Πώς μπορεί κάποιος με ένα πληκτρολόγιο και ένα κομμάτι χαρτί να πει την ιστορία σου Κομαντάντε; Πώς γίνεται μέσα σε ένα cd να χωρέσουν τα νερά του Ρίο Γκράντε, η μεγάλη μάχη της Σάντα Κλάρα, τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα; Πώς θα ακουστούν τα πανηγύρια των Κουβανών όταν μπήκες ελευθερωτής στην Αβάνα; Πώς θα αποδοθεί ο θρήνος των Λατινοαμερικάνων και της Αριστέρας όταν πριν από 39 χρόνια στις 9/10 στην βολιβιανή Ιγέρα σε σκοτώσαν «των κάμπων οι κιοτήδες»;
Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα γίνει. Ο αναγνώστης ας κλείσει τα μάτια του και ας ονειρευτεί. Τότε μπορεί να αφουγκραστεί τον ενοχλητικό ιδρώτα σου, το καυστικό χιούμορ σου, το πύρινο σου πέρασμα. Και ίσως τότε να γίνει για λίγο καλύτερος, ίσως τότε να δημιουργήσει η εξιστόρηση αυτή ότι εσύ προκαλούσες: Επανάσταση στις καρδιές των κατατρεγμένων, αξιοπρέπεια στην ψυχή τους. Ελπίδα και όραμα για έναν κόσμο καλύτερο χωρίς «μεγάλους να μας καπελώνουν».
Όταν γεννιόσουνα στις 14/6 του 1928 στην Αργεντινή ο ερχομός σου δεν συνοδεύτηκε από ψαλμωδίες αγγέλων και αστραπές στον ουρανό. Τίποτα δεν προμήνυε την εξέλιξη σου. Ούτε και εσύ, όπως ομολόγησες, δεν περίμενες ότι κάποια μέρα θα γινόσουν ο Τσε. Ο θρύλος σου άρχισε σιγά σιγά να δημιουργείται όταν με μία μηχανή γύρισες όλη την Αμερική και γνώρισες τον πόνο της, τα όμορφα και τα άσχημα της ανθρώπινης ψυχής. Και όταν άρχισε και αντρειωνόταν η προμηθεική αγάπη σου για τον άνθρωπο έτρεξες στην γονατισμένη Γουατεμάλα μόλις 25 χρονών, πάντοτε μεταξύ της επαιτείας και της σκληρής δουλείας, πάντοτε μέσα στο ξεχασμένο λαό. Και παρότι πολέμησες κατά των πραξικοπηματιών δεν έμεινες εκεί. Ζήταγες μια ευκαιρία να προσφέρεις περισσότερα. Και την βρήκες αυτή την ευκαιρία στο Μεξικό με τον Φιντέλ εκείνη την μαγική νύχτα της 9/7 του 1955.
Τότε ήταν που ασπάστηκες την επανάσταση σαν την μόνη λύση για μια λατινική Αμερική και για έναν κόσμο καλύτερο. Εσύ και ο Φιντέλ φτάσατε στην Κούβα 28 τον Νίοβρη του 1956 και πρωτοχρονιά του 1959 ο δικτάτορας Μπατίστα έφευγε νικημένος από την Κούβα, την ελεύθερη πλέον από τα αμερικανικά συμφέροντα και τον ιμπεριαλισμό Κούβα. Ήσουν πλέον ο κομαντάντε Γκεβάρα, ο Θρυλικός Τσε, ο αργεντίνος που έγινε υπουργός της κουβανικής κυβέρνησης. Διάσημος για την παρανοϊκή σου ανδρεία στο αντάρτικο, για την μεγαλοψυχία σου στους αιχμαλώτους, για την μόρφωση σου και για την αγάπη σου προς τους ανήμπορους. Ήσουν ο μαρξιστής Τσε, ο αριστερός, αυτός που ώθησε περισσότερα από κάθε άλλο την επανάσταση στο σοσιαλισμό.
Και μετά σαν υπουργός προσπάθησες να ανορθώσεις την οικονομία της Κούβας, την βιομηχανία της, να της προσδώσεις πολιτικό κύρος και αναγνώριση στο εξωτερικό. Σε αυτά τα ταξίδια ήταν που κατάλαβες ότι δεν σε σήκωνε άλλο ο τόπος. Μετά την κρίση των πυραύλων και την εγκατάλειψη από μέρους της Ε.Σ.Σ.Δ της υποσχεθείσας «παγκόσμιας επανάστασης», όταν είδες ότι αυτοί που υποτίθεται έπρεπε να βοηθάνε τους ανήμπορους ζητούσαν οικονομικά και άλλα ανταλλάγματα κατάλαβες ότι έπρεπε να ξαναπάρεις τα βουνά αρνούμενος τις πολιτικές θέσεις και τα τερτίπια τους. Ήσουν ιδεολόγος και συνεπώς ασυμβίβαστος. Ήσουν αυτό που όρισε το πεπρωμένο σου, αντάρτης.
Και ξαναπήρες τα βουνά να συνδράμεις τους λαούς που το είχαν ανάγκη. Στο Κονγκό της Αφρικής το 1965. Με τους ασύλληπτους από κάθε άποψη αντάρτες της περιοχής που πιστεύανε στα μάγια κ.λ.π. Το αστείο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν τόσο δαισιδέμονες και οι Κουβανοί σύντροφοι σου ήταν τόσο πιο πολύ συνειδητοποιημένοι από τους ντόπιους που η αποτυχία υπήρξε δεδομένη. Μια αποτυχία που δεν είχες γευτεί ξανά μέχρι τότε. Όποτε πήρες την απόφαση να γυρίσεις από εκεί που ξεκίνησαν όλα. Στην λατινική Αμερική και τον ουραγό της, την Βολιβία που τόσο πολύ σε συντάραξε σε εκείνο το θρυλικό σου ταξίδι η φτώχεια και η κακομεταχείριση του λαού της. Αντάρτης ξανά λοιπόν για μια τελευταία φορά πιστός στις δικές σου επιταγές: Hasta la victoria siempre.
Έτσι λοιπόν άρχισε να μετράει ο χρόνος αντίστροφα. Η αστραπή φώτισε για λίγο τον κόσμο και ήρθε η ώρα να χαθεί ξανά στον ουρανό. Η Βολιβία δεν είναι Κούβα. Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αυτή την φορά με τους εγχώριους φασίστες είναι προετοιμασμένοι. Μα ούτε Κομαντάντε μας, ο λαός είναι ίδιος. Στην Βολιβία οι κατατρεγμένοι δεν είναι στα βουνά αλλά στις πόλεις. Έτσι λοιπόν πότε δεν θα βρεις την υποστήριξη που θα περίμενες. Ούτε από τα κόμματα της αριστεράς που ορκίστηκαν να σε βοηθήσουν μόνο όταν ήξεραν ότι είχες πέσει στην παγίδα των φασιστών. Έτσι λοιπόν στις 9 Οκτωβρίου του 1967 μετά από ένα ανταρτοπόλεμο σχεδόν ενός χρόνου οι κυβερνητικοί σε δολοφονούν στην Ιγέρα, μέσα στο σχολείο. Δεν είχαν περάσει πολλές ώρες από την σύλληψη σου όντας μόνος με τους έξι γκεριγέρος σου. Όλοι πλέον είχατε φύγει από τον κόσμο, χωρίς ποτέ να δείτε αυτό για το οποίο αγωνιστήκατε: έναν κόσμο δικαιότερο και μια λατινική Αμερική ανεξάρτητη και ενωμένη. Εγώ κρατώ αυτό που είπες στην περίφημη ομιλία σου στο Αλγέρι το 1964: Οι επαναστατικές δυνάμεις του κόσμου πρέπει να ενωθούν χωρίς την κηδεμονία των μεγάλων. Και τότε Κομαντάντε μόνο δύο ήταν οι ισχυροί. Και ειδικά αυτοί που θεωρούσες συντρόφους σου ήταν αυτοί που πήγαν να θάψουν το μήνυμα σου περισσότερο. Οι άλλοι έκαναν αυτό που ξέρουν καλά να κάνουν: μπλουζάκια, τσάντες, μπρελόκ με την εικόνα σου. Δεν έχει σημασία. Σήμερα οι επαναστάτες κρίνονται στην πολιτική και όχι στα αντάρτικα. Πάραταυτα το μήνυμα σου παραμένει το ίδιο επίκαιρο, το ίδιο επαναστατικό, το ίδιο ρεαλιστικό και συνεπώς σχεδόν ακατόρθωτο. Ή μήπως όχι;
…Εδώ θα μείνει για πάντα
το ζεστό το πέρασμα σου,
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
κομαντάντε Τσε Γκεβάρα…
το ζεστό το πέρασμα σου,
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
κομαντάντε Τσε Γκεβάρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου