Δεν τη θέλω αυτή την πρόοδο που μ’ έκανε να ζήσω, έστω και από μακριά, αυτόν τον τρόμο και την αγωνία για το πυρηνικό ατύχημα στην Ιαπωνία. Δεν θέλω αυτήν την πρόοδο που προκαλεί εφιάλτη σε πόλεις, χώρες και στον κόσμο ολόκληρο όταν η υποτιθέμενη απόλυτη τιθάσευση του πυρηνικού κινδύνου διαψεύδεται. Δεν τη θέλω αυτή την πρόοδο όπου ο άνθρωπος, ως νέος Προμηθέας, πίστεψε ότι μπορεί να δαμάσει ατιμώρητα τη φύση και να την θέσει έτσι απλά στη δούλεψή του.
Δεν θέλω την πυρηνική ενέργεια, που ακόμα και εκτός ατυχημάτων, υποθηκεύει για εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια τις μελλοντικές γενεές με τα τοξικά και ραδιενεργά της απόβλητα που στοιβάζονται σε υποτιθέμενα ασφαλή (πόσο ασφαλή και για πόσον καιρό;) μέρη.
Δεν θέλω γενικά αυτήν την πρόοδο που έχει υποκαταστήσει την ποιότητα της ζωής μας με την ποσότητα προσφερόμενων άχρηστων υλικών αγαθών. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κατασκευάζονται αυτοκίνητα και μηχανές που τρέχουν (για να σκοτωνόμαστε στα σίγουρα) με διακόσια και διακόσια σαράντα χιλιόμετρα την ώρα, όταν το όριο ταχύτητας είναι εκατόν είκοσι. Δεν θεωρώ πρόοδο το να κατοικώ στη Χαλκίδα και να εργάζομαι στην Αθήνα επειδή τάχα μου οι αποστάσεις έχουν μικρύνει. Δεν θεωρώ ποιότητα ζωής το να θέλω κάθε μέρα μιάμιση ώρα να πάω και άλλο τόσο να γυρίσω από τη δουλειά μου και ας μένω σε βίλλα με κήπο τον οποίο δεν απολαμβάνω σχεδόν ποτέ.
Δεν με ενδιαφέρουν τα αυτοκίνητα των μεγάλων κυβικών που χρησιμοποιούνται μόνο και μόνο για επίδειξη του οικονομικού επιπέδου του κατέχοντος και τα οποία με τα καύσιμα που καταναλώνουν επιβαρύνουν την κλιματική αλλαγή, αλλά και με το κόστος τους υπερθερμαίνουν την οικονομία σε βάρος μου.
Δεν θεωρώ πρόοδο και ποιότητα ζωής, οι μισές διαφημίσεις στην τηλεόραση να αφορούν στα κινητά με τα σούπερ προγράμματα δείχνοντάς μας πανευτυχείς νέους να μιλάνε και να στέλνουν άπειρα και άχρηστα (χ)έσεμες. Κινητά τα οποία με το που βγαίνουν στην αγορά, είναι ήδη ξεπερασμένα γιατί έρχεται από πίσω το επόμενο μοντέλο που προσφέρει ακόμα περισσότερες «δυνατότητες».
Από την άλλη ντρέπομαι όταν πηγαίνω στη ΔΕΗ να πληρώσω το λογαριασμό, και βλέπω πολίτες στο γκισέ, των οποίων ο λογαριασμός έχει λήξει, να παρακαλούν να μην τους κοπεί το ρεύμα και να ζητούν διευκολύνσεις (δόσεις) για την εξόφλησή του.
Ντρέπομαι επίσης για την αγαπημένη μου κυρία Μαρία που δεκαπέντε χρόνια τώρα μου καθαρίζει το σπίτι και της οποίας ο άντρας βρέθηκε πριν από επτά μήνες να πάσχει από κακοήθη όγκο στο νεφρό ο οποίος πρέπει οπωσδήποτε να αφαιρεθεί. Επτά μήνες λοιπόν η κυρία Μαρία και ο άντρας της γυρίζουν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο χωρίς αποτέλεσμα. Τη μία δεν υπάρχει κρεβάτι στη ΜΕΘ όπου πρέπει να εισαχθεί μετά το οκτάωρης διάρκειας χειρουργείο, την άλλη τούτο, την παρ’άλλη εκείνο. Και αυτά βέβαια γιατί η κυρία Μαρία είναι άφραγκη και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο ρεγάλο που της ζητάνε οι γιατροί. Ευτυχώς που βρέθηκε ένας έντιμος γιατρός μετά από όλο αυτό το διάστημα, που δέχτηκε να χειρουργήσει τον άντρα της δωρεάν την επόμενη βδομάδα.
Δεν θέλω αυτή την «πρόοδο» που έχει κατρακυλήσει και μας έχει κολλήσει στον τοίχο, με τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους, επειδή κάποιοι παίζανε Λόττο στην πλάτη μας για χρόνια και όπου οι «σοφοί» και επαΐοντες οικονομολόγοι μας προτείνουν διάφορες συνταγές που αντί να μας βγάλουν, μας χώνουν όλο και βαθύτερα μέσα στο αδιέξοδο.
Δεν τη θέλω λοιπόν αυτήν την «πρόοδο» που μου έχει επιβληθεί. Δεν με εκπροσωπεί. Με πνίγει. Τί να κάνω όμως; Να βγω στους δρόμους να διαμαρτυρηθώ. Ασφαλώς και θα το κάνω αν υπάρξει τέτοιο κίνημα ή τέτοια κρίσιμη μάζα. Προς το παρόν όμως δεν θα μείνω με τα χέρια δεμένα. Θα συνεχίσω τη ζωή μου αρνούμενος πεισματικά τα καταναλωτικά πρότυπα και τις παγίδες αυτής της «προόδου» που φυτρώνουν στο διάβα μου. Μη βιαστεί να με χαρακτηρίσει κανείς, με περίσσια ευκολία, «πράσινο», «αιθεροβάμονα», «οικολογο-ρομαντικό». Τίποτα απ’όλα αυτά. Είμαι απλά ένας αγανακτισμένος πολίτης που νοιώθει ότι του κλέβουν τη ζωή και ότι όλοι μας αξίζουμε κάτι καλύτερο.
Κλείνοντας θέλω ν’ αποτίσω φόρο τιμής και σεβασμού στους γιαπωνέζους πολίτες και να πω πως δεν θέλω να ξαναδώ την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους, αλλά και την απόλυτη αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν, το ενδεχόμενο μιας πυρηνικής καταστροφής. Ούτε ένας απ’ αυτούς δεν βρέθηκε να μας κάνει τη χάρη να ωρύεται στις κάμερες μπροστά, να σκίζει τα ιμάτιά του, να βρίζει, έτσι για να μας κάνει, βρε αδερφέ, την «κάθαρση» πιο εύκολη και το θέαμα πιο «βολικό» και συνηθισμένο σε μας τους εθισμένους στην κλειδαρότρυπα τηλεθεατές.
protagon.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου