Το "Σύνταγμα" βγαίνει μόνο σε … πλατεία;

Ο Σαμαράς το είπε ξεκάθαρα. Τι δεν καταλάβατε; Από Δευτέρα αρχίζει η ανάπτυξη. Η βδομάδα ξεκίνησε. Η έκφραση στα πρόσωπα των ανθρώπων όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά η κατάθλιψη, πια, είναι διάχυτη στους δρόμους. Το μόνο αντίδοτο απέναντι στο φόβο είναι η ελπίδα, λένε οι ψυχολόγοι. Όταν, όμως, τα λόγια της ελπίδας δεν πιάνουν τόπο, και, μάλιστα, όταν αυτά έχουν λεχθεί από το στόμα του πρωθυπουργού, τότε τι γίνεται;

Τα σενάρια είναι πολλά και οι σκηνοθεσίες ακόμα περισσότερες. Το δυσάρεστο είναι ότι το σενάριο είναι κακογραμμένο, εν πολλοίς προβλέψιμο (για όποιον έχει μια ελάχιστη επίγνωση ιστορίας) και η σκηνοθεσία φθηνή. Η χώρα έχει φτάσει σε ένα τέλμα και μόνο ένα πράγμα είναι σίγουρο: η κοινωνία μοιάζει να έχει ανάγκη από ήρωες. Άλλωστε, επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, μόνο τότε θα σταθούμε στα πόδια μας, όταν δε στηριζόμαστε παρά μονάχα σε μας τους ίδιους. Όλη αυτή η αναμονή και η φρασεολογία για δήθεν φίλους – κράτη και ανώτερους ευρωπαϊστές, πλέον με αφήνει παγερά αδιάφορη. Όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της είναι για να χασμουρηθεί. Ο Φρασουά Μιττεράν είχε απόλυτο δίκιο όταν το σκέφτηκε...

Σίγουρα η κοινωνία δε λειτουργεί αντανακλαστικά στις γρήγορες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας. Απαιτείται χρόνος για κάθε προσαρμογή και ο απαραίτητος αυτός ‘’κάποιος’’ που θα κάνει το πρώτο βήμα. Η ιστορία αυτόν τον ‘’κάποιο’’, συνήθως, τον λέει ήρωα. Ίσως περιμέναμε τους δημοσιογράφους, ίσως τους ειδικούς κάθε είδους ή, γενικά, το θεσμοθετημένο σύστημα που δύναται πρωτοβουλίας. Η κατάσταση όμως παρέμενε ίδια. Περιμέναμε τους πάντες, εκτός από τον εαυτό μας.
Ώσπου, αυτό που κάποιοι ονόμασαν κρίση γέρασε απότομα τη γενιά μου. Το προνόμιο του να είσαι νέος μεταφράζεται σε αριθμούς ανεργίας και πρωτοφανή μείωση του μισθού. Κρίση. Κάποιοι την είπαν δημοσιονομική, κάποιοι καπιταλιστική, κάποιοι ηθική, ενώ οι πιο ρομαντικοί τη βάφτισαν κρίση συνείδησης. Δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο. Δεν είμαι οικονομολόγος, δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε πολιτικός και, το χειρότερο, έπαψα να είμαι ρομαντική.
Ίσως τελικά εκεί να κρύβεται η ουσία. Το αδιαμφισβήτητο της άποψης που είχαν οι παραπάνω αρχίζει να κλονίζεται όταν η πραγματικότητα σε ξυπνάει από την κάλπικη ασφάλεια που οι παραπάνω σου παρείχαν. Είναι αυτό που ο Ρίτσος έγραφε ‘’Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει, να τη πετιέται...’’ Πέρα από κόμματα, πέρα από αγκυλώσεις κάθε είδους και λοιπούς βουλευτές που έσωσαν τη χώρα με απανωτά μνημόνια. Άλλωστε οι τελευταίοι απέδειξαν την άποψη ότι έχουν καθαρή συνείδηση. Δεν την χρησιμοποίησαν ποτέ.

Ελίζα Black
www.osxoliastis