Πολιτική νίκη της Α. Μέρκελ
Η Α. Μέρκελ, με την υποστήριξη της Ολλανδίας και της Φιλανδίας, πέτυχε μια σημαντική (πολιτική) νίκη. Επέβαλε τη συμμετοχή των ιδιωτών (τραπεζών και επενδυτικών funds) όχι μόνο στη «διάσωση», με το αζημίωτο, των υπερχρεωμένων κρατών αλλά, κυρίως, και στις αποφάσεις της Ευρωζώνης. [Για πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΕ συμμετείχαν στις συνομιλίες οι επικεφαλής των μεγάλων τραπεζών].
Ουσιαστικά οι Γερμανοί γνωρίζοντας ότι το πραγματικό πρόβλημα της κρίσης της Ευρωζώνης είναι κρίση των τραπεζών προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το συστημικό πρόβλημα διασώζοντας τις τράπεζές τους. Και η παρουσία στις Βρυξέλλες του Josef Ackermann, διευθύνοντος συμβούλου της Deutsche Bank, αυτό ακριβώς το λόγο εξυπηρετούσε και όχι να συμβάλει στη «διάσωση» της Ελλάδας.
Ο ίδιος ο J. Ackermann, άλλωστε, είχε δηλώσει σε τηλεοπτική εκπομπή (15.05.11) ότι «τείνω να αμφιβάλλω για το αν η Ελλάδα θα μπορέσει συν τω χρόνω να είναι πραγματικά σε θέση να αποπληρώσει τα δάνειά της».
Κέρδη 20 δισ. ευρώ για τους Γερμανούς
Ο Φόλκερ Χελμάγερ, επικεφαλής των αναλυτών της Bremer Landesbank, ωστόσο, υποστηρίζει (Deutsche Welle, 21.07.11) ότι οι Γερμανοί δεν έχουν πληρώσει ούτε ένα ευρώ για την κρίση! Αντιθέτως, υποστηρίζει, η Γερμανία έχει επωφεληθεί όσο καμία άλλη χώρα από την ευρωκρίση καθώς της έχει αποφέρει μέχρι στιγμής περί τα 20 δισ. ευρώ! [Μέσω των εγγυήσεων που προσφέρει η Γερμανία, υποστηρίζει ο Φ. Χελμάγερ, κερδίζει ετησίως 2% σε τόκους, το οποίο μεταφράζεται σε 700 εκ. ευρώ τους τελευταίους 18 μήνες. Από την αναχρηματοδότηση (λογω αδυναμίας των υπερχρεωμένων χωρών) και τις ωριμάνσεις των νέων ομολόγων το όφελος για τους γερμανούς φορολογούμενους ανέρχεται συνολικά στα 18 δισ. ευρώ, υποστηρίζει ο γερμανός αναλυτής].
Σ’ αυτά τα κέρδη, σύμφωνα με τον ειδικό, πρέπει να προστεθούν τα χαμηλά επιτόκια που ευνοούν την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας, γεγονός που έχει οδηγήσει σε αύξηση εσόδων. Επιπλέον η κατάσταση αυτή έχει επιφέρει αύξηση της απασχόλησης στη Γερμανία άρα μείωση των κοινωνικών δαπανών. Έτσι «το συνολικό όφελος για τους Γερμανούς ξεπερνά τα 20 δισ. ευρώ», τονίζει ο Φ. Χελμάγερ.
Και η Α. Μέρκελ, πάντως, σε μια κρίση ειλικρίνειας δήλωσε «ό,τι δώσαμε τώρα εμείς οι Γερμανοί για τη σταθερότητα του ευρώ, θα το πάρουμε πίσω στο πολλαπλάσιο (...) Η Ελλάδα έχει μπροστά της μεγάλη πορεία. Εμείς, όμως, θα σταθούμε στο πλευρό της» (Ελευθεροτυπία, 23.07.11).
21% το «κούρεμα» του χρέους
Στη σύνοδο μετείχε και ο διευθύνων σύμβουλος της γαλλικής τράπεζας BNP Paribas, Baudouin Prot. Οι γαλλικές τράπεζες, που βρίσκονται σε οικτρή κατάσταση, προσπαθούσαν να μειώσουν το κόστος της ελληνικής κρίσης. Η αρχική, μάλιστα, θέση του Ν. Σαρκοζί να υπάρξει φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών αποσύρθηκε [προϊόν συμβιβασμού με Μέρκελ και τραπεζίτες που χαρακτήρισαν το μέτρο άδικο(!) καθώς, όπως υποστήριξαν, θα επιβαλλόταν φόρος σ’ όλες τις τράπεζες ανεξάρτητα από την έκθεσή τους ή μη σε ελληνικά ομόλογα] με αντάλλαγμα το μειωμένο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και την ενίσχυση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Το «κούρεμα», τελικά, θα συγκρατηθεί στο 21% [θεωρείται βέβαιο ότι πριν το 2013 θα υπάρξει και νέο «κούρεμα» για να μπορέσει να ενταχθεί η Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM)] μη δημιουργώντας πρόβλημα στις γαλλικές τράπεζες -οι ελληνικές, με βάση τα ομόλογα που κατέχουν (περί τα 52 δισ. ευρώ), θα υποστούν μια ζημιά της τάξης των 5 με 6 δισ. ευρώ, γεγονός που θα οδηγήσει σε (αναγκαστικές) συγχωνεύσεις τραπεζών. [Οι τράπεζες, πάντως, από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν πάρει σε ρευστό ή εγγυήσεις 100 δισ. ευρώ ενώ, σήμερα, τους παρέχεται ένα επιπλέον «μαξιλάρι» 35 δισ. ευρώ! Με τόσα χρήματα όλες θα είχαν γίνει κρατικές και θα μας περίσσευαν αρκετά δισ. ευρώ...].
Ζημιά, όμως, θα υποστούν τα ασφαλιστικά ταμεία παρόλες τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου -γι’ αυτά δεν προβλέπεται, βέβαια, «μαξιλαράκι»! Τα ταμεία θα αντικαταστήσουν τα ομόλογα που κατέχουν με νέα 30ετή ομόλογα αγνώστου επιτοκίου. Δεν τίθεται, πάντως, συνολικό θέμα μέχρι στιγμής, αφού δόθηκαν υποσχέσεις ότι θα χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό στα «δύσκολα». Ωστόσο, όλοι εκτιμούν ότι οι συντάξεις, για μια ακόμα φορά, θα πιεστούν για νέες μειώσεις.
Πόσο μειώνεται το χρέος;
Παρόλα τα μέτρα, όμως, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τις καταργήσεις ή συγχωνεύσεις δημόσιων οργανισμών, τις απολύσεις, κ.λπ., το χρέος της χώρας μειώνεται μόνο κατά 54 δισ. ευρώ, αν πιστέψουμε τον Ν. Σαρκοζί. [Σήμερα είναι 354 δισ. ή 154% του ΑΕΠ, μετά εκτιμάται ότι θα είναι 300 δισ. ή 130% του ΑΕΠ]. Ο ίδιος, πάντως, ο πρωθυπουργός προσδιόρισε τη μείωση, από τη συμμετοχή των ιδιωτών, στο 12% (ή 26 δισ. ευρώ) ενώ ο Ευ. Βενιζέλος δεν απάντησε ποτέ για το συνολικό τελικό «όφελος»!
Το πρόβλημα, όμως, δεν επιλύεται. Απλά το χρέος μεταφέρεται για το μέλλον -χωρίς να έχουν γίνει ακόμα γνωστές οι εμπράγματες εγγυήσεις που ζητούν οι δανειστές- ενώ Ευρωπαϊκή Ένωση και ΔΝΤ αναλαμβάνουν τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας μας. Το φθινόπωρο, μάλιστα, θα έρθει το νέο μνημόνιο, ως επέκταση του μεσοπρόθεσμου. Και αν δεν υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα, από το 2012 η δαμόκλειος σπάθη τους, που σήμερα αιωρείται, θα πέσει στα κεφάλια μας. Ο δε Γ. Παπανδρέου -συνεχίζοντας την παράδοση...- τόνισε ότι από εδώ και πέρα «υπάρχει ένα καθαρό τοπίο» υποστηρίζοντας ότι «ο ελληνικός λαός απαλλάχθηκε από το βραχνά της χρεοκοπίας»! Πιο «συγκρατημένος» ο Ευ. Βενιζέλος, πέρα από τον «πάτο του βαρελιού», μίλησε για «κομβικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να έχουμε ξανά επενδύσεις». Ήδη οι Γερμανοί ετοιμάζουν «επενδύσεις», κανονικό πλιάτσικο στο όνομα της «σωτηρίας» της Ελλάδας...
«Τσαπατσουλιές των πολιτικών ελίτ»
Ο Paul Krugman, πάντως, δεν συμμερίζεται την αισιοδοξία των Ευρωπαίων. «Είναι δύσκολο να πιστέψω», γράφει στους The New York Times (22.07.11) «ότι οι περίπλοκοι οικονομικοί σχεδιασμοί στους οποίους κατέληξαν μπορούν πράγματι να λύσουν την οικονομική κρίση -πόσω μάλλον την ευρύτερη ευρωπαϊκή κρίση. Αλλά ακόμα και αν το πετύχουν, μετά τι;». Και ο P. Krugman τονίζοντας ότι «όλα αυτά ισοδυναμούν με ένα σχέδιο που προβλέπει ότι όλη η Ευρώπη θα κάνει μεγάλες περικοπές ταυτόχρονα» καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «οι πολιτικές ελίτ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού προσπαθούν με τσαπατσουλιές να αντιμετωπίσουν το μεγάλο τραύμα στην οικονομία».
Σε αντίθετη κατεύθυνση ο Τζόζεφ Στίγκλιτς (Νέα, 23.07.11) χαρακτηρίζει θετικές τις αποφάσεις για την Ελλάδα, εκτιμά ότι η Ευρώπη έκανε ένα γενναίο βήμα προς την ολοκλήρωσή της και έδωσε απαντήσεις σε όσους αμφισβητούν το ευρώ. Εκτιμά, πάντως, πως το «ευρωομόλογο θα έδινε αναπτυξιακή ώθηση διασφαλίζοντας φθηνότερη χρηματοδότηση».
Α. Π. Θάνος
epohi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου