"Απεβίωσε σε ηλικία 82 χρόνων, ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Γεννημένος στην Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες, έζησε τα παιδικά του χρόνια σε μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες. Στα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός, μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στο ΕΑΜ, ενώ πέρασε για λίγο και από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Με το έργο του βεβαίως στην πορεία δε στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών, αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης, ενώ βρήκε 'στέγη' στη λεγόμενη 'ανανεωτική' Αριστερά".
Αυτές τις 93 όλες κι όλες λέξεις χαλάλισε ο "Ριζοσπάστης" για τον Χρόνη Μίσσιο. Και οποιοδήποτε σχόλιο θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί περιττό. Θα μπορούσε όμως, από την άλλη μεριά, αυτό το μονόστηλο κύτταρο της σκέψης του Περισσού να δείξει την κατάσταση του οργανισμού του. Γιατί όποιος πιστεύει ότι κάθισε ένας δημοσιογράφος κι έγραψε ένα κείμενο της συμφοράς για τον Χρόνη, χωρίς να διαβουλευτεί με τους ανωτέρους του και χωρίς εκείνοι να το εγκρίνουν πριν δημοσιευτεί με όλη την κομματική αυστηρότητα που διαθέτουν, δεν έχει ιδέα πώς λειτουργεί ο "Ριζοσπάστης". Και πώς σκέφτεται και λειτουργεί κατ’ επέκταση η ηγεσία του ΚΚΕ.
Αξίζει συνεπώς τον κόπο μια πολιτική βιοψία. Η οποία δείχνει πρώτα-πρώτα, με το μέγεθος της είδησης που το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής αφιερώνει, την αποστροφή του κομματικού οργανισμού της κυρίας Παπαρήγα για τους διαφορετικούς: Ένα μονοστηλάκι στις μέσα σελίδες! Και μάλιστα στις πολιτιστικές, για να δείξουμε ότι ως συγγραφέα αντιμετωπίζουμε τον εκλιπόντα. Όχι ως μια εμβληματική μορφή της Αριστεράς, έναν άνθρωπο που καταδικάστηκε σε θάνατο για την κομμουνιστική του ιδεολογία και δράση, έβγαλε είκοσι χρόνια φυλακή και εξορία, στάθηκε ως το τέλος της ζωής του σεμνός, έντιμος και αφοσιωμένος στην κοινωνική αλλαγή -με τον δικό του τρόπο. Και δήλωνε σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του: Δεν άλλαξα το σύστημα, αλλά ούτε εκείνο θα μ’ αλλάξει.
Αυτό όμως προκαλεί απλώς υποψίες. Εκείνο που δείχνει ότι το κύτταρο έχει πρόβλημα, είναι η απόκρυψη βασικών πληροφοριών, που ισοδυναμεί με καραμπινάτο ψέμα. Λέξη για το γεγονός ότι ο Μίσσιος καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο του εμφυλίου. Λέξη για μια ζωή στη φυλακή. Λέξη για τον ρόλο του στη Νεολαία Λαμπράκη. Λέξη για τον ρόλο του στην ίδρυση του ΠΑΜ και για την εξορία του επί χούντας. Λέξη επίσης για το ότι όλα αυτά δεν τον έσπασαν, δεν τον λύγισαν - ο Χρόνης δεν έκανε καμιά υποχώρηση, δεν υπήρξε δηλωσίας, δεν υπήρξε ρίψασπις, όσα κι αν πέρασε. Και όσες αμφιβολίες κι αν είχε από ένα σημείο και πέρα.
Ακόμα πιο σοβαρό πρόβλημα υγείας δείχνει ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται η στράτευση του στον ΔΣΕ και μάλιστα στο αντάρτικο πόλης της Θεσσαλονίκης, που του στοίχισε και την καταδίκη σε θάνατο - αν και ανήλικος: Ενώ πέρασε για λίγο από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Πέρασε - τον φαντάζεσαι να χτυπάει την πόρτα και να τον κερνούν σοκολατάκια. Για λίγο - τον φαντάζεσαι να την κοπανάει γρήγορα, ενώ άλλοι έμειναν για πολύ ή και ώς το τέλος. Αν αυτό το πέρασε ήταν επιλογή ζωής και θανάτου κι εκείνο το για λίγο οφείλεται στο ότι η οργάνωση ξηλώθηκε και ο Χρόνης παραλίγο να εκτελεστεί, δεν φαίνεται να ενδιαφέρει τους μη υπογράφοντες, παρά μόνο για να το κρύψουν.
Μετά από αυτά είναι αναμενόμενη η κυτταρική παραμόρφωση ότι ο Μίσσιος δεν στάθηκε με το έργο του στο πλευρό των λαϊκών αγώνων. Και το τελικό ανάθεμα ότι βρήκε στέγη στην ανανεωτική Αριστερά. Έτσι που να μη μείνει καμιά αμφιβολία στον πιστό αναγνώστη του "Ριζοσπάστη", ότι δεν αξίζουν τέτοιοι τύποι ούτε να ασχολείται κανείς μαζί τους παραπάνω από μονόστηλα, ούτε και να δίνει στέγη στην αλήθεια της ψυχής και της δράσης τους, ακόμα κι όταν πεθάνουν. Όμως: Με τέτοια κύτταρα αλήθεια πιστεύουν στον Περισσό ότι ο οργανισμός τους είναι ζων και υγιής; Κι ακόμα χειρότερα: ότι δεν έχουν καταντήσει νεκρές ψυχές;
aygi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου