Λίγο κρίση, λίγο Mundial και τον Αβέρωφ μου!

Από τη ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΓΚΟΥΡΑ

Καλοκαίριασε για τα καλά...
Ο ήλιος του καλοκαιριού είναι πάντα καταπραϋντικός, ζεστός κι αισιόδοξος. Στεγνώνει τα απομεινάρια της βροχής και ξεδιαλύνει έστω και για λίγο τα σύννεφα και τις σκιές που συνηθίζουν να μας τα κάνουν μούσκεμα. Στην τελική, μπορεί να είναι κι αυτός μια ακόμη αυταπάτη μέσα στις πολλές, χαίρομαι όμως πραγματικά κι απολαμβάνω αυτή τη μικρή «εξαπάτηση». Όπως κι εσείς, φαντάζομαι, έτσι δεν είναι;

Δύσκολος ο χειμώνας που πέρασε... Ήρθαν τα πάνω κάτω κι είμαστε όλοι χαμένοι κάπου μέσα στην ακαταστασία. Περίεργο μου φαίνεται (δε θα κουραστώ ποτέ να λέω αυτή τη φράση). Επιβεβαιώθηκαν τα αυτονόητα και αντί να αποκτήσουμε ισορροπία, έχουν κλυδωνιστεί τα πάντα. Αλλά θα μου πείτε, έτσι πάει... Η περίοδος που διανύουμε είναι μια μεταβατική κατάσταση, στην οποία το παλιό δεν έχει ακόμη πεθάνει, ενώ το καινούριο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Με απλά λόγια, της καθημερινότητας πλέον, είμαστε σε ΚΡΙΣΗ...! Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, διακυβέρνησης. Μετά από όλα αυτά, θα έρθει και η κρίση πανικού... Τυχαίο; Δε νομίζω...! Περιμένουμε εναγωνίως την επόμενη ατάκα μιας επιτυχημένης ή λιγότερο επιτυχημένης διαφήμισης ή κάποια αποστομωτική φράση των διαφόρων γλαστρών του χαζοκουτιού (κατά κόσμον τηλεόραση), για να εμπλουτίσουμε το λεξιλόγιό μας, να φτιάξουμε χιλιάδες γκρουπάκια στις σελίδες δικτύωσης στο ίντερνετ και να αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη να δημιουργήσει αντίστοιχες στιχομυθίες…

Ξεκίνησε και το μουντιάλ... Και ξαφνικά, εκεί που όλοι κρέμονταν από τα χείλη των υπαλλήλων των καναλιών για να μάθουν τον επόμενο «μπακάλη»μπάλα που την κλωτσούν δισεκατομμυριούχοι νεαροί, επαγγελματίες αθλητές. Κατεξοχήν λαϊκό άθλημα το ποδόσφαιρο, με εκατομμύρια πιστούς οπαδούς σε ολόκληρο τον κόσμο, που και τι δε θά ‘διναν προς υποστήριξη της αγαπημένης τους ομάδας. που λαδώθηκε ή καταχράστηκε λεφτά του συστήματος, η προσοχή -των αρρένων κυρίως- στράφηκε σε μια

Δεν είμαι ειδικός, αλλά κάθε φορά που παρακολουθώ τις αντιδράσεις των οπαδών κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικών αγώνων, νιώθω μια αποχαύνωση και ένα λανθάνοντα φανατισμό, στο όνομα του παρασιτικού πλουτισμού των ιδιοκτητών των ομάδων κι όχι μόνο. Ας μου επιτρέψουν οι φίλαθλοι να έχω αυτή την άποψη. Είναι βάσιμη, αν κοιτάξεις πίσω από τις φανέλες...

Χαμένοι στο ποδόσφαιρο, λοιπόν, καμαρώνουμε στους δέκτες του κουτιού της αποχαύνωσης τους παίκτες της εθνικής ομάδας, σημαίες υψώνονται, πολύχρωμα μπλουζάκια και σορτσάκια κι ο ύμνος ο εθνικός... μην ξεχνιόμαστε, να τονώσουμε λίγο και το αίσθημα το πατριωτικό, που μας το καταβαράθρωσαν οι κοινωνικοί μας «εταίροι». Εμείς οι ξένοι, που φωνάζουμε στο όνομα της Ελλάδας και τσακωνόμαστε για την ιδιοκτησία της και για το ποιος δικαιούται να έχει τον τίτλο της «τιμής»... Βρε, δεν πάτε να... πάρετε λίγο αέρα να καθαρίσει το μυαλό σας; Πού ξαναβρήκατε το ελληνόμετρο και μοιράζετε πιστοποιητικά «γνησιότητας»...;

Κλείστε μάτια και αυτιά κι ανοίξτε το μυαλό σας. Στο σύστημα αξιών που έχετε θέσει ως κοινωνία ταξική, μικροαστική, συντηρητική, γεμάτη υποκρισία και αλλοτριωμένους ανθρώπους της κατανάλωσης, είναι αποδεκτά και γιατί όχι αξιοζήλευτα από πολλούς τα parties πάνω στα ζωντανά (ακόμη) κομμάτια της ιστορίας του τόπου που ζούμε. Στην κοινωνία σας αυτή, όμως, είναι κατακριτέα, ανήθικη και άδικη η παραχώρηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κατατρεγμένους ανθρώπους. Είναι πλήρως αποδεκτά τα πρότυπα της υποκουλτούρας, του ψεύτικου και του κιτς που προβάλλουν κάποιοι χαζονεόπλουτοι, αλλά κατακριτέος ο ανθρώπινος πόνος και η αγωνία των μεταναστών που ψάχνουν για ένα καλύτερο μέλλον και στους οποίους αρνείστε την Ελλάδα.

Προσωπικά, το μόνο που με τρομάζει είναι να γεμίσει αυτός ο τόπος χαζοβιόληδες και κενούς ανθρώπους-νεοέλληνες, που παρτάρουν στο θωρηκτό Αβέρωφ, θέλουν να κάψουν το Κοινοβούλιο και αποχαυνώνονται στη θέα μιας μπάλας στα πόδια 22χρονων δισεκατομμυριούχων. Αν είναι έτσι ο ορισμός του νεοέλληνα, τότε δηλώνω μετανάστης…

blogpress.gr