Ανήκω κι εγώ στη συντριπτική πλειοψηφία των μελών του πάλαι ποτέ κραταιού Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, που εμβρόντητα παρακολουθούν τη ραγδαία μετάλλαξή του σε ένα πολιτικό φορέα που ουδεμία σχέση και συνάφεια έχει πλέον με τις ιδρυτικές αρχές και αξίες πάνω στις οποίες δομήθηκε. Και το χειρότερο; Να επιτίθεται καθημερινά με ακόρεστη μανία, μέχρι τελικής εξόντωσης σε εκείνα τα κομμάτια του ελληνικού λαού, από τα οποία άντλησε τη δύναμή του όλες αυτές τις δεκαετίες, στα ασθενέστερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που θέλησε να εκφράσει και να στηρίξει.Ανήκω κι εγώ σε εκείνους που παρακολουθούν την κυνική ευκολία με την οποία έχασαν πλέον το νόημά τους όχι μόνο οι αξίες και τα ιδανικά του Κινήματος, αλλά και οι λέξεις που με αβάσταχτη ελαφρότητα προφέρει καθημερινά ο πρωθυπουργός της χώρας . Πατριωτισμός, πατρίδα, υπερηφάνεια, εθνική ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια, λαϊκή κυριαρχία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη.
Τις μόνες λέξεις που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της χώρας πάψει προ πολλού να συμπεριλαμβάνει στο λεξιλόγιό του είναι οι λέξεις «συμμετοχική δημοκρατία». Η συμμετοχική δημοκρατία εξαντλήθηκε στην διαδικασία εκλογής του ιδίου του κ. Παπανδρέου, δύο φορές στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και έκτοτε εγκαταλείφθηκε ως πολιτικός όρος και ως διαδικασία. Αντικαταστάθηκε με εκβιαστικά διλλήματα προς τους βουλευτές, το κόμμα, τους ψηφοφόρους, τους πολίτες, ολόκληρη την κοινωνία. Αντικαταστάθηκε με την κατάλυση των κοινοβουλευτικών θεσμών και της καταστρατήγησης του Συντάγματος, κι όλα αυτά – τι ειρωνεία – για τη «σωτηρία της πατρίδας».
Εδώ και 22 μήνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κυβερνά με διλλήματα. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Μεσοπρόθεσμο ή τανκς… Ή εμείς ή το χάος… Ή συμφωνείτε ή φεύγουμε… Αυτή είναι η Δημοκρατία της σημερινής κυβέρνησης. Έτσι την αντιλαμβάνεται. Μόνο που Δημοκρατία και εκβιασμοί δεν είναι όροι συμβατοί.
Αγαπητέ γραμματέα του ΠΑΣΟΚ…
Σήμερα, 22 μήνες μετά, η χώρα δεν αλλάζει. Βουλιάζει. Βουλιάζει στην ύφεση, στην ανεργία, στη φτώχια, στην απαισιοδοξία, στην κατήφεια, την κατάθλιψη.
Σήμερα, 22 μήνες μετά η λέξη «σοσιαλισμός» προκαλεί μόνο γέλιο και το μόνο που εισπράττει η κοινωνία από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι η βαρβαρότητα. Η βαρβαρότητα που συνεπάγεται η απώλεια της εργασίας, η απώλεια της αξιοπρέπειας πολιτών, που σήμερα γίνονται επαίτες για να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Η βαρβαρότητα που συνεπάγεται η εκδίωξη κακήν κακώς της νεολαίας από αυτή τη χώρα, του πιο ελπιδοφόρου, καταρτισμένου και παραγωγικού κομματιού της πατρίδας μας, σαν οικονομικοί μετανάστες άλλων δεκαετιών, να την εγκαταλείπουν απελπισμένοι και απογοητευμένοι …
Για ποιο πατριωτισμό μιλά αλήθεια ο πρωθυπουργός; Τον πατριωτισμό της κατάπτυστης δανειακής σύμβασης, του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του Εφαρμοστικού, ή μήπως του μνημειώδους Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου;
Για ποιά εθνική ανεξαρτησία μιλάμε; Οι ίδιοι οι δανειστές μας μιλούν για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Μια ματιά μόνο στον εφαρμοστικό νόμο είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς το μεγάλο ξεπούλημα που δρομολογείται. Ο Γιουνκέρ κι ο Σόιμπλε «αδειάζουν» καθημερινά με τις δηλώσεις τους, τον πρωθυπουργό, που παρά τις αποικιακού τύπου συμβάσεις και συμφωνίες που έχει υπογράψει η κυβέρνησή του, εξακολουθεί να δηλώνει εθνικά υπερήφανος.
Για ποια δημοκρατία μιλάμε; Για τη Δημοκρατία της Πλατείας Συντάγματος με τους τόνους χημικών που η κυβέρνηση εκτόξευσε εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών, με άλλοθι το παρακράτος .
Για ποια κοινωνική δικαιοσύνη μιλάμε; Των μονόπλευρων κάθετων μέτρων και περικοπών, που παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις, περί δίκαιης κατανομής των φορολογικών βαρών, επιμένουν να πλήτουν μόνο μεσαία και χαμηλά οικονομικά στρώματα, σε σημείο αφανισμού.
Για ποιους θεσμούς μιλάμε; Για την αυτοκατάργηση του Κοινοβουλίου που εκχωρεί σε ένα και μόνο υπουργό το δικαίωμα υπογραφής της δανειακής σύμβασης – του κειμένου που υποθηκεύει για δεκαετίες την τύχης της χώρας- χωρίς καν να γνωρίζει το περιεχόμενό της; Για την κατάλυση του Συντάγματος – βοηθούντος του ΣτΕ δια της «διαρροής» της απόφασής του - για να απενοχοποιήσει τους 155 στην προσπάθεια να αποσπασθεί πάση θυσία η ψήφος τους στο Μεσοπρόθεσμο (ούτε καν με αυξημένη πλειοψηφία); Για την παραίτηση οπερέτα του πρωθυπουργού για να εκβιάσει την Κοινοβουλευτική Ομάδα με την απειλή της απώλειας της εξουσίας;
Για ποια διαφάνεια στη λειτουργία του κράτους μιλάμε; Μήπως για τη ρήτρα εμπιστευτικότητας που προβλέπεται στη λειτουργία του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, για να ξεπουληθεί η Ελλάδα χωρίς να έχει δικαίωμα όχι διατύπωσης άποψης αλλά ούτε καν ενημέρωσης η ίδια η Βουλή;
Για ποια αξιοπρέπεια και ποια εθνική υπερηφάνεια μιλάμε όταν έχουμε γίνει – και με τη βούλα – προτεκτοράτο των δάνειων δυνάμεων, όταν ψελλίζουμε συνεχώς ευχαριστίες στους « σωτήρες» μας, σε μια εκδήλωση πρωτοφανούς ραγιαδισμού , όταν αυτοδιασυρόμεθα εδώ και δύο μήνες παγκοσμίως, με τον πρωθυπουργό να περιδιαβαίνει ανά τις χώρες και τις ηπείρους και να ζητεί να τον λυπηθούν επειδή η μοίρα τον έταξε να υπηρετήσει ένα λαό τεμπέλη, ακαμάτη, διεφθαρμένο, κάποιες ορδές λαμογιών και κοπριτών…
Αγαπητέ γραμματέα….
Θα μπορούσα να γράφω ώρες, άπειρα παραδείγματα των έργων και των ημερών της κυβέρνησης που αποκαλείται κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος… Καταλαβαινόμαστε… Από το κείμενο αντιληφθήκατε ότι διαχωρίζω πλήρως το κόμμα από την κυβέρνηση. Το ίδιο που θα έπρεπε να έχετε κάνει εσείς!
Απευθύνομαι σε σας , ως επικεφαλής του κόμματος και υπευθύνου για την ιστορική συνέχεια του Κινήματος, για να σας ρωτήσω, όπως θα ήθελε να κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ:
Γιατί επιτρέψατε να συμβούν όλα αυτά; Γιατί αφήσατε την κυβέρνηση να αλλοιώσει το χαρακτήρα του Κινήματος , να αφανίσει αρχές, αξίες, ιδεολογίες, σύμβολα;
Αντί να ταυτιστείτε με το λαό από τον οποίο προέρχεται – ως Κίνημα Λαού – αποκοπήκατε τελείως από αυτόν και γίνατε δεκανίκι της κυβέρνησης.
Η ιστορική σας ευθύνη δεν είναι απέναντι στην κυβέρνηση, είναι απέναντι στο λαό και στο κόμμα. Εκτός αν για σας αξία έχει μόνο η εξουσία (για πόσο ακόμη;) και όχι η συνέχιση της ύπαρξης ενός Κινήματος, ίσως το μόνο που σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς θα μπορούσε – υπό άλλες συνθήκες - να εκφράσει ένα σκληρά δοκιμαζόμενο λαό, μπροστά σε νέες ιστορικές προκλήσεις, για τη συνέχεια, την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια του. Δεν το κάνατε. Μείνατε προσδεμένοι στο άρμα της εξουσίας και χάσατε αυτή την ιστορική ευκαιρία.
Αλλά ακόμη και τώρα ίσως δεν είναι αργά. Η Συνδιάσκεψη της 3ης του Σεπτέμβρη θα μπορούσε να είναι η αρχή για μια νέα πορεία και όχι μια παρωδία υπό το βλέμμα και τις απειλές των δανειστών και πραγματικών κυβερνώντων αυτή τη χώρα.
Μετά τιμής….
Ρένα ΔιακίδηΔημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΡΟΟΔΟΣ
Σάββατο 30 Ιουλίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου