Κι όμως, μπορούμε να τους πιάσουμε!

"Πιάστε με, αν με βρείτε" είχε απαντήσει με τη θρασύτητα του προστατευόμενου φοροφυγά ο εφοπλιστής Β. Ρέστης, όταν προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε να πληρώσουν και οι εφοπλιστές για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Προχθές το πόρισμα του ΣΔΟΕ τον κατονόμασε ως πρωταγωνιστή στο σκάνδαλο αγοραπωλησιών του μεσίτη Καρούζου, στο οποίο φέρεται αναμεμειγμένος και ο Ευ. Μεϊμαράκης.
Το κράτος διαθέτει νομικό πλαίσιο και εντεταλμένα όργανα για να χτυπήσει τη φοροδιαφυγή. Λείπει η πολιτική βούληση, με αποτέλεσμα να ευνοείται η διαπλοκή, να καλύπτονται φαινόμενα διάβρωσης της κρατικής μηχανής και να συγκαλύπτονται οικονομικά εγκλήματα. Αυτή η καθ' έξιν συγκάλυψη οικονομικών σκανδάλων δείχνει την πραγματική κατάσταση όσων "τα έφαγαν μαζί".
Η ελληνική κυβέρνηση, που επί δύο χρόνια επιβάλλει εξοντωτική φορολογία και περικόπτει τις κοινωνικές δαπάνες, είχε στη διάθεσή της στοιχεία για τη φοροδιαφυγή, αλλά τα κλείδωνε στο συρτάρι. Όχι στο συρτάρι του υπουργείου, αλλά στο προσωπικό συρτάρι των εκάστοτε υπουργών Οικονομίας. Η λίστα Λαγκάρντ ήταν ένα ιδιωτικό έγγραφο, αποφαίνεται ο κ. Βενιζέλος για να δικαιολογήσει την κατ' ουσίαν υπεξαίρεσή της. Η κυβέρνηση προστατεύει τη φοροδιαφυγή...

Προφανώς διότι, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις, λειτουργεί με βάση τους κανόνες του πελατειακού κράτους και ακολουθεί ξεδιάντροπη ταξική πολιτική.

Το Μνημόνιο λεηλατεί όχι μόνο την οικονομία, αλλά και τους θεσμούς της χώρας. Η ιδιωτική κατοχή δημοσίων εγγράφων που περιέχουν "αξιοποιήσιμες πληροφορίες" παραπέμπει σε πρακτικές ιδιωτικοποίησης της κρατικής εξουσίας και αποδεικνύει πόσο υποκριτική είναι η επιχειρηματολογία περί αδιαφάνειας και περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων των φοροφυγάδων, όταν οι δισκέτες με τα εγκληματικά στοιχεία "χάνονται".

Η οικονομική ελίτ και οι νεόπλουτοι, που οφείλουν τη δύναμή τους στη φοροδιαφυγή και την καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, δεν έχουν αντιληφθεί ότι έρχεται και η δική τους σειρά. Η τρόικα είναι αναγκασμένη να επιβάλει νέα "τζάκια" και συμφέροντα, είναι αναγκασμένη να επιδιώξει, μαζί με το πρόγραμμα αναδιανομής υπέρ του κεφαλαίου, εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών.

Από πολλές πλευρές, λοιπόν, από κάτω κι από πάνω, τίθεται το θέμα της αντιμετώπισης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής ως προϋπόθεση για στοιχειώδεις λύσεις στη σημερινή κρίση. Ίσως και γι' αυτό δεν είναι υπερβολική η αισιοδοξία ότι "κι όμως, μπορούμε να τους πιάσουμε". Πόσο μάλλον αν η πολιτική ανατροπή καταστεί πραγματικότητα και δώσει μια νέα κατεύθυνση στη χώρα.

ΑΥΓΗ