Τα ψέματα τελείωσαν. Τα επόμενα 24ωρα θα ανακοινωθούν τα μέτρα που μας επιβάλει το ΔΝΤ για να ενεργοποιήσει τον περιβόητο μηχανισμό στήριξης. Θα είναι τα σκληρότερα μέτρα που έχουν ληφθεί ποτέ σ’ αυτή τη χώρα, που βρίσκεται σήμερα στη μεγαλύτερη μεταπολεμική (όχι πια μεταπολιτευτική) κρίση.
Είναι αλήθεια πως όσο κι αν ξέρεις τι σε περιμένει, είναι άλλο να το ζεις. Σαν τους μελλοθάνατους που ελπίζουν σε χάρη μέχρι την τελευταία στιγμή που οδηγούνται στην ηλεκτρική καρέκλα. Έτσι κι εμείς. Οι βαρύγδουποι τίτλοι των εφημερίδων μας πληροφορούν σε δραματικούς τόνους ότι η Ελλάδα γυρίζει σελίδα. Έκλεισε ένας κύκλος της επίπλαστης (με δανεικά) ευμάρειας, του εικονικού ευδαιμονισμού, της ανευθυνότητας, της ρεμούλας, της αρπαχτής…. Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το τίμημα επειδή απλώσαμε το χέρι μας πιο μακριά από εκεί που έφτανε…
Είναι αλήθεια ότι ο καταιγισμός των δηλώσεων, των αναλύσεων, των σεναρίων, των εκτιμήσεων, των προβλέψεων, δεν με βοηθά να καταλήξω σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, ούτε να δώσω απάντηση σε ερωτήματα που σήμερα βασανίζουν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Είναι πραγματικά μονόδρομος η ακολουθούμενη από την ελληνική κυβέρνηση πολιτική; Σίγουρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος; Κι αν υπάρχει, ποιος είναι; Γιατί δεν μας τον έδειξε κανένας; Στα ερωτήματα αυτά, οι απαντήσεις διαφέρουν. Και διαφέρουν, διότι ακόμη και σήμερα, κάτω από αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας εξακολουθεί να συμπεριφέρεται με τρόπο ανεύθυνο και με μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Η δήλωση του πρωθυπουργού της Πορτογαλίας Ζοζέ Σόκρατες, «η κυβέρνηση και το κυριότερο κόμμα της αντιπολίτευσης αποφάσισαν να εργαστούν από κοινού για να απαντήσουν σε πρώτη φάση σε αυτό που αποτελεί μία αβάσιμη κερδοσκοπική επίθεση ενάντια στο ευρώ και στο χρέος της Πορτογαλίας», που ανέφερε κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου με τον πρόεδρο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (PSD-κεντροδεξιό) Πέδρο Πάσος Κοέλιο, εκθέτει και ξεγυμνώνει το δικό μας εγχώριο πολιτικό σύστημα και αναδεικνύει ακόμη περισσότερο την πολιτική του ανωριμότητα, ακόμη και σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, όπως στην παρούσα φάση.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας όφειλε να επιδείξει σοβαρότητα και για ένα επιπλέον λόγο. Θα ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει για να εξιλεωθεί απέναντι σε ένα λαό που, συνειδητά ή από αφροσύνη, τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη φτώχια και την εξαθλίωση. Είναι κολοσσιαία η ενοχή του πολιτικού συστήματος για την κατάντια της χώρας. Αλλά ακόμη και αυτή την ύστατη ώρα, λίγο πριν τη συντριβή στον τοίχο του ΔΝΤ, αρνούνται να κάνουν την παραμικρή αυτοκριτική, να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να ζητήσουν συγνώμη ως οφείλουν. Αντ’ αυτού, συνεχίζονται οι αλληλοκατηγορίες περί ευθυνών και χειρισμών. Είναι απολύτως αποκαρδιωτικό να παρακολουθούν οι φοβισμένοι για το μέλλον πολίτες αυτής της χώρας, αυτό το πανάθλιο θέαμα, στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Γιατί όχι αυτό που έγινε στην Πορτογαλία; Γιατί όχι ένα βήμα ακόμα πιο πέρα, όλοι μαζί οι πολιτικοί αρχηγοί, να ζητήσουν συγνώμη για τις διαχρονικές ευθύνες των κομμάτων τους, για τη σημερινή κατάντια; Επιπλέον, για να δείξουν στοιχειωδώς αλληλέγγυοι στο αναπόφευκτο που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πολίτες αυτής της χώρας, να ανακοινώσουν μια σειρά μέτρων που θα αγγίζουν και τους ίδιους, για να πάψει το Κοινοβούλιο να ενεργεί σαν συντεχνία.
Να ανακοινώσουν – επί παραδείγματι- την κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων, τη μείωση των αριθμού των βουλευτών, τη μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης, την κατάργηση των προκλητικών προνομίων τους….
Αφού, έτσι κι αλλιώς κανένας δεν είναι διατεθειμένος να κατονομάσει τους πολιτικά υπευθύνους της καταστροφής της χώρας, ούτε να τους αναγκάσει να πληρώσουν γι αυτήν, μια συγνώμη και δυο κινήσεις πολιτικής ευθυξίας, θα ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσαν να κάνουν…
Μάταια …. Ούτε καν τους περνά από το μυαλό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου