Έχουμε ήδη φύγει ...δεν μας διώχνετε!

Mιχάλης Κουρουτός -Πρόεδρος Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Ελλάδας
Μέλος Διοίκησης ΓΣΕΕ "Το ΠΑΣΟΚ που πιστέψαμε και εντός του οποίου εκκολαφθήκαμε πολιτικά, δεν υπάρχει".

Προς τα μέλη της
ΠΑΣΚΕ στο Δ.Σ της ΓΣΕΕ
Παρασκευή, 08 Ιουνίου 2012
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι
Σε συνέχεια των όσων είχα δημόσια αναφέρει στην τελευταία συνάντηση της παράταξής μας, θα ήθελα να σας καταθέσω αναλυτικά τις σκέψεις και τον προβληματισμό μου για τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, την κοινή μας πορεία και την προοπτική της παράταξής μας. Το κείμενο αυτό αποτελεί το έναυσμα ενός αρχικού διαλόγου και είναι ανοικτό σε κάθε καλοπροαίρετη και εποικοδομητική κριτική.
Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 άλλαξαν εκ βάθρων την πολιτική γεωγραφία της χώρας. Έκλεισαν για πάντα την πόρτα στο μεταπολιτευτικό μοντέλο του κομματικού διπολισμού και ανέδειξαν τόσο τη δυσαρέσκεια όσο και την άρνηση του ελληνικού λαού απέναντι στις παγιωμένες σχέσεις πολιτικής κυριαρχίας όπως αυτές διαμορφώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας.

Η αγωνία του ελληνικού λαού για διέξοδο από την κρίση εκφράστηκε κυρίως μέσα από την αγανάκτηση και την τιμωρία των πολιτικά υπευθύνων σε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα αλλαγή του πολιτικού χάρτη της χώρας. Ταυτόχρονα όμως με την κατεδάφιση του πολιτικού διπολισμού και την ενίσχυση των δυνάμεων της Αριστεράς που για χρόνια παρέμεναν καθηλωμένες σε μικρά εκλογικά ποσοστά, ανήλθε στο προσκήνιο η εφιαλτική πλευρά της φασιστικής ακροδεξιάς θυμίζοντάς μας το πόσο εύθραυστη και ανοχύρωτη μπορεί να καταστεί η γενική βούληση και κατ’ επέκταση η δημοκρατία, τη στιγμή που τα μεγάλα προβλήματα του τόπου συνεχίζουν να παραμένουν άλυτα και απειλητικά.

Φτώχεια, ανεργία και αποστέρηση, καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας, κοινωνικός αποκλεισμός και εθνική κατάθλιψη, μετανάστευση του επιστημονικού μας δυναμικού, εργασιακή ζούγκλα, εθνική εξάρτηση από τους δανειστές, εθνική, κοινωνική και πολιτισμική παρακμή αποτελούν μερικές μόνος από τις όψεις της πιο βαθιάς κρίσης που γνώρισε ο ελλαδικός χώρος μεταπολιτευτικά. Το δικαίωμα στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση έχουν ήδη δεχτεί ανεπανόρθωτα πλήγματα ενώ κοινωνικά αγαθά όπως η παιδεία, η υγεία, και η κοινωνική ασφάλιση σε λίγο θα αποτελούν ανάμνηση του ιστορικού παρελθόντος. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τα αυτονόητα κοινωνικά κεκτημένα στους χώρους δουλειάς φυλλορροούν καθημερινά ενώ καθίστανται ανίσχυρα στη θηριώδη λαιμαργία των ισχυρών για πλούτο και κερδοφορία. Το κόστος της μισθωτής εργασίας συμπιέζεται αφόρητα εις βάρος των εργαζομένων ενώ τα εργασιακά δικαιώματα δέχονται λυσσώδη επίθεση από όλους εκείνους που εξ΄ ονόματος των δανειστών μας κατεδαφίζουν κάθε ίχνος ελπίδας για μια κοινωνία ανθρώπινη.

Οι νέοι μας καθημερινά στενάζουν κάτω από την απελπισία της ανεργίας, το φόβο της μετανάστευσης, τη ματαίωση των σπουδών τους, τον αποκλεισμό και την κοινωνική ευπάθεια. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να ακυρώνονται αδυνατώντας να εξασφαλίσουν το επίπεδο μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Την ίδια στιγμή στη χώρα η κατανομή των βαρών εξακολουθεί να πλήττει με άνισο τρόπο τους πολίτες ενώ κάποιοι εν μέσω τέτοιων συνθηκών συνεχίζουν να απολαμβάνουν κοινωνικά αγαθά και προνόμια εις βάρος κάποιων άλλων.

Το εργατικό κίνημα και ειδικότερα ο οργανωμένος χώρος της συνδικαλιστικής έκφρασης είναι σαφές ότι δεν μπορεί να μείνει αμέτοχο και απαθές απέναντι στις εξελίξεις αυτές. Είναι σαφές ότι η αποδόμηση του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήσει ανέπαφη την κοινωνία των εργαζομένων τη στιγμή που καθημερινά μεγάλα τμήματα της μισθωτής εργασίας πλήττονται από τις συνέπειες της λιτότητας και των μέτρων δημοσιονομικής εξαθλίωσης που επιβάλλονται από τους δανειστές και τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης.

Με αφορμή λοιπόν την ιστορική αυτή αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού της χώρας, με αίσθημα ευθύνης, πολιτικού και κοινωνικού ρεαλισμού είναι η στιγμή που η παράταξη μας οφείλει στην ιστορία της αλλά και τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί να κάνει έναν ειλικρινή απολογισμό και να επαναπροσδιορίσει την πορεία και την προοπτική της.

Είναι σαφές ότι όλο αυτό το διάστημα δώσαμε μια μεγάλη μάχη ενάντια σε όλες τις μνημονιακές επιλογές αποδεικνύοντας για μια φορά ακόμα την ανεξαρτησία και την αυτονομία μας ως συνδικαλιστικής παράταξης τόσο απέναντι στην πολιτική μας μήτρα, το ΠΑΣΟΚ, όσο και απέναντι στις εκπορευόμενες από τα διευθυντήρια των Βρυξελών πολιτικές.

Επιτακτικό ζήτημα σήμερα καθίσταται η ενίσχυση της λειτουργίας του συνδικαλιστικού κινήματος, μέσα από τη μαζικοποίηση και την από-γραφειοκρατικοποίηση των συνδικάτων καθώς και η ενίσχυση της παράταξής και η διεύρυνση της αντιπροσωπευτικότητάς μας σε όλο το εργασιακό φάσμα : στους νέους, στους μισθωτούς, τους ελαστικά εργαζόμενους, στους ανέργους.

Και μια πικρή αλήθεια: Το ΠΑΣΟΚ που πιστέψαμε και εντός του οποίου εκκολαφθήκαμε πολιτικά, δεν υπάρχει. Ό,τι απέμεινε από εκείνο το ευρύ ποτάμι της προοδευτικής παράταξης εκφράζει σήμερα το νέο-συντηρητισμό και την παλαιο-κομματική νοοτροπία, την από-ιδεολογικοποίηση και την απομάκρυνση από τις αρχές μας.

Για το λόγο αυτό η παράταξή μας πρέπει να απογαλακτιστεί από το κομματικό άρμα του ΠΑΣΟΚ και να γίνει ο ευρύς και φιλόξενος χώρος έκφρασης μιας σύγχρονης κεντροαριστεράς, προοδευτικής, ριζοσπαστικής και ανεξάρτητης έκφρασης των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αν σύντροφοί μας επιλέξουν ή όχι να εκφράζονται μέσα απ΄ αυτόν τον πολιτικό χώρο, αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σημάνει ούτε διασπάσεις, ούτε διχόνοιες, ούτε αποστασίες.

Αντίθετα η παράταξή μας απαιτείται να παραμείνει ενωμένη, να ανοίξει διάπλατα σε όλους τους προοδευτικούς εργαζόμενους, σε όλους όσοι αρνούνται την παλαιοκομματική καθοδήγηση, τη νοοτροπία της κομματικής επετηρίδας και των ιδεολογικά στείρων μηχανισμών της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που οι κομματικοί δίαυλοι επέβαλλαν τόσα χρόνια. Αυτό όμως προϋποθέτει μια άλλη λειτουργία της παράταξής μας: μια λειτουργία ανοικτή, βαθιά δημοκρατική, πολυσυλλεκτική, μια δημιουργική πορεία με σαφές προοδευτικό και φιλεργατικό ιδεολογικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο να στηρίξουν τις ελπίδες και τα όνειρά τους όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας. Και είναι βέβαιο ότι μια τέτοια παράταξη δεν μπορεί να είναι ούτε αθηνοκεντρική, ούτε ιδεολογικά χειραγωγήσιμη από κανένα πολιτικό και κομματικό σχηματισμό.

Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι
σ΄αυτές τις κρίσιμες για τον τόπο και την κοινωνία των εργαζομένων κανένας δεν περισσεύει. Θεωρώ ότι έχουμε την ιστορική ευθύνη να ανασυνταχθούμε με σθένος απέναντι σε όλα όσα μας οδήγησαν στις δύσκολες μέρες που περνάει ο τόπος.