ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΝΕΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ
Τους τελευταίους μήνες αίσθηση έχουν κάνει οι εξεγέρσεις στην Αφρικανική ήπειρο. Εξεγέρσεις όπως της Τυνησίας , της Αιγύπτου και της Λιβύης, η μία μετά την άλλη έρχονται να προκαλέσουν κραδασμούς στο παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα και αναταράξεις στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Τα ερωτήματα πέφτουν βροχή το ένα μετά το άλλο για τα γεγονότα τα οποία και οδήγησαν τους ανθρώπους αυτών των χωρών να επαναστατήσουν απέναντι στις ηγεσίες τους , καθώς και για τις αφορμές που δόθηκαν, αλλά ένας είναι ο κοινός παρανομαστής, ότι πίσω από κάθε ερώτηση και ερμηνεία, ότι οι λαοί οδηγούνται σε εξεγέρσεις από την ανάγκη τους για ένα καλύτερο αύριο.
Παρακολουθώντας το ιστορικό από την αρχή με την εξέγερση της Τυνησίας, είναι προφανές ότι κάτι αλλάζει, αν και οι εξεγέρσεις των λαών δεν είναι καινούργιο γεγονός, κάτι αλλάζει στον τρόπο εξέλιξης των νέων εξεγέρσεων. Το δίκαιο κάθε εξέγερσης είναι το ύστατο δικαίωμα των λαών την στιγμή που καταπατώνται βασικές ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Το πρωτοφανές είναι όμως , το μικρό χρονικό διάστημα που διαμεσολάβησε ανάμεσα στα γεγονότα. Είναι επίσης πρωτοφανές το γεγονός των επαναστάσεων, σε χώρες οι οποίες, λόγο θρησκευτικών πεποιθήσεων, είχαν ανέκαθεν την ανάγκη της ύπαρξης απολυταρχικών, προσχηματικά δημοκρατικών καθεστώτων. Σε χώρες σαν αυτές δυστυχώς η οικογενειοκρατία αποτελεί βίωμα και μια πραγματικότητα ανεκτή από τις κοινωνίες.Η υποκίνηση λοιπόν όλων αυτών των γεγονότων είναι σημαντικό να μας απασχολήσει καθώς η χώρα μας βρίσκεται ήδη στο μυαλό μερίδας πολιτών σε ένα τύπο «οικονομικής χούντας». Ποιά είναι η διαφορά όμως ανάμεσα στις προαναφερθείσες χώρες και στην χώρα μας, καθιστώντας την δεύτερη «ανίκανη» να προβεί σε ριζοσπαστικές κινήσεις απέναντι σε κατεστημένα, απαρχαιωμένες ιδέες και «δυνάστες» άλλου τύπου. Προφανώς και η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δίνεται από μια εξίσωση με πολλές διαφορετικές παραμέτρους που είναι πρακτικά αδύνατο να είναι εξ ολοκλήρου γνωστές σε κάποιο άτομο ώστε να μπορεί να τους διατυπώσει. Είναι γεγονός βέβαια ότι στις Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες τα κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα της Αφρικής.
Είναι σημαντικό λοιπόν να ορίσουμε κάποιες από αυτές τις παραμέτρους σε συνάρτηση με τα γεγονότα που διεκτυλίχθησαν πρόσφατα και συνεχίζονται σήμερα στην Αφρικανική ήπειρο.
Η πιο αξιοπερίεργη παράμετρος είναι η ακαριαία εξάπλωση του επαναστατικού κλίματος σε τρείς γείτονες χώρες. Η παράμετρος αυτή ανάγεται στην βάση της περιβόητης δύναμης της μάζας, μιας δύναμης που συνήθως ανέρχεται στην επιφάνεια ύστερα από τυχαία συμβάντα και έχει την ικανότητα να ανατρέπει άμεσα και με τα πλέον επιθυμητά αποτελέσματα, καταστάσεις. Εκ του αποτελέσματος σε Τυνησία και Αίγυπτο ήταν προφανές ότι ο άνεμος της επανάστασης θα έφτανε γρήγορα στην Λιβύη του Καντάφι.
Οι χώρες αυτές οι οποίες και έδειξαν τον τελευταίο μήνα σημάδια πρωτοφανούς αγωνιστικού και προοδευτικού πνεύματος είναι κομμάτια της υφηλίου στα οποία περιγράφεται περίτρανα η ύπαρξη ανθρώπων διαφορετικών ταχυτήτων . Από την μία η ανάπτυξη και η «περιορισμένη» ευημερία στις πρωτεύουσες και από την άλλη η εξαθλίωση των πολλών στην περιφέρεια και τα χωριά. Οι κοινωνικές ανισότητες είναι αποτέλεσμα του παγκόσμιου καπιταλισμού και πλουτισμού των ολίγων σε βάρος των πολλών, με την ταυτόχρονη αλλοτρίωση κάθε προοδευτικής και δημοκρατικής φωνής. Είναι προφανές λοιπόν ότι μια βασική παράμετρος είναι η υπέρμετρη φτώχεια και εξαθλίωση που έγιναν ένα από τα κίνητρα του επαναστατημένου λαού.
Βέβαια πίσω από κάθε καθεστώς στις περισσότερες αδύναμες χώρες του κόσμου «κρύβεται» και κάποια υπερδύναμη σαν την Αμερική. Το άντρο των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού, που προκειμένου να έχει την δυνατότητα της εξυπηρέτησης οικονομικών συμφερόντων καθ' όλη την διάρκεια της ιστορίας , πατάει πάνω σε χτυπημένα κεφάλια και δημιουργεί πυρήνες ελέγχου έτσι ώστε να έχει την δυνατότητα να προσέχει τα «παιδιά» της. Παιδιά όπως ο Χοσνί Μουμπάρακ και ο Μπεν Αλί οι οποίοι και είχαν την ψευδαίσθηση ότι τα ονόματά τους θα ηχούν στο πολιτικό προσκήνιο των χωρών τους μέχρι ο ήλιος να ανατείλει από την δύση.
Η παράμετρος Αμερική και οι απανταχού φορείς της παράπλευρης εξουσίας της, όταν βλέπουν ότι η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο καταδικάζουν τους εντολοδόχους τους. Ξαφνικά το διεθνές σύστημα μάχεται για την ελευθερία των λαών για να μην ''τσαλακωθεί'' το «φαίνεσθε» που προάγουν αφήνουν τα παιδιά τους στο έλεος των εξαγριωμένων και· ύστερα από χρόνια· εξαθλιωμένων ανθρώπων, επενδύοντας σε μια· νέα περίοδο καθοδηγούμενων ηγεσιών στο όνομα της Ειρήνης και της Δημοκρατίας.
Οι πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι στιγμές που η ιστορία θα κρίνει. Δυστυχώς οι παραδοσιακές συμμαχίες των Δυτικών χωρών δείχνουν για ακόμα μια φορά την αντίληψη τους για την Δημοκρατία και την Ελευθερία επιβάλλοντας την με τα όπλα. Δημοκρατίες ελεγχόμενες για μια ακόμα μεγάλη χρονική περίοδο μέχρι την επόμενη εξέγερση των λαών. Η Ελλάδα και η Ελληνική Κυβέρνηση έχει ευθύνη να πρωτοστατήσει σε ένα Κίνημα Δημοκρατίας που την καθορίζουν οι λαοί και όχι τα όπλα του ΝΑΤΟ και της Αμερικής. Μια Δημοκρατία που θα εκφράζει την Λαϊκή ανάγκη και δεν θα υπερασπίζεται τις επενδύσεις κάθε χώρας σε ξένο έδαφος.
Με αφορμή την αφρικανική εξέγερση και τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σήμερα οφείλουμε να μιλήσουμε για το φαινόμενο κάθε τύπου εξέγερσης. Για τα φαινόμενα που θέλουν την επανάσταση για μερικούς χώρους της συντηρητικής αριστεράς «ιδιότυπη μόδα». Οι φορείς της έχουν μετατραπεί στους λεγόμενους «επαναστάτες χωρίς αιτία» που ζουν για την στιγμή που θα πάρουν τα όπλα στα χέρια τους για να ανατρέψουν οτιδήποτε είναι ενάντια στην ιδεολογία που ασπάζονται, χωρίς ταυτόχρονα να απαντούν στο ερώτημα του «μετά». Γι' αυτό λοιπόν είναι επικίνδυνες οι λογικές των αναίτιων επαναστάσεων μόδας, χωρίς βέβαια να έχει συμβεί αυτό στην περίπτωση των Αφρικανικών εξεγέρσεων, που δείχνουν τον δρόμο της αναγκαίας επανάστασης.
Οι εξεγέρσεις της Αφρικής και ο τρόπος με τον οποίο ίσως υποκινήθηκαν είναι σημαντικό να καθορίσουμε τι κοινωνικό αντίκτυπο θα μπορούσαν να έχουν στον υπόλοιπο κόσμο και κυριότερα στην χώρα μας. Η Ελλάδα αυτήν την στιγμή βρισκόμενη σε καθεστώς της οικονομικής ύφεσης και ανασφάλειας, είναι μια χώρα επιρρεπής σε κάθε είδους ιδέες εξόδου από την κρίση. Σε ιδέες οι οποίες παρουσιάζουν με ωραία λόγια κάτι το παράτολμο αλλά γοητευτικό σε πρώτη όψη,· αλλά ενδέχεται να κρύβουν κινδύνους με τους οποίους ο μετέπειτα γυρισμός δεν αποτελεί επιλογή. Είναι προφανές ότι οι Αιγύπτιοι , οι Τυνήσιοι και οι κάτοικοι της Λιβύης έπρεπε να φθάσουν στο απροχώρητο και να ακολουθήσουν τον δρόμο της ανιδιοτελούς επανάστασης με κοινό άξονα την ελευθερία και την δημοκρατία στις χώρες τους. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η Ελλάδα να γίνει Αφρική για απλούς λόγους. Στην Ελλάδα έχουμε την δυνατότητα και την θεσμική κατοχύρωση του λαϊκού ελέγχου της Δημοκρατίας μέσα από την συμμετοχή μας στις δομές της, πράγματα αυτονόητα που δεν υπήρχαν στην Αφρική.
Πολλοί μπορούν να θεωρήσουν τις καταστάσεις που συγκρίνονται παρόμοιες , δεν μπορούν να μας δείξουν όμως άμεσα, με λογικά κριτήρια τον πως πρέπει να δράσουμε μετέπειτα. Ενώ βρισκόμαστε στο έλεος των δυνάμεων του διπολισμού, της μη επιφανειακής-υπόγειας οικογενειοκρατίας , των πελατειακών σχέσεων κτλ , μίας λίστας δηλαδή χωρίς τέλος η ελευθερία η οποία έχουμε είναι ακόμα διακριτή. Το δικαίωμά μας να διακινούμε ελεύθερα τις ιδέες μας χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε πολιτικές ή θρησκευτικές προσταγές, είναι προφανές. Ας μην υποταχθούμε λοιπόν σε «ετσιθελιστές» που δείχνουν την βίαιη και σφοδρή επανάσταση ως μονόδρομο.
Οποιοσδήποτε άνθρωπος ασπάζεται την λογική των μονοδρόμων κάθε είδους , και της μη ύπαρξης εναλλακτικών αυτοαναιρείται άμεσα από φορέας της προοδευτικής ανατροπής. Εξυπηρετεί τις ανάγκες των στρατηγικών και καλά κρυμμένων δυνάμεων της συντήρησης, που θεωρούν ότι οι ανατροπές πραγματοποιούνται μονοσήμαντα με λογικές του τύπου «ή μαζί μου ή απέναντί μου» . Οι λογικές αυτές μέρους της «άλλης Αριστεράς» συνεισφέρουν στην ευρύτερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και της Δημοκρατίας μας. Η μεγάλη και αναγκαία επανάσταση για την χώρα μας και την Ευρώπη είναι η συγκρότηση· κοινού μετώπου όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων με στόχο την ανάδειξη μιας άλλης αναγκαίας πολιτικής πορείας που θα αμφισβητήσει την κυριαρχία των αγορών στις Δημοκρατίες μας και όχι την Δημοκρατία.
Αν και βρισκόμαστε εν μέσω «οικονομικής χούντας» το όπλο το οποίο θα πρέπει περίτρανα να υψώσουμε είναι αυτό της προόδου. Θα πρέπει να απωθήσουμε από πάνω μας συντεχνιακές·· λογικές , οι οποίες το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να σκουραίνουν περισσότερο το πέπλο γύρω από την πολιτική σκηνή . Την στιγμή που θα αντιληφθούμε οι περισσότερη την ανάγκη για συμπάγεια της Αριστεράς , την ανάγκη για πραγματική, ανιδιοτελή και ριζοσπαστική αλλαγή σε κάθε επίπεδο δεν θα χρειαστεί να εξεγερθούμε και δει απέναντι σε κυβερνήσεις οι οποίες ψηφίστηκαν δημοκρατικά από την βάση . Σε κυβερνήσεις οι οποίες ποτέ δεν θα αλλάξουν τρόπο πλεύσης αν δεν σταθεί κάποιο πλειοψηφικό προοδευτικό κομμάτι του πληθυσμού να προτείνει αξιοκρατικές και διαφανείς λύσεις.
Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να είμαστε η γενιά της επανάστασης που θα ορίσουμε οι ίδιοι , της επανάστασης που επενδύει στην Δημοκρατία και διευρύνει τις Ελευθερίες των πολιτών μέσα από αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου