Το χαρακτηριστικό στη σύνοδο κορυφής είναι ότι όλη η συζήτηση κυριαρχείται από τη Μέρκελ. Και το ζήτημα είναι πως σε όλη την Ευρώπη ιδίως στις χώρες που αντιμετωπίζουν την κρίση του χρέους θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο η λιτότητα. Και πως η πολιτική αυτή της λιτότητας, που εφαρμόζεται στη Γερμανία τα τελευταία δέκα χρόνια, θα επιβληθεί και σε όλες τις άλλες χώρες με συνεπακόλουθο το μισθολογικό ντάμπινγκ και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους.
Ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες, το βέβαιο είναι ότι θα υπάρξει πίεση, ώστε στις διάφορες χώρες, και κυρίως στην Ελλάδα που αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα, όχι μόνο θα συνεχιστεί η πολιτική της λιτότητας, αλλά θα υπάρξει και ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων. Και το ερώτημα είναι όταν ιδιωτικοποιηθούν αυτά που θα ιδιωτικοποιηθούν ποιος θα τα αγοράσει; Οι αγοραστές είναι έτοιμοι. Το γερμανικό κεφάλαιο, κυρίως, και το ελληνικό, γιατί αυτό δεν γίνεται μόνο για έναν, αλλά χάριν όλων των καπιταλιστών και των Ελλήνων.
Αυτό, όμως, λύνει το πρόβλημα του χρέους;
Όχι δεν πρόκειται να δοθεί λυσιτελής απάντηση. Άλλωστε, όταν άρχισε η συζήτηση για την κρίση στην Ελλάδα, και οι περισσότερες από τις άλλες κυβερνήσεις μιλούσαν για γρήγορη ενίσχυση της Ελλάδας, ώστε να εξουδετερωθούν οι πιέσεις από τις αγορές. Η γερμανική κυβέρνηση και η κ. Μέρκελ είπε όχι και στο τέλος την ρώτησαν γιατί κράτησε αυτή την αρνητική στάση, είπε ότι ήθελε να οδηγηθεί η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού, ώστε να της απομείνει μόνο η πτώση κι έτσι να δεχτεί τους όρους που απαιτούσε το Βερολίνο. Αυτό που δίνουν στην Ελλάδα είναι ένα σωσίβιο από μολύβι. Το αναγκαίο θα ήταν ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα βοήθειας, με το οποίο θα δίνονταν χρήματα στην Ελλάδα. Ενώ τώρα της αφαιρούν χρήματα. Αυτό θα έπρεπε να γίνει σήμερα, ώστε να προωθηθούν οι επενδύσεις και να αναπτυχθεί η οικονομία.
Γιατί αυτό το σωσίβιο λέτε πως είναι από μολύβι;
Διότι η γερμανική πολιτική έχει την εξής αρχή: η ανάπτυξη της Γερμανίας μπορεί να γίνει με επιθετική πολιτική έναντι των άλλων χωρών, με αύξηση των γερμανικών εξαγωγών. Αυτό γίνεται τα τελευταία δέκα χρόνια. Τώρα επιχειρούν αυτό το μοντέλο να το μεταφέρουν σε όλη την Ευρώπη. Το ερώτημα που προκύπτει, αν το καταφέρουν, είναι που θα γίνονται οι εξαγωγές; Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή ακριβώς η πολιτική συνιστά το πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια η Γερμανία έχει εξαγωγικά πλεονάσματα 1,4 τρισ. ευρώ.
Αυτό αντίθετα με τον ισχύοντα νόμο, που λέει ότι η οικονομική πολιτική πρέπει να στοχεύει σε εξισορρόπηση του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Αυτή η πολιτική μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο αν από την άλλη μεριά υπάρχουν χώρες με εξωτερικά ελλείμματα. Αυτή είναι μία από τις ρίζες της τεράστιας κρίσης χρέους. Το γερμανικό κεφάλαιο εμφανίζεται στις αγορές με υψηλή παραγωγικότητα με υψηλό οικονομικό και κοινωνικό ντάμπινγκ. Αυτός που υφίσταται αυτή την πολιτική είναι ο γερμανικός λαός. Αυτό που δεν είναι πολύ γνωστό, είναι ότι στη Γερμανία όλη αυτή η πολιτική έχει οδηγήσει σε μείωση των πραγματικών μισθών, που σήμερα είναι χαμηλότεροι κατά 5% από το 2000. Δεν υπάρχει άλλη χώρα με τέτοια εξέλιξη στους μισθούς.
Όταν μια χώρα έχει την παραγωγικότητα, τη βιομηχανική δομή της Γερμανίας και δίνει στο γερμανικό κεφάλαιο επιπλέον και μείωση μισθών, τότε είναι σαν να κηρύσσουν πόλεμο με πραγματικά πυρά εναντίον όλων των άλλων. Το κρίσιμο ζήτημα όσον αφορά το αν θα μπορέσει να επιβιώσει η διαδικασία αυτή, είναι το κατά πόσο αυτή η πολιτική μπορεί να ανατραπεί το επόμενο διάστημα.
Υπάρχουν τέτοιες προοπτικές;
Αυτό είναι ανοιχτό. Η ελπίδα βρίσκεται στην αντίσταση των συνδικάτων. Βέβαια εκεί υπάρχουν πολλά ερωτηματικά. Και η ελπίδα είναι ότι μπορεί να θεσμοθετηθεί κατώτατος μισθός. Ο λόγος που δεν πέτυχαν τους στόχους τους τα συνδικάτα έως τώρα είναι γιατί έχει απορρυθμιστεί η αγορά της εργασίας και είναι πιο δύσκολο να γίνουν αποτελεσματικές κινητοποιήσεις, πχ με τέτοια ποσοστά ενοικιαζόμενων εργαζομένων.
Αναδημοσίευση από την Εποχή της 13/03/2011
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου