την απόφαση αντιμετωπίζονται εχθρικά από την «άρχουσα» τάξη και τα θλιβερά πιόνια της. Κατηγορούνται για λιποταξία. Κανείς δε μιλάει ότι αυτή η πλέον μορφωμένη, ταλαντούχα και εξειδικευμένη γενιά αρνείται να ζήσει ως δουλικό της λουμπεναρίας και των καθιζημάτων τούτου του τόπου που ασκούν εξουσία ακόμα και σήμερα και δεν έχουν εκδιωχθεί μετά από όλα τα κατά συρροή εγκλήματά τους. Η νέα γενιά που μόλις πηγαίνει στο εξωτερικό διαπρέπει σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Αυτή η γενιά που έχει αποφοιτήσει από το ελληνικό Πανεπιστήμιο που τόσο έχει λοιδορηθεί και κατασυκοφαντηθεί. Ναι, αυτή η γενιά ζητά να πάρει τα πράγματα στα χέρια της αλλά από τη στιγμή που της το αρνούνται και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο δεν έχει άλλες επιλογές.
Η «άρχουσα» τάξη βέβαια έχει προνοήσει για αυτό και έχει φροντίσει να έχει έτοιμη την εναλλακτική λύση των βασανισμένων μεταναστών που πρόθυμα θα δεχτεί να δουλέψει στις ντόπιες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες για ένα κομμάτι ψωμί και για λίγα (150) ευρώ. Σε μια τέτοια χώρα δεν έχουν καμιά θέση άνθρωποι που είναι ανήσυχα πνεύματα, θέλουν να δημιουργήσουν και να προσφέρουν στον συνάνθρωπό τους αλλά και να ζήσουν ως ελεύθεροι πολίτες. Η συνειδητοποιημένη και όχι αποχαυνωμένη νέα γενιά δε βλέπει κανένα success story αλλά μια ανθρωπιστική κρίση, καταστροφή και υποδούλωση του τόπου της και επειδή δεν είναι διατεθειμένοι να ξεπουληθούν στη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη των κατσαπλιάδων φεύγουν. Όσοι πραγματικά τους καταλαβαίνουν τους εύχονται καλό κατευόδιο για να πάνε στο καλό, να δυναμώσουν εκεί που θα πάνε και να μπορέσουν κάποια στιγμή να γυρίσουν και να προσφέρουν και στη χώρα τους.
Όσοι μένουν πίσω από τα 2/3 οφείλουν να πεισμώσουν ακόμα περισσότερο και να αποφασίσουν να δώσουν τη μεγάλη μάχη, να σπάσουν τις αλυσίδες τους και ενωμένοι απέναντι στο 1/3 να δώσουν το μεγάλο μήνυμα ότι η χώρα αυτή θα ζήσει με μια και μόνη προϋπόθεση. Ή όλοι ή κανείς. Καθαρά και ξάστερα και χωρίς διάθεση συμβιβασμού. Έρχονται μέρες δύσκολες. Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης : «Μη καταδέχεσαι να ρωτάς αν θα νικήσουμε ή θα νικηθούμε.Πολέμα»
periodista
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου