Μου αρέσουν τα κορίτσια με καπέλο.
Όχι ήταν ένα ποδήλατο με καπέλο.
Μου αρέσουν τα ποδήλατα με καπέλο.
Το καπέλο έφυγε και έμεινε μόνο ένα κορίτσι με ποδήλατο.
Μου αρέσει όταν ένα καπέλο φεύγει και μένει μόνο ένα κορίτσι με ποδήλατο.
Όχι σε κάποια πόλη σκιών και φαντασμάτων, αλλά σε πόλη ποδηλάτων.
Δεν ήταν κρυμμένη, φοβισμένη, σε σοφίτα στριμωγμένη.
Τίποτα απ όλα αυτά.
Την άφησε η άνοιξη, την βρήκα καλοκαίρι.
Ένα τρελό αγέρι πρόωρο παιδί του φθινοπώρου της πήρε το καπέλο μέτρα μακριά.
Ένα ψάθινο καπέλο.
Ένα όμορφο καπέλο.
Το καπέλο της.
Το καπέλο της Annelies Marie Frank.
Το καπέλο της Άννας.
Ήταν ένα όμορφο κορίτσι.
Ένα μικρό κορίτσι.
Ένα γλυκό κορίτσι.
Χαμογελούσε στις γάτες.
Χαμογελούσε ακόμα και στα σκουπίδια.
Ναι, εκείνο το πρωινό είδα την Άννα Φράνκ να μαζεύει το καπέλο της, να ξεκλειδώνει ένα ποδήλατο, να μας χαμογελά και να φεύγει…
ΠΑΜΠΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ Από την ποιητική συλλογή, "ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΒΟΥΝΟ,ΧΑΝΕΙΣ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΣΟΥ..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου