Τα ξημερώματα της Τρίτης 22 Φεβρουαρίου, στα παράλια της Λευκάδας περισσότεροι από 100 Αφγανοί μετανάστες, μεταξύ των οποίων 27 παιδιά, αφού χρυσοπλήρωσαν τρεις Ουκρανούς δουλεμπόρους, κόντεψαν να πνιγούν αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη.
Οι μετανάστες προσπάθησαν έναντι 3.500 ευρώ ανά άτομο να περάσουν στην γειτονική Ιταλία ψάχνοντας για μια καλύτερη μοίρα από αυτή που τους επιφύλαξε η ζωή όταν ήρθαν στην Ελλάδα. Όμως, τα όνειρα συχνά παραμένουν όνειρα και στην περίπτωση αυτή το σκάφος στο οποίο επέβαιναν δεν άντεξε την κακοκαιρία και βούλιαξε μαζί με τις ελπίδες 100 ανθρώπων.
Χαρακτηριστική των στιγμών που έζησαν είναι η συνέντευξη του 14χρονου Αλή στη δημοσιογράφο Βιβιάνα Βαρδή για την τοπική εφημερίδα Λευκαδίτικος Λόγος:
«Είναι πολύ δύσκολη η ζωή για εμάς στο Αφγανιστάν» είπε ο μικρός Αφγανός
- Και στην Ελλάδα;
- Στην Ελλάδα τώρα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Δεν έχω δουλειά και δεν αντέχω άλλο να πεινάω και κοιμάμαι στα πάρκα.
- Και ο αδελφός σου;
- Είναι και αυτός στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να με φροντίσει, γι’ αυτό μου είπε πως πρέπει να βρω τρόπο να φύγω για την Ιταλία, όπου είναι καλύτερα τα πράγματα για εμάς. Εκεί μας δίνουν διαβατήρια και είναι και πολλοί φίλοι μου. Θα είμαι καλύτερα.
- Και πως ξεκίνησε η περιπέτειά σας;
Μας βρήκαν στην Ομόνοια δύο Ρουμάνοι και τους δώσαμε 3.500 ευρώ ο καθένας. Μας έβαλαν σε φορτηγά, αφού μας μάζευαν από διάφορα σημεία, και μας πήγαν στην Πάτρα. Εκεί μόλις νύχτωσε και δεν είχε αστυνομία μας έβαλαν στο καράβι και ξεκινήσαμε.
- Και τι έγινε στη συνέχεια;
- Ταξιδεύαμε όλη τη νύχτα και την άλλη μέρα κάποια στιγμή άρχισε να σπάει το καράβι και να γίνεται μια μεγάλη τρύπα που έβαζε νερά. Προσπαθούσαμε όλοι να ρίξουμε έξω τα νερά για να μη βουλιάξει. Στο τέλος πήραμε τηλέφωνο και ήρθαν γρήγορα τα καΐκια και μας μάζεψαν.
- Πνίγηκε κανένας;
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί δεν τους γνώριζα όλους. Νομίζω όμως ότι ένα παιδί περίπου 18 χρονών έπεσε στη θάλασσα. Δεν ξέρω τι έγινε.
Τελικά λίγες ώρες αργότερα επιβεβαιώθηκε ότι ο 18χρονος δεν κατάφερε να κερδίσει τη μάχη με τα κύματα...
Η αλήθεια πάντως είναι πως έως τώρα η χώρα μας μένει απλός θεατής του δράματος προσφύγων και μεταναστών που ψάχνουν τον «παράδεισο στη Δύση» και καταλήγουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα.
Η υπόλοιπη Ευρώπη κωφεύει και πολλές φορές μας εγκαλεί για πλημμελή φύλαξη των συνόρων μας, όπως έγινε πρόσφατα με δημοσίευμα του Economist, που ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε ότι, αν θέλουμε αναθεώρηση του Δουβλίνου ΙΙ, θα πρέπει να τεθούμε για κάποιο διάστημα εκτός της Συνθήκης του Σένγκεν.
Οι δυνάμεις της Frontex είναι αποτελεσματικές όχι τόσο στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού κύματος, αλλά κυρίως στον εντοπισμό όσων εισέρχονται παράνομα στην ελληνική επικράτεια κυρίως από τον Έβρο και τα νησιά του Αιγαίου. Η καταγραφή τους λειτουργεί ως εχέγγυο για την επαναπροώθησή τους στην Ελλάδα σε περίπτωση που εντοπιστούν σε άλλη χώρα της Ε.Ε.
Ο Καντάφι, που τώρα αιματοκυλά τη χώρα του, ήξερε πολύ καλά πόσο χρήσιμος ήταν για την Ευρώπη στην ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών. Τον περασμένο Σεπτέμβρη από τη Ρώμη δεν δίστασε να εκβιάσει ωμά την Ευρώπη για το συγκεκριμένο ζήτημα: «Θα μας δίνετε 5 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, αλλιώς η Ευρώπη θα γίνει Αφρική» είχε πει έχοντας την υποστήριξη του στενού του φίλου, Μπερλουσκόνι. Άλλωστε η Ιταλία είχε υπογράψει διμερή συνθήκη επαναπροώθησης των μεταναστών με τη Λιβύη.
Όμως οι καιροί αλλάζουν, ο άνεργος αυτοπυρποληθείς της Τυνησίας πυροδότησε το ντόμινο των αλλαγών στον αραβικό κόσμο. Οι μέρες του Καντάφι φαίνεται να είναι μετρημένες – ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα αποτελεί παρελθόν για τη Λιβύη χωρίς να χυθεί περισσότερο αίμα – ενώ είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν ανάλογες αναταραχές στο Μαρόκο, πιστό σύμμαχο της Ισπανίας και της Γαλλίας στη μάχη κατά της λαθρομετανάστευσης.
Οι μεταναστευτικές ροές τόσο από την υποσαχάρια Αφρική όσο και από τον αραβικό κόσμο θα είναι ανεξέλεγκτες και κανένα τείχος δεν θα είναι σε θέση να τις εμποδίσει, κανένα καθεστώς να τις πατάξει και να τις επαναπροωθήσει στην έρημο – ενίοτε χωρίς τροφή και νερό.
Η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Ελλάδας και η χώρα δεν γίνεται να λειτουργεί επ’ αόριστον ως αποθήκη ψυχών. Η μεταναστευτική πολιτική δεν μπορεί να εξαντλείται σε κοσμικού χαρακτήρα εκδηλώσεις ομόνοιας και αλληλεγγύης στον Άγιο Παντελεήμονα.
Η πολιτική ηγεσία πρέπει να διεκδικήσει πραγματική βοήθεια και, αν μη τι άλλο, έναν επιμερισμό του προβλήματος. Η Ευρώπη βρίσκεται πλέον σε οριακό σημείο, τα κράτη μέλη οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να δράσουν συντονισμένα και να πάρουν γενναίες αποφάσεις – πρωτίστως παροχής ουσιώδους οικονομικής βοήθειας σε δοκιμαζόμενες περιοχές της Αφρικής.
Η φιλανθρωπία του ξεροκόμματου αυτή τη φορά δεν αρκεί...
topontiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου