Η εικόνα του νεαρού διοπτροφόρου Παλαιστίνιου που φιλά το Καλάζνικοφ, ενώ γύρω του μαίνονται οι πανηγυρισμοί των κατοίκων της Γάζας, μετά την υπογραφή της εκεχειρίας ανάμεσα στο Ισραήλ και τις οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, προσφέρει ένα ασφαλές κριτήριο για το ποιος νίκησε σ’ αυτόν τον πόλεμο των οκτώ ημερών. Πανηγυρισμοί και γιορτινοί πυροβολισμοί στην πλευρά της Γάζας, παρά τους 164 νεκρούς και τους 1200 τραυματίες, μούγκα στην πλευρά του Ισραήλ. Μούγκα και σιωνιστική χολή ενάντια στην κυβέρνηση Νετανιάχου-Μπαράκ-Λίμπερμαν, εκφρασμένη με άπειρα σχόλια στις διαδικτυακές σελίδες των ισραηλινών εφημερίδων και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χολή γιατί δεν επεχείρησαν χερσαία εισβολή για να εξοντώσουν τους «τρομοκράτες», αλλά υπέγραψαν μια ταπεινωτική εκεχειρία, με όρους που ενισχύουν τη Χαμάς.
Ιδιο κοντράστ και σε ηγετικό επίπεδο. Σκυθρωποί, σαν να παρευρίσκονταν σε κηδεία προσφιλών τους προσώπων, οι Νετανιάχου-Μπαράκ-Λίμπερμαν, διάβασαν τις δηλώσεις που είχαν ετοιμάσει και εξαφανίστηκαν, χωρίς να δεχτούν δημοσιογραφικές ερωτήσεις. Πρόσχαροι οι Μισάλ και Σάλαχ (ηγέτες της Χαμάς και της Τζιχάντ), εμφανίστηκαν από κοινού σε συνέντευξη Τύπου στο Κάιρο, μοίρασαν το κείμενο της συμφωνίας στα αραβικά και τα αγγλικά και απάντησαν υπομονετικά σε όλες τις δημοσιογραφικές ερωτήσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση κατήγαγε μια θριαμβευτική νίκη. Οχι μόνο απέκρουσε μια εισβολή, αλλά επέβαλε και όρους σε μια εκεχειρία που ζητούσε απεγνωσμένα το Ισραήλ και που χρειάστηκε κοτζάμ Χίλαρι Κλίντον να πάει στον Κάιρο για να την εγγυηθεί και προσωπικά. Ο σημαντικότερος όρος της συμφωνίας, τον οποίο έθεσε ως «κόκκινη γραμμή» η πλευρά της Παλαιστινιακής Αντίστασης, είναι η άρση του αποκλεισμού της Γάζας. Το Ισραήλ ταπεινώθηκε και εξαναγκάστηκε να υπογράψει έναν τέτοιον όρο όχι με τους πουλημένους της Παλαιστινιακής Αρχής, αλλά με τους «τρομοκράτες» των οργανώσεων της Αντίστασης.
Δικαίως ο ηγέτης της Χαμάς Χάλεντ Μισάλ απευθύνθηκε στον Αμπού Μάζεν (Μαχμούντ Αμπάς), που είμαστε σίγουροι ότι παρακολουθούσε περιδεής από το ανάκτορό του στη Ραμάλα, λέγοντάς του ότι η νίκη της Αντίστασης αποτελεί ένα καλό μάθημα και γι’ αυτόν. Χρειαζόμαστε την πολιτική και τη διπλωματία, είπε ο Μισάλ, βάση μας όμως είναι η αντίσταση.
Για μια ακόμη φορά οι Παλαιστίνιοι προσέφεραν ένα μάθημα σε όλη την ανθρωπότητα. Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της Γάζας, παρά τις πληγές του 2008-9, εκμεταλλευόμενοι τις αλλαγές στον αραβικό κόσμο, κατάφεραν να εξοπλιστούν καλύτερα και έδειξαν πως μόνο η έλλειψη οπλισμού δεν τους έχει επιτρέψει να φτάσουν στην τελική νίκη.
«Να ξέρουν όλοι, πως ένας λαός με θέληση πιο σκληρή από πέτρα δεν μπορεί να ηττηθεί», δήλωσε ο Αμπντάλα-Ραμαντάν Σάλαχ. Σ’ αυτή τη μικρή φράση κρύβεται όλο το μυστικό της πολύχρονης ηρωικής αντίστασης των Παλαιστίνιων. Κρύβεται, όμως, και μια μεγάλη αλήθεια για όλους τους λαούς του κόσμου: ατσαλώστε τη θέληση.
Η Παλαιστινιακή Αντίσταση μετρά μια μεγάλη νίκη
Μετά από οχτώ μέρες ανηλεούς βομβαρδισμού της Γάζας από την αεροπορία, το πυροβολικό και το ναυτικό του Ισραήλ, και απάντηση της Παλαιστινιακής Αντίστασης με περισσότερες από 1.400 ρουκέτες, που αυτή τη φορά έφταναν μέχρι το Τελ-Αβίβ και την Ιερουσαλήμ, σφυρίζοντας ασταμάτητα πάνω από τα κεφάλια των Ισραηλινών, που έτρεχαν πανικόβλητοι και τρομοκρατημένοι κάθε τρεις και λίγο να κρυφτούν στα καταφύγια, ήρθε η ανακωχή, την οποία ανακοίνωσαν ο υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου και η Χίλαρι Κλίντον, που έφτασε εσπευσμένα στην περιοχή και εκλιπαρούσε την Αίγυπτο να παρέμβει, καθώς έβλεπε ότι αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν εξαιρετικά σκούρα για το κράτος-χωροφύλακα της Μέσης Ανατολής.
Η εικόνα των τριών ηγετών της κυβέρνησης του Ισραήλ, το βράδυ της Τετάρτης, όταν ανακοίνωναν την εκεχειρία από το Τελ-Αβίβ «μιλάει» από μόνη της. Οι άλλοτε «σκληροί» ηγέτες του σιωνισμού, ο δεξιός πρωθυπουργός Νετανιάχου, ο «προοδευτικός» υπουργός Πολέμου Μπαράκ και ο φασίστας υπουργός Εξωτερικών Λίμπερμαν, δεν μπορούσαν να πείσουν τους Ισραηλινούς ότι επέφεραν ένα αποφασιστικό χτύπημα στις υποδομές «των τρομοκρατών», όταν μέχρι την τελευταία στιγμή, την ώρα που απήγγειλαν διαδοχικά τους επικήδειους μονολόγους τους, ρουκέτες της Παλαιστινιακής Αντίστασης εξακολουθούσαν να πέφτουν μέσα στο Ισραήλ. Μέσα στη μέρα, είχε προηγηθεί βομβιστική επίθεση σε αστικό λεωφορείο, στην καρδιά του ισραηλινού κράτους, στο κέντρο του Τελ-Αβίβ, δίπλα σχεδόν στο υπουργείο Αμυνας, με 28 τραυματίες. Την επίθεση χαιρέτισαν στελέχη της Χαμάς, της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ και στελέχη άλλων οργανώσεων της αντίστασης, χωρίς να έχει ακόμη αναληφθεί ευθύνη.
Η επίθεση αυτή και η πολιτική στήριξή της από την Παλαιστινιακή Αντίσταση ήταν μια τεράστια ροχάλα στους Αμερικανούς και στους σιωνιστές, που από τη Δευτέρα ζητούσαν επίμονα από την παλαιστινιακή πλευρά, με τη διαμεσολάβηση της Αιγύπτου, προφορική δέσμευση για εκεχειρία. Η απόφασή τους για εκεχειρία ήταν προειλημμένη και τίποτε δε θα την άλλαζε. Ούτε μια βομβιστική επίθεση στην καρδιά του Τελ-Αβίβ, που έπληττε βάναυσα το γόητρό τους.
Η τυχοδιωκτική επιχείρηση της ισραηλινής κυβέρνησης με την κωδική ονομασία «Αμυντικός Στύλος», που είχε αρχίσει πριν από οχτώ μέρες, υπό τις ευλογίες της κυβέρνησης Ομπάμα, προσέκρουσε γρήγορα σε ύφαλο και τελικά ναυάγησε. Ο ηγέτης της Χαμάς, Χάλεντ Μισάλ, το βράδυ της Τετάρτης, σχολίαζε ειρωνικά, ότι η ισραηλινή ηγετική τρόικα που υποστηρίζει ότι εξουδετέρωσε την παλαιστινιακή αντίσταση, θα ανταμειφθεί γι’ αυτό στις επερχόμενες ισραηλινές εκλογές, για τις οποίες άλλωστε φημολογείται ότι ξεκίνησε την πολεμική επιχείρηση.
Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο, ότι ο κύριος λόγος που το Ισραήλ ξεκίνησε αυτή την επιχείρηση δεν ήταν οι διακηρύξεις του στρατιωτικού και πολιτικού κατεστημένου ότι θέλει να αφοπλίσει την Αντίσταση. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα μόνο με χερσαία εισβολή, αλλά με τεράστιο κόστος σε νεκρούς. Ακόμα και έτσι, η νίκη ίσως να μην ήταν εξασφαλισμένη, πολλώ δε μάλλον αν η χερσαία εισβολή επέφερε ακαριαία το άνοιγμα άλλων μετώπων, όπως π.χ. από την πλευρά της Χεζμπολά στο Λίβανο και βεβαίως από τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Οχθης με μια νέα Ιντιφάντα και τσάκισμα των δωσιλογικών ταγμάτων ασφαλείας του Αμπάς. Αυτά σε επίπεδο στρατηγικού σχεδιασμού, γιατί σε επίπεδο τακτικής διεξαγωγής των πολεμικών επιχειρήσεων ο «ανίκητος» στρατός των σιωνιστών αιφνιδιάστηκε πλήρως, δοκιμάζοντας μια σκληρή έκπληξη. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση διέθετε πλέον μεγαλύτερη δύναμη πυρός σε σχέση με το 2008-2009. Οι πύραυλοι έφταναν πια στο Τελ-Αβίβ και την Ιερουσαλήμ, ενώ η Αντίσταση δημοσίευε βίντεο που έδειχναν βάσεις εκτόξευσης όλμων και σύγχρονων ρωσικών αντιαρματικών. Είμαστε σίγουροι ότι οι σιωνιστές στρατηγοί έπαθαν σύγκρυο, αναλογιζόμενοι τι άλλα όπλα διαθέτει η Αντίσταση προκειμένου να τους αντιμετωπίσει σε μια χερσαία εισβολή.
Γι’ αυτό και πριν ακόμη ζητήσει ταπεινωμένος την εκεχειρία, την ώρα που η Χαμάς απέρριπτε αγέρωχα κάθε συζήτηση και ζητούσε μονομερή κατάπαυση του πυρός από το Ισραήλ, ο Νετανιάχου έσπευσε να «αναβάλει» τη χερσαία εισβολή, που αποτελούσε την απειλή του τις πρώτες μέρες.
Το 2006, το Ισραήλ πλήρωσε πολύ ακριβά τη χερσαία εισβολή του στο Λίβανο. Η λιβανέζικη αντίσταση αντιμετώπισε τους «ατρόμητους» ισραηλινούς στρατιώτες και τα «άτρωτα» ισραηλινά τεθωρακισμένα Μερκάβα στο έδαφος και τους έτρεψε σε άτακτη φυγή. Ο λόγος της έναρξης της νέας επίθεσης στη Γάζα πρέπει να αναζητηθεί κατά κύριο λόγο στη διερεύνηση από ισραηλινής και αμερικανικής πλευράς, του αντίκτυπου στο Παλαιστινιακό των ανακατατάξεων στις αραβικές χώρες, μετά τις εξεγέρσεις των αραβικών λαών. Η σύγκριση με το παρελθόν είναι αποκαλυπτική. Οταν άρχισε η επιχείρηση «Χυτό Μολύβι», το Δεκέμβρη του 2008, με 80 νεκρούς Παλαιστίνιους την πρώτη μέρα των βομβαρδισμών της Γάζας, ο Αραβικός Σύνδεσμος καθυστέρησε να συνέλθει, προκειμένου να πάρει μια «ουδέτερη» απόφαση υπέρ του τερματισμού των εχθροπραξιών, που εξίσωνε τις ευθύνες Χαμάς και Ισραήλ. Ο Αμπάς, την πρώτη μέρα των βομβαρδισμών, απέδωσε αμέσως τις ευθύνες του πολέμου στη Χαμάς! Το καθεστώς Μουμπάρακ στην Αίγυπτο σφράγισε τα σύνορα με τη Γάζα, φυλακίζοντας και βασανίζοντας Παλαιστίνιους που βρίσκονταν στη Ράφα και συνδέονταν με την Αντίσταση, παρέχοντας κάθε δυνατότητα και περιθώριο ελιγμού στο Ισραήλ, προκειμένου να συνεχίσει και να κλιμακώσει τους βομβαρδισμούς.
Τώρα η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική. Μετά από προτροπή της Αιγύπτου ο Αραβικός Σύνδεσμος συνήλθε ακαριαία, αποδίδοντας το ακέραιο των ευθυνών στο Ισραήλ, καταδικάζοντας τη σφαγή και απαιτώντας από το Ισραήλ να σταματήσει. Η Αίγυπτος από την πρώτη μέρα άνοιξε τα σύνορα με τη Γάζα για να υποδεχτεί τραυματίες και άλλες ευπαθείς ομάδες Παλαιστίνιων. Ηγέτες και υπουργοί των αραβικών κυβερνήσεων, της Αιγύπτου, της Τυνησίας, του Κατάρ (ο ίδιος ο εμίρης ένα μήνα πριν) καθώς και ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Νταβούτογλου πήγαν στην Γάζα, συνάντησαν τον πρωθυπουργό Χανίγια και έδειξαν ευθέως την πολιτική τους στήριξη στους πολιορκημένους Παλαιστίνιους. Από την απόλυτη πολιτική απομόνωση του 2008, οι ηγέτες της Αντίστασης βρέθηκαν με πλήρη πολιτική νομιμοποίηση από τις νέες αραβικές κυβερνήσεις το 2012. Για πρώτη φορά, το Ιράν παραδέχτηκε δημόσια και επίσημα ότι εξοπλίζει τους παλαιστίνιους μαχητές της Γάζας και κάλεσε τους άραβες ηγέτες ν’ αφήσουν τα παχιά λόγια και ν’ αρχίσουν τις πράξεις, τροφοδοτώντας με όπλα την Αντίσταση. Ο ίδιος ο Μισάλ παραδέχτηκε ότι το Ιράν τροφοδοτεί με όπλα την Αντίσταση, ευχαρίστησε το Ιράν για τη στάση του αυτή και ζήτησε από τις άλλες αραβικές χώρες να ακολουθήσουν το δρόμο αυτό. Κι αυτό το ‘κανε την ώρα που ανακοίνωνε (μαζί με τον Αμπντάλα-Ραμαντάν Σάλαχ της Τζιχάντ) την εκεχειρία!
Ο Αμπάς, εντελώς ξεφτιλισμένος, ξεχασμένος, απομονωμένος, παρακολουθούσε έντρομος τους άραβες ηγέτες να τον παρακάμπτουν και να συναντιούνται με τον Χανίγια. Δέχτηκε μόνο τη… χαρά της επίσκεψης της Χίλαρι Κλίντον, που άρον-άρον ήρθε την Τρίτη στο Κάιρο για να φροντίσει ότι η εκεχειρία θα πραγματοποιηθεί και η ισραηλινή επιχείρηση θα λάβει τέλος, πριν να είναι αργά. Οι αραβικές εξεγέρσεις σε Τυνησία και Αίγυπτο άλλαξαν άρδην την κατάσταση. Τα νέα καθεστώτα γνωρίζουν ότι το παλαιστινιακό προσφέρεται για κοινωνική δημαγωγία στα μάτια των αραβικών πληβειακών μαζών. Γι’ αυτό και σπεύδουν να στηρίξουν πολιτικά την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Τρέμουν στην ιδέα ότι μετά την κατάρρευση των παλαιών δικτατορικών καθεστώτων, μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπες με εκρήξεις των λαών τους, που χρόνια τώρα αισθάνονται ντροπή που δεν μπορούν να συνδράμουν ένα αραβικό έθνος όπως οι Παλαιστίνιοι.
Η Παλαιστινιακή Αρχή, το βασικό στήριγμα της σιωνιστικής κατοχής στη Δυτική Οχθη, παραπαίει. Οι Ισραηλινοί όπως και οι Αμερικάνοι γνωρίζουν ότι πλέον μόνο η χρηματοδότηση των ΗΠΑ για την εξαγορά συνειδήσεων σε μια κάστα παλαιστίνιων δωσίλογων μπάτσων δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα τη Δυτική Οχθη «ήσυχη». Τη στιγμή που η Αντίσταση στη Γάζα μπορεί να σκορπά τον τρόμο με ρουκέτες μέσα στο Τελ-Αβίβ, να επιβάλλει όρους εκεχειρίας επωφελείς για τους ελεύθερους πολιορκημένους της Γάζας, όπως άνοιγμα όλων των συνοριακών περασμάτων και ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων και ανθρώπων από και προς τη Γάζα, αίροντας κατ’ ουσίαν τον αποκλεισμό, είναι ζήτημα χρόνου να σαρώσει και τη Δυτική Οχθη και τότε το Ισραήλ θα πρέπει να αναλάβει ξανά τα σκήπτρα της κατοχής στη Δυτική Οχθη, πετώντας σαν στυμμένες λεμονόκουπες τα υποχείρια της Παλαιστινιακής Αρχής, και πρώτα και κύρια τον ηγέτη της Αμπού Μάζεν (Μαχμούντ Αμπάς).
Ολα ξεκίνησαν το ‘68 σ’ ένα ιορδανικό χωριό, το Καραμέχ, όταν ομάδα ανταρτών με επικεφαλής τον Αραφάτ απέκρουσε την εισβολή του ισραηλινού στρατού. Η παλαιστινιακή επανάσταση μόλις είχε αρχίσει. Ενα χρόνο μετά τον πόλεμο των έξι ημερών το ‘67, στον οποίο το Ισραήλ θριάμβευσε επί των αραβικών καθεστώτων, οι Παλαιστίνιοι στη διασπορά έπαιρναν τα όπλα για να σχηματίσουν τις δικές τους αντάρτικες ομάδες, το δικό τους απελευθερωτικό στρατό. Από την Ιορδανία και τον Μαύρο Σεπτέμβρη το κέντρο του αγώνα μεταφέρθηκε στο Λίβανο. Και μετά την ήττα στο Λίβανο, τη σκυτάλη πήραν οι Παλαιστίνιοι των κατεχόμενων εδαφών στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα με την Ιντιφάντα του 1987 και μετά του 2001. Πλέον, η παλαιστινιακή επανάσταση σταθεροποίησε τη βάση της μέσα στα όρια της ιστορικής Παλαιστίνης, στη Γάζα.
Η υπεροπλία του Ισραήλ και του ιμπεριαλισμού που στηρίζει το Ισραήλ επιβάλλει συνθήκες μακρόχρονου πολέμου, με τη μια γενιά να παραδίδει τη σκυτάλη στην άλλη. Η ολοκληρωτική νίκη δεν μπορεί να έρθει αμέσως, χτίζεται σταδιακά, με συσχετισμούς που αλλάζουν μέσα σε δεκαετίες. Αυτή είναι η ιστορία των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων, από την Κίνα και το Βιετνάμ, μέχρι την Αλγερία. Οι νεκροί θα είναι πάντα πολυάριθμοι από την πλευρά των Παλαιστίνιων, όπως ήταν στον Μαύρο Σεπτέμβρη στην Ιορδανία, όπως ήταν στο Λίβανο, στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα ή στη Τζενίν το 2001, όμως κάθε βήμα του αγώνα θα κατοχυρώνει το μέλλον της ελευθερίας. Και αυτή τη φορά οι παλαιστίνιοι μαχητές στάθηκαν άξιοι της επαναστατικής τους κληρονομιάς.
Φυσικά, οι σιωνιστές δεν πρόκειται ν’ αφήσουν ήσυχη τη Γάζα. Είναι πολύ δύσκολο γι’ αυτούς να άρουν ακόμη και τυπικά τον αποκλεισμό, παρά τον όρο που περιλαμβάνεται στη συμφωνία εκεχειρίας. Θα είναι σαν να δίνουν αέρα επικράτησης σε όλη την Παλαιστίνη στη Χαμάς και τις άλλες οργανώσεις της Αντίστασης. Πολιτικά, όμως, είναι πιο στριμωγμένοι από κάθε άλλη φορά. Ηδη, η τριπλέτα Νετανιάχου-Μπαράκ-Λίμπερμαν βάλλεται από δεξιά και από αριστερά μέσα στο Ισραήλ. Κατηγορείται για ενδοτισμό έναντι των «τρομοκρατών». Εξελίξεις θα υπάρξουν σίγουρα κι εδώ θα είμαστε για να τις σχολιάσουμε.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την εξέλιξη των γεγονότων μπορείτε να ανατρέξετε στην ιστοσελίδα της Δικτύωσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση (www.palestineresist.gr), η οποία δημοσίευε καθημερινά πλούσιο υλικό (δηλώσεις, αναλύσεις, φωτογραφίες βίντεο), από το οποίο μπορεί να κατανοήσει κάποιος καλύτερα τα γεγονότα.
ΚΟΝΤΡΑ - ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 24 ΝΟΕΜΒΡΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου