Στίχοι από το « Μονόγραμμα » του Οδυσσέα Ελύτη , ένα από το πιο ερωτικά ποιήματα που έχουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα. Ενα ποίημα του οποίου ο συμβολισμός δύσκολα περιγράφεται , όπως δύσκολα περιγράφεται και ο συμβολισμός το συνόλου της ποίησης του Ελύτη.
Σαν σήμερα , το 1996 , έφυγε από τη ζωή ο « Μικρός Ναυτίλος ».
Σαν σήμερα , πριν από 15 χρόνια , ο ποιητής που ύμνησε την Ελλάδα , το γαλάζιο του Αιγαίου , τον ελληνικό ήλιο και την ελληνική θάλασσα , τον έρωτα πέρασε στην ιστορία.
Αγγίζουν τα όρια του μύθου ο Ελύτης και η ποίησή του.
Πέρα απ' όλα τα άλλα - το Νόμπελ Λογοτεχνίας που του απονεμήθηκε το 1979 , το « Άξιον Εστί » , αυτό τον ύμνο που μελοποίησε ο άλλος μεγάλος , ο Μίκης Θεοδωράκη - ο Ελύτης , ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης όπως ήταν το όνομα του εκ Μυτιλήνης μεγάλου Έλληνα και μεγάλου ποιητή , ήταν ένας ερωτικός ποιητής. Ο Ελύτης ύμνησε τον έρωτα και έγραψε για αυτόν όσο κανείς άλλος.
Ο Ελύτης έγραφε σε μια αέρινη και βαθιά ελληνική γλώσσα. « Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική , το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου , μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου » γράφει στο « Αξιον Εστί ».
Όμως, ο Ελύτης ήταν πάνω και πέρα απ' όλα ερωτικός ποιητής. Γράφει στο « Αξιον Εστί » : « Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι , τώρα μ' ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα. Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι , τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά ».
Κλείνω αυτό το σημείωμα στη μνήμη του μεγάλου Οδυσσέα Ελύτη με τους ερωτικότερους ίσως στίχους της ιστορίας : « Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως, πριν από τον Ερωτα έρωτας και όταν σε πήρε το φιλί, Γυναίκα ».
Απο την Κατερίνα Σκουμπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου