Η ρωγμή

του Ανδρέα Πετρουλάκη

«Όταν τσακώνεται μια πουτάνα με μία κυρία χάνει πάντα η κυρία». Αυτό το παλιό αξίωμα θυμήθηκα τον τελευταίο καιρό παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές μονομαχίες των κυρίων Κακλαμάνη και Καμίνη. Μονομαχίες τρόπος του λέγειν αφού στην ουσία επρόκειτο για κατασπάραξη θύματος χωρίς προσχήματα. Ο ένας, παλιά καραβάνα των πάνελ, παίζει στα δάκτυλα το παιχνίδι της επικοινωνίας. O άλλος, ένας σαστισμένος άνθρωπος που όταν έχουν πάρει φωτιά τα τόπια επανέρχεται στη προπροηγούμενη ερώτηση που είχε αφήσει αναπάντητη και δεν είναι πρέπον.

Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για πολιτική αναμέτρηση αλλά για αντιπαράθεση χαρακτήρων. Τι πολιτική αναμέτρηση άλλωστε, όταν ο Δήμαρχος έχει να υπερασπιστεί ένα αδειανό κέλυφος πολιτικής και βγαίνει θριαμβευτής; Με μελετημένη εναλλαγή επιθετικότητας και συναίνεσης, δημοσίων σχέσεων και στρεψοδικίας, πατριωτικών κορώνων και κοινωνικών ευαισθησιών, εξάρσεων και υφέσεων ύφους και στο τέλος ο θρίαμβος του λαϊκισμού, των κοινών τόπων, της λογικής του μέσου όρου, του κλεισίματος του ματιού στον συντηρητικό ψηφοφόρο. Κι όλα αυτά με καταιγιστική εκφορά λόγου και υπερβολική αυτοπεποίθηση που καταλαμβάνει όλες τις περιοχές του τηλεοπτικού τοπίου. Ο Συνήγορος προσπαθεί να συνδέσει τις ερωτήσεις με τις απαντήσεις, τις σκέψεις με τον λόγο , την θέση με τα επιχειρήματα και χάνει πολύτιμο χρόνο. Στο τελικό σκορ έχει υποδεκαπλάσιες λέξεις από τον αντίπαλο.

Ο Δήμαρχος έχει σχέδιο και το ακολουθεί σχεδόν μηχανικά. Πρώτα διαλέγει την όχθη δίπλα στους δημοσιογράφους (είναι της σχολής του «γνωρίζετε πόσο σας εκτιμώ», «πάντα σας παρακολουθώ με προσοχή»).Μετά πάει τη συζήτηση εκεί που θέλει γιατί γνωρίζει ότι ο χρόνος είναι περιορισμένος και τον γεμίζει με τις έτοιμες απαντήσεις σε άσχετες ερωτήσεις. Ο άλλος, ανυποψίαστος για το παιχνίδι που παίζεται περιμένει υπομονετικά να έρθει η σειρά του (γιατί έτσι συμβαίνει στις κοινωνικές συζητήσεις που είχε συνηθίσει μέχρι τώρα) και φυσικά την χάνει γιατί ο απέναντι θέλει να κάνει μια διευκρίνηση στον χρόνο του συνομιλητή του, μία ομοβροντία παράλληλου μονόλογου γιατί ο αντίπαλος παραποίησε τα λεγόμενά του, ακόμα καλύτερα μία προσωπική επίθεση με ενικό υπεροχής του είδους «ποιά πόλη μας; εσύ μένεις στο Χαλάνδρι», ή «ίδρωσες και φεύγει το μακιγιάζ». Ο Συνήγορος αιφνιδιάζεται, δεν ξέρει από διαλόγους εντυπώσεων, δεν του λέει «25 χρόνια δήμαρχοι της δεξιάς μας έχουν διώξει από την Αθήνα κι εμείς θέλουμε να επιστρέψουν οι κάτοικοί της», του λέει «ναι, αλλά δουλεύω στην Αθήνα», η μάχη στο γήπεδο του Δημάρχου, το σκορ γίνεται 12-0.

Η συζήτηση φτάνει στο τραγικό συμβάν του διαμελισμού του άστεγου από το σκουπιδιάρικο. Ο κ. Καμίνης κάνει την αυτονόητη , για τους περισσότερους, διαπίστωση ότι η βαρβαρότητα αυτού του θανάτου μας βαραίνει όλους. Ο κ. Κακλαμάνης κάνει την αυτονόητη, για τον ίδιο, διόρθωση. «Κύριε Καμίνη θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι ο Ταύρος είναι εκτός των ορίων του Δήμου Αθηναίων». Η ρωγμή πρόδωσε τον Δήμαρχο. Το περιστατικό ήταν εκτός της προεκλογικής του ατζέντας, ανήκε στο προεκλογικό υλικό του Δήμου Ταύρου και τα πράγματα έπρεπε να μπουν στη θέση τους. Η φρίκη ήταν εκτός θέματος. Όσοι τηλεθεατές δεν είχαν μέχρι τότε υπνωτισθεί από τον κλιμακούμενο θρίαμβο του Νικήτα Κακλαμάνη, ανατρίχιασαν.
protagon.gr