Στην αρχή ήταν ένα... τρόλεϊ στους αθηναϊκούς δρόμους που μας υπενθύμιζε ότι «είν' επικίνδυνον πράγμα η βία!». Στη συνέχεια και εν μέσω τριών στυγερών δολοφονιών ακολούθησε ένας μιντιακός ορυμαγδός που ανακύκλωνε το ίδιο ερώτημα στα «χείλη του συνταγματικού τόξου», από τον Α. Σαμαρά μέχρι την Αφροδίτη Αλ Σάλεχ! «Καταδικάζετε τη βία από όπου και αν προέρχεται;».
Αισθάνθηκα... δικαιωμένη! Είχα προηγηθεί χρονολογικά του σχετικού... τρόλεϊ, με στίχους του Αλεξανδρινού ποιητή, του Α. Σαμαρά και της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ, καθώς είχα απευθύνει το ίδιο ερώτημα προ εικοσαετίας στον ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, Ζ.-Μ. Λεπέν! «Θα ήθελα να απαντήσετε ευθέως στο ερώτημά μου- τον είχα ρωτήσει τότε. Συμφωνείτε ότι είναι επικίνδυνο πράγμα η βία; Καταδικάζετε τα εγκλήματα και τις πράξεις βίας από όπου και αν προέρχονται;» για να εισπράξω την πληρωμένη κυνική απάντηση: «Σας απαντώ ευθέως λοιπόν. Καταδικάζω όλα τα εγκλήματα απ' όπου και αν προέρχονται. Ποινικά, πολιτικά, εγκλήματα καρδιάς, ακόμη και του παγοκόφτη μπορώ να σας διαβεβαιώσω...». (Συνέντευξη «Κ.Ε.» 19/6/1994)
Το αναφέρουμε αυτό σήμερα γιατί σημασία δεν έχει τι καταδικάζει κανείς με λόγια, αλλά τι πράττει κανείς με έργα. Γι' αυτό και η εμμονή τού αιτήματος της καθεστηκυίας τάξης στο αυτονόητο (στην καταδίκη δηλαδή της βίας) με παραλήπτη πρωτίστως τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν γραφική, αν δεν ήταν σκόπιμη. Διότι τοιουτοτρόπως καθίσταται εμφανής πλέον η πρόθεση της επιθυμίας ορισμένων κύκλων να εμπλέξουν το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης στην κατασκευή της θεωρίας των δύο άκρων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς είναι ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα με καταβολές πλουραλισμού και παράδοση πολυφωνίας, ενσωματώνει στη σύνθεσή του διαφορετικά ρεύματα και συνιστώσες και αυτή η «βιοποικιλότητα απόψεων» είναι που τον καθιστά διακριτό από τα υπόλοιπα ομοιογενώς συμπαγή μορφώματα (μέχρι σημείου απολιθώματος, ορισμένα) της Αριστεράς. Η έλλειψη δημοκρατικού συγκεντρωτισμού (παρά την παραφιλολογία περί του αντιθέτου), που σε ορισμένες περιπτώσεις αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του (για παράδειγμα, το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να είναι μέλος του κόμματος αλλά στις εκλογές στον συνδικαλιστικό του φορέα να κατεβαίνει υποψήφιος με άλλο ψηφοδέλτιο!), του προσδίδει προδήλως το πρόσημο της ανεκτικότητας και της διαλεκτικής, που είναι το ακριβώς αντίθετο της βίας και της επιβολής, που ορισμένοι επιθυμούν να του καταλογίσουν για τις κινηματικές πρακτικές του. Επιπροσθέτως, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκηρύξει το σταλινισμό και την μπότα της Γκεπεού μέχρι τελευταίας συνιστώσας, ισχύει το εξής παράδοξο: να κατηγορείται σε μία περίπτωση από τους πολιτικούς αντιπάλους του για σταλινική πρακτική και σε άλλη περίπτωση να εγκαλείται πάλι από τους ίδιους γιατί δεν την επιβάλλει, όπως θα όφειλε, στα στελέχη του! Αυτό έχει ως συνέπεια να λοιδορείται για τα «καπετανάτα» των συνιστωσών του και να απολογείται για την έλλειψη πανομοιότυπης άποψης (βλ. πρόσφατη ετυμηγορία δημοσιογραφικών εισαγγελέων κατά τη διάρκεια ψηφοφορίας στη Βουλή για την αναστολή χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής, όταν δύο στελέχη του, η Ζ. Κωνσταντοπούλου και ο Μ. Γλέζος αντίστοιχα, διαφοροποιήθηκαν).
Οι δολοφονίες των δύο νεαρών μελών της Χρυσής Αυγής αφήνουν πολλά ερωτηματικά για την προέλευση των δραστών, δημιουργούν ποικίλα αντανακλαστικά στην ελληνική κοινωνία και επιδέχονται πλήθος διαφορετικών ερμηνειών. Είναι χρέος της πολιτείας και απαίτηση του σώματος της κοινωνίας των πολιτών η άμεση διαλεύκανση του εγκλήματος και η σύλληψη των ενόχων, για να μην έχουμε επανάληψη του έργου της Marfin σε παρόντα και μέλλοντα χρόνο. Σε περίπτωση αδυναμίας των ελληνικών διωκτικών αρχών εντοπισμού της ταυτότητας των δραστών (το γράψαμε και το ξαναγράφουμε), δεν θα πρέπει να αποκλειστεί και η συνδρομή κλιμακίου ειδικευμένων αστυνομικών της Σκότλαντ Γιαρντ (αναφερόμαστε ειδικά στην Σκότλαντ Γιαρντ, και όχι σε οποιαδήποτε άλλη ξένη αστυνομική υπηρεσία, για την κουλτούρα που έχει στην αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, χωρίς να θεωρείται βεβαίως πανάκεια η αποτελεσματικότητά της), προκειμένου να εξαρθρωθεί το εδραιωμένο στον τόπο μας παρακράτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας και να μην επιτρέψει σε κάποιους να πετάνε τη λάσπη των εντυπώσεων στον ανεμιστήρα της παραπληροφόρησης. Μπορεί να μην «είμαστε όλοι χρυσαυγίτες», αλλά όποιος επιχαίρει με το θάνατο των δύο νέων δεν μπορεί να λογίζεται αριστερός.
Οι ναζί είχαν την πεποίθηση ότι το έγκλημα ασκεί μια μακάβρια έλξη. Ο Μ. Χατζιδάκις πάλι πίστευε ότι όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις. Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για ολιγωρίες...
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου