Ελευθερία ή ΔαΝαΤος!

Γράφει ο Γιώργος Σαρρής
Μπήκαμε από προχθές με το νέο επικαιροποιημένο μνημόνιο στο κεντρικό κεφάλαιο του εφιάλτη που ζούμε. Στο δια ταύτα δηλαδή της κρίσης, που ειδικά για τη χωρα μας δεν είναι άλλο από την μετατροπή των virtual δανεικών σε πραγματικές αξίες. Στην εξασφάλιση δηλαδή των δανειστών οτι μπορεί αυτοί μεν να δίνουν χαρτιά ως δανεικά, αλλα θα πάρουν πίσω πλούτο πραγματικό, υγιείς επιχειρήσεις, ακίνητα, θάλασσες, φθηνά κι ανυπεράσπιστα από νόμους εργατικά χέρια, χώρο και γή ελληνική!
Και βέβαια αυτός ήταν εξ αρχής ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα μπηκε στο στόχαστρο των αγορών. Γιατι δυστυχώς για μας είμαστε η μοναδική χώρα στην ΕΕ που απέναντι στο χρέος μας έχουμε πραγματική περιουσία (σε αντίθεση π.χ. με την Μ.Βρεττανία που έχει ήδη ξεπουλήσει τα πάντα).
Ετσι ενω το συνολικό μας δημόσιο και ιδ. χρέος (και φυσικά αυτό μετράει κι όχι μόνο το δημόσιο χρέος όπως μας έχουν πείσει) ήταν πολύ μικρότερο από πολλές άλλες Ευρωπαικές χώρες, είμασταν η πρώτη χώρα που έγινε ο...
στόχος της επίθεσης των  καπιταλιστών "επενδυτών"-τζογαδόρων.
Φτάσαμε στο σημείο, όπου αφού προετοιμάσθηκε επί ενάμιση χρόνο το έδαφος, τώρα είναι η ώρα της τελικής εφόδου.
Η ώρα που τα ζητάνε όλα άνευ όρων.
Και να γιατί.
Eνα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγορες στην διάρκεια της κρίσης είναι η ρευστότητα που δεν ξερει που να διοχετευθεί λόγω της μεταβλητότητας(volatility) που δημιουργεί το περιβάλλον  ανασφάλειας.
Το συσωρευμένο αυτο κεφάλαιο, από τη μιά ειναι σε διαρκή αναζήτηση ασφαλών επενδύσεων και από την άλλη εννοείται ότι βρίσκεται στα χέρια εκείνων που έχουν το "πάνω χέρι" και επιβάλουν όρους, αφού ειδικά στις περιόδους κρίσεων όπως λένε αυτάρεσκα οι των αγορών "cash is king"!
Ανήκει δηλαδή σε εκείνους που επικράτησαν στον προηγούμενο γύρο του άγριου ανταγωνισμού μεσα στο τοπίο της σύγχρονης καπιταλιστικής ζούγκλας.
Περίπτωση να μείνει το κεφάλαιο αυτό εκτός επένδυσης, λιμνάζοντας σε ανασφαλείς λογαριασμούς απλά δεν συζητείται.
 Oταν λέμε  "ασφαλείς επενδύσεις" μιλάμε για τοποθετήσεις που να έχουν πραγματικη αξία και αντίκρυσμα.Και βέβαια στην πρώτη γραμμή αυτή την εποχή δεν μπορούν να βρίσκονται ούτε μετοχές, ούτε νομίσματα, ούτε συμβόλαια παραγώγων  νομισμάτων ή προιόντων, και τελευταία φυσικά ούτε και κρατικά ομόλογα που μόνο ασφαλή δεν είναι εν μέσω κρίσης χρεών των κρατών.
Τι μπορεί να είναι τοτε οι ασφαλέις αυτές επενδύσεις;
Μα τι άλλο; Πρώτα απ' όλα φθηνα ακίνητα αγορασμένα κοψοχρονιά από κράτη που χρωστάνε, και λόγω  σχέσης υποτέλειας είναι διαθέσιμα να κάνουν ό,τι τους πουν οι δανειστές τους (φυσικά με το αζημίωτο πάντα για τους υπογράφοντες και αναλαμβάνοντες το κόστος της δυσαρέσκειας).Και "δόξα τω Θεώ του χρήματος" όλα τα κράτη πλέον χρωστάνε και μάλιστα πολλά!
Δεύτερον η τοποθέτηση σε ασφαλείς και κερδοφόρες επιχειρήσεις (π.χ. κοινής ωφέλειας) που κι αυτές θα εκποιηθούν για τους ίδιους λόγους σε τιμή ευκαιρίας.
Τριτον η τοποθέτηση σε επιχειρήσεις και τομείς του ιδιωτικού τομέα που θα έχουν πρώτο λόγο στην επόμενη μέρα, αλλά προσοχή, αφού πρωτα διασφαλισθεί η άνευ όρων παραδοση των δικαιωμάτων των εργαζομένων ( τιμή της εργατικής δύναμης, ασφάλιση, συντάξεις, εργασιακές διασφαλίσεις, αποζημιώσεις κλπ.) και η εξασφάλιση των καλύτερων όρων για το επενδυθέν κεφάλαιο.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι η εξασφάλιση της μετατροπής του χρήματος σε πραγματικές αξίες και όχι σε συμβόλαια ή χαρτιά που πλέον εμπεριέχουν υψηλό ρίσκο.
(Αυτό ισχύει και για το ήδη υπάρχον συσσωρευμένο κεφάλαιο, αλλα και για το virtual δανεικό χρήμα που πουλάνε οι τράπεζες που επιχειρούν να βγούν από την κρίση αρπάζοντας από τα μαλλια και πνίγοντας τις οικονομίες)
Aυτό που συμβαίνει λοιπόν σήμερα και στη χώρα μας με τα "επικαιροποιημένα μνημόνια" και τους βομβαρδισμούς μέτρων είναι εν συντομία το παρακάτω.
Η απληστία των αγορών (ως λογική συνέπεια της όξυνσης του ανταγωνισμού) δημιούργησε την κρίση που εκδηλώθηκε πρωτα στον γνωστό αλλά εντέχνως ξεχασμένο πια οικιστικό τομέα στις ΗΠΑ. Η κερδοσκοπία στον οικιστικό-κατασκευαστικό τομέα  εξαπλώθηκε ως γνωστόν σαν τζογαδόρικη πρακτική σε διάφορα σημεία του πλανήτη (από την Ευρώπη π.χ. Ιρλανδία, Ισλανδία κλπ. μεχρι την Ασία) κι ένα άγριο "παιχνίδι" παίχτηκε  στις παγκόσμιες αγορές παραγώγων με την ταχτική της μόχλευσης που πολλαπλασιάζει 10, 20 και 30 φορές τα κέρδη -αλλά στη συνέχεια και τις ζημίες-, ενω για να μετατοπισθεί και να ελαχιστοποιηθεί το ρίσκο μεταφέρθηκε σε κάθε είδους ομόλογα τα οποία διαπραγματεύονταν σε όλες τις αγορές. Ετσι τα οικιστικά ομόλογα άλλαξαν όνομα, κρύφτηκαν μέσα σε άλλα ομόλογα και συμβόλαια, κρατικά, τραπεζικά κ.α. και διαχύθηκαν στην παγκόσμια οικονομία, όπου πάλι διαπραγματευόντουσαν με τους ίδιους εκτός ορίων κερδοσκοπικούς τρόπους (χρηματιστηριακές πλατφόρμες χωρίς κανένα ουσιαστικά πλαίσιο προστασίας, άγρια μόχλευση κλπ).
 Οταν πια ξέσπασε η κρίση το 2008 με κορυφή την χρεοκοπία της Lehman, άρχισε η προσπάθεια διάσωσης των τραπεζών που ήταν οι πιο εκτεθιμένες στο ντόμινο του τζόγου , και συγχρόνως ήταν ο πυλώνας του συστήματος. Τότε το κόστος της αρχικής κρίσης(το οποίο ποτέ δεν μας είπαν πόσο ήταν(!!) και δηθεν  ποτε δεν υπολογίστηκε)* άρχισε να μεταφέρεται στα κράτη και τους λαούς που κοιμόντουσαν ήσυχοι στον καναπέ μπροστα στις οθόνες.
Εκείνοι λοιπόν που δημιούργησαν την κρίση όχι μόνο δεν κλήθηκαν να πληρωσουν ή έστω να μεταρυθμιστούν, αλλά ως χειραγωγοί των αγορών και άμεσα και έγκαιρα γνωρίζοντες τις κινήσεις, βρεθηκαν να επιβάλουν όρους και να ζητάνε και τα ρέστα!

Φυσικά οι πρώτοι που είχαν αποσυρθεί από το ρίσκο των τζογαδόρικων κινήσεων των golden boys ήταν κάποια από τα ίδια τα golden boys, αλλά και οι παλιοσειρές των "επενδυτών" που δεν τρωνε εύκολα τις πεπονόφλουδες μιας και δεν προσπαθούσαν να γίνουν πλούσιοι εν μια νυκτί  όπως οι πιο σύγχρονοί τους. Το αποτέλεσμα ήταν αυτοί οι λίγοι μεν να ωφεληθούν τα μέγιστα από τον νομοθετημένο πια από τα κράτη άγριο τζόγο, τα δε κράτη και οι οικονομίες να βυθιστούν στο χάος.
Ομως στις αγορες "μετα την απομάκρυνση από το ταμείο..." τίποτα δεν διορθώνεται και χρήμα δεν επιστρέφεται, οπότε κάτι άλλο έπρεπε να γινει.
Η θα κατέρρεε το ένοχο χρηματοπιστωτικό σύστημα και μαζί του και ο καπιταλισμός, ή κάποιος άλλος θα πλήρωνε τη νύφη κι ας μην έφταιγε.
Σε αυτό το σημείο άρχισε ο φοβερός πόλεμος προπαγανδας, όπου οι διάφοροι Μπάμπηδες των ΜΜΕ  έπρεπε φυσικά να κάνουν  την κρίση της απληστίας των αγορών να ξεχαστεί εντελώς. Και στη συνείδηση αυτών που θα καλούνταν στη συνέχεια να πληρώσουν, να καρφωθεί ότι δεν πρόκειται για κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα, κρίση που προκάλεσε η καπιταλιστική απληστία αλλά για κρίση κρατικού χρέους για την  οποία "φταίμε όλοι" γιατί "ξοδεύαμε περισσότερα από όσα παράγαμε"!
Και έτσι φτάνουμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, όπου εκτός του μνημονίου επικαιροποιείται και το θράσος των υπευθύνων για την κρίση που ζητούν ανάμεσα σε άλλα τραγικά, εδώ και τώρα εκποίηση δημόσιας (δηλαδή δικής μας) περιουσίας 50δις τη στιγμή που όλες οι κρατικοποιήσεις όλων των 20 τελευταίων χρόνων δεν ξεπερνούν τα 10 με 12 δίς!
Και το κάνουν μάλιστα με ένα ύφος  μεταβίβασης όλων των ευθυνών στο λαό του στυλ "φταίξατε και θα πληρώσετε"!
Ομως το μόνο για το οποίο φταίξαμε και φταίμε, είναι οτι εμπιστευτήκαμε τη ζωή μας κυριολεκτικά σε ξένα χέρια, ενω τώρα καθόμαστε και τους ακούμε αντί να τους στείλουμε κακήν κακώς!
Και βέβαια δίκαια αναρωτιέται κανείς.
Η κριση που μας είπαν οτι ξεκίνησε το 2007-2008 τελείωσε; Ξεπεράστηκε; 
Ναι, αυτή των άπληστων golden boys που τότε μέχρι οι γιαγιάδες στα χωριά μουρμούριζαν τ' όνομά τους χωρίς καλά να ξέρουν  περί τίνος πρόκευται.
Και αν ναι, με ποιον ακριβώς τρόπο αν όχι με αυτόν που εξήγησα παραπάνω; 
Ειμαστε στην ίδια ή σε άλλη κρίση;
Γιατι αν είμαστε στην ίδια κρίση (που φυσικά είμαστε) ο ελληνικός λαός και όλοι οι άλλοι λαοί με τίποτα δεν δικαιολογείται να δεχτούν να πληρώσουν το λογαριασμό, ξεπουλώντας όλα τα στοιχεία εκείνα που κρατούν τις οικονομίες τους ζωντανές και βιώσιμες, έστω και μεσα στα πλαίσια αυτού του αισχρού σε όλα συστήματος.
Με τίποτα δεν θα δεχτούν να γίνουν σκλάβοι μερικών χιλιάδων πλουσίων και των λακέδων τους υποθηκεύοντας το παρόν τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Αυτός εδω ο τοπος που πατάμε, αυτός ο αερας που αναπνέουμε δεν είναι δικός τους.
Ειναι δικός μας και είναι αυτονόητο ότι θα κάνουμε ό,τι γίνεται και οτι δεν γίνεται, οτι θα φτάσουμε όπου μπορούμε αλλά και όπου δεν μπορούμε για να παραμείνει δικός μας.
Και έτσι θα γίνει!
*(Η ζημια από τον άγριο τζόγο στις αγορές παραγώγων ειναι σύμφωνα με εκτιμήσεις κορυφαίων στελεχών των αγορών πολλές δεκάδες τρις, από τα οποία με διάφορους τρόπους παγκόσμια,- κόψιμο χρήματος, πακέτα μέτρων κλπ.-  δεν έχει καλυφθεί ουτε το 1/10! Αυτός είναι ο λόγος που ενω στην αρχή της κρίσης -τους πρώτους μηνες- όλοι ζητούσαν να εκτιμηθεί το ύψος των επισφαλειών των τραπεζών, ενω μετά ως εκ θαύματος η συζήτηση αυτή σταμάτησε εντελώς ή περιορίστηκε χαλαρά σε μεμονωμένες τράπεζες χωρίς και πάλι να δίνονται εντελώς συγκεκριμένα στοιχεία!)
sibilla