Ας αναδείξουμε εμείς οι ίδιοι το νέο mainstream

Του Πρόδρομου Σεϊτανίδη

Άμα κανείς διαβάσει τους τίτλους των μεγάλων εφημερίδων, θα πιστέψει πως όλοι οι εργαζόμενοι είναι, τουλάχιστον, Συριζαίοι. Οι «εργολαβικοί» καθαριστές του ΑΠΘ που διεκδικούν το ξεροκόμματό τους, οι δάσκαλοι στην Ξάνθη που βγάζουν κόκκινη κάρτα στη Χρυσή Αυγή, οι εργαζόμενοι της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που τους έχουν αλλάξει τα φώτα, οι υπάλληλοι των ΟΤΑ που βλέπουν τους Δήμους να νεκρώνονται, οι πανεπιστημιακοί που θέλουν τα ΑΕΙ αυτόνομα ιδρύματα-παραγωγούς γνώσης κι όχι έρμαια της αγοράς και τσιράκια της κυβέρνησης: όλοι αυτοί, σύμφωνα με κάποιους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους, είναι «απομεινάρια παλιάς εποχής, μαθημένοι στο πελατειακό κράτος κοκ». Αυτά, βέβαια, τα λέει και ο Σίμος Κεδίκογλου, που έχοντας σπουδάσει δημοσιογραφία στη Μόσχα κατά τη δεκαετία του ΄80, είχε το απόλυτο CV για να γίνει κυβερνητικός εκπρόσωπος της τρόικας εσωτερικού! Ακόμα κι αν παραβλέψουμε πως οι εν λόγω καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι αμείβονται μέσω προσωπικών εταιριών με μαύρα και πρακτικά φοροδιαφεύγουν, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πως πρόκειται για το 1% της ελληνικής κοινωνίας, που μασουλώντας το παντεσπάνι του, εξοργίζεται με το 99% που βλέπει να χάνει το ψωμάκι (και το φαρμακάκι) του.

Κάποιος, κάπου κάποτε, είχε πει ότι αν δεν μας συμφέρουν οι εκλογές, ας διορίσουμε άλλον λαό. Αυτό ακριβώς κάνουν κι ετούτοι εδώ! Όσο ο κόσμος ήταν πειθήνιος, περιορίζονταν απλώς να στρέφουν τους μεν εναντίον των δε. Όταν οι αγρότες έκλειναν τις εθνικές, οι κονδυλοφόροι ειρωνεύονταν το άρωμα λάσπης και κοπριάς που ανέδιδαν οι εκπρόσωποί τους. Όταν οι καθηγητές έκαναν απεργίες, οι κονδυλοφόροι χλεύαζαν το προνομιακό υποτίθεται εργασιακό τους καθεστώς. Όταν οι κάτοικοι της Κερατέας υπερασπίστηκαν την περιοχή τους, τους είπαν κουκουλοφόρους, που τους χαϊδεύει τα αυτιά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιούς; Τους δεξιούς αρβανίτες! Όταν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής ζήτησαν να μην ανοίξουν κι άλλα δηλητηριώδη μεταλλεία, τους είπαν οικολόγους εραστές της υπανάπτυξης. Όταν οι αγανακτισμένοι έτρωγαν δακρυγόνα στο Σύνταγμα, οι κονδυλοφόροι αρωμάτιζαν τα μαντηλάκια τους, διαμαρτυρόμενοι για το παράπλευρο πλήγμα στον τουρισμό. Προφανώς επειδή πιστεύουν πως στην Ελλάδα υπάρχουν μόνο δύο ξενοδοχεία: το King George και η Μεγάλη Βρετάνια - που τώρα πια κι αυτά έγιναν ένα. Τα ίδια και με τους τραπεζικούς, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, τους ναυτεργάτες, όλους τους αγωνιζόμενους κλάδους. Ακόμα και τον ίδιο τους τον κλάδο, τους δημοσιογράφους, που διαμαρτυρήθηκαν για την εκχώρηση του ταμείου τους στον ΕΟΠΥΥ, τους έστειλαν να ψάχνουν τα λεξικά τους, καθώς έβγαλαν τίτλο «Προνόμιο είναι αυτό που το μοιράζονται όλοι!». Τώρα, που όλοι μαζί διεκδικούν τα στοιχειώδη, οι κονδυλοφόροι ονειρεύονταν να είχαν έναν άλλο λαό, πειθήνιο, να ψωνίζει με ευχαρίστηση φύκια για μεταξωτές κορδέλες και να ενθουσιάζεται με τις χάντρες και τα καθρεφτάκια, που του πασάρουν.

Είναι πλέον προφανές ότι ο ρόλος «λαμόγιο» έχει πολύ λίγες θέσεις κι αυτές ήδη καπαρωμένες. Ο ρόλος «γορίλας» χάνει σε δημοτικότητα καθώς ελάχιστοι συμφωνούν με την ιδέα της εκούσιας λοβοτομής από τους εθνοχασάπηδες της Χρυσής Αυγής. Κι εδώ ακριβώς που μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, εμείς που επιμένουμε στο ρόλο «άνθρωπος». Το ποιοί είμαστε «εμείς» που θα την κάνουμε, είναι ακόμη ομιχλώδες αλλά αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας αμέσως. Κι ας μην κρατάμε πάντα την ίδια σημαία. Ή μάλλον την διαφορά την κάνουμε ήδη εδώ και δύο χρόνια. Με τις συλλογικές κουζίνες, τα ανταλλακτικά παζάρια, τη διάθεση προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, τις κινήσεις αλληλεγγύης σε όσους κόβεται το ρεύμα, με χίλιες δυό μικρές και μεγάλες πρωτοβουλίες, συχνά περιφερειακές και ασυντόνιστες, που όμως δίνουν το παράδειγμα της αυτοοργάνωσης. Δημιουργούμε τη νέα δημόσια εικόνα της κοινωνίας.
Τώρα, όμως, όχι απλώς μας βλέπουν από παντού, αλλά και μας «την έχουν στημένη» από παντού. Δεν με πιάνει μανία καταδίωξης, ίσα-ίσα. Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς την εκλογική νίκη, όλοι (και δεν εννοώ μόνο τους εκτός ΣΥΡΙΖΑ) περιμένουν να δούν το παραμικρό στραβοπάτημα, για να το μεγενθύνουν και να το διατυμπανίσουν, μπας και κρυφτεί η δική τους γύμνια. Έτσι, απαιτείται ακόμη μεγαλύτερη προσοχή σ΄ αυτό που προβάλλουμε. Και τα έργα είναι πάντα πιο εύγλωττα από τις δηλώσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές γίνονται όπου νά΄ναι. Οι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι, που σε προσκαλούν να παίξεις στο γήπεδό τους, ξέρουν πολύ καλά πού κρύβονται οι λακούβες μέσα στο γρασίδι. Δικό τους είναι το γήπεδο και πρέπει να χοροπηδάμε με την ακρίβεια μπαλαρίνας την ώρα που καλπάζουμε με τη μανία (και, δυστυχώς, την οξυδέρκεια) οργισμένου ρινόκερου.
Μ΄ αυτό το σκεπτικό, το να λες «καταδικάζω τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται» σχετικά με τη σφαγή στη Γάζα, ή «με λένε πούστη εμένα, που έχω γαμήσει τη μισή Αθήνα» για τους Χρυσαυγίτες, είναι βγαλμένα από το παρελθόν. Και, πολύ φοβάμαι, είναι διατυπωμένα από ανθρώπους που ασχέτως της ηλικίας τους, είναι κι αυτοί βγαλμένοι από το παρελθόν, καθώς μοιάζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την προσωπική τους εικόνα, παρά για το συλλογικό καλό, την αντίσταση και την αξιοπρέπεια.
Ας δίνουμε, λοιπόν, το παράδειγμα στην κοινωνία κι όχι να χαχανίζουμε «τι τιτανοτεράστιος που είμαι ο χατζηπελώριος!», κάθε πρωί που κατουράμε! 

rednotebook