Τα σύγχρονα κράτη -έθνη που πήραν την θέση των παλαιών “δυσκίνητων” αυτοκρατοριών μετά την οικονομική και πολιτική επικράτηση των αστών επί των φεουδαρχών, με τις αναθεωρημένες συμπαγείς θεσμικές δομές τους και τα άριστα εκπαιδευμένα όργανα καταστολής, θεωρούνται η γενεσιουργός αιτία της βίας για τον λόγο ότι είναι εξ’ ολοκλήρου δομημένα επάνω στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα ,στο οποίο,η κάθετη οργάνωση και οι ανισότητες που κληρονομούνται από γενιά σε γενιά,επιβάλλονται μέσω κοινοβουλευτικών νομοθετημάτων και δεν είναι το αποτέλεσμα μιας συλλογικής, ισότιμης κοινωνικής διεργασίας.
Το λεγόμενο “κοινωνικό συμβόλαιο” με καρότο την ψευδεπίγραφη αντιπροσωπευτική δημοκρατία ,είναι η υποσχετική της επιβίωσης των πιο φτωχών και ανίσχυρων μελών της κοινωνίας από την ειδάλλως ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία των ισχυρών. χαρακτηριστικό γνώρισμα μοναρχικών καθεστώτων...
Η μαζικοποίηση των κοινωνικών παροχών με τον ευφάνταστο τίτλο “κράτος πρόνοιας”, όπως η δωρεάν παιδεία και η πρόνοια,δεν υπήρχε από πάντα όπως ψέλνουν κάθε βράδυ οι παπαγάλοι, αλλά παραχωρήθηκε με τον κομμουνιστικό φόβο κυρίως κατά νου ,ως η αναγκαία αναπτυξιακή συνθήκη μετά από τον καταστροφικό Β Παγκόσμιο πόλεμο για να πάρει ο καπιταλισμός πάλι μπροστά ,και κράτησε περίπου ως τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, όπου τα νεοφιλελεύθερα δόγματα άρχισαν να κερδίζουν έδαφος βοηθούμενα και από τις μεγάλες αφηγήσεις όπως το “τέλος της ιστορίας” ,απορρυθμίζοντας τομείς στους οποίους το κράτος ήταν ο μοναδικός διαχειριστής με σκοπό την ιδιωτική κερδοφορία. Τα τελευταία δέκα χρόνια παρατηρείται ένας κλιμακούμενος κορπορατισμός στην παιδεία και την υγεία,σε ζητήματα ασφάλειας(φυλακές,φύλαξη συνόρων),καθώς και η εμπλοκή μιας σειράς μη κρατικών φορέων σε θέματα κοινωνικής πολιτικής. Αποτέλεσμα τέτοιων πολιτικών είναι ο καθολικός αποκλεισμός των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων από την δυνατότητα της στέγασης,της μόρφωσης,της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και εν τέλη της ίδιας της ζωής. Οι εξελίξεις αυτές δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά στο κράτος ,αλλά οριοθετούν εκ νέου τον ρόλο του σύγχρονου κράτους ως ο γενεσιουργός της βίας. Όσο οι κοινωνικές ανισότητες οξύνονται αντί να αμβλύνονται, γεγονός απολυτά συνδεδεμένο με τις καπιταλιστικές κρίσεις ,τόσο το κράτος θα συσπειρώνεται επιδιώκοντας ολοκληρωτικές μορφές πειθάρχησης είτε αυτές προέρχονται από κρατικά ,είτε από ιδιωτικά όργανα.
Για να καταδικάσει λοιπόν απερίφραστα κάποιος τη βια από όπου και αν προέρχεται ,πρέπει, να μην την έχει ζήσει βαθιά μέσα στην καθημερινότητα του. Στα δεντροφυτεμένα προάστια με τις αρχιτεκτονικά άρτιες μεζονέτες,το βιαιότερο που θα καταφέρει να διαπεράσει τα χοντρά ντουβάρια, είναι κάποιοι τσακωμοί για λόγους τους οποίους έχουμε αποστηθίσει χάρη στα αλλεπάλληλα τηλεοπτικά σαπούνια τα οποία έχουν συνήθως θέμα τις ίντριγκες μεταξύ των αστών σε κάποιο ακριβό προάστιο. Άντε το πολύ κάποιος κάγκουρας .για όσο καιρό ακόμα επιτρέπεται η ελεύθερη διέλευση ,με τρύπια εξάτμιση να τρομοκρατήσει την περιφρουρούμενη από εταιρία σεκιούριτι, γαλήνη της χλιδάτης ιδιοκτησίας.
Για την φιλελεύθερη καλοαναθρεμένη γενιά των καταδικάζω την βια από όπου και αν προέρχεται ,είναι εξαιρετικά αδόκιμος ο όρος κρατική βια λόγω της ταξικής κοντοφθαλμίας ,η οποία καπελώνει κάθε απόπειρα για οποιαδήποτε ανάλυση. Στο ίδιο τσουβάλι στριμώχνεται ο οπλισμένος μπάτσος με τον άοπλο διαδηλωτή. Στην ίδια ζυγαριά ζυγίζονται τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα με τους αβράκωτους εργάτες. Αφού ψηφίζουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια,το κράτος δικαιούνται να κάνει ότι γουστάρει στο ενδιάμεσο,γιατί έχουμε δημοκρατία και όχι τυραννία. Τι έχουνε να κερδίσουν όλοι αυτοί οι ταραξίες που διακινδυνεύουν την σωματική τους ακεραιότητα κατεβαίνοντας στο δρόμο, αντί να κάτσουν σπίτι και να παρακολουθήσουν τηλεόραση,αφού ψήφισαν στις εκλογές;Η μαζική εξαθλίωση είναι αποτέλεσμα ατομικής ανικανότητας και όχι μια ενδογενής δυσλειτουργία η οποία για να σταματήσει να υφίσταται ,πρέπει το ίδιο το σύστημα να γκρεμιστεί.
Κλασικό παράδειγμα για το πως αντιλαμβάνονται οι καταδικαστές της βίας τους άστεγους ή την πείνα ,αποτελούν τα άρθρα του διάσημου παντογνώστη-γκουρού-δημοσιογράφου Π. Μανδραβέλη ,τα οποία και υμνούν την επιβολή της κρατικής κυριαρχίας με κάθε κατασταλτικό μέσο. Για τον Π. Μανδραβέλη και τους πιστούς οπαδούς του,τα παιδάκια που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία δεν είναι αποτέλεσμα εφαρμοσμένων πολιτικών, είναι λαϊκισμός της αριστεράς με σκοπό ,τι άλλο ,να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από βασικότερα κοινωνικά προβλήματα όπως για παράδειγμα η σωτηρία των τραπεζών, ή ,ο κίνδυνος της κάθετης πτώσης του τουριστικού τζίρου λόγω της θλιβερής εικόνας της χώρας στο εξωτερικό.Σε καμιά των περιπτώσεων για τον Μανδραβέλη η σωτηρία της κερδοφορίας των τραπεζών και κατ’ επέκταση των τοκογλύφων ,δεν επιδεινώνει την φτώχεια,γιατί συμβαίνει στο μυαλό του το ακριβώς αντίθετο. Οι φτωχοί με τις συνεχείς διεκδικήσεις τους σε βάρος των εργοδοτών ,οδήγησαν στην κρίση και αφού το υποστηρίζει ένας υπερ-προβεβλαμένος εργολάβος της δημοσιογραφίας ,έτσι θα είναι.
Ένα ακόμα χειρότερο δείγμα της γραφής τους,οι καταδικαστές της βίας μας το αποκάλυψαν μια μέρα μετά την εξέγερση της 12ης Φεβρουαρίου όπου και ψηφίζονταν στη βουλή το πολυνομοσχέδιο για την κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος. Ίσως αυτό το ψήφισμα -καταδίκη με την ευρεία συμμετοχή των κομμάτων, να φανέρωσε στον ημιμαθή κόσμο τον ρόλο του κράτους ως προστάτη των συμφερόντων της αστικής τάξης,αλλά για τους καταδικαστές της βίας ήταν η ήμερα της έναρξης του πρώτου παγκόσμιου κτιριακού πένθους.Το νομοσχέδιο τάφος για χιλιάδες ανθρώπους και τα δεκάδες βίντεο που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο με τα αίσχη των δυνάμεων καταστολής, δεν ήταν σε καμιά περίπτωση ικανά αίτια για να δικαιολογήσουν την απόγνωση των χιλιάδων διαδηλωτών που κατέκλυσαν τους δρόμους το βράδυ της Κυριακής. Αντίθετα, ήταν μια ακόμα ευκαιρία για να αποτίσουν έναν ακόμα γελοίο φόρο τιμής στον άψυχο υλικό κόσμο ,κρατώντας την επόμενη της εξέγερσης αναμμένα κεράκια εις μνήμην για τα ηρωικά ντουβάρια του νεοκλασικού κινηματογράφου που έπεσαν μαχόμενα.Οι καταδικαστές φαίνεται πως πέρα από τις διάφορες φυλλάδες δεν έχουν κάνει τον κόπο να ανοίξουν κάποιο βιβλίο ιστορίας ώστε να πληροφορηθούν πως τα αγαθά που απολαμβάνουν σήμερα,είναι αποτέλεσμα αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ των εξαθλιωμένων και του κράτους. Το αγαπημένο τους Παρίσι ,έχει γκρεμιστεί και ανοικοδομηθεί ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Η χιλιομασημένη τσίχλα της κουτσής αστικής δημοκρατίας προήλθε από την αιματηρή γαλλική επανάσταση και δεν ήταν το αποτέλεσμα της φυσιολογικής ανθρώπινης εξέλιξης, ή κάποιας αόριστης θεϊκής παρέμβασης. Οποιαδήποτε παροχή αναγράφεται στο λογιστικό εκκαθαριστικό του μισθού των καταδικαστών, προέρχεται από εργατικούς αγώνες και απεργίες των προλετάριων που τόσο σιχαίνονται, και όχι από την καλή θέληση του εργοδότη ή του κράτους που τόσο λατρεύουν.
Πολιτικά συμπαραστάθηκαν στο κόμμα του Σ. Μάνου,την “Δράση”. Αν και η πανωλεθρία του κόμματος δείχνει πως ένα μεγάλο κομμάτι αυτών στήριξε και άλλα κόμματα ,κυρίως το κεντρώο μόρφωμα της ΔΗΜΑΡ και την φασιστική δεξιά του Α. Σαμαρά(δεν μπορεί να είναι τόσο λίγοι οι καταδικαστές γιατί βρίσκονται σε κάθε γωνιά του ίντερνετ).Οι καταδικαστές της βίας σίγουρα θα αναστέναξαν ανακουφισμένοι με την αδυναμία της αριστεράς να κερδίσει τις εκλογές και έτσι οι καταθέσεις τους στις τράπεζες, για την ώρα σώθηκαν από τις αρπακτικές βλέψεις της. Το οξύμωρο με την υπόθεση εκλογές 2012, είναι πως οι καταδικαστές έριχναν κατάρες με το χιλιόμετρο στον λαό που πάντοτε ψήφιζε τον δικομματισμό για να βολέψει τα παιδιά του στο δημόσιο,αλλά ευτυχώς σε αυτές ψήφισε ορθά με βάση το συμφέρον της χώρας. Δηλαδή με λίγα λόγια οι καταδικαστές παραδέχονται έμμεσα πως το κοινοβουλευτικό σύστημα λειτουργεί με βάση συγκεκριμένες πολιτικές και συμφέροντα,ανασυνθέτεται ορθώς και διαρκώς εκ των έσω,και η αριστερά ας παριστάνει συνεχώς το διακοσμητικό άλοθι της πολυφωνίας,γιατί σε περίπτωση και ψηφιστεί για να κυβερνήσει, θα φέρει την ολοκληρωτική καταστροφή. Τότε για ποια δημοκρατία γίνεται ο λόγος από την στιγμή που το σύστημα είναι επιρρεπές σε κάθε είδους πολίτικη, διαφορετική από αυτήν που επιβάλουν τα κάθε λογής μνημόνια;Ποιός είναι ο σημαντικός λόγος και τσιρίζουν ολοι αυτοί με την κακιά μεταπολίτευση,όταν δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κυβερνούν για πάντα οι θύτες ;
Εκεί όμως που οι καταδικαστές έδειξαν στους υπόλοιπους το πιο χυδαίο τους προσωπείο, ήταν η αποδοχή του ναζιστικού κόμματος της χρυσής αυγής μέσα στο “ναό της δημοκρατίας”.Οι δήθεν ένθερμοι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικαιολόγησαν με κάθε μέσο την δολοφονική συμμορία των οπαδών του χιτλερ με το φαιδρό επιχείρημα:Η δημοκρατία τους χωράει όλους. Φυσικά και χωράει τους πάντες, εκτός από τους εχθρούς της, δηλαδή την αριστερά και την ακροαριστερά, με την τελευταία να παρουσιάζεται συχνότατα ως το αντίθετο άκρο του ναζισμού. Η πρακτική της χρήσης αντιβίας απέναντι στη νόμιμη βια του κράτους ,εξισώνεται με τα δολοφονικά πογκρόμ σε βάρος των μεταναστών.Τα σπασμένα μάρμαρα τα οποία για ένα ανεξήγητο λόγο είναι αναντικατάστατα,συνψηφίζονται χωρίς δεύτερη σκέψη με τα σπασμένα κεφάλια των διαδηλωτών.
Οι καταδικαστές της βίας όμως είναι πάνω απ όλα φιλοερωπαιστές. Οτιδήποτε προέρχεται από την πολιτισμένη Ευρώπη των δυο παγκοσμίων πολέμων,της αποικιοκρατίας και της εταιριοκρατίας,είναι το ιερό τοτέμ το οποίο φροντίζει να φυλάει σε εκατοντάδες αναμνηστικές φωτογραφίες κάθε φιλελεύθερος που σέβεται τον εαυτό του. Σε καμιά από τις συχνές εξορμήσεις του ανά την Ευρώπη δεν ήρθε αντιμέτωπος με κάποια κοινωνική παθογένεια γιατί αυτές κατασπαράζουν αποκλειστικά και μόνο την ελληνική κοινωνία. Οι διαδηλώσεις γίνονται ειρηνικά στα Ευρωπαικά πεζοδρόμια και χωρίς να εμποδίζουν την διέλευση των υπολοίπων στα εμπορικά κέντρα. Οι απεργοί εκεί, ούτε κατά διάνοια να κλείσουν κάποιο λιμάνι ή αεροδρόμιο πληγώνοντας τον τουρισμό. Πιθανόν να φοράνε και μαύρο περιβραχιόνιο που αναγράφει: “απεργώ σήμερα και επειδή σέβομαι τους νόμους του κράτους πήγα κανονικά στη δουλειά μου κάνοντας τη μούρη του εργοδότη κρέας ”.
Κλείνοντας την συντομη αυτη αναφορα ,θα ηθελα να τους αφιερωσω ένα βιντεο γεμάτο σκηνές ευρωπαικού πολιτισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου