Στην ανηφόρα... με 124!!! Aσταμάτητος ο Στέλιος
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς συναισθήματα, εικόνες, αναμνήσεις… στο τέλος ενός τόσο μεγάλου εγχειρήματος. Το δέος και η αγάπη για μια τέτοια προσωπικότητα όπως ο Στέλιος Βάσκος… είναι τέτοια που δε μπορούν να καταγραφούν με λέξεις. Ας δοκιμάσουμε να...
δούμε την πορεία με τα σημαντικότερα σημεία της απίστευτης αυτής διαδρομής… μέσα από το λεωφορείο της ΔΕΚΑ Τρικάλων στο οποίο είχαμε την τύχη να βρεθούμε και να ακολουθήσουμε την αποστολή από την αρχή ως το τέλος, με ένα μικρό διάλλειμα στην Τουρκία.
Η αναχώρηση…
Ξεκινάμε πρωί στις 12 από τα Τρίκαλα… Ο κόσμος παραληρεί και ένα κονβόι ξεκινά μαζί μας για να του ευχηθεί καλό ταξίδι. Ανάμεικτα τα συναισθήματα… πολλές οι ώρες μακριά από την πόλη και τους δικούς μας αλλά… αξίζει τον κόπο, αξίζει για τον Στέλιο μας.
Η διαδρομή για την Καλαμπάκα
Πιστοί φίλοι βγήκαν για να μας αποχαιρετήσουν κατά μήκος του δρόμου. Ήμασταν όλοι πολλοί χαρούμενοι που είδαμε την ανταπόκριση. Ήμασταν σίγουροι ότι ο Στέλιος το χάρηκε.
Σύνορα με νομό Γρεβενών
Τέσσερις μοτοσικλέτες μας ακολουθούν, συνοδεύοντας τον ήρωα μας. Μα καλά… ως που θα φτάσουν;;; «Ο ένας έχει και φραπέ στο τιμόνι… θα μας πάει ως τα σύνορα» ήταν η ατάκα που έπεσε.
Λίγο πριν τα Γρεβενα«Που είναι η σημαία;;;». Μόλις έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν πήρα μαζί μου την ελληνική σημαία. Τι να πρωτοθυμηθώ;;; Τηλέφωνο στον καλό φίλο από τα Γρεβενα, τον Στέλιο Παπαλαμπρόπουλο, λάτρη των extreme sport και ειδικά του Mountain Bike ο οποίος είπε ότι… θα κάνει ότι μπορεί
Πέρασμα από Γρεβενα
Λίγοι Γρεβενιώτες έχουν βγει το μεσημέρι για να χειροκροτήσουν τον ήρωά μας. Ψάχνουμε με τα μάτια μας τον Στέλιο Παπαλαμπρόπουλο… Να ‘τος με την παρέα του και μια ελληνική σημαία. «Θα σου τη φέρω πίσω με υπογραφή του Βάσκου» ήταν η υπόσχεση η οποία και θα πραγματοποιηθεί. Ήμασταν πια 100% έτοιμοι.
Κατηφόρα προς Βέροια
Ο Στέλιος πατάει γκάζι και το κοντέρ πιάνει τα 70… Πετάμε και εμείς μαζί του. Σκεφτόμαστε όμως την ανηφόρα που τον περιμένει στην επιστροφή. Ας φτάσει εκείνη η ώρα και βλέπουμε.
Ο γιατρός πιάνει δουλειά
«Θέλω να πάρω την πίεση του Στέλιου» είπε ο Νίκος Εγνατιάδης, ο γιατρός μας. Τα αυτοκίνητα έκαναν πίσω και το βαν με τον γιατρό πλησίασε τον Στέλιο. Δεν το περίμενε ο ήρωάς μας. «Είσαι πολύ καλός» του λέει ο Νίκος αφού του μέτρησε την πίεση.
Άφιξη στη Θεσσαλονίκη
Πλησιάσαμε στην όμορφη συμπρωτεύουσα και… τσιμπάμε μια ανηφόρα. «Που πάμε;;; Μάλλον από την παλιά εθνική οδό» Ας είναι… ο Στελάρας θα τα καταφέρει.
Το πρώτο πρόβλημα
Οι ανηφόρες είναι πολλές και δυσκολεύουν τον Στέλιο. Άρχισαν οι πρώτες ανησυχίες στην αποστολή, φοβηθήκαμε την καταπόνηση όχι τόσο για τώρα, όσο για την επιστροφή.
15 χιλιόμετρα… τζάμπα
Ο φόβος έγινε τρόμος… όταν βγήκαμε και από την ΠΑΘΕ για να πιάσουμε τον «καρόδρομο». Τρελαθήκαμε… νομίσαμε ότι η προσπάθεια θα καταστραφεί μόλις στα πρώτα 250 χιλιόμετρα .
Επιστροφή στην Εγνατία
Κατηφόρα και... ο Στέλιος πιάνει τα 70!!!
Μετά το… ξεπάτωμα στις ανηφόρες και τον καρόδρομο και με την οργή για όλους και για όλα να είναι στο αποκορύφωμα… μπήκαμε στην Εγνατία. Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά και πλέον περιμέναμε την είσοδο στη Βουλγαρία. Το πρόγραμμα… είχε πάει περίπατο.
Γεια σου ρε Λεβεντάκη
Ο Στέλιος ήταν αγχωμένος… και χρειαζόταν κάτι να τον εμψυχώσει. Και αυτός ήταν ο Λεβεντάκης, ένα παλιός συναθλητής του ήρωά μας που βρέθηκε τυχαία στον Προμαχώνα. Γεια σου ρε Λεβεντάκη!!!
Μεσάνυχτα και… πλησιάζουμε στα σύνορα
Με μια γλυκιά αγωνία βλέπαμε τις πινακίδες που μας έδειχναν την κατεύθυνση προς τη Βουλγαρία. Η τροφοδοσία μπροστά μας… πάντα δίπλα στον Στέλιο. Πως χωρούσαν 3 άνθρωποι και όλος ο εξοπλισμός μέσα στο ΙΧ δε μπορούσαμε να το καταλάβουμε.
Ανεφοδιασμός
Φτάσαμε στα σύνορα όπου και ανεφοδιάσαμε τα αυτοκίνητα. Πλησιάσαμε στα όρια για να μπούμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στη Βουλγαρία και να μην σταματήσει κάποιος τον Στέλιο μας.
Ο πρώτος έλεγχος
Εύκολη δουλειά αποδείχτηκε ο έλεγχος γιατί ο γιατρός ήξερε την γλώσσα και οι γείτονες ήταν άψογοι. Προχωράμε και φτάνουμε στον 2ο έλεγχο. Μια Βουλγάρα μας σηκώνει μια απαγορευτική ταμπέλα αλλά… αμέσως την κατεβάζει και μας κάνει νόημα να συνεχίσουμε. «Αυτά είναι… αυτά είναι».
Ο Στέλιος Στη Βουλγαρία
Άνετα και όμορφα ο Στέλιος μπαίνει στη χώρα και στα σύνορα… του κάνουμε ένα σκηνικό «Πάμε ρε Στελάρα»… και άλλα τέτοια για να του δώσουμε δύναμη γιατί η νύχτα ήταν δύσκολη.
Δίπλα στον Στρυμόνα
Τι και αν το κομμάτι είναι ανηφορικό... ο Βάσκος παίρνει βαθιές ανάσες για να χαλαρώσει
Παρέα με δυο περιπολικά και ένα ασθενοφόρο, πήραμε τον δρόμο για την Σόφια. Πολύ δύσκολη η διαδρομή όχι μόνο για τις ανηφόρες όσο και για το κρύο και την υγρασία. Ο Στέλιος όμως είναι απτόητος. Ο γιατρός είναι δίπλα και παίρνει μετρήσεις. «Είσαι όπως το πρωί» του λέει. Μας δείχνει τις τιμές και πέφτουμε από τα σύννεφα. Σα να μην έχει ποδηλατήσει καθόλου.
Έβρεξε «βατράχια»!!!
Ο δρόμος… πολύ επικίνδυνος για στον Στέλιο. Βατράχια παντού. Ένα αν πατήσει λίγο άτσαλα ο ήρωάς μας… θα έχουμε πρόβλημα. Τελικά όλα πάνε καλά και η διαδρομή συνεχίζεται.
Μεγάλη υπομονή οι Βούλγαροι
Ένα απίστευτο πράγμα… μέσα στο θεοσκόταδο οι Βούγλαροι δεν προσπερνούν στην Εθνική οδό. Προσέχουν να μην δημιουργήσουν ατύχημα, σεβόμενοι τον αγώνα του Στέλιου. Μετά μάθαμε ότι αρκετοί γνώριζαν για τον εγχείρημα.
Η κούραση μας λυγίζει
Αρχίζουμε να κοιμόμαστε και ο Θωμάς μένει να οδηγεί μόνος και σίγουρα νευριασμένος γιατί δεν είχε παρέα. Νυστάζει αλλά αντέχει. Στο ράντζο ο γιατρός, σε 3 θέσεις εγώ, στη θέση του συνοδηγού ο Βαγγέλης.
Η Σόφια
Φτάνουμε το πρωί της Παρασκευής στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας. Μεγάλη πόλη… μεγάλη η κίνηση στους δρόμους αλλά… ας είναι καλά η Βουλγάρικη αστυνομία. Ένα Audi TT κάνει την εμφάνισή του και με απίστευτα σλάλομ, ανοίγει τον δρόμο. Μείναμε «κάγκελο». Δυο περιπολικά… παρέλυσαν το κέντρο για να περάσει ο ήρωάς μας. Και πέρασε δυνατά και περήφανα για να πιάσει την ανηφόρα προς τη Φιλιππούπολη.
Να και ο Κόιτσεφ
Στον δρόμο της επιστροφής... και η ταμπέλα μας γεμίζει χαρα βλέποντας τη λέξη 'Τρίκαλα'
Κόιτσεφ ακούγαμε και Κόιτσεφ δε βλέπαμε. Ο 80αρης πια παλιός προπονητής του Στέλιου. Τον βλέπει ο ήρωάς μας σε μια στροφή και τρελαίνεται από τη χαρά του και καταπίνει με ευκολία την ανηφόρα προς τη Φιλιππούπολη.
Ο δρόμος για Φιλιππούπολη
Οι μετρήσεις του γιατρού συνεχίζονται και ο Στέλιος είναι δυνατός. Είμαστε όλοι πολλοί χαρούμενοι που όλα επάνω στον ήρωά μας είναι καλά. Τον βλέπουμε να ποδηλατεί ασταμάτητα και κάνουμε τον σταυρό μας.
Πέρασμα έξω από την Φιλιππούπολη
Δε μπορούμε να πιστέψουμε αυτό που βλέπουμε με τα μάτια μας. Δυο περιπολικά μας συνοδεύουν κάνοντας και αυτά «παπάδες». Το ένα στέλνει τα προπορευόμενα αυτοκίνητα στα δεξιά του δρόμου και το άλλο πίσω από το δικό μας κονβόι, δίνει σήμα για να ξεκινήσει η προσπέραση. «Μυθικός» ο οδηγός του τελευταίου περιπολικού ο οποίος έδινε εντολές με το μεγάφωνο του στυλ… «Άντε βλάκα ξεκίνα» ή «Τι οδηγάς εδώ; Φύγε μπροστά φύγε».
Μας τρόμαξαν… για τα καλά
Ήρθε το 2ο βράδυ και η έννοια όλων μας είχε στραφεί στο πως θα περάσουμε τα Τουρκικά σύνορα. Οι «παλιοί» θυμήθηκαν την περσινή ταλαιπωρία…
Ξαφνικά το αμάξι της τροφοδοσίας πιάνει άκρη από την βουλγαρική αστυνομία. Τρέχουμε δίπλα στον Στέλιο ο οποίος αγχώνεται «Που είναι;;; Δε μπορώ να προχωρήσω χωρίς τροφοδοσία». Πέφτουν τα τηλέφωνα και… τελικά όλα καλά. Απλά οι αστυνομικοί σταμάτησαν ένα αυτοκίνητο για να μας πουν ότι οι Τούρκοι θέλουν τα χαρτιά όλων μας 1 ώρα νωρίτερα. Η τροφοδοσία επέστρεψε άμεσα και… όλα καλά.
Σύνορα… και ο Θεός βοηθός
Ξημερώματα Σαββάτου, βουλγαρικό τελωνείο… ένα μικρό κτίριο και δυο ευγενέστατοι τελωνιακοί. Σε 5 λεπτά είχαμε «καθαρίσει». Μας πρόσφεραν και καφέ, βλέποντας τα… χάλια μας. Ήρθε και μια Βουλγάρα υπάλληλος η οποία ήξερε Τούρκικα για να μας βοηθήσει. Μας σκλάβωσαν οι Βούλγαροι.
Καλώς τα προβλήματα
Πλησιάζουμε στα μεγάλα κτίρια του Τουρκικού τελωνείου. Δέκα μέλη από την αποστολή μας, μια μεταφράστρια και 8 Τούρκοι υπάλληλοι που λένε ότι δεν ξέρουν αγγλικά. Άντε να βγάλεις άκρη. Μετά από αρκετή ώρα ξεμπλέξαμε ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.
Η αποστολή συγκεντρώθηκε και… το σόου αρχίζει
Φτάνει μετά από κάμποση ώρα και ο Στέλιος και μπαίνει με φόρα στο τελωνείο. Και τότε… άρχισαν τα προβλήματα με τα αυτοκίνητα!!! Πράσινες κάρτες και… πράσινα άλογα. Στην παρέα των Τούρκων υπάλληλων μπαίνει και ένας ο οποίος ξέρει λίγα αγγλικά και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Που να βγάλεις όμως…
Τα νεύρα μας… έγιναν κρόσσια
Να που σκάει το πρόβλημα… Τα παιδιά της ΑΕΚ πληρώνουν 50 ευρώ για να μπουν στο τουρκικό έδαφος. Και πάλι όμως.. πρέπει να περιμένουν εμάς για να μας συνοδέψει όλους ένα περιπολικό. Και περιμένουμε… και περιμένουμε. Μιλάμε στα αγγλικά και μας απαντούν με νοήματα ότι «εδώ είναι Τουρκία».
Οι πολλές σημαίες στο βανακι της ΔΕΚΑ ενόχλησαν τους Τούρκους;;;
Ξεκινάμε αλλά…
Η σειρήνα του περιπολικού μας καλεί… «Άντε επιτέλους» λέμε και ξεκινάμε. Περνά ο Στέλιος, ακολουθούν τα υπόλοιπα αυτοκίνητα και στο τέλος εμείς. Δίνουμε χαρτιά και… μια υπάλληλος με ένα χαζό χαμόγελο μας λέει ότι δε μπορούμε να περάσουμε. Τρελαινόμαστε, η αποστολή είναι μπροστά έτοιμη να ξεκινήσει αλλά εμείς είμαστε κολλημένοι. «Τι έγινε;» ρωτά ο ήρωας μας… «ένα προβληματάκι με τα χαρτιά, θα το λύσουμε» του λέμε για να μην τον τρομάξουμε.
Οι Τουρκοι… έμαθαν αγγλικά με interligua
«Υοu must go back to Bulgaria, move the car»… Ορίστε;;; Ο Τουρκος αστυνομικός ξέρει τελικά αγγλικά;;; Διπλό το σοκ!!! Από τη μία η ανόητη δικαιολογία για να μην περάσουμε και από την άλλη η αγγλομάθεια του υπαλλήλου. Το περιπολικό ουρλιάζει, οι τελωνιακοί διώχνουν την αποστολή και μένει το σημαιοστολισμένο λεωφορείο της ΔΕΚΑ εγκλωβισμένο.
Η πασιέντζα στο τελωνείο
Πίσω στο τελωνείο για να ακυρώσουμε τα χαρτιά μας και να επιστρέψουμε στη Βουλγαρία. Ο Βαγγέλης Γκαραγκούνης έχει αναλάβει τη διαδικασία και βγαίνει έξω κατακόκκινος από τα νεύρα. «Μας δουλεύουν ρε… Ο άλλος μέσα έπαιζε πασιέντζα και δε μου έκανε τα χαρτιά για να φύγουμε». Μας φεύγουν κάτι βαριές βρισιές και ξεκινάμε για να επιστρέψουμε στη Βουλγαρία. Ο επόμενος Τούρκος αστυνομικός… μαθαίνει και αυτός αγγλικά. «This way please»… και ακούει και αυτός μια ελληνική ευχούλα.
Πίσω στα βουλγαρικά σύνορα
Είχαμε ένα φόβο τι να πούμε στους Βούλγαρους… μήπως και δε μας πιστέψουν και μείνουμε εγκλωβισμένοι. Οι Βούλγαροι βάζουν τα γέλια… και μας ανοίγουν το δρόμο. Ειδοποιούν και το επόμενο τελωνείο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για να μην έχουμε προβλήματα. Και όντως δεν είχαμε
Τι να πει κανείς για τα παιδιά της original... Απλά απίστευτοι, απλά μυθικο
Επιτέλους… Ελλάδα. Ξημερώματα Σαββάτου και κοντέψαμε να βγούμε για να φιλήσουμε το ιερό χώμα εκεί στο Ορμένιο από τη χαρά μας… Γρήγορα να βρούμε την υπόλοιπη αποστολή που θα έχει μπει ξανά Ελλάδα από τις Καστανιές.
Τα παλικάρια της Ορίτζιναλ
Ότι και να πούμε για αυτά τα παιδιά είναι λίγο… Εννιά λεβέντες μέσα σε ένα μικρό βαν, χωρίς πολλά τρόφιμα και τσιγάρα αλλά με παλμό, πάθος και αγάπη για τον Στελάρα. Σε κάθε είσοδο πόλης κάνουν σκηνικά μαζί με τους Αεκτζήδες της περιοχής.
Να ο Στέλιος μας!!!
Βρήκαμε την αποστολή στην Ορεστιάδα!!! Μεγάλη η χαρά μας. Προχωράμε δίπλα στον Στέλιο να μας δει για να ηρεμήσει… πετάχτηκε από το ποδήλατο. «Όλα καλά;;;». Όλα καλά… του λέμε.
Να και οι πρώτες υποδοχές
Τα τρικαλινά παιδιά… βγαίνουν στον δρόμο. Τρεις τέσσερις ΕΠΟΠ στο Σουφλι μας χαιρετούν, Τα ίδια και σε άλλα χωριά που δε θυμόμαστε ονόματα. Στην Αλεξανδρούπολη… η Οριτζιναλ ανάβει καπνογόνα, στην Κομοτηνη, σκάνε βεγγαλικά. Μπράβο σας μάγκες!!!
Εγνατίας… το ανάγνωσμα
Μια ατέλειωτη ευθεία… κουραστική και μονότονη μπροστά μας με τον ήρωα να προχωρά ακάθεκτος. Η αισιοδοξία μας είναι μεγάλη.
Το… χαλάζιΑπίστευτη η βροχη...
Κοντά στην Τούζλα… πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες και τα βάζουμε με την τύχη μας. Οι ψιχάλες γίνονται βροχή, η βροχή καταιγίδα και η καταιγίδα… χαλάζι που χτυπά τον ήρωά μας ο οποίος έχει υπόταση. Μια μικρή τόνωση και… πάλι στον δρόμο για τα Τρίκαλα.
Να ξανά η συμπρωτεύουσα
Πάντα η Θεσσαλονίκη αποτελεί ορόσημο για οποιαδήποτε διαδρομή, η χαρά μας μεγάλη που βλέπαμε τις πινακίδες με το όνομα της πόλης. Γραμμή για Βέροια.
Η ανηφόρα της Βέροιας
Ένας… μύθος είχε τυλίξει αυτό πέρασμα. Η ανυπέρβλητη ανηφόρα της Βέροιας. Για τον Στέλιο όμως είναι του χεριού του. Σφίγγει τα δόντια και πατά δυνατά για να βγει. Η αποστολή μαζί με τα παιδιά της Ορίτζιναλ συγκεντρώνεται για να τον αποθεώσει, για να του δώσει κουράγιο.
Πιο κάτω… οι συγχωριανοί του από τις Καρυές με τα δικά τους πανό, ξεσηκώνουν την Εγνατία.
Τα λόγια του προπονητή, Στέργιου Σαλπαδήμου προς τον Βάσκο στην ώρα του μεγάλου αγώνα, μας ανεβάζουν έναν κόμπο στο λαιμό από τη συγκίνηση. Μοναδικές στιγμές…
Κοζάνη – Γρεβενά
Αφού πέρασε αυτό το «λούκι» στη Βέροια… ο Στέλιος έδειχνε ασταμάτητος. Πλησιάζαμε πια στα Γρεβενά και όλοι ήμασταν πια σίγουροι ότι το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα.
Οι Παπαλαμπρόπουλοι… ήταν εκεί
Είχαν τρέξει σε έναν μαραθώνιο στη Λάρισα την ίδια μέρα αλλά…. βρέθηκαν να τρέχουν δίπλα στον Βάσκο. Ο Στέλιος που είχε δώσει τη σημαία στην αποστολή στο 1ο πέρασμα, είχε παρέα και τον αδερφό του. Έτρεξαν πίσω από τα αυτοκίνητα, φωτογράφισαν και αμέσως μπήκαν στο ΙΧ για να μας ακολουθήσουν. Βρέθηκαν όμως 10 αυτοκίνητα πίσω στο κονβόι αφού… οι Καρυώτες ήταν ήδη στο δρόμο.
Ανηφόρα Βέροιας και... όλοι έξω για να ενισχύσουμε τον ήρωά μας
Οι πρώτες υποδοχές
Κανείς δε φοβήθηκε για τις ανηφόρες στο δρόμο της επιστροφής για τα Τρίκαλα. Εξάλλου ο ήρωάς μας είχε τον κόσμο δίπλα του που σε κάθε διασταύρωση τον επευφημούσε για την μεγάλη του προσπάθεια. Στην Άνοιξη μια συμπαθητική κυρία χαλάει όλα τα λουλούδια της και τον ράνει με ροδοπέταλα.
Μουργκάνι… και το ξέσπασμα
Περίπου 100 άτομα στο Μουργκάνι κάνουν το πρώτο μεγάλο σκηνικό υποδοχής. Καπνογόνα, χαρτάκια και κορδέλες… και ο Στέλιος σηκώνει το χέρι του για να ευχαριστήσει. Πίσω η αποστολή έχει βγει από τα παράθυρα των αυτοκινήτων για να νιώσει αυτές τις στιγμές.
Αποθέωση στη διαδρομή
Όλη η Καλαμπάκα έχει βγει στον δρόμο… Από το κέντρο υγείας ως και την έξοδο, οι Καλαμπακιώτες χειροκροτούν τον ήρωά μας. Ξαφνικά τα 10 μηχανάκια γίνονται…. 50!!! Θεόπετρα, Βασιλική, Κεφαλόβρυσο… τα ίδια. Ο κόσμος στο απόλυτο παραλήρημα. Ο Στέλιος το χαίρεται και ανοίγει την ταχύτητα στο μέγιστο.
Είσοδος στα Τρίκαλα
Δέλτα Καλαμπάκας, Μετεώρων, Κηπάκι, Πύργος, Πυργετός… όλα τα Τρίκαλα στο πόδι, όλη η πόλη στους δρόμους για να υποδεχτεί το νέο της ήρωα. Η αστυνομία έκανε ότι καλύτερο μπορούσε αλλά… κανείς δε μπορεί να συγκρατήσει το πλήθος.
Τερματισμός… και αποθέωση
Χωρίς πολλά λόγια… ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε να ζήσει αυτός ο μεγάλος ποδηλάτης, ο μεγάλος άνθρωπος, ο νέος μας ήρωας που στους καιρούς της φάπας και της καρπαζιάς… μας έβγαλε στους δρόμους, μας έκανε να πιάσουμε στα χέρια μας μια ελληνική σημαία. Μπράβο Στέλιο, είσαι ο ήρωάς μας.
Από τον ΚώσταΤσέκλημαΕίναι πραγματικά πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς συναισθήματα, εικόνες, αναμνήσεις… στο τέλος ενός τόσο μεγάλου εγχειρήματος. Το δέος και η αγάπη για μια τέτοια προσωπικότητα όπως ο Στέλιος Βάσκος… είναι τέτοια που δε μπορούν να καταγραφούν με λέξεις. Ας δοκιμάσουμε να...
δούμε την πορεία με τα σημαντικότερα σημεία της απίστευτης αυτής διαδρομής… μέσα από το λεωφορείο της ΔΕΚΑ Τρικάλων στο οποίο είχαμε την τύχη να βρεθούμε και να ακολουθήσουμε την αποστολή από την αρχή ως το τέλος, με ένα μικρό διάλλειμα στην Τουρκία.
Η αναχώρηση…
Ξεκινάμε πρωί στις 12 από τα Τρίκαλα… Ο κόσμος παραληρεί και ένα κονβόι ξεκινά μαζί μας για να του ευχηθεί καλό ταξίδι. Ανάμεικτα τα συναισθήματα… πολλές οι ώρες μακριά από την πόλη και τους δικούς μας αλλά… αξίζει τον κόπο, αξίζει για τον Στέλιο μας.
Η διαδρομή για την Καλαμπάκα
Πιστοί φίλοι βγήκαν για να μας αποχαιρετήσουν κατά μήκος του δρόμου. Ήμασταν όλοι πολλοί χαρούμενοι που είδαμε την ανταπόκριση. Ήμασταν σίγουροι ότι ο Στέλιος το χάρηκε.
Σύνορα με νομό Γρεβενών
Τέσσερις μοτοσικλέτες μας ακολουθούν, συνοδεύοντας τον ήρωα μας. Μα καλά… ως που θα φτάσουν;;; «Ο ένας έχει και φραπέ στο τιμόνι… θα μας πάει ως τα σύνορα» ήταν η ατάκα που έπεσε.
Λίγο πριν τα Γρεβενα«Που είναι η σημαία;;;». Μόλις έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν πήρα μαζί μου την ελληνική σημαία. Τι να πρωτοθυμηθώ;;; Τηλέφωνο στον καλό φίλο από τα Γρεβενα, τον Στέλιο Παπαλαμπρόπουλο, λάτρη των extreme sport και ειδικά του Mountain Bike ο οποίος είπε ότι… θα κάνει ότι μπορεί
Πέρασμα από Γρεβενα
Λίγοι Γρεβενιώτες έχουν βγει το μεσημέρι για να χειροκροτήσουν τον ήρωά μας. Ψάχνουμε με τα μάτια μας τον Στέλιο Παπαλαμπρόπουλο… Να ‘τος με την παρέα του και μια ελληνική σημαία. «Θα σου τη φέρω πίσω με υπογραφή του Βάσκου» ήταν η υπόσχεση η οποία και θα πραγματοποιηθεί. Ήμασταν πια 100% έτοιμοι.
Κατηφόρα προς Βέροια
Ο Στέλιος πατάει γκάζι και το κοντέρ πιάνει τα 70… Πετάμε και εμείς μαζί του. Σκεφτόμαστε όμως την ανηφόρα που τον περιμένει στην επιστροφή. Ας φτάσει εκείνη η ώρα και βλέπουμε.
Ο γιατρός πιάνει δουλειά
«Θέλω να πάρω την πίεση του Στέλιου» είπε ο Νίκος Εγνατιάδης, ο γιατρός μας. Τα αυτοκίνητα έκαναν πίσω και το βαν με τον γιατρό πλησίασε τον Στέλιο. Δεν το περίμενε ο ήρωάς μας. «Είσαι πολύ καλός» του λέει ο Νίκος αφού του μέτρησε την πίεση.
Άφιξη στη Θεσσαλονίκη
Πλησιάσαμε στην όμορφη συμπρωτεύουσα και… τσιμπάμε μια ανηφόρα. «Που πάμε;;; Μάλλον από την παλιά εθνική οδό» Ας είναι… ο Στελάρας θα τα καταφέρει.
Το πρώτο πρόβλημα
Οι ανηφόρες είναι πολλές και δυσκολεύουν τον Στέλιο. Άρχισαν οι πρώτες ανησυχίες στην αποστολή, φοβηθήκαμε την καταπόνηση όχι τόσο για τώρα, όσο για την επιστροφή.
15 χιλιόμετρα… τζάμπα
Ο φόβος έγινε τρόμος… όταν βγήκαμε και από την ΠΑΘΕ για να πιάσουμε τον «καρόδρομο». Τρελαθήκαμε… νομίσαμε ότι η προσπάθεια θα καταστραφεί μόλις στα πρώτα 250 χιλιόμετρα .
Επιστροφή στην Εγνατία
Κατηφόρα και... ο Στέλιος πιάνει τα 70!!!
Μετά το… ξεπάτωμα στις ανηφόρες και τον καρόδρομο και με την οργή για όλους και για όλα να είναι στο αποκορύφωμα… μπήκαμε στην Εγνατία. Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά και πλέον περιμέναμε την είσοδο στη Βουλγαρία. Το πρόγραμμα… είχε πάει περίπατο.
Γεια σου ρε Λεβεντάκη
Ο Στέλιος ήταν αγχωμένος… και χρειαζόταν κάτι να τον εμψυχώσει. Και αυτός ήταν ο Λεβεντάκης, ένα παλιός συναθλητής του ήρωά μας που βρέθηκε τυχαία στον Προμαχώνα. Γεια σου ρε Λεβεντάκη!!!
Μεσάνυχτα και… πλησιάζουμε στα σύνορα
Με μια γλυκιά αγωνία βλέπαμε τις πινακίδες που μας έδειχναν την κατεύθυνση προς τη Βουλγαρία. Η τροφοδοσία μπροστά μας… πάντα δίπλα στον Στέλιο. Πως χωρούσαν 3 άνθρωποι και όλος ο εξοπλισμός μέσα στο ΙΧ δε μπορούσαμε να το καταλάβουμε.
Ανεφοδιασμός
Φτάσαμε στα σύνορα όπου και ανεφοδιάσαμε τα αυτοκίνητα. Πλησιάσαμε στα όρια για να μπούμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στη Βουλγαρία και να μην σταματήσει κάποιος τον Στέλιο μας.
Ο πρώτος έλεγχος
Εύκολη δουλειά αποδείχτηκε ο έλεγχος γιατί ο γιατρός ήξερε την γλώσσα και οι γείτονες ήταν άψογοι. Προχωράμε και φτάνουμε στον 2ο έλεγχο. Μια Βουλγάρα μας σηκώνει μια απαγορευτική ταμπέλα αλλά… αμέσως την κατεβάζει και μας κάνει νόημα να συνεχίσουμε. «Αυτά είναι… αυτά είναι».
Ο Στέλιος Στη Βουλγαρία
Άνετα και όμορφα ο Στέλιος μπαίνει στη χώρα και στα σύνορα… του κάνουμε ένα σκηνικό «Πάμε ρε Στελάρα»… και άλλα τέτοια για να του δώσουμε δύναμη γιατί η νύχτα ήταν δύσκολη.
Δίπλα στον Στρυμόνα
Τι και αν το κομμάτι είναι ανηφορικό... ο Βάσκος παίρνει βαθιές ανάσες για να χαλαρώσει
Παρέα με δυο περιπολικά και ένα ασθενοφόρο, πήραμε τον δρόμο για την Σόφια. Πολύ δύσκολη η διαδρομή όχι μόνο για τις ανηφόρες όσο και για το κρύο και την υγρασία. Ο Στέλιος όμως είναι απτόητος. Ο γιατρός είναι δίπλα και παίρνει μετρήσεις. «Είσαι όπως το πρωί» του λέει. Μας δείχνει τις τιμές και πέφτουμε από τα σύννεφα. Σα να μην έχει ποδηλατήσει καθόλου.
Έβρεξε «βατράχια»!!!
Ο δρόμος… πολύ επικίνδυνος για στον Στέλιο. Βατράχια παντού. Ένα αν πατήσει λίγο άτσαλα ο ήρωάς μας… θα έχουμε πρόβλημα. Τελικά όλα πάνε καλά και η διαδρομή συνεχίζεται.
Μεγάλη υπομονή οι Βούλγαροι
Ένα απίστευτο πράγμα… μέσα στο θεοσκόταδο οι Βούγλαροι δεν προσπερνούν στην Εθνική οδό. Προσέχουν να μην δημιουργήσουν ατύχημα, σεβόμενοι τον αγώνα του Στέλιου. Μετά μάθαμε ότι αρκετοί γνώριζαν για τον εγχείρημα.
Η κούραση μας λυγίζει
Αρχίζουμε να κοιμόμαστε και ο Θωμάς μένει να οδηγεί μόνος και σίγουρα νευριασμένος γιατί δεν είχε παρέα. Νυστάζει αλλά αντέχει. Στο ράντζο ο γιατρός, σε 3 θέσεις εγώ, στη θέση του συνοδηγού ο Βαγγέλης.
Η Σόφια
Φτάνουμε το πρωί της Παρασκευής στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας. Μεγάλη πόλη… μεγάλη η κίνηση στους δρόμους αλλά… ας είναι καλά η Βουλγάρικη αστυνομία. Ένα Audi TT κάνει την εμφάνισή του και με απίστευτα σλάλομ, ανοίγει τον δρόμο. Μείναμε «κάγκελο». Δυο περιπολικά… παρέλυσαν το κέντρο για να περάσει ο ήρωάς μας. Και πέρασε δυνατά και περήφανα για να πιάσει την ανηφόρα προς τη Φιλιππούπολη.
Να και ο Κόιτσεφ
Στον δρόμο της επιστροφής... και η ταμπέλα μας γεμίζει χαρα βλέποντας τη λέξη 'Τρίκαλα'
Κόιτσεφ ακούγαμε και Κόιτσεφ δε βλέπαμε. Ο 80αρης πια παλιός προπονητής του Στέλιου. Τον βλέπει ο ήρωάς μας σε μια στροφή και τρελαίνεται από τη χαρά του και καταπίνει με ευκολία την ανηφόρα προς τη Φιλιππούπολη.
Ο δρόμος για Φιλιππούπολη
Οι μετρήσεις του γιατρού συνεχίζονται και ο Στέλιος είναι δυνατός. Είμαστε όλοι πολλοί χαρούμενοι που όλα επάνω στον ήρωά μας είναι καλά. Τον βλέπουμε να ποδηλατεί ασταμάτητα και κάνουμε τον σταυρό μας.
Πέρασμα έξω από την Φιλιππούπολη
Δε μπορούμε να πιστέψουμε αυτό που βλέπουμε με τα μάτια μας. Δυο περιπολικά μας συνοδεύουν κάνοντας και αυτά «παπάδες». Το ένα στέλνει τα προπορευόμενα αυτοκίνητα στα δεξιά του δρόμου και το άλλο πίσω από το δικό μας κονβόι, δίνει σήμα για να ξεκινήσει η προσπέραση. «Μυθικός» ο οδηγός του τελευταίου περιπολικού ο οποίος έδινε εντολές με το μεγάφωνο του στυλ… «Άντε βλάκα ξεκίνα» ή «Τι οδηγάς εδώ; Φύγε μπροστά φύγε».
Μας τρόμαξαν… για τα καλά
Ήρθε το 2ο βράδυ και η έννοια όλων μας είχε στραφεί στο πως θα περάσουμε τα Τουρκικά σύνορα. Οι «παλιοί» θυμήθηκαν την περσινή ταλαιπωρία…
Ξαφνικά το αμάξι της τροφοδοσίας πιάνει άκρη από την βουλγαρική αστυνομία. Τρέχουμε δίπλα στον Στέλιο ο οποίος αγχώνεται «Που είναι;;; Δε μπορώ να προχωρήσω χωρίς τροφοδοσία». Πέφτουν τα τηλέφωνα και… τελικά όλα καλά. Απλά οι αστυνομικοί σταμάτησαν ένα αυτοκίνητο για να μας πουν ότι οι Τούρκοι θέλουν τα χαρτιά όλων μας 1 ώρα νωρίτερα. Η τροφοδοσία επέστρεψε άμεσα και… όλα καλά.
Σύνορα… και ο Θεός βοηθός
Ξημερώματα Σαββάτου, βουλγαρικό τελωνείο… ένα μικρό κτίριο και δυο ευγενέστατοι τελωνιακοί. Σε 5 λεπτά είχαμε «καθαρίσει». Μας πρόσφεραν και καφέ, βλέποντας τα… χάλια μας. Ήρθε και μια Βουλγάρα υπάλληλος η οποία ήξερε Τούρκικα για να μας βοηθήσει. Μας σκλάβωσαν οι Βούλγαροι.
Καλώς τα προβλήματα
Πλησιάζουμε στα μεγάλα κτίρια του Τουρκικού τελωνείου. Δέκα μέλη από την αποστολή μας, μια μεταφράστρια και 8 Τούρκοι υπάλληλοι που λένε ότι δεν ξέρουν αγγλικά. Άντε να βγάλεις άκρη. Μετά από αρκετή ώρα ξεμπλέξαμε ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.
Η αποστολή συγκεντρώθηκε και… το σόου αρχίζει
Φτάνει μετά από κάμποση ώρα και ο Στέλιος και μπαίνει με φόρα στο τελωνείο. Και τότε… άρχισαν τα προβλήματα με τα αυτοκίνητα!!! Πράσινες κάρτες και… πράσινα άλογα. Στην παρέα των Τούρκων υπάλληλων μπαίνει και ένας ο οποίος ξέρει λίγα αγγλικά και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Που να βγάλεις όμως…
Τα νεύρα μας… έγιναν κρόσσια
Να που σκάει το πρόβλημα… Τα παιδιά της ΑΕΚ πληρώνουν 50 ευρώ για να μπουν στο τουρκικό έδαφος. Και πάλι όμως.. πρέπει να περιμένουν εμάς για να μας συνοδέψει όλους ένα περιπολικό. Και περιμένουμε… και περιμένουμε. Μιλάμε στα αγγλικά και μας απαντούν με νοήματα ότι «εδώ είναι Τουρκία».
Οι πολλές σημαίες στο βανακι της ΔΕΚΑ ενόχλησαν τους Τούρκους;;;
Ξεκινάμε αλλά…
Η σειρήνα του περιπολικού μας καλεί… «Άντε επιτέλους» λέμε και ξεκινάμε. Περνά ο Στέλιος, ακολουθούν τα υπόλοιπα αυτοκίνητα και στο τέλος εμείς. Δίνουμε χαρτιά και… μια υπάλληλος με ένα χαζό χαμόγελο μας λέει ότι δε μπορούμε να περάσουμε. Τρελαινόμαστε, η αποστολή είναι μπροστά έτοιμη να ξεκινήσει αλλά εμείς είμαστε κολλημένοι. «Τι έγινε;» ρωτά ο ήρωας μας… «ένα προβληματάκι με τα χαρτιά, θα το λύσουμε» του λέμε για να μην τον τρομάξουμε.
Οι Τουρκοι… έμαθαν αγγλικά με interligua
«Υοu must go back to Bulgaria, move the car»… Ορίστε;;; Ο Τουρκος αστυνομικός ξέρει τελικά αγγλικά;;; Διπλό το σοκ!!! Από τη μία η ανόητη δικαιολογία για να μην περάσουμε και από την άλλη η αγγλομάθεια του υπαλλήλου. Το περιπολικό ουρλιάζει, οι τελωνιακοί διώχνουν την αποστολή και μένει το σημαιοστολισμένο λεωφορείο της ΔΕΚΑ εγκλωβισμένο.
Η πασιέντζα στο τελωνείο
Πίσω στο τελωνείο για να ακυρώσουμε τα χαρτιά μας και να επιστρέψουμε στη Βουλγαρία. Ο Βαγγέλης Γκαραγκούνης έχει αναλάβει τη διαδικασία και βγαίνει έξω κατακόκκινος από τα νεύρα. «Μας δουλεύουν ρε… Ο άλλος μέσα έπαιζε πασιέντζα και δε μου έκανε τα χαρτιά για να φύγουμε». Μας φεύγουν κάτι βαριές βρισιές και ξεκινάμε για να επιστρέψουμε στη Βουλγαρία. Ο επόμενος Τούρκος αστυνομικός… μαθαίνει και αυτός αγγλικά. «This way please»… και ακούει και αυτός μια ελληνική ευχούλα.
Πίσω στα βουλγαρικά σύνορα
Είχαμε ένα φόβο τι να πούμε στους Βούλγαρους… μήπως και δε μας πιστέψουν και μείνουμε εγκλωβισμένοι. Οι Βούλγαροι βάζουν τα γέλια… και μας ανοίγουν το δρόμο. Ειδοποιούν και το επόμενο τελωνείο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για να μην έχουμε προβλήματα. Και όντως δεν είχαμε
Τι να πει κανείς για τα παιδιά της original... Απλά απίστευτοι, απλά μυθικο
Επιτέλους… Ελλάδα. Ξημερώματα Σαββάτου και κοντέψαμε να βγούμε για να φιλήσουμε το ιερό χώμα εκεί στο Ορμένιο από τη χαρά μας… Γρήγορα να βρούμε την υπόλοιπη αποστολή που θα έχει μπει ξανά Ελλάδα από τις Καστανιές.
Τα παλικάρια της Ορίτζιναλ
Ότι και να πούμε για αυτά τα παιδιά είναι λίγο… Εννιά λεβέντες μέσα σε ένα μικρό βαν, χωρίς πολλά τρόφιμα και τσιγάρα αλλά με παλμό, πάθος και αγάπη για τον Στελάρα. Σε κάθε είσοδο πόλης κάνουν σκηνικά μαζί με τους Αεκτζήδες της περιοχής.
Να ο Στέλιος μας!!!
Βρήκαμε την αποστολή στην Ορεστιάδα!!! Μεγάλη η χαρά μας. Προχωράμε δίπλα στον Στέλιο να μας δει για να ηρεμήσει… πετάχτηκε από το ποδήλατο. «Όλα καλά;;;». Όλα καλά… του λέμε.
Να και οι πρώτες υποδοχές
Τα τρικαλινά παιδιά… βγαίνουν στον δρόμο. Τρεις τέσσερις ΕΠΟΠ στο Σουφλι μας χαιρετούν, Τα ίδια και σε άλλα χωριά που δε θυμόμαστε ονόματα. Στην Αλεξανδρούπολη… η Οριτζιναλ ανάβει καπνογόνα, στην Κομοτηνη, σκάνε βεγγαλικά. Μπράβο σας μάγκες!!!
Εγνατίας… το ανάγνωσμα
Μια ατέλειωτη ευθεία… κουραστική και μονότονη μπροστά μας με τον ήρωα να προχωρά ακάθεκτος. Η αισιοδοξία μας είναι μεγάλη.
Το… χαλάζιΑπίστευτη η βροχη...
Κοντά στην Τούζλα… πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες και τα βάζουμε με την τύχη μας. Οι ψιχάλες γίνονται βροχή, η βροχή καταιγίδα και η καταιγίδα… χαλάζι που χτυπά τον ήρωά μας ο οποίος έχει υπόταση. Μια μικρή τόνωση και… πάλι στον δρόμο για τα Τρίκαλα.
Να ξανά η συμπρωτεύουσα
Πάντα η Θεσσαλονίκη αποτελεί ορόσημο για οποιαδήποτε διαδρομή, η χαρά μας μεγάλη που βλέπαμε τις πινακίδες με το όνομα της πόλης. Γραμμή για Βέροια.
Η ανηφόρα της Βέροιας
Ένας… μύθος είχε τυλίξει αυτό πέρασμα. Η ανυπέρβλητη ανηφόρα της Βέροιας. Για τον Στέλιο όμως είναι του χεριού του. Σφίγγει τα δόντια και πατά δυνατά για να βγει. Η αποστολή μαζί με τα παιδιά της Ορίτζιναλ συγκεντρώνεται για να τον αποθεώσει, για να του δώσει κουράγιο.
Πιο κάτω… οι συγχωριανοί του από τις Καρυές με τα δικά τους πανό, ξεσηκώνουν την Εγνατία.
Τα λόγια του προπονητή, Στέργιου Σαλπαδήμου προς τον Βάσκο στην ώρα του μεγάλου αγώνα, μας ανεβάζουν έναν κόμπο στο λαιμό από τη συγκίνηση. Μοναδικές στιγμές…
Κοζάνη – Γρεβενά
Αφού πέρασε αυτό το «λούκι» στη Βέροια… ο Στέλιος έδειχνε ασταμάτητος. Πλησιάζαμε πια στα Γρεβενά και όλοι ήμασταν πια σίγουροι ότι το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα.
Οι Παπαλαμπρόπουλοι… ήταν εκεί
Είχαν τρέξει σε έναν μαραθώνιο στη Λάρισα την ίδια μέρα αλλά…. βρέθηκαν να τρέχουν δίπλα στον Βάσκο. Ο Στέλιος που είχε δώσει τη σημαία στην αποστολή στο 1ο πέρασμα, είχε παρέα και τον αδερφό του. Έτρεξαν πίσω από τα αυτοκίνητα, φωτογράφισαν και αμέσως μπήκαν στο ΙΧ για να μας ακολουθήσουν. Βρέθηκαν όμως 10 αυτοκίνητα πίσω στο κονβόι αφού… οι Καρυώτες ήταν ήδη στο δρόμο.
Ανηφόρα Βέροιας και... όλοι έξω για να ενισχύσουμε τον ήρωά μας
Οι πρώτες υποδοχές
Κανείς δε φοβήθηκε για τις ανηφόρες στο δρόμο της επιστροφής για τα Τρίκαλα. Εξάλλου ο ήρωάς μας είχε τον κόσμο δίπλα του που σε κάθε διασταύρωση τον επευφημούσε για την μεγάλη του προσπάθεια. Στην Άνοιξη μια συμπαθητική κυρία χαλάει όλα τα λουλούδια της και τον ράνει με ροδοπέταλα.
Μουργκάνι… και το ξέσπασμα
Περίπου 100 άτομα στο Μουργκάνι κάνουν το πρώτο μεγάλο σκηνικό υποδοχής. Καπνογόνα, χαρτάκια και κορδέλες… και ο Στέλιος σηκώνει το χέρι του για να ευχαριστήσει. Πίσω η αποστολή έχει βγει από τα παράθυρα των αυτοκινήτων για να νιώσει αυτές τις στιγμές.
Αποθέωση στη διαδρομή
Όλη η Καλαμπάκα έχει βγει στον δρόμο… Από το κέντρο υγείας ως και την έξοδο, οι Καλαμπακιώτες χειροκροτούν τον ήρωά μας. Ξαφνικά τα 10 μηχανάκια γίνονται…. 50!!! Θεόπετρα, Βασιλική, Κεφαλόβρυσο… τα ίδια. Ο κόσμος στο απόλυτο παραλήρημα. Ο Στέλιος το χαίρεται και ανοίγει την ταχύτητα στο μέγιστο.
Είσοδος στα Τρίκαλα
Δέλτα Καλαμπάκας, Μετεώρων, Κηπάκι, Πύργος, Πυργετός… όλα τα Τρίκαλα στο πόδι, όλη η πόλη στους δρόμους για να υποδεχτεί το νέο της ήρωα. Η αστυνομία έκανε ότι καλύτερο μπορούσε αλλά… κανείς δε μπορεί να συγκρατήσει το πλήθος.
Τερματισμός… και αποθέωση
Χωρίς πολλά λόγια… ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε να ζήσει αυτός ο μεγάλος ποδηλάτης, ο μεγάλος άνθρωπος, ο νέος μας ήρωας που στους καιρούς της φάπας και της καρπαζιάς… μας έβγαλε στους δρόμους, μας έκανε να πιάσουμε στα χέρια μας μια ελληνική σημαία. Μπράβο Στέλιο, είσαι ο ήρωάς μας.
http://www.goaltrikala.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου