Δημοκρατία υπό διαπραγμάτευση

Μετά την ψήφιση του περιβόητου «Μνημονίου», που ήταν και αυτό προϊόν διαπραγμάτευσης, η ίδια λέξη κυριαρχούσε στα κανάλια. Τους ηρωικούς αγώνες του στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές διατυμπανίζει ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης σε κάθε ευκαιρία.

ΣΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ, όπου ο πρωθυπουργός έχει πείρα αναμφισβήτητη και ικανότητες τις οποίες κάποτε υπερτιμά, η διαπραγμάτευση έχει πρωτεύουσα σημασία για τη διαμόρφωση των διεθνών σχέσεων της χώρας. Οταν όμως αντικείμενο της διαπραγμάτευσης είναι ο κρατικός προϋπολογισμός, το ασφαλιστικό σύστημα, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, οι συλλογικές συμβάσεις, τα κοινωνικά δικαιώματα, ακόμη και η δικαστική ερμηνεία και εφαρμογή του Συντάγματος, υπονομεύεται η ίδια η υπόσταση της Δημοκρατίας. Αυτής της αστικής, αντιπροσωπευτικής, κοινοβουλευτικής, συνταγματικής Δημοκρατίας. Τίθεται η ίδια υπό διαπραγμάτευση.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΓΚΗΣ, θα πείτε. Το ξέρουμε και το γράψαμε κατ' επανάληψη: Δημοκρατία υπό επιτροπεία, υπό κηδεμονία, υπό των αναγκαστική διαχείριση των πιστωτών. Σε κατάσταση πολιορκίας. Πάνω απ' όλα η επόμενη δόση. Και η μεθεπόμενη...

Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ είναι σωστή και τραγική. Οι δικαιολογίες, όμως, της κυβέρνησης και του ηρωικού επί της εργασίας διαπραγματευτή της αβάσιμες και συχνά κωμικές. 90% ήταν -είπε ο κ. Λοβέρδος στο δελτίο του Mega, την Παρασκευή- δική του επιτυχία. 10% υποτάχθηκε στους δανειστές. Απέσυρε τη διάταξη για τη διαιτησία, που κινδύνευε να καταψηφιστεί. Θα επανέλθει, αφού ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις των κοινωνικών εταίρων. Επίσης, αν συμφωνήσουν αυτοί (ο ΣΕΒ δεν δείχνει τέτοια διάθεση), ο υπουργός θα διαπραγματευτεί με την τρόικα μια υποτυπώδη αύξηση των κατώτατων μισθών, για το 2011 και 2012, που το επικυρωμένο από τη Βουλή μνημόνιο απαγορεύει. Διαπραγματεύσεις, υπό αβέβαιες προϋποθέσεις και ακόμη πιο αβέβαιη έκβαση. Εύχεται -απλώς εύχεται- ο υπουργός να ευδοκιμήσουν και να καθορίσουν σύμφωνα με τις (πολύ περιορισμένες) επιθυμίες του την εισοδηματική πολιτική της εκλεγμένης κυβέρνησης.

ΤΙΘΕΤΑΙ ΖΗΤΗΜΑ δημοκρατικής νομιμοποίησης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Ηρθε σε αντίθεση με τις προεκλογικές υποσχέσεις της και τις προγραμματικές δηλώσεις της. Σε αντίθεση, όχι μόνο με την όποια «σοσιαλιστική» ιδεολογία της αλλά και με τη σωστή οικονομική θεωρία για περιόδους ύφεσης, την οποία η ίδια υποστήριζε. Επικαλέστηκε κατάσταση ανάγκης, ενόψει του κινδύνου της πτώχευσης. Κατάσταση συστημικής ανάγκης, θα λέγαμε. Το ευρωσύστημα εδράζεται στο θεσπισμένο νεοφιλελεύθερο δόγμα. Στο εσωτερικό του δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική λύση. Ούτε οικουμενική κυβέρνηση ούτε κυβέρνηση προσωπικοτήτων θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Εκλογές, μήπως; Δίδυμες τον Νοέμβριο, άραγε;

Η ΕΚΛΟΓΟΛΟΓΙΑ ξανάρχισε. Μόνο που αυτή τη φορά οι εκλογές δεν είναι στο χέρι του πρωθυπουργού. Ακόμη και αν ήθελε να αναβαπτισθεί στην κάλπη, θα έπρεπε να τις διαπραγματευτεί με την τρόικα. Η -βέβαιη- άρνησή της θα απειλούσε αν όχι την επόμενη πάντως τη μεθεπόμενη δόση (του Δεκεμβρίου).

ΕΔΕΙΞΕ ΕΚΠΛΗΞΗ ο πρωθυπουργός, στη συνέντευξή του εδώ την περασμένη Κυριακή, στο ενδεχόμενο να κριθούν αντισυνταγματικές από τα δικαστήρια κρίσιμες διατάξεις των νομοθετικών ρυθμίσεων που επιβάλλει το επικυρωμένο μνημόνιο, αφού δεν έχουν κριθεί έτσι σε άλλες χώρες. Του διαφεύγει, ίσως, ότι πρωτοτυπούμε στην Ευρώπη στον τρόπο δικαστικού ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων. Δεν του διαφεύγει, όμως, ότι όποια δικαστική κρίση θα αργήσει. Και ευελπιστεί ότι στο μεταξύ θα έχουμε περάσει από τις Συμπληγάδες των δανειστών.

ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ, πάντως, η δήλωση του καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη, νομικού συμβούλου του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος συντονίζει τις ενστάσεις αντισυνταγματικότητας. Δεν καταλαβαίνει γιατί η κυβέρνηση διαφωνεί αφού οι προσφυγές ενισχύουν τη διαπραγματευτική θέση της. Ετσι είναι. Ακόμη και το Σύνταγμα μετατράπηκε σε διαπραγματευτικό επιχείρημα.

πηγη enet